tag:blogger.com,1999:blog-77584030263202243002024-03-16T20:53:03.269+02:00ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣΈνα blog για τα βιβλία, τη γραφή και την ανάγνωσηΚατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.comBlogger1399125tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-417413953163483612024-02-06T19:08:00.001+02:002024-02-27T11:43:55.383+02:00ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ BOOKTALKS ΑΝΟΙΞΗ 2024<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyr-tWCLRsCGDIFR1TedfScrMUqKUfvpKtQqmNE4Pi6S06cj7mQh9G-PNY9Oy18SUqUS7krP2BEl-GQqWLPCDgvjsRVzgmfrVQkbYuNUaFbjvtzu55P-HyPK0p2YAdJz5FKfWPydeCwTwdgTsAFelSyRruPwl2ZZI2IhsqjgvlUuk8RToIKu0bDgce4oTQ/s940/%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%B1%202024.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="788" data-original-width="940" height="536" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyr-tWCLRsCGDIFR1TedfScrMUqKUfvpKtQqmNE4Pi6S06cj7mQh9G-PNY9Oy18SUqUS7krP2BEl-GQqWLPCDgvjsRVzgmfrVQkbYuNUaFbjvtzu55P-HyPK0p2YAdJz5FKfWPydeCwTwdgTsAFelSyRruPwl2ZZI2IhsqjgvlUuk8RToIKu0bDgce4oTQ/w640-h536/%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%B1%202024.png" width="640" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p><p>Αρχίζουν νέοι κύκλοι στα <b>Εργαστήρια Δημιουργικής Γραφής και Ανάγνωσης του Booktalks</b></p><p><br /></p><p><b><i><span style="font-size: medium;"><u>ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΓΡΑΦΗΣ (με την Κατερίνα Μαλακατέ): </u></span></i></b></p><p><b>♦️ κάθε ΤΡΙΤΗ 7-10μ.μ. διαδικτυακά μέσω zoom</b></p><p><i>ΕΝΑΡΞΗ: Τρίτη 5/3/2024 στις 7μ.μ.</i></p><p><i><br /></i></p><p>10 τρίωρες εβδομαδιαίες συναντήσεις (230 ευρώ προκαταβολικά ή 250 σε δύο δόσεις)</p><p><br /></p><p>---------------------------------------------------------------------------------------</p><p><br /></p><p><b><i><span style="font-size: medium;"><u>ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ (με τη Βιβή Γεωργαντοπούλου) </u></span></i></b></p><p><b> ♦️ κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ 6-8μ.μ. στο Booktalks (Αρτέμιδος 47, Π. Φάληρο)</b></p><p><i>ΕΝΑΡΞΗ: Δευτέρα 4/3/2024 στις 6μ.μ.</i></p><p><i><br /></i></p><p><b>♦️ κάθε ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8:30-10:30μ.μ. μέσω zoom</b></p><p><br /><i>Έναρξη Παρασκευή 8/3/2024<br /></i><br /><br />10 δίωρες εβδομαδιαίες συναντήσεις (150 ευρώ προκαταβολικά ή 160 σε δύο δόσεις) </p><p><br /></p><p><span style="font-size: large;">ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ/ΕΓΓΡΑΦΕΣ: info@booktalks.gr</span></p><p><br /></p><p>*Οι 2οι, 3οι, 4οι κύκλοι μας θα ξεκινήσουν κανονικά και αφορούν μόνον συμμετέχοντες και συμμετέχουσες που έχουν ολοκληρώσει τον αμέσως προηγούμενο κύκλο</p><p>* Οι θέσεις μας είναι περιορισμένες και τηρείται σειρά προτεραιότητας </p>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-9528736417223938032024-02-01T11:34:00.000+02:002024-02-01T11:34:10.003+02:00"Μακριά απ' το αγριεμένο πλήθος", Thomas Hardy<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="3639" height="264" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdVi75UGqrGutjNBibUzaL6Kn5OYYJchiT0kmququf0K9wHgeArDZTdkmEJLl5NRjwCrLweDobKcaMcrq-wuDCeXxgmOhb0C2dbPm2RqvYVh0gWCi6L8W4XV8evd8jBiFwi6sigu51YULMQKDH4GmKT3-MMA-ZodKYBZGcxzR15CNSqXDHrRIbgxC76JaE/s320/20240111_112633.jpg" width="320" /></div> <a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/aggliki-kai-agglofoni-logotexnia/pezografia/makria-ap-to-agriemeno-plithos.html">https://www.booktalks.gr/logotexnia/aggliki-kai-agglofoni-logotexnia/pezografia/makria-ap-to-agriemeno-plithos.html</a><br /><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το <i>Μακριά απ’ το αγριεμένο πλήθος </i>είναι το μυθιστόρημα που καθιέρωσε τον Τόμας Χάρντυ στην αναγνωστική κοινή γνώμη. Μέχρι να αρχίσει να εκδίδεται το 1874 σε συνέχειες, ο Χάρντυ, που γεννήθηκε το 1840 σε μια φτωχή οικογένεια κι αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο στα δεκαέξι του για να δουλέψει ως βοηθός σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο, θεωρούσε τον εαυτό του ποιητή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η ιστορία μοιάζει μάλλον απλή, ίσως και απλοϊκή σε σημεία, μια νεαρή γυναίκα, η Μπαθσίμπα, κληρονομεί ένα κτήμα κι αποφασίζει να το διοικήσει μόνη της. Είναι εξαιρετικά όμορφη και τη διεκδικούν τρεις πολύ διαφορετικοί άντρες, ο Γκάμπριελ Όουκ που κάποτε ήταν κι αυτός κτηματίας αλλά τώρα δουλεύει βοσκός στο κτήμα της, και την λατρεύει από την αρχή μέχρι το τέλος, ο κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερός της κτηματίας της διπλανής φάρμας, Μπολντγουντ, που προτίθεται να της «προσφέρει τα πάντα» κι ένας άστατος, γοητευτικός γυναικάς, ο λοχίας Τρόυ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στα πρόσωπα των τριών αυτών αντρών ενσαρκώνονται οι βασικές μορφές του έρωτα, ένας στιβαρός άντρας που αγαπά και θα είναι πάντα με το μέρος της γυναίκας του, ένας άντρας που παθαίνει εμμονή (περίπου όπως θα πάθαινε ένας σημερινός stalker) κι ένας που παρασύρεται καθαρά από τη λαγνεία και την εξωτερική εμφάνιση, ενώ τα βαθιά του συναισθήματα είναι για μιαν άλλη γυναίκα. Από αυτή την άποψη, το μυθιστόρημα του Χάρντυ μοιάζει πολύ σύγχρονο, σχεδόν σαν να γράφτηκε στην εποχή μας. Ο έρωτας κι εκφάνσεις του δεν αλλάζουν είτε μιλάμε για την αγγλική εξοχή 150 χρόνια πριν, είτε για τη σημερινή του διαδικτύου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Όμως κεντρικοί χαρακτήρες είναι η Μπαθσίμπα κι ο Γκάμπριελ. Στα πρόσωπά τους συγκρούονται δυο κόσμοι, ένας στέρεος και παλιός, κι ένας ανέμελος, όμορφος και καινούργιος. Μην ξεχνάμε πως ο κόσμος την εποχή εκείνη αλλάζει, οι βικτωριανοί αριστοκράτες ξεπέφτουν κι αναδύεται μια άλλη κυρίαρχη τάξη, οι νεόπλουτοι αστοί. Ο Χάρντυ τρέφει μεγάλη αγάπη για τη φύση, τοποθετεί τους ήρωες του μακριά από τις πόλεις (και το αγριεμένο πλήθος τους), μας δίνει περιγραφές απαράμιλλης ομορφιάς που είναι οργανικά μέρη του κειμένου, δεν θες να τις προσπεράσεις με κανέναν τρόπο ακόμα κι αν αφορούν το κούρεμα των προβάτων. Εδώ εμφανίζεται για πρώτη φορά κι αυτό το ημι-φανταστικό μέρος της αγγλικής εξοχής, που θα αποτελέσει τον τόπο για τα περισσότερα κείμενά του, το Γουέσεξ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Μπαθσίμπα είναι ένας πολύ πρωτοποριακός γυναικείος χαρακτήρας για την εποχή, δηλώνει πως δεν την ενδιαφέρει ο γάμος, αναλαμβάνει μόνη τη φάρμα της και έχει δοσοληψίες στην αγορά με τους άντρες ως ίση προς ίσο. Ο αφηγητής του Χάρντυ κάνει κάποιες κρίσεις για τις γυναίκες, κάπως κλισέ, και μαζικές, λέει πως οι γυναίκες δεν τα καταφέρνουν ή είναι επιπόλαιες, αλλά οι ηρωίδες του τον διαψεύδουν, είναι γυναίκες δυνατές που διεκδικούν. Δεν τις καταλαβαίνει πλήρως, αλλά τις μελετά και τις θαυμάζει, χωρίς να χάνει την ηθική του στάση, που είναι ξεκάθαρα με τον σταθερό, σίγουρο, κάπως βαρετό και αποφασισμένο Όουκ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το βιβλίο είναι ευκολοδιάβαστο, από αυτά που δεν σε αφήνουν να τα αφήσεις από τα χέρια σου, που μπορούν να γιατρέψουν κάθε αναγνωστικό μπλοκάρισμα. Πρόκειται άλλωστε για ένα από τα βασικότερα μπεστ σέλερ της εποχής του. Η δομή που ακολουθεί είναι η κλασική βικτωριανή, της αρχαίας τραγωδίας, με αρχή, μέση, τέλος, κορύφωση και κάθαρση. Ταυτιζόμαστε με τους χαρακτήρες, θέλουμε να ξεπεράσουν τα εμπόδια στο διάβα τους, δημιουργούμε μαζί τους δεσμούς ακατάλυτους, μέσα από τα πάθη αλλά και την ηθική τους υπόσταση.