Πριν από περίπου τρεις μήνες άρχισα να έχω έναν πόνο σαν τράβηγμα στα πλευρά μου δεξιά. Δεν έδωσα σημασία γιατί νόμισα πως πονάνε οι κοιλιακοί μου από το pilates, πως είμαι πολύ πιεσμένη και κάνω κρίση άγχους. Παράλληλα άρχισα να δυσκολεύομαι με το αλκόολ, μου δημιουργούσε μια αίσθηση κράμπας ακόμα κι ένα ποτήρι κρασί. Είπα πως μεγάλωσα. Μετά σαν να μίκρυνε το στομάχι μου, χάρηκα πως θα έχανα και κανένα κιλό. Ώσπου δυο βράδια – το ένα φάγαμε σουβλάκια, το άλλο ήμασταν καλεσμένοι σε φίλους- που έφαγα πολύ, έκανα να συνέλθω από τον πόνο και τους εμετούς δυο ώρες. Πήγα σε γαστρεντερολόγο. Εκείνος με έστειλε για υπέρηχο χολής.
Ο θησαυρός πάντως δεν κρυβόταν στην χολή, αλλά λίγο πιο δίπλα. Ο υπέρηχος «είδε» έναν τεράστιο όγκο 10*10 εκατοστά που δεν μπορούσε να προσδιορίσει ούτε τη θέση, ούτε την υφή του. Επείγουσα αξονική, τρεις άυπνες νύχτες, και το αποτέλεσμα δείχνει κάτι καλόηθες: αιμαγγείωμα στο συκώτι, που κρέμεται και πιέζει το στομάχι μου. Τώρα αυτό στον μέσο επαγγελματία υγείας ακούγεται καλό. Τα αιμαγγειώματα στο συκώτι συνήθως δεν τα πειράζουμε, είναι άκακα, όλα καλά.
Το επόμενο πρωί στον Ευαγγελισμό ήρθε το πρώτο χαστούκι. Ο χειρουργός είπε πως πρόκειται για "γιγαντιαίο αιμαγγείωμα", με προειδοποίησε πως αν αυτό σπάσει θα πεθάνω, και θεώρησε πως έπρεπε να μπω άμεσα για εγχείρηση, μια εγχείρηση δύσκολη και απαιτητική με πολύ μεγάλη πιθανότητα αιμορραγίας. Εγώ, επέλεξα εκείνο το βράδυ να πάω να παρουσιάσω το Σχέδιο στα Άσπρα Σπίτια.
Γυρίζοντας είδα πολλούς χειρουργούς, πήγα την Πέμπτη να παρουσιάσω το Σχέδιο στη Θεσσαλονίκη, αλλά ήταν σαφές πια πως ο χρόνος στένευε. Όλοι ήταν σύμφωνοι σε αυτό- πράγμα σπάνιο για γιατρούς κανένας δεν είχε διαφορετική γνώμη- η λύση ήταν μία: εγχείρηση άμεση. Την Παρασκευή, γυρίζοντας από Σαλόνικα, ακύρωσα όλες τις παρουσιάσεις του βιβλίου για τον μήνα Φλεβάρη και πήρα την απόφαση να κάνω το χειρουργείο στο Αττικό. Κατά πρώτο λόγο ο διευθυντής της Δ’ χειρουργικής εκεί είναι ένας από τους σημαντικότερους χειρουργούς ήπατος στην Ευρώπη. Κατά δεύτερο λόγο, αν πήγαινα σε ιδιωτικό νοσοκομείο τα λεφτά ήταν τόσα που θα έπρεπε εκτός από το συκώτι να τους αφήσω και το νεφρό μου· για προκαταβολή.
Μπήκα την Τετάρτη στο χειρουργείο, όλα πήγαν εξαιρετικά – μου αφαίρεσαν και τη χολή γιατί το τέρας είχε κολλήσει επάνω της. Και ξύπνησα με τον φριχτότερο πόνο που έχει ποτέ νιώσει άνθρωπος. Τρία τέταρτα της ώρας μετά, μου βάλαν αντλία μορφίνης. Οι πόνοι δεν μαλάκωναν, κι εγώ ήμουν ένα σώμα με σωλήνες που έβγαιναν από παντού- ρινοκαθετήρας, μάσκα οξυγόνου, κεντρική φλέβα στο λαιμό, αντλία μορφίνης, δύο στατό με ορούς, παροχέτευση από την πληγή και καθετήρας. Η πρώτη μέρα πέρασε με πολλές παραισθήσεις από την μορφίνη. Τη δεύτερη νύχτα η μορφίνη μου έκανε βαριές παρενέργειες, με ανακούφισαν με οξυγόνο κι έμεινα χωρίς αναλγησία ως το βράδυ, οπότε και με άρχισαν οπιούχα από τη φλέβα. Βγήκα την Κυριακή.
