tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post508827497953316415..comments2024-03-27T22:04:45.078+02:00Comments on ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ: Πώς πέρασες τη μέρα σου; - (11 π.μ.) του ΜαραμπούΚατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.comBlogger8125tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-72248984654020473522016-02-24T09:02:51.275+02:002016-02-24T09:02:51.275+02:00Καλημέρα Κωστή!
Μπράβο που διαβάζεις και συ τον Ο...Καλημέρα Κωστή!<br /><br />Μπράβο που διαβάζεις και συ τον Οδυσσέα (και μάλιστα στα αγγλικά). Έχεις δίκιο, το επεισόδιο "Άδης" είναι ανάμεσα στα τρία (αν όχι το πρώτο) πιο όμορφα κεφάλαια του Οδυσσέα! Μην φοβάσαι να πεις ότι σε αποζημιώνουν: όντως σε αποζημιώνουν, για όλες εκείνες τις άστοχες αναγνωστικές μας επιλογές αλλά και για τον κόπο που αφιερώνουμε για να περατώσουμε την ανάγνωση του Οδυσσέα. Νομίζω ότι δείχνουμε παραπάνω φόβο απέναντι στον Οδυσσέα απ' ό,τι αξίζει. Αν κάνεις τον κόπο να ξαναδιαβάσεις ένα κεφάλαιο (κάποιο "ευκολάκι" ας πούμε) θα διαπιστώσεις ότι το καταλαβαίνεις πολύ καλύτερα και το διαβάζεις επίσης πολύ ευκολότερα! <br /><br />Απλώς, όπως πολλοί άλλοι μεγάλοι συγγραφείς, σου ζητά να του αφιερώσεις για ένα διάστημα την προσοχή σου. Να μην περισπαστείς για μια φορά από τα βιβλία της τρέχουσας παραγωγής, να μην διαβάσεις κάποιο μικρό ανάμεσα κτλ. Δεν είναι δα και τόσο μεγάλη θυσία αυτό. Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Καλή συνέχεια σου εύχομαι και εγώ! Μαραμπούhttps://www.blogger.com/profile/05925320152031463724noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-71968212329802770842016-02-24T05:37:36.557+02:002016-02-24T05:37:36.557+02:00
Μετά από τέσσερα χρόνια που το απέφευγα, τελικά ... <br />Μετά από τέσσερα χρόνια που το απέφευγα, τελικά το ξεκίνησα στα αγγλικά, με τον Καψάσκη μπροστά στο οκλαδόν μου. Τα χέρια μου κάνουν καινούργια κρακ. Κοντεύω να πάθω αυχενικό. Αλλά αυτό μάλλον θα είναι το λιγότερο.<br /><br />Όντως, το τρίτο κεφάλαιο είναι δυσκολάκι, αλλά και το ένατο (Σκύλλα και Χάρυβδη) δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, παρότι είναι γραμμένο υπό μορφή διαλόγου. Αλλά δεν πειράζει. Αρχικά, με τρία companions στον υπολογιστή, ο μόνος εχθρός είναι η τεμπελιά. Επιπλέον, υπάρχουν τόσες στιγμές που σε (δε θα πω αποζημιώνουν, αλλά:) γλυκαίνουν, που σβήνουν εκείνες που σε έκαναν να νοιώθεις χαζός και μόνος. Για παράδειγμα, εκτός από τα διάσπαρτα διαμαντάκια, το έκτο κεφάλαιο (Άδης) είναι απλά υπέροχο.<br /><br />Συμπάσχω και συγχαίρομαι. Μαραμπού: το κατάλληλο κείμενο την κατάλληλη στιγμή.<br />Γεια χαρά.<br />ΚωστήςAnonymoushttps://www.blogger.com/profile/12310212325825411332noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-64669334357262280122016-02-18T18:27:43.900+02:002016-02-18T18:27:43.900+02:00Και ο Στέφανος όμως με όλη την συσσωρευμένη οργή τ...