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πολλοί κριτικοί κατηγορούν τον Τόμας Χάρντυ για μηδενισμό και πεσιμισμό, κυρίως γιατί τον απασχολεί το θέμα της μοίρας και της τυχαιότητας. Οι ήρωες του παθαίνουν πολλά (αγαπά την υπερπλοκή), και τελικά λαμβάνουν «αυτό που τους αξίζει». Όμως εδώ δεν συναντάμε μια χριστιανικού τύπου υποταγή στη μοίρα, ο συγγραφέας εξάλλου ήταν οπαδός τους Δαρβίνου και από τους πρώτους λόγιους που δήλωσε «αγνωστικιστής». Η σχέση με τη μοίρα διερευνάται, όπως και το τι είναι ηθικό και τι είναι δίκαιο (να την πάλι την αρχαία τραγωδία). Οι ήρωες του δεν είναι κυνικοί, ούτε καν ο επιπόλαιος Τρόυ∙ όταν χτυπά η καταστροφή μας δείχνει πως μπορεί να αγαπήσει πραγματικά κι αληθινά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Τόμας Χάρντυ αγαπήθηκε πολύ από το αναγνωστικό κοινό, και πολεμήθηκε πολύ από την κριτική, σε βαθμό που σταμάτησε μετά το 1897 να γράφει πεζογραφία (μιας και οι κριτικές για την Τες και τον Τζουντ τον αφανή ήταν καταβαραθρωτικές, τα δυο βιβλία περιείχαν εξωσυζυγικό σεξ χωρίς να το κατακεραυνώνουν). Έζησε περίπου 30 χρόνια ακόμα (πέθανε 88 ετών, το 1928) και σε αυτά έγραψε μόνο ποίηση. Προτάθηκε πολλές φορές για Νόμπελ αλλά δεν το πήρε. Το Μακριά απ’ το αγριεμένο πλήθος δεν είναι με κανέναν τρόπο το καλύτερό του μυθιστόρημα, είναι όμως ένας βιβλίο άξιο να διαβαστεί, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πώς γράφτηκε, σε συνέχειες σε περιοδικό με ανάγκη για cliffhangers (για να συνεχίσουν οι αναγνώστες να αγοράζουν για να διαβάσουν και την επόμενη εβδομάδα), κι όλα αυτά ενώ ο Χάρντυ ήταν μόλις 35 χρόνων.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> Κατερίνα Μαλακατέ</span><br /></div><div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqure02wKWhhqGh9j7ATQKyU9E31HoQpExHxNYslQocRHKrvpQwVnlyGO1DTdBFVRHPUtxkgJy4y6okwjqmuKnX31gUUivDniys_TJAl6HZS2WUhv61jZyyhRJsACRntGpATU2WaQJse9HwJJl5j9SY6nBJT8C693KsBjhIVjZwJ1U_U3UfU8CSf5gIsLP/s5316/Thomashardy_restored.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="5316" data-original-width="3663" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqure02wKWhhqGh9j7ATQKyU9E31HoQpExHxNYslQocRHKrvpQwVnlyGO1DTdBFVRHPUtxkgJy4y6okwjqmuKnX31gUUivDniys_TJAl6HZS2WUhv61jZyyhRJsACRntGpATU2WaQJse9HwJJl5j9SY6nBJT8C693KsBjhIVjZwJ1U_U3UfU8CSf5gIsLP/s320/Thomashardy_restored.jpg" width="220" /></a></div><br />"Μακριά απ' το αγριεμένο πλήθος", Τόμας Χάρντυ, μτφ. Τόνια Κοβαλένκο, εκδ. Καστανιώτης</span></div><div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div><div style="text-align: justify;">Αγοράστε το εδώ:</div><div style="text-align: justify;"> <a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/aggliki-kai-agglofoni-logotexnia/pezografia/makria-ap-to-agriemeno-plithos.html">https://www.booktalks.gr/logotexnia/aggliki-kai-agglofoni-logotexnia/pezografia/makria-ap-to-agriemeno-plithos.html</a></div>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-80935437309749016502024-01-04T13:09:00.000+02:002024-01-04T13:09:16.880+02:00"Τομ Λέικ", Ann Patchett<p style="text-align: justify;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ4d3eXfTYvYTZhDZQMuCMHukhTxvpSmhRgayyAt7hkWtl-6zAsNiwtQJ1BLtjdTL3rRfmVNBjIYeiPMVpKM066YcqLrSKpct3FwLZwkwi7xyxrpHJF0k-Ry6Qo3x5aP2O-PvBgHy9_xWg5pffQm2AXcZYXWye8-aJ_HAjyn8JHMoC9ZefMEqnLwv3fQsc/s3241/Tom%20Lake.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3241" data-original-width="2512" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ4d3eXfTYvYTZhDZQMuCMHukhTxvpSmhRgayyAt7hkWtl-6zAsNiwtQJ1BLtjdTL3rRfmVNBjIYeiPMVpKM066YcqLrSKpct3FwLZwkwi7xyxrpHJF0k-Ry6Qo3x5aP2O-PvBgHy9_xWg5pffQm2AXcZYXWye8-aJ_HAjyn8JHMoC9ZefMEqnLwv3fQsc/s320/Tom%20Lake.jpg" width="248" /></a></div><br /><p></p><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πέρασα μια δύσκολη αναγνωστική χρονιά. Πολλά βιβλία μισοτελειωμένα, δυσκολία στη συγκέντρωση, γυαλιά που άλλαζαν συνεχώς (άτιμη πρεσβυωπία), και φοβόμουν πως το 2024 θα με βρει αναγνωστικά στον ίδιο βάλτο. Αλλά σαν να γύρισε ένας μαγικός διακόπτης, πάντα ο μαγικός διακόπτης είναι ένα βιβλίο, κι ελπίζω πως ο βούρκος τελείωσε για μένα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το <i>Τομ Λέικ ε</i>ίναι μια φαινομενικά απλή ιστορία, ένα ζευγάρι έχει και τα τρία ενήλικα κορίτσια του πίσω στο κτήμα τους, όπου έχουν εγκλωβιστεί λόγω κόβιντ, και μαζεύουν όλοι μαζί κεράσια και βύσσινα γιατί δεν υπάρχουν εν μέσω πανδημίας εργάτες. Για να περάσει η ώρα τα κορίτσια ζητούν από τη μητέρα τους να τους αφηγηθεί την ιστορία, τότε που ήταν εικοσάχρονη κι ήταν ζευγάρι με έναν διάσημο πια ηθοποιό. Κι έτσι έχουμε δύο χρονικά επίπεδα στην ιστορία, το ένα είναι το τώρα, οι κόρες, οι κερασιές, το άλλο είναι το τότε, στο Τομ Λέικ που η μαμά τους έπαιζε την Έμιλυ στη <i>Μικρή μας πόλη.</i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η <i>Μικρή μας πόλη</i> ως αναφορά αλλά κι ως κεντρικό σημείο της αναδρομικής ιστορίας δίνει νόημα και φωτίζει το μυθιστόρημα. Πότε ως αντίστιξη, πότε ως σύμβολο, αυτό το έργο, που έχει επί σκηνής αφηγητή, τον Διευθυντή σκηνής, κι ένα έργο μέσα στο έργο, και μιλά για τη ζωή, την αγάπη, το θάνατο, και τις μικρές λεπτομέρειες ανάμεσά τους, είναι στην ουσία ο πυλώνας των δύο αφηγήσεων.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κι εδώ έχουμε μια αφηγήτρια, που μπορεί να μας απευθύνεται και να κρύβει πράγματα από τις κόρες της, κι εδώ έχουμε ψιλοβελονιά το πώς μια ζωή καταλήγει έτσι ή αλλιώς από τις μικρολεπτομέρειες, την τυχαιότητα, τη στιγμή, αλλά και αποφάσεις που δεν καταλαβαίνεις πλήρως τη σημασία τους παρά μόνον πολλά χρόνια μετά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Απόλαυσα το μυθιστόρημα, το διάβασα μονοκοπανιά σχεδόν μέσα σε δύο μέρες, βυθίστηκα στις κερασιές και τον βυσσινόκηπο, αφέθηκα στην αφήγηση, μέσα στην αφήγηση, μέσα στην αφήγηση, όπου σαν μπάμπουσκα οι ιστορίες άνοιγαν η μία την άλλη, για να φτάσουν στο ζουμί, για να νιώσεις μαζί το μεγαλείο και την ασημαντότητα της ανθρώπινης ζωής.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><i><div style="text-align: justify;"><i><span style="color: #2b00fe;">“EMILY: "Does anyone ever realize life while they live it...every, every minute?"