Εννιά μέρες μετά είμαι δυο νύχτες καθαρή από οποιαδήποτε μορφή οπιούχου, άυπνη, με πυρετό, δεν μπορώ ακόμα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Αλλά ο πόνος είναι πια ανεκτός.
Θα σας πω πρώτα τα καλά του δημόσιου νοσοκομείου:
1) Ο καλύτερος γιατρός, που τελείωσε μια εγχείρηση που τυπικά παίρνει 3-4 ώρες στις 2, λες κι έκανε περίπατο.
2) Δεν χρειάστηκα ούτε μία φιάλη αίμα.
3) Οι ειδικευόμενοι ήταν όλοι αποτελεσματικοί, και κάποιοι ως και συμπαθητικοί.
Θα σας πω τα κακά του δημόσιου νοσοκομείου:
1) Δύο νοσοκόμοι στη βάρδια όλης της Δ’ χειρουργικής. Προλάβαιναν να κάνουν μόνο νοσηλεία, όλα τα άλλα τα κάνουν οι οικείοι σου. Στη δική μου περίπτωση σήμαινε 24 ώρες το 24ωρο κάποιος κοντά μου. Αν τους ζητούσες παυσίπονο, περίμενες δίωρο. Αν σου έβγαινε ο καθετήρας, άστο καλύτερα
2) Ο αναισθησιολόγος βρήκε χρόνο να μου βγάλει την αντλία 12 ώρες μετά. Έμεινα 12 ώρες με τους πόνους της ηπατεκτομής ακάλυπτη.
3) Με κινητοποίησαν μόνοι τους οι συγγενείς μου.
4) Ο φυσιοθεραπευτής μού συνέστησε για τη βραχνάδα που μου άφησε η αναισθησία «να κάτσω στην άκρη του κρεβατιού και να βήξω». Όποιος έχει κάνει παρόμοια εγχείρηση ξέρει πως τη δεύτερη μέρα μετά από το χειρουργείο κάθε μια λέξη αυτής της πρότασης είναι γελοία.
5) Έμεινα με τα ίδια σεντόνια έξι μέρες.
6) Ράντζα, πολλά ράντζα, σε όλον τον διάδρομο. Όποιος δεν είχε χειρουργηθεί, δεν έβλεπε δωμάτιο, τον θεό να είχε μπάρμπα.
7) Η τομή μου δεν είναι ακριβώς μικρή, και δεν είναι ακριβώς τακτοποιημένη. Φαντάζομαι πως σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο θα το φρόντιζαν περισσότερο.
Οι οικείοι μου τραβήξαν ένα ατελείωτο λούκι κι ακόμα τραβάνε γιατί δεν σηκώνομαι μόνη μου από το κρεβάτι. Τα παιδιά μου σοκαρίστηκαν πολύ- και από την απουσία, αλλά και από την κατάσταση στην οποία γύρισα. Ελπίζω να ξεχάσουν. Εγώ είμαι στα όρια της αντοχής μου. Αλλά έμαθα κάτι σημαντικό: πως όλα και όλοι μπορούν και χωρίς εμένα. Ακόμα και τα παιδιά.
Είναι μεγάλο μάθημα να μην μπορείς να ορίσεις το κορμί σου, να βασίζεσαι σε κάποιον άλλον για την κάθε σου κίνηση, να σέρνεσαι από τον πόνο που δεν μπορεί να τον ανακουφίσει τίποτα. Είναι και μεγάλη ξεφτίλα. Είναι κι ένας τρόπος να μάθεις να αυτοπροσδιορίζεσαι πέρα από την αρτιμέλεια. Αλλά αυτά θα κατασταλάξουν μέσα μου εν καιρώ. Τώρα μπορώ να λέω μόνο ευχαριστώ σε όλους όσους μου στάθηκαν κι ακόμα ταλαιπωρούνται πολύ για χάρη μου. Και να εύχομαι σε μία εβδομάδα να είμαι όντως στα πόδια μου.
Κι όλα αυτά, για μια βαρυστομαχιά.
Υ.Γ. 42 Δεν διαβάζω τίποτα ακόμα. Ό,τι αναρτήσεις θα ανέβουν θα είναι από τα βιβλία που διάβασα Π.Η.