Και ο Στέφανος όμως με όλη την συσσωρευμένη οργή του είναι ένας γοητευτικός χαρακτήρας της λογοτεχνίας. Ίσως και γι' αυτό ο Τζόυς να τον ενσωμάτωσε στον Οδυσσέα, για να συνεχίσει να διοχετεύει μέσω του Στέφανου μέρος του (ξεθυμασμένου ωστόσο) θυμού του που τον ταλαιπωρούσε σε όλη του τη ζωή! Μαραμπούhttps://www.blogger.com/profile/05925320152031463724noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-79483836279772097872016-02-18T15:12:04.225+02:002016-02-18T15:12:04.225+02:00Λέγοντας Πνευματική Αλητεία εννοώ έναν αμοραλισμό ...Λέγοντας Πνευματική Αλητεία εννοώ έναν αμοραλισμό και μια αδιαφορία για το ακόμα και πιο κοντινό του περιβάλλον που περνάει από τον Τζόυς στον Στέφανο (κυρίως του Stephen Hero, στο πορτραίτο ο θυμός είναι πολύ πιο επεξεργασμένος). Όμως όλος αυτός ο θυμός που (σύμφωνα με τον Έλμαν) κρατάει σχεδόν ως τον θάνατο του Τζόυς, στον Οδυσσέα εξισορροπείται από την απίστευτη ωριμότητα του Μπλουμ.<br />Τα σχόλια σας είναι πολύ ουσιαστικά και ενδιαφέροντα και ομολογώ ότι μπήκα στο τριπάκι του Οδυσσέα για νιοστή φορά. Σας ευχαριστώΤάκης Πετρόπουλοςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-49563836577930910212016-02-17T22:36:36.305+02:002016-02-17T22:36:36.305+02:00Ενδεχομένως να είναι επιεικής ως προς τον χαρακτήρ...Ενδεχομένως να είναι επιεικής ως προς τον χαρακτήρα του Τζόυς, ωστόσο φωτίζει πολλά από τα γεγονότα της ζωής του και αυτό είναι πολύ σημαντικό για την κατανόηση των έργων του. Επίσης, είναι πολύ πιθανό, ο Τζόυς να υπήρξε όντως πολύ σκληρός με τους γύρω του - και ο Έλμαν κάνει κάποιες σαφείς νύξεις. Η σκληρότητα που έδειχνε ο Τζόυς προς τον αδερφό του Στανίσλαο που του στάθηκε σε πολύ δύσκολες στιγμές. Η αδιαφορία προς τα χρέη του που τα θεωρούσε φόρο τιμής προς την μεγαλοφυία του! Οι κόντρες και η απαξίωση που κρατούσε για τους ομοτέχνους του. Ίσως ακόμα και μια σκληρότητα απέναντι στην γυναίκα και τα παιδιά του. Δεν μας ενδιαφέρει τόσο να αγιοποιήσουμε ή να δαιμονοποιήσουμε τον άνθρωπο όσο να καταλάβουμε το έργο του μέσα από πραγματικά περιστατικά της ζωής του. <br /><br />Πράγματι, τα τρία πρώτα κεφάλαια του Οδυσσέα είναι η συνέχεια και η ολοκλήρωση του Πορτραίτου. Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι θα ήταν προτιμότερο να μην υπήρχαν, ειδικά όταν ευθύνονται για τις αποτυχημένες προσπάθειες τόσων αναγνωστών να φθάσουν στο τέταρτο κεφάλαιο όπου εμφανίζεται ο Μπλουμ. Ύστερα όμως σκέφτηκα, χαζός είμαι; Όσο περισσότερος Τζόυς, τόσο καλύτερα! Τι ακριβώς εννοείτε όταν λέτε πνευματική αλητεία; Φορτίζετε την φράση με θετικό ή αρνητικό πρόσημο;;<br /><br />Η μετάφραση του Ανευλαβή είναι σαφέστατα καλύτερη. Ο Καψάσκης χάνει πολλά λογοπαίγνια και υφολογικές διακυμάνσεις, αποστραγγίζοντας το κείμενο από τις λογοτεχνικές του αρετές. Η έλλειψη υποσημειώσεων στην πρώτη έκδοση αποτελεί επίσης σοβαρότατο μειονέκτημα. Σκοπεύω να γράψω δυο αναρτήσεις για τις μεταφράσεις, προς το τέλος. Ελπίζω να σας κρατήσω το ενδιαφέρον μέχρι τότε. Ευχαριστώ για το σχόλιο. Μαραμπούhttps://www.blogger.com/profile/05925320152031463724noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-61559424336795698912016-02-17T21:12:00.050+02:002016-02-17T21:12:00.050+02:00Ο Έλμαν κατά τη γνώμη μου είναι υπερβολικά επιεική...