</span></i></div><span style="color: #2b00fe;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="color: #2b00fe;">STAGE MANAGER: "No. Saints and poets maybe...they do some.”</span></i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="color: #2b00fe;">Our Town, Thornton Wilder</span></i></div></span></i><div style="text-align: justify;"><br /></div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αυτό είναι και δεν είναι και το κεντρικό θέμα του Τομ Λέικ κι αυτό είναι το κομβικό σημείο που το ξεχωρίζει και το κάνει ένα καλό μυθιστόρημα, μιλάει για ένα κλασικό έργο, ίσως το πιο κλασικό θεατρικό έργο στην Αμερική, που παίζεται παντού, σε κάθε μικρή πόλη, γιατί απαιτεί ελάχιστα σκηνικά, κι όμως λειτουργεί ως μετα-αφήγηση, για να φτιάξει μια μέτα-μετα-αφήγηση, ενώ ταυτόχρονα μας λέει μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος που ακολουθείς πολύ εύκολα αναγνωστικά, που ταυτίζεσαι μαζί της. Εντυπωσιακό; Εντυπωσιακότατο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Κατερίνα Μαλακατέ</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguiAIBQc-vmQssOMJys4gzhjmkTgEEGfyy-Y_NI1cYjXfaNJK_VOBpGDTd7Ilv3qwH0wNFp8SC8INMuy_ISGqNCO5zEYwkniupEUCSmvVZdQhf726cBcxE6vftxlXTaO0fJdXDv-BwXnzp3h4HMdzG7lezQr678o3U1xRvqweuaSQKCMqoxkEd0HqdKAm8/s554/Ann%20Patchett.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="554" data-original-width="554" height="195" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguiAIBQc-vmQssOMJys4gzhjmkTgEEGfyy-Y_NI1cYjXfaNJK_VOBpGDTd7Ilv3qwH0wNFp8SC8INMuy_ISGqNCO5zEYwkniupEUCSmvVZdQhf726cBcxE6vftxlXTaO0fJdXDv-BwXnzp3h4HMdzG7lezQr678o3U1xRvqweuaSQKCMqoxkEd0HqdKAm8/w195-h195/Ann%20Patchett.jpg" width="195" /></a></div>"Τομ Λέικ", Ann Patchett, μτφ. Δέσποινα Κανελλοπούλου, εκδ. Δώμα</div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-44582979431923101592023-12-04T11:53:00.001+02:002023-12-04T12:12:14.919+02:00Ένας κάποιος απολογισμός<br /> <br /><br /><br /><br /><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOcx94xx9Bx5p6wDtrlukW89IV9ApNxpPqXd7O4_96BeXscomJGoe9kEomN1sv9VJuL29zZ0qKKbBf5LPQPQdPjspprmjLKqtxsTTpdOdqdK1QGX-HSHXkvkanOgqYXVVcgTk3EkraFY0eW5kRn_-IiclIJw5ho8_iigSPFxOnsVFEV2NVvMgtkMqWGsvh/s1080/FB_IMG_1701625556712.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="670" data-original-width="1080" height="249" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOcx94xx9Bx5p6wDtrlukW89IV9ApNxpPqXd7O4_96BeXscomJGoe9kEomN1sv9VJuL29zZ0qKKbBf5LPQPQdPjspprmjLKqtxsTTpdOdqdK1QGX-HSHXkvkanOgqYXVVcgTk3EkraFY0eW5kRn_-IiclIJw5ho8_iigSPFxOnsVFEV2NVvMgtkMqWGsvh/w400-h249/FB_IMG_1701625556712.jpg" width="400" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Είμαι πολύ κουρασμένη σήμερα, πονάει όλο το κορμί μου σαν να το έχει χτυπήσει κάποιος σε όλα τα λάθος σημεία. Ψάχνω μέσα μου τι νιώθω, το βασικό είναι ευγνωμοσύνη. Ένα αμφιθέατρο 300 ανθρώπων γεμάτο το απόγευμα του Σαββάτου, μισό την επομένη, δέκα η ώρα το πρωί της Κυριακής. Άνθρωποι που ήρθαν από τη Βιέννη και το Ζάγκρεμπ, από την Αριδαία, την Κομοτηνή, το Αγρίνιο, τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, την Καβάλα, κάποιους αδικώ με σιγουριά, κάποιοι θα ήρθαν από ακόμα πιο μακριά, μόνο για αυτό το Σαββατοκύριακο. Νιώθεις κάπως ευλογημένος, κι ας μην πιστεύεις. Και φυσικά οι Λέσχες μας της Αθήνας, τα μέλη, οι παρέες μας. <b>Πιστεύω στη δύναμη του αγνού αναγνώστη.</b> Να, το είπα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu2kUV6V1zANgvmlIkNK_BOzcfE0g9nBHQ7j_h44EUEw2S1CSDRH77dzTBS6ItVm4SZnDwpp-BXmx3S0Yiphj4p3mHM2XWpK54EudlrH0HPopqaRbWVYfzQ3HpC-xsFfpzXNR1nazj4c-0-HKAsxDh_YkClLbTglSogxrLaLn1NklajH1ZxvlpmbX_3xmj/s1080/FB_IMG_1701680093395.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="813" data-original-width="1080" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu2kUV6V1zANgvmlIkNK_BOzcfE0g9nBHQ7j_h44EUEw2S1CSDRH77dzTBS6ItVm4SZnDwpp-BXmx3S0Yiphj4p3mHM2XWpK54EudlrH0HPopqaRbWVYfzQ3HpC-xsFfpzXNR1nazj4c-0-HKAsxDh_YkClLbTglSogxrLaLn1NklajH1ZxvlpmbX_3xmj/s320/FB_IMG_1701680093395.jpg" width="320" /></a></div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Την πρώτη μέρα δεν άντεξα, έκανα μια ημικρανία ξεγυρισμένη, και την ώρα που μιλούσε η <b>Ιωάννα Καρυστιάνη</b>, έκανα και την οπτική αύρα, δεν άκουγα και δεν έβλεπα, και μόνο τις φωτογραφίες έχω να σας προσφέρω. Δεν ξέρω τι άλλο.</div><div><br /></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><span style="text-align: justify;">Τη δεύτερη μέρα, την Κυριακή, είχα πια συνέλθει, αλλά δίπλα μου, είχα ένα ξωτικό. Μπορεί να επηρέασε κι η αύρα, δεν ξέρω, αλλά μπήκα στην αύρα της <b>Ζυράννας Ζατέλη</b> και την άκουσα μαγεμένη, τόσο μαγεμένη που δεν ξέρω να σας πω τι είπα εγώ και τι τη ρώτησα, και τι ρώτησε η Βιβή και τι την ρώτησαν τα μέλη μας. Κρατούσα σκόρπιες σημειώσεις, από αυτή την «<b>ταμένη της γραφής στον βωμό του άρρητου</b>». Αυτή τη γυναίκα, που τις μέρες που κάνει παύση η δημιουργικότητα τις νιώθει σαν «προσωρινό θάνατο», κι έπειτα ανασταίνεται. Που τα μυθιστορήματά της είναι ένας συνεχής «χορός θανάτου», «κραυγή ενός κεραυνοβολημένου», για αυτό «δεν τελειώνουν ποτέ». Και που πως θα ήθελε </span><b style="text-align: justify;">«αχ, να μπορούσε να γράψει την τελευταία της σκέψη, πριν το θάνατο».</b></div><div><b style="text-align: justify;"><br /></b></div><div><b style="text-align: justify;"><br /></b></div><div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5pP_3Tdca6HBGNRcDb7_AyC2NLSMyZIJHy3NmNra27AeD7_fqgx_vk5RLJdxC_LnsgfE9ffSEojcxw03ctUCInnoNeLGmGqSeJb2L-cr1DL3cMi9kI5_GzyVHJ9we9SFhZf9oxdPemGrjn-QJrma5aChdkUPz8qHJfuoQCTVzNMCOpbvMWB74FS6yy8Yx/s1080/FB_IMG_1701625564809.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="567" data-original-width="1080" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5pP_3Tdca6HBGNRcDb7_AyC2NLSMyZIJHy3NmNra27AeD7_fqgx_vk5RLJdxC_LnsgfE9ffSEojcxw03ctUCInnoNeLGmGqSeJb2L-cr1DL3cMi9kI5_GzyVHJ9we9SFhZf9oxdPemGrjn-QJrma5aChdkUPz8qHJfuoQCTVzNMCOpbvMWB74FS6yy8Yx/s320/FB_IMG_1701625564809.jpg" width="320" /></a></div>«<b>Η ανάγνωση είναι η μόνη ηδονή χωρίς τίμημα</b>» μας είπε. Δεν ξέρω αν είναι τίμημα αυτό που νιώθω σήμερα, αυτή η αίσθηση πως δεν μπορώ να βγω από τη σκιά της. Και δεν θέλω κιόλας. Ξέρω πως θέλω να σας ευχαριστήσω γιατί η ζωή μου, όλη μέρα χωμένη στα βιβλία προαλειφόταν πολύ μοναχική, μεγάλωσα με πολύ λίγους φίλους. Κι <b>η ζωή μου, λόγω της ανάγνωσης και των βιβλίων, έγινε τόσες αγκαλιές.</b></div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> Κατερίνα Μαλακατέ</span><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGf15zZWc4eqajSxTmLGeek4R4fxlPORoI3zzNfqqSKCs1czAFCq7gLn3r8tLkjEwOjoOJdDzay_V-NrAbVulY8M8jKBmr3tnOrR3CcJPDSrFUS0g4ODw3UpE-uniQ7I5H95LLPhCqS2U9WU8okTxyJzZ_kkSYNJ8MNzOwUTMuStz_882K6Todn5A_mxsH/s4000/20231202_192831.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGf15zZWc4eqajSxTmLGeek4R4fxlPORoI3zzNfqqSKCs1czAFCq7gLn3r8tLkjEwOjoOJdDzay_V-NrAbVulY8M8jKBmr3tnOrR3CcJPDSrFUS0g4ODw3UpE-uniQ7I5H95LLPhCqS2U9WU8okTxyJzZ_kkSYNJ8MNzOwUTMuStz_882K6Todn5A_mxsH/s320/20231202_192831.jpg" width="320" /></a></div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Υ.Γ. 42 Όλα αυτά συνέβησαν στη <b>2η Πανελλήνια Διαλεσχική Συνάντηση </b>με καλεσμένες την<b> Ιωάννα Καρυστιάνη και τη Ζυράννα Ζατέλη</b>. Ναι, ξέρω, ακούγεται τόσο «σοβαρό» για να είναι αυτό το κείμενο ο απολογισμός του. Είναι ο δικός μου απολογισμός, όπως καταλαβαίνετε. Σε λίγες μέρες που θα κάνουμε απολογισμό στο Συντονιστικό, θα έχω συνέλθει ελπίζω, μην λέω στους/στις συντρόφους μου συντονιστές/τριες άρες μάρες κουκουβάγιες.</div></div><div><br /></div><div><br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHdqkLDJjW9eNiP6LpF6vRVMOp8_M45NXpNcU0Shl5OFnJ_WwV7hOlab2dJf16SrAexmhvdH2FI4n4Qz6tO1zENnZcrddR7hE0axWp4T-jDHJrZ5WTDSpym3fEzcYGOM6dXss7p9ACOQSkfSxgLP3YLKTfpmZBO5mPeIfXGNgFOd5Q2EAlkZKxOxujime6/s1640/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%83%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20(6).png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="924" data-original-width="1640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHdqkLDJjW9eNiP6LpF6vRVMOp8_M45NXpNcU0Shl5OFnJ_WwV7hOlab2dJf16SrAexmhvdH2FI4n4Qz6tO1zENnZcrddR7hE0axWp4T-jDHJrZ5WTDSpym3fEzcYGOM6dXss7p9ACOQSkfSxgLP3YLKTfpmZBO5mPeIfXGNgFOd5Q2EAlkZKxOxujime6/w640-h360/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%83%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20(6).png" width="640" /></a></div><div><br /></div><br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFkRwUSV8qeh9qe-nf7Jp45JVb1OuoWok6P2CoTgoPmU8W3-aiQgegIHSts9mMhO6WSLA-Bh9XZ5lEFlkvNcJ8Zg77GU8iHH6w1tb2z-qCAHzRzHNwX3T3OyZAhmuc4BvgU32qGP7gfs0svsadjvnBs3XD_8u2v4YAKb-5pqf1bcwFEi10kodQ-EaDtNX8/s2048/406594030_10231095263304900_1603398089877803409_n.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1448" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFkRwUSV8qeh9qe-nf7Jp45JVb1OuoWok6P2CoTgoPmU8W3-aiQgegIHSts9mMhO6WSLA-Bh9XZ5lEFlkvNcJ8Zg77GU8iHH6w1tb2z-qCAHzRzHNwX3T3OyZAhmuc4BvgU32qGP7gfs0svsadjvnBs3XD_8u2v4YAKb-5pqf1bcwFEi10kodQ-EaDtNX8/s320/406594030_10231095263304900_1603398089877803409_n.jpg" width="226" /></a></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3DFjAvx-2GExZUn8XN-bkmlpC7UrC1sX1jGfu8B4pIRVna7x0xPJApbA2uZie8dfmOT6ngOqyTcBwz7PRqle1UQ7PtpT_jA9hMXfTh-qTi5AMF9GFoh5OmOJ3VRzh0Sy3QwLpjMoQnBu61xDi8mLxuqh4lSiVtaOTFTUCbOQgeMyqd0hTwZZoBarOY2Ot/s4000/20231202_192848.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3DFjAvx-2GExZUn8XN-bkmlpC7UrC1sX1jGfu8B4pIRVna7x0xPJApbA2uZie8dfmOT6ngOqyTcBwz7PRqle1UQ7PtpT_jA9hMXfTh-qTi5AMF9GFoh5OmOJ3VRzh0Sy3QwLpjMoQnBu61xDi8mLxuqh4lSiVtaOTFTUCbOQgeMyqd0hTwZZoBarOY2Ot/s320/20231202_192848.jpg" width="320" /></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div><br /></div><br /><br /><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNN2GksoY8bDMwjYtMeZieBr22rypwX5uqF90sJaHnQH8XXLZR9KohsCT4GlC0HVEfByaBlssfAABDmuN-kCID4r-30QvzFjfq2GrLmX-L3HRsBXEjo4BYcEY9S2A1kJDtxsQVzXKYc5ZiK5EZmycwB1PxBPTtjIeUVD3scEjkQffhM5L9xioHpggnq5go/s4000/20231202_192902.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNN2GksoY8bDMwjYtMeZieBr22rypwX5uqF90sJaHnQH8XXLZR9KohsCT4GlC0HVEfByaBlssfAABDmuN-kCID4r-30QvzFjfq2GrLmX-L3HRsBXEjo4BYcEY9S2A1kJDtxsQVzXKYc5ZiK5EZmycwB1PxBPTtjIeUVD3scEjkQffhM5L9xioHpggnq5go/s320/20231202_192902.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidthc9x6hyhsTsU2gsccR25mtxszIK1fLUN30BQ37rzIX8f-KBA7CfFzpbdyHePQ80WTFb5TtlwVEQ3eTYdmTCjikn67mSlQ4EmjJx7jMd1GEL2aqUv755Lec7nT38aHGp1UihAWCruuR1yMuHLd-hTlKmUSy-hlwwSDY63uHqHnmh_Da_eDwQDq6I0U8T/s1080/FB_IMG_1701680098045.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="713" data-original-width="1080" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidthc9x6hyhsTsU2gsccR25mtxszIK1fLUN30BQ37rzIX8f-KBA7CfFzpbdyHePQ80WTFb5TtlwVEQ3eTYdmTCjikn67mSlQ4EmjJx7jMd1GEL2aqUv755Lec7nT38aHGp1UihAWCruuR1yMuHLd-hTlKmUSy-hlwwSDY63uHqHnmh_Da_eDwQDq6I0U8T/s320/FB_IMG_1701680098045.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikTK3jyNeVgJwz1Gsu3W5elV_c4qN9G1XQ6ldxhi0TypNcr6QNQoFEm02xcPN3oX5lSNZbJYV0KVU5q6llYX17cQHedS1uotxeY0fXgevnRST_TcBvSM6Fj9icbHph8MMvhEouCNd9TCqfVsDUVsOQtTXGFx2a81GnkNygqrZZgY7mOGDSFCwqpv4rgipU/s2048/406594030_10231095263304900_1603398089877803409_n.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1448" height="361" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikTK3jyNeVgJwz1Gsu3W5elV_c4qN9G1XQ6ldxhi0TypNcr6QNQoFEm02xcPN3oX5lSNZbJYV0KVU5q6llYX17cQHedS1uotxeY0fXgevnRST_TcBvSM6Fj9icbHph8MMvhEouCNd9TCqfVsDUVsOQtTXGFx2a81GnkNygqrZZgY7mOGDSFCwqpv4rgipU/w255-h361/406594030_10231095263304900_1603398089877803409_n.jpg" width="255" /></a></div></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpCJqhAaQoNH82OkXNwE1Jf2v5i6APbrv17SI5LCIwy25oaE1uNoQYIxEasAs9xzZGdz1rbLcvF3cD6WUBxXeLuL7JVUn5oNLIDauIVi-yr4Ow_my4_lDtVXGlsxos3UI66XLvh7MnzYd9ZFqbwhyphenhyphengBZkaYBTJrcrbMsZQ7Vy5nJ76P3NIlHTzZSIgRwrf/s4000/20231202_193049.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpCJqhAaQoNH82OkXNwE1Jf2v5i6APbrv17SI5LCIwy25oaE1uNoQYIxEasAs9xzZGdz1rbLcvF3cD6WUBxXeLuL7JVUn5oNLIDauIVi-yr4Ow_my4_lDtVXGlsxos3UI66XLvh7MnzYd9ZFqbwhyphenhyphengBZkaYBTJrcrbMsZQ7Vy5nJ76P3NIlHTzZSIgRwrf/s320/20231202_193049.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Οι Λέσχες Ανάγνωσης είχαν γιορτή.-</div><br />Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-13468997046680779612023-11-11T12:24:00.000+02:002023-11-11T12:24:52.238+02:00"Ο Πολωνός", J.M. Coetzee<div style="text-align: justify;"><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjful1gFLgxWaqgOaZCW9CzelCd4dEGBwZo4U6yefjW71OBaHnWji4onilhx1PTER9jib_LGMcIXV8OUkqRqGuqar97L_AaU34YJOFgRBDakEt5etFxuBqElGVZCyXUsVB6HURSszWKH3MvrRrbhzCrWlyg2PVfIuSAsvR0JqKSEOfYZpYiMBViM7fpAeVg/s2048/%CE%9F%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CF%8C%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1870" data-original-width="2048" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjful1gFLgxWaqgOaZCW9CzelCd4dEGBwZo4U6yefjW71OBaHnWji4onilhx1PTER9jib_LGMcIXV8OUkqRqGuqar97L_AaU34YJOFgRBDakEt5etFxuBqElGVZCyXUsVB6HURSszWKH3MvrRrbhzCrWlyg2PVfIuSAsvR0JqKSEOfYZpYiMBViM7fpAeVg/s320/%CE%9F%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CF%8C%CF%82.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Αγοράστε το <a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/aggliki-kai-agglofoni-logotexnia/o-polonos.html">εδώ </a></td></tr></tbody></table><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο <i><a href=" https://www.booktalks.gr/logotexnia/aggliki-kai-agglofoni-logotexnia/o-polonos.html">Πολωνός </a></i>είναι η τελευταία νουβέλα ενός σπουδαίου, του Νοτιοαφρικανού J.M.Coetzee, του μόνου συγγραφέα που μετά από δύο απανωτά Booker πήρε το Νόμπελ (2003). Ο Κουτσί, γεννημένος το 1940, γράφει αυτή τη νουβέλα στα 83 του. Είναι πασίγνωστος για τον λιτό, διαυγή τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τη γλώσσα -η πολυπλοκότητα και οι αφηγηματικοί εντυπωσιασμοί δεν είναι γι’ αυτόν, ας τα αφήσουμε για τον Χούμπερτ Χούμπερτ του Ναμπόκοφ. Του αρέσουν οι απέριττες γραμμές, οι καθαρές σιλουέτες. Χμ, πόσο καθαρές είναι τελικά, αυτό μένει να διερευνηθεί κι είναι το πιο σπουδαίο και γοητευτικό πράγμα σε όλα του τα βιβλία. Να διαβάσετε τους <i>Βαρβάρους</i> και τα <i>Χρόνια του Σιδήρου</i>, αν θέλετε να έχετε ολοκληρωμένη άποψη(άμα τα βρείτε πουθενά, εντελώς εξαντλημένα).