Ο Έλμαν κατά τη γνώμη μου είναι υπερβολικά επιεικής στα θέματα του χαρακτήρα του Joyce. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για ένα τσόγλανο με κολοσιαίο Εγώ. Το αχτένιστο προσχέδιο του Πορτραίτου που λέγεται Stephen Hero δίνει μια εικόνα του Στέφανου - Τζέημς. Το τρίτο κεφάλαιο που πολύ ωραία περιγράφετε κλείνει τους λογαριασμούς με το Πορτραίτο με ένα μεγαλειώδες μπανγκ. Μετά αρχίζει η ιστορία του μόνου ώριμου ήρωα του Τζόυς. Του Λεοπόλδου. Όταν πρωτοδιάβασα το Πορτραίτο ήμουν περίπου είκοσι και είχα χαζέψει κυριολεκτικά . Τόσο ταλέντο αλλά και τόση πνευματική αλητεία. Μεγαλώνοντας έμαθα να εκτιμώ πιο πολύ τον Λεοπόλδο και τους Νεκρούς . Αλήθεια ποια είναι η γνώμη σας για τη μετάφραση του Ανευλαβή; Σε σχέση με τον Καψάσκη;τάκης πετρόπουλοςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-4656248014112617462016-02-17T16:36:27.488+02:002016-02-17T16:36:27.488+02:00Καλησπέρα Απόστολε!
Και γιατί δεν το αγοράζεις απ...Καλησπέρα Απόστολε!<br /><br />Και γιατί δεν το αγοράζεις από τώρα; Είναι επένδυση που δεν θα χάσει την αξία της! Να πάρεις και την Βιογραφία του Ρίτσαρντ Έλμαν κάποια στιγμή, θα σε βοηθήσει να κατανοήσεις καλύτερα τον Τζόυς. Σχετικό είναι αυτό, το Πορτραίτο του Καλλιτέχνη δεν είναι πιο βατό απλώς και μόνο επείδη προηγήθηκε του "δυσνόητου" Οδυσσέα. Θεωρώ ότι το Πορτραίτο παραμένει αρκετά ερμητικό στα νοήματά του αλλά σίγουρα πιο προσιτό στην γραφή του. <br /><br />Ναι, το σημείωσα. Το είχες αναφέρει ξανά και σε προηγούμενο σχόλιο. Ευχαριστώ για την πρόταση, δεν το είχα κατά νου! Μαραμπούhttps://www.blogger.com/profile/05925320152031463724noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-44157807849663461212016-02-17T15:26:35.642+02:002016-02-17T15:26:35.642+02:00Φίλε Μαραμπού με το ζόρι κρατιέμαι να μην αγοράσω ...Φίλε Μαραμπού με το ζόρι κρατιέμαι να μην αγοράσω τον Οδυσσέα από μετάφραση Ανευλαβή, αλλά δεν θέλω ακόμα να καταπιαστώ με αυτό το ανάγνωσμα γιατί έχω τεράστια λίστα προτεραιότητας, από την άλλη φοβάμαι ότι δεν είμαι έτοιμος ακόμα και θέλω να διαβάσω πρώτα τα πιο "βατά" βιβλία του Τζόυς.<br /><br />ΥΓ: Χτες τελείωσα ένα βιβλίο που για μένα ήτανε αποκάλυψη. Εντελώς άγνωστο στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, αλλά νομίζω ότι αποτελεί ένα διαμάντι της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πρόκειται για το μυθιστόρημα του Ανχελ Μιγκελ Αστουρίας, νομπελίστα συγγραφέα από τη Γουατεμάλα, "οι άνθρωποι από καλαμπόκι". Είναι σχετικά δύσκολο με πρωτότυπες αφηγηματικές τεχνικές για την εποχή του (γράφτηκε το 1945), με συμβολισμούς και αλληγορίες δανεισμένες από τους ινδιάνικους μύθους και τις παραδόσεις. Πιστεύω ότι αξίζει να το ψάξεις κι εσύ, είναι κοντά στα γούστα σου.<br /><br />ΑπόστολοςAnonymousnoreply@blogger.com