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η πλοκή είναι σχετικά απλή (νουβελά γαρ), η Μπεατριθ, μια γυναίκα γύρω στα σαράντα πέντε είναι παντρεμένη με έναν πλούσιο τραπεζίτη και διευθύνει έναν Κύκλο -γυναικών κυρίως- που καλούν μουσικούς για να δώσουν ρεσιτάλ κλασικής μουσικής στην Βαρκελώνη. Για αυτό καλούν και τον Πολωνό (που κανείς δεν μπορεί να προφέρει το όνομά του). Έναν άντρα 72 ετών, που παίζει Σοπέν πολύ εγκεφαλικά και καθόλου αισθαντικά, που αυτοαποκαλείται «κάποιος που παίζει πιάνο», αντί για «πιανίστας» και που τελικά ερωτεύεται με απίστευτη δύναμη, αυτή μάλλον του τελευταίου έρωτα, τη Μπεατρίθ. Τη διεκδικεί με πάθος, με ιερή μανία, την προσομοιάζει με τη Βεατρίκη του Δάντη στη Θεία Κωμωδία. Κι εκείνη, αν και τον βρίσκει μάλλον άσχημο, μεγάλο και αντιπαθητικό, ενδίδει.</div><div style="text-align: justify;">Σε πρώτο επίπεδο έχουμε το παιχνίδι του συγγραφέα με τον εαυτό του. Ο Πολωνός μοιάζει εξαιρετικά στον ίδιο στην εξωτερική περιγραφή, και η σκιά των χρόνων του Κουτσί, πέφτει βαριά σε αυτόν τον έρωτα. Μα το πραγματικό άλτερ ίγκο του, είναι όπως πάντα μια γυναίκα, η Μπεατρίθ είναι η γέφυρά του με τον κόσμο της νουβέλας.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Σε δεύτερο επίπεδο η νουβέλα μιλά για τη γλώσσα, ως κώδικα επικοινωνίας συναισθήματος. Οι δυο τους, ο Πολωνός και η Καταλανή, δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, συνεννοούνται σε φροντισμένα αγγλικά που δεν μπορούν να αποτυπώσουν πλήρως την φόρτισή τους. Κι αυτό δημιουργεί μια παρανόηση που πλανάται συνέχεια στον αέρα, για το τι είναι ο έρωτας και τι ο θάνατος.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η τέχνη με κάποιον τρόπο τους σώζει. Η τέχνη που δεν είναι ανάγκη να είναι υψηλή για να σε σώσει, δεν είναι ανάγκη καν να είσαι «πιανίστας». Στο μυαλό και των δυο, η τέχνη ανυψώνεται και θρυμματίζεται σε κάτι ανθρώπινο. Κι αυτό είναι ίσως η παρακαταθήκη του ίδιου του Κουτσί, που πέρασε μια ζωή να γράφει απλά, πολύ απλά, να τον κατηγορούν πάντα πως δεν γράφει στρατευμένα για το απαρτχάιντ και την πολιτική κατάσταση στη Νότιο Αφρική, ενώ πάντα για αυτό έγραφε.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι λιτές γραμμές της πρόζας του, όταν ήμουν μικρότερη με εκνεύριζαν. Γιατί στην αυστηρότητά τους δεν έβλεπα το παιχνίδι. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως τα μυθιστορήματά του είναι ένα παιχνίδι με τον εαυτό του και το ποιος είναι, και για αυτό ένα παιχνίδι και με τις δικές μας βεβαιότητες. Έτσι και σε αυτό, πιθανότατα το κύκνειο άσμα του, διαβάζουμε μια απλή ιστορία. Όσο απλή μπορεί να είναι μια ιστορία για τον επικείμενο θάνατο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> Κατερίνα Μαλακατέ</span><br /></div><div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRRgOb13v7HxE17DWLI29y3ZX_aq_i1bfqUEHGRRkxf7nrH4f3s9IHhAtFqKCzCNJLer7MmaSjPC9WOq3gBJ1jNQRSW3nKdvLrQ2DUliUU36KGObDdQpppctpxv2sNEnWLcIXDfmL5cY0u8feYIGKU1RVvTVTb0TZEaO5mybtSJXl8W09-49YaGiN663b-/s480/J.M._Coetzee_by_Kubik.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="360" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRRgOb13v7HxE17DWLI29y3ZX_aq_i1bfqUEHGRRkxf7nrH4f3s9IHhAtFqKCzCNJLer7MmaSjPC9WOq3gBJ1jNQRSW3nKdvLrQ2DUliUU36KGObDdQpppctpxv2sNEnWLcIXDfmL5cY0u8feYIGKU1RVvTVTb0TZEaO5mybtSJXl8W09-49YaGiN663b-/s320/J.M._Coetzee_by_Kubik.jpg" width="240" /></a></div><span><br /></span></div><div><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; text-align: start;">"</span>Ο Πολωνός", J.M. Coetzee, μτφ. Χριστίνα Σωτηροπούλου, εκδ. Διόπτρα, σ.165, 2023 <br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>📌 <span style="font-size: medium;">Αγοράστε το εδώ: </span></div><div><a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/aggliki-kai-agglofoni-logotexnia/o-polonos.html"><span style="font-size: medium;">https://www.booktalks.gr/logotexnia/aggliki-kai-agglofoni-logotexnia/o-polonos.html</span></a></div><div><br /></div><div><br /></div>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-52240257406427578802023-10-21T11:22:00.001+03:002023-10-21T11:22:19.047+03:00"Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα", Shehan Karunatilaka<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm2nn_dSJqrphl_CcTcZfdmbOkGoLC46zryeEMojvMLDKbTqOqHnQvkxjpN9eVONBZlpy0mv7CeIAfIeBU327y-CauJRAsPI-IYIrLkFpUC2YJXkwKnDgHqcWHLqBDw-okQKfXjOEIFqgVzbTPozOSuORPd8kfJo378yz2A5Fy4o0KM0zxtvlRN0yp3dTq/s4000/20230924_192401.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm2nn_dSJqrphl_CcTcZfdmbOkGoLC46zryeEMojvMLDKbTqOqHnQvkxjpN9eVONBZlpy0mv7CeIAfIeBU327y-CauJRAsPI-IYIrLkFpUC2YJXkwKnDgHqcWHLqBDw-okQKfXjOEIFqgVzbTPozOSuORPd8kfJo378yz2A5Fy4o0KM0zxtvlRN0yp3dTq/s320/20230924_192401.jpg" width="240" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τι κάνει «Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα» ένα σπουδαίο βιβλίο; Μα πως είναι γραμμένο με μπρίο και χιούμορ, ενώ ταυτόχρονα μιλά για έναν αιματηρό εμφύλιο και για εγκλήματα πολέμου και χρησιμοποιεί έναν από τους δυσκολότερους αφηγητές από καταβολής της λογοτεχνίας.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Σίχαν Καρουνατίλακα είναι ΣριΛανκέζος, συγκεκριμένα Σινχαλέζος, ζει στη Σρι Λάνκα, αλλά γράφει στα αγγλικά. Το βιβλίο πήρε το Booker του 2022 και τώρα μεταφράζεται στα Σινχαλέζικα, ίσως αργότερα να μεταφραστεί και στα Ταμίλ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Και πού στο καλό είναι η Σρι Λάνκα;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv1BzwtIIzYnBU8O-qx_PX3h59F7lxXUnUvIcxotokoUaAQuJRiCILZwMp0UpM22XdZGYYMXHVr6q9Ak_gT0ilNxo7UXMRycrrWljo27-L6e1dgI3D7bQjgA5QMJ1L3BAUkNpV0bcEwBa5uH4U3cQCa6RWkkXXjeJD4bSGDEk7c2f1hSoTuFTu7ho_xDBa/s825/%CE%A3%CF%81%CE%B9%20%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="747" data-original-width="825" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv1BzwtIIzYnBU8O-qx_PX3h59F7lxXUnUvIcxotokoUaAQuJRiCILZwMp0UpM22XdZGYYMXHVr6q9Ak_gT0ilNxo7UXMRycrrWljo27-L6e1dgI3D7bQjgA5QMJ1L3BAUkNpV0bcEwBa5uH4U3cQCa6RWkkXXjeJD4bSGDEk7c2f1hSoTuFTu7ho_xDBa/s320/%CE%A3%CF%81%CE%B9%20%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B1.png" width="320" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Είναι η παλιά Κευλάνη, εκείνο το νησί, κάτω κάτω κάτω από την Ινδία. Η ιστορία του είναι γεμάτη από Ολλανδούς και Άγγλους αποικιοκράτες ενώ ξεφορτώθηκε τη Βασίλισσα Ελισάβετ μόλις το 1972. Το 1976 ιδρύθηκε η ομάδα των Ταμίλ Τίγρεων. Το 1983 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος, που κράτησε μέχρι το 2009, ανάμεσα στους Βουδίστες Σινχαλέζους και τους Ινδουιστές Ταμίλ. Κοντά 80.000 σφαγιάστηκαν, άντρες, γυναίκες παιδιά, συχνά με φρικαλέους τρόπους. Οι Ταμίλ από το 30% του πληθυσμού που ήταν το 1980, τώρα είναι οριακά στο 11%. Και φυσικά όλες οι αφορμές είχαν να κάνουν με τη γλώσσα. Μόλις τα αγγλικά δεν ήταν πια η επίσημη γλώσσα, έγιναν μόνον τα σινχαλέζικα, κι έτσι οι Ταμίλ αποκλείστηκαν από την εκπαίδευση, από τις δημόσιες υπηρεσίες, από τα Πανεπιστήμια.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κεντρικός ήρωας σε τούτη την αφήγηση είναι ο Μάαλι Αλμέιντα. Μας συστήνεται από πολύ νωρίς, είναι <i><span style="color: #2b00fe;">Φωτογράφος, Τζογαδόρος, Πουτάνα</span></i>, και είναι και νεκρός, νεκρός νεκρότατος, βλέπει το όμορφο σώμα του κομματιασμένο στις πρώτες σελίδες, αλλά δεν θυμάται ποιος τον σκότωσε. Υπάρχουν αρκετοί υποψήφιοι, μιας κι αυτή η Πουτάνα δεν καθόταν ήσυχη, φωτογράφιζε τα θύματα του εμφυλίου, έκφυλους πολιτικούς, ήταν ενεργά τζογαδόρος κι όλο χρωστούσε, α, ήταν κι ομοφυλόφιλος σε σχέση με τον πανέμορφο γιο ενός Ταμίλ Υπούργου. Του μόνου Ταμίλ, φυσικά, όλη η υπόλοιπη Κυβέρνηση είναι Σινχαλίζ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Βρίσκεται λοιπόν ο Αλμέιντα στο Ενδιάμεσο, δεν ξέρουμε ποιας θρησκείας, ενώ είναι άθεος. Κι αυτό το ενδιάμεσο μοιάζει πολύ με γραφείο εκδόσεων διαβατηρίων και Βίζας, έχει τις ίδιες αγκυλώσεις, την ίδια γραφειοκρατία, τους ίδιους Δαίμονες. Του δίνουν 7 φεγγάρια (τι μαγικός αριθμός το 7) για να αποφασίσει αν θα πάει στο Φως ή θα κάνει παρέα με τα δαιμόνια για πάντα στο ενδιάμεσο. Του δίνουν 7 φεγγάρια για να βρει ποιος τον σκότωσε, αλλά και να καταφέρει να σώσει τα αρνητικά από τις φωτογραφίες του, που δείχνουν τη θηριωδία του πολέμου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το βιβλίο πραγματεύεται το βασικό θέμα της Μνήμης, για αυτό έχουμε και μια Νίκον φωτογραφική να κρέμεται σχεδόν σε όλες τις σκηνές από πάνω από τον αναγνώστη. Γιατί ένας εμφύλιος πόλεμος είναι τραύμα συλλογικό, βαθύ, για το οποίο συνήθως οι άνθρωποι δεν μιλούν, όσο κοντίνος κι αν είναι. Προτιμούν να ξεχάσουν, να βάλουν κάτω από τα χαλί τα αποκεφαλισμένα πτώματα και τα Παλάτια των βασανιστηρίων, δεν θέλουν να θυμούνται. Δεν μπορούν να θυμούνται. Κι εμφύλιοι ξέρετε, έχουν πάντα έναν αποικιοκράτη να κοιτάει από την κουίντα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">«<i><span style="color: #2b00fe;">Οι αναμνήσεις έρχονται με πόνο. Ο πόνος έχει πολλές αποχρώσεις»</span></i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μη ξεχνάμε βέβαια πως ο Μάαλι είναι ομοφυλόφιλος, και αυτό το θέμα, ταμπού το 1989 που εκτυλίσσεται το βιβλίο, έχει αποχρώσεις που μας ταλανίζουν ακόμα και σήμερα. <i>«Δεν μπορώ να είμαι αδελφή» </i>λέει ο Αλμέιντα όσο ακούει τον πατέρα του. Ο Αλμέιντα δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί είναι ξεκάθαρα αδελφή. Κι οι σχέσεις του με τους άντρες είναι μπερδεμένες. Και η σχέση του με τις γυναίκες είναι μπερδεμένες, δεν συζητάμε καν για τη νάρκισσο μητέρα του, ακόμα και με την Τζάκι, την καλύτερή του φίλη. Και με τον εαυτό του η σχέση του είναι μπερδεμένη. Όλο ψάχνει να βρει ποιος είναι.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Λογοτεχνικά ο Καρουνατίλακα έχει κάνει μια τολμηρή επιλογή, έγραψε όλο αυτό το ογκώδες μυθιστόρημα στο δεύτερο πρόσωπο. Κάτι που η λογοτεχνική θεωρία μάς λέει πως είναι σχεδόν αδύνατο. Να που είναι δυνατό, η αφηγηματική φωνή είναι ακριβώς αυτή που πρέπει, απευθύνεται στον κεντρικό ήρωα κι όχι στον αναγνώστη, κι είναι αρκετά αποστασιοποιημένη για να μιλήσει για πτώματα, αρκετά παιχνιδιάρα για να αναγορεύεσει τον Άρθουρ Κλαρκ ως τον σπουδαιότερο Σριλακνανό οραματιστή, και να φτιάξει ξανά και ξανά πολλά επίπεδα πραγματικότητας. Να μας βάλει να αναρωτηθούμε, τι θυμόμαστε και τι όχι, ποιοι είμαστε και ποιοι όχι, και πόσο η ιστορική τυχαιότητα να γεννηθούμε εδώ κι όχι κείθε, μας ορίζει.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Απόλαυσα το βιβλίο. Με εκνεύρισαν όλοι αυτοί που λένε, «μα δεν είναι ένας 60χρονος λευκός άντρας, πώς τολμάτε να λέτε πως έγραψε ένα ωραίο βιβλίο»; <i>Τα εφτά φεγγάρια</i> είναι ένα περίπλοκο, και ενδιαφέρον βιβλίο και λογαριασμό δεν θα δώσει σε κανέναν που ο συγγραφέας του είναι ένας 48χρονος Σριλανκανός, καθόλου λευκός, που το πρώτο του βιβλίο μιλάει για το κρίκετ και του αρέσει να κάνει τον μπασίστα στον ελεύθερο του χρόνο. Αυτή είναι η μαγεία της λογοτεχνίας.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> Κατερίνα Μαλακατέ</span><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCb0jBarY45Xk6FSWssffKwiAPV1OGiU7CqqSgKgM1HVeZtSGfenbYiKYdD7Tde46pXY6BLMTciReQwoN0swsX0G8ZLKx3EUH1UBKE9KsgzqDIlvTihRXGC7yR7U1YTAW92Dm9rhqZVMSO0OVhyphenhyphenWbLwijAW4R7HZnSjMKq1soHu8ok0OW2L5gDueRHeURW/s4000/20230919_211057.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCb0jBarY45Xk6FSWssffKwiAPV1OGiU7CqqSgKgM1HVeZtSGfenbYiKYdD7Tde46pXY6BLMTciReQwoN0swsX0G8ZLKx3EUH1UBKE9KsgzqDIlvTihRXGC7yR7U1YTAW92Dm9rhqZVMSO0OVhyphenhyphenWbLwijAW4R7HZnSjMKq1soHu8ok0OW2L5gDueRHeURW/s320/20230919_211057.jpg" width="240" /></a></div><i>"Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα", Shehan Karunatilaka, μτφ. Ρένα Χατχούτ, εκδ. Gutenberg, 2023, σ. 608</i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-33746578938802928872023-10-13T17:29:00.004+03:002023-10-13T17:29:59.182+03:00"Ανθολογία διηγημάτων", Χριστόφορος Μηλιώνης<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAEyOAsCQxyJbD_7e7zat-46B07_4ebN7M1rn8R3mHc5GI-Q-qNoRfqwUI1DLNF_NECGJtMuWhosu1Zg2MUCISoIdJMMmogOr8j9eeihvVSbMHPhACX3dh27rz_ihgdFi8sm1Rxm4ZNRA32bT-z-BJm8tnVcmPbCGvuKMb3nYjg3BgBxX3JpsXP7luFZgo/s3454/20230928_103148.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3454" data-original-width="2670" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAEyOAsCQxyJbD_7e7zat-46B07_4ebN7M1rn8R3mHc5GI-Q-qNoRfqwUI1DLNF_NECGJtMuWhosu1Zg2MUCISoIdJMMmogOr8j9eeihvVSbMHPhACX3dh27rz_ihgdFi8sm1Rxm4ZNRA32bT-z-BJm8tnVcmPbCGvuKMb3nYjg3BgBxX3JpsXP7luFZgo/s320/20230928_103148.jpg" width="247" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η γραφή του Χριστόφορου Μηλιώνη μοιάζει να έρχεται από μακριά, να έχει τις ρίζες της στους σπουδαίους της ελληνικής διηγηματογραφίας, τον Παπαδιαμάντη, τον Βιζυηνό, αλλά ταυτόχρονα να αντλεί από το βίωμα, τον χώρο, και τον τόπο και να φτιάχνει ένα ψηφιδωτό μνήμης αλλόκοτο, που σου δημιουργεί χαρά και αμηχανία. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μέλος της λεγόμενης δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς και την περιβόητης «Σχολής της Ηπείρου» που ξεκινά με τον Χατζή περνά από τον Γκανά, τον Χουλιάρα, τον Γκουρογιάννη και φτάνει με σπουδαίους εκπροσώπους ως τις μέρες μας, τον Δημητρίου, την Αβέρωφ, τον Κώτσια, ο Μηλιώνης γράφει σε μια γλώσσα ρέουσα, κελαρυστή, η προφορικότητά της φαίνεται αβίαστη. Δεν είναι αβίαστη βέβαια, γιατί αυτό που μοιάζει προφορικό και «σπασμένο» στην πραγματικότητα θέλει πολλή δουλειά για να αποκτήσει μορφή και νόημα. Τα διηγήματα του Μηλιώνη τα χαίρεσαι από αυτή την άποψη, περνούν την ντοπιολαλιά τελείως φυσικά, φτάνουν στο σήμερα από το Πωγώνι στο Γιορκ, με μια υπόγεια γλύκα, κι ας μιλά για τον Πόλεμο, κι ας μιλά για τον Εμφύλιο, κι ας μιλά για όσα μας διαλύουν στη σύγχρονη ζωή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="color: #2b00fe;">"Πέρασαν άλλα τριάντα χρόνια από τότε. Σ' αυτό το διάστημα αναρωτιόμουν πώς διάβολο να μιλήσεις, πώς να συνεννοηθείς με τους άλλους , αφού- ναι, εντάξει, μιλάς πάνω κάτω την ίδια γλώσσα μ' εκείνους, όμως άλλα πράγματα έχει ο καθένας στον νου του, όταν μιλάει. Κι αν πεις για τον Αχέροντα, εκείνοι φαντάζονται πως θέλεις να πεις για Πλούτωνα και Περσεφόνη, και για τον νάρκισσο που μάζεψε μιαν άνοιξη στο λιβάδι του θανάτου. Κι άλλα τέτοια μυθολογήματα που τα 'χουν χορτάσει από τα παιδικά τους χρόνια- υποτίθεται. Φαντάζονται λοιπόν πως το 'χεις βάλει σκοπό της ζωής σου - της μίας και μοναδικής- να τους καθίσεις πάλι στο θρανίο και να τους γαρδουλώσειςτο κεφάλι, δάσκαλος καθώς είσαι. Κι ούτε μιλάς για τον Αχέροντα, που σήμερα τον διαβαίνουν οι τουρίστε, όταν ταξιδεύουν με το πούλμαν Κέρκυρα-Αθήνα, κάπου εκεί στον κάμπο του Φαναριού, την άλλοτε Αχερουσία και μες στην μεσημεριάτικη υπνηλία και την πλήξη, με μάτια που βοσκήσανε στους τόπους με τους γυμνιστές και τις άλλες παραλίες του νησιού, κοιτάζουν το φαράγγι, όπου ξεμπουκάρει το μυθικό ποτάμι των νεκρών.</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span> Το βλέπεις. Εσύ μιλάς για την πίσω μεριά, την αθέατη. Σαν να λέμε: την πίσω μεριά του θανάτου."</span> </span></i></div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Μηλιώνης γεννήθηκε στο Πωγώνι, κι αυτός ο τόπος, κρύος και απόμακρος και ταυτόχρονα τόσο εντυπωσιακός, ποτισμένος με αίμα σε όλους τους πολέμους, τον ορίζει και στη γραφή. Εκεί, τα στοιχειά κι όλα τα μεταφυσικά στοιχεία μοιάζουν μέρος του τοπίου, παρεισφρέουν στα τραγούδια και τις σκέψεις. Ο θάνατος, είναι μερικές φορές το μικρότερο Κακό. Το θέμα είναι η λήθη. Για αυτό και η εμμονή του με τη φωτογραφία, γιατί με κάποιο τρόπο αποτυπώνει και δεν αποτυπώνει τη στιγμή. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αυτό το είδος γραφής που χαρακτηρίστηκε βαρύγδουπα ως «εξομολογητική απομνημόνευση» έχει τη δυνατότητα να σε μεταφέρει άμεσα στον τόπο και τον χρόνο∙ το βίωμα και το προσωπικό τραύμα γίνονται συλλογικά. Έχουμε στοιχεία νεωτερικότητας, σε πολλά σημεία μοιάζει αυτός ο αφηγητής, που διαμεσολαβεί στα κείμενα και μπορεί να τον μπερδέψεις με τον συγγραφέα, αλλά θα ήταν λάθος να κάνεις κάτι τέτοιο, να αφήνεται να μας λέει τις σκέψεις του σαν σε ροή συνείδησης. Σε άλλα, ο χρόνος κατακερματίζεται, κι είσαι άλλοτε στο παρόν, κι άλλοτε τριάντα χρόνια πριν. Και φυσικά έχουμε εξαιρετικά διηγήματα Ποιητικής, που μίλουν για την ίδια την τέχνη της γραφής, για τα πώς και τα γιατί του γραφιά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στην <i>Ανθολογία</i> από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, από τους Ζήρα, Κοτζιά, Χατζηβασιλείου τα διηγήματα είναι σωστά διαλεγμένα, αντιπροσωπευτικά και ταυτόχρονα απολαυστικά. Χρειάζονται τέτοια βιβλία, για να σπάνε οι ψευδαισθήσεις πως αυτή η λογοτεχνία, η ελληνική, δεν μας αφορά, πως δεν είναι μέσα στα ενδιαφέροντά μας. Όταν νιώθεις την αγνή ατόφια χαρά που δίνει ένα λογοτεχνικό κείμενο γραμμένο στη μητρική σου γλώσσα, καταλαβαίνεις τι χάνεται στη μετάφραση.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Κατερίνα Μαλακατέ</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjZruGJolE6l-kRelWdsJ8-2IKGa82maUDmVFq5pmnoxAcghMk4TX3YR18TI08cDfnhlOhAt3l-fauqUfwoFgC6H97bRsVw-3-AlPRK8Odm0qNk-ohQlMqEJb47cxomTsDh_vpg8L8FWixiNMoGPd04AAKA9k6XhwYcx33rxiumEsDGg2fL5SBmbrznilf/s373/Hristoforos_Milionis-01.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="373" data-original-width="268" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjZruGJolE6l-kRelWdsJ8-2IKGa82maUDmVFq5pmnoxAcghMk4TX3YR18TI08cDfnhlOhAt3l-fauqUfwoFgC6H97bRsVw-3-AlPRK8Odm0qNk-ohQlMqEJb47cxomTsDh_vpg8L8FWixiNMoGPd04AAKA9k6XhwYcx33rxiumEsDGg2fL5SBmbrznilf/s320/Hristoforos_Milionis-01.gif" width="230" /></a></div>"Ανθολογία διηγημάτων", Χριστόφορος Μηλιώνης, εκδ. Μεταίχμιο, 2021, σ.365<br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-7794500656934798992023-09-11T19:26:00.002+03:002023-09-11T22:14:00.976+03:00Εργαστήρια Γραφής και Ανάγνωσης Booktalks: Οκτώβριος- Δεκέμβριος 2023<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkGIxxezkaFC2g_YpsV6KFb8Zc_J02aXui36RXfVzvbH-3acE85m5g8Y5HwJhpEC60pCGj1l-73mkOjcp2bA-FweluCQcR4giuv50uDTeYNSiA9ge-OId6-Sd2lZ1_IP382GvKJOdB8rCT6W7yEdgcR6IQ4Q30qNzPOfjrdAzLhDm_BJosQZn5J5AQgqbG/s940/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%B1%20(1).png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="788" data-original-width="940" height="536" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkGIxxezkaFC2g_YpsV6KFb8Zc_J02aXui36RXfVzvbH-3acE85m5g8Y5HwJhpEC60pCGj1l-73mkOjcp2bA-FweluCQcR4giuv50uDTeYNSiA9ge-OId6-Sd2lZ1_IP382GvKJOdB8rCT6W7yEdgcR6IQ4Q30qNzPOfjrdAzLhDm_BJosQZn5J5AQgqbG/w640-h536/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%B1%20(1).png" width="640" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p><p><br /></p><p style="text-align: justify;"><i><span style="color: #2b00fe; font-size: medium;">Τρίτος χρόνος για τα Εργαστήρια Γραφής και Ανάγνωσης του Booktalks (Αρτέμιδος 47, Π. Φάληρο). Τα εργαστήρια μας γίνονται τόσο διαδικτυακά μέσω zoom, όσο και διά ζώσης στον χώρο του βιβλιοπωλείου μας: </span></i></p><p><br /></p><p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><i><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ
ΓΡΑΦΗΣ</span></i></b></p><p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><i><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
2023<o:p></o:p></span></i></b></p><p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span></i></b></p><p class="MsoListParagraph" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Wingdings; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Wingdings; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: Wingdings;">Ø<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;"> </span></span><!--[endif]--><b><i><span style="line-height: 107%;">Σκοπός και τρόπος διεξαγωγής<o:p></o:p></span></i></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="line-height: 107%;">Σκοπός των εργαστηρίων γραφής είναι η εξοικείωση με τα βασικά
στοιχεία του γραψίματος: τους ήρωες, τους αφηγητές, τον χρόνο, τον τόπο κ.οκ.
Εκκινώντας από τη μικρή φόρμα και καταλήγοντας στη μεγάλη, μαθαίνουμε πώς δομείται
ένα μικροδιήγημα, ένα διήγημα, μια νουβέλα και τελικά ένα μυθιστόρημα. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoListParagraph" style="mso-list: l1 level1 lfo2; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Wingdings; line-height: 107%;">Ø<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;"> </span></span><!--[endif]--><b><i><span style="line-height: 107%;">Σε ποιους απευθύνεται<o:p></o:p></span></i></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="line-height: 107%;">Σε αυτούς που ήδη γράφουν και θα ήθελαν να ασχοληθούν
συστηματικά με τη λογοτεχνία και τη γραφή. Σε όσους είναι φανατικοί αναγνώστες
και θα ήθελαν να δοκιμαστούν και στη γραφή.<span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" style="width: 100%;">
<tbody><tr>
<td><!--[endif]-->
<div>
<p class="MsoListParagraph" style="margin-left: 54pt; mso-add-space: auto; mso-list: l2 level1 lfo3; text-indent: -18pt;"><span style="font-family: Wingdings; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Wingdings; mso-fareast-font-family: Wingdings;"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;"><br /></span></span></p><p class="MsoListParagraph" style="margin-left: 54pt; mso-add-space: auto; mso-list: l2 level1 lfo3; text-indent: -18pt;"><span style="font-family: Wingdings; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Wingdings; mso-fareast-font-family: Wingdings;"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;"><br /></span></span></p><p class="MsoListParagraph" style="margin-left: 54pt; mso-add-space: auto; mso-list: l2 level1 lfo3; text-indent: -18pt;"><span style="font-family: Wingdings; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Wingdings; mso-fareast-font-family: Wingdings;"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;"> </span></span><!--[endif]--><span style="color: #2b00fe;"><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Διαδικτυακά μέσω </span></b><b><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">zoom</span></b><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"> κάθε Τετάρτη 7-10
μ.μ.</span></b></span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="color: #2b00fe;">, ξεκινώντας
από την Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2023 και για δέκα συναντήσεις.</span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
</div>
<!--[if !mso]--></td>
</tr>
</tbody></table><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="line-height: 107%;">Το συνολικό κόστος και για τις δέκα συναντήσεις θα είναι <b>200 ευρώ προκαταβολικά ή 220 ευρώ σε δύο
δόσεις </b>και για τις δέκα τρίωρες συναντήσεις<span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="color: #2b00fe; font-size: medium;"><span style="line-height: 107%;">Για πληροφορίες αλλά και να δηλώσετε συμμετοχή, επικοινωνήστε
μαζί μας στα 2109802520, </span><a href="mailto:info@booktalks.gr"><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;">info</span><span style="line-height: 107%;">@</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;">booktalks</span><span style="line-height: 107%;">.</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;">gr</span></a><span style="line-height: 107%;"> και </span><a href="mailto:kmalakate@gmail.com"><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;">kmalakate</span><span style="line-height: 107%;">@</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;">gmail</span><span style="line-height: 107%;">.</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;">com</span></a></span><span style="line-height: 107%;"><span style="color: #2b00fe; font-size: medium;">. </span><span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-theme-font: minor-fareast;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10pt; text-align: justify;">* Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="line-height: 107%;">* Οι δεύτεροι και οι τρίτοι κύκλοι συνεχίζουν κανονικά και
απευθύνονται σε αυτούς που έχουν ολοκληρώσει τους αμέσως προηγούμενους κύκλους.<span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> </span></p><p class="MsoNormal"><b><span style="line-height: 107%;"><span style="color: #2b00fe;">ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ: <a href="https://biblionet.gr/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%89%cf%80%ce%bf/?personid=85833">ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΛΑΚΑΤΕ</a></span><o:p></o:p></span></b></p><p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="line-height: 107%;">Η Κατερίνα Μαλακατέ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978 και σπούδασε
Φαρμακευτική στο ΕΚΠΑ σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Το 2009 ξεκίνησε το ιστολόγιο <i>Διαβάζοντας </i>κι έκτοτε αναρτώνται εκεί
αδιαλείπτως κριτικές της για βιβλία. Από το 2011 διαχειρίζεται την ομώνυμη
βιβλιοφιλική ομάδα στο </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;">Facebook</span><span style="line-height: 107%;">. Το 2013 (συν)δημιούργησε το βιβλιοπωλείο-καφέ
</span><i><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;">Booktalks</span></i><span style="line-height: 107%;">. Εκείνη τη χρονιά εκδόθηκε και η
νουβέλα «Κανείς δεν θέλει να πεθάνει». Το 2014 ξεκίνησε η ραδιοφωνική εκπομπή <i>Διαβάζοντας </i>στον </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;">amagi</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;"> </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;">radio</span><span style="line-height: 107%;">, που κράτησε πέντε περίπου χρόνια.
Από την εκπομπή πέρασαν δεκάδες άνθρωποι του βιβλίου, συγγραφείς, μεταφραστές,
επιμελητές, εκδότες. Είναι συντονίστρια της Λέσχης Ανάγνωσης και των
Εργαστηρίων Γραφής του βιβλιοπωλείου. Το 2016 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα
«Το Σχέδιο» από τις εκδόσεις Μελάνι, ενώ το 2020 το δεύτερο, με τίτλο «Χωρίς
πρόσωπο» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.. Έχει
Μεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής (ΕΑΠ/ Πανεπιστήμιο Φλώρινας).<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="line-height: 107%;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> </span><span style="font-size: 12pt; text-align: left;"> </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> </span><b style="text-align: center;"><i><span style="font-size: 18pt; line-height: 115%;">ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ
ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ</span></i></b></p><p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-fareast-language: EL; mso-no-proof: yes;"><v:shapetype coordsize="21600,21600" filled="f" id="_x0000_t75" o:preferrelative="t" o:spt="75" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter">
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0">
<v:f eqn="sum @0 1 0">
<v:f eqn="sum 0 0 @1">
<v:f eqn="prod @2 1 2">
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth">
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight">
<v:f eqn="sum @0 0 1">
<v:f eqn="prod @6 1 2">
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth">
<v:f eqn="sum @8 21600 0">
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight">
<v:f eqn="sum @10 21600 0">
</v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:formulas>
<v:path gradientshapeok="t" o:connecttype="rect" o:extrusionok="f">
<o:lock aspectratio="t" v:ext="edit">
</o:lock></v:path></v:stroke></v:shapetype><v:shape id="Εικόνα_x0020_1" o:spid="_x0000_i1025" style="height: 81pt; mso-wrap-style: square; visibility: visible; width: 132.75pt;" type="#_x0000_t75">
<v:imagedata o:title="" src="file:///C:\Users\kmala\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image001.png">
</v:imagedata></v:shape></span><b><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></i></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><i><span style="font-size: 18pt; line-height: 115%;">ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
2023<o:p></o:p></span></i></b></p><p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><i><span style="font-size: 18pt; line-height: 115%;"><br /></span></i></b></p>
<p class="MsoListParagraph" style="mso-list: l0 level1 lfo3; text-align: justify; text-indent: -18pt; text-justify: inter-ideograph;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Wingdings; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Wingdings; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: Wingdings;">Ø<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;"> </span></span><!--[endif]--><b><i><u><span style="line-height: 115%;">Σκοπός και τρόπος διεξαγωγής<o:p></o:p></span></u></i></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span style="line-height: 115%;">Σκοπός των εργαστηρίων ανάγνωσης
είναι η συστηματική αναγνωστική εμπειρία και η εμβάθυνση στα κείμενα. Με την
καθοδήγηση της εισηγήτριας αλλάζει ο τρόπος διαβάσματος μα και ο τρόπος που
διαλέγει κανείς το επόμενο βιβλίο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraph" style="margin-left: 39pt; mso-add-space: auto; mso-list: l2 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Wingdings; line-height: 115%;">Ø<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;"> </span></span><!--[endif]--><b><i><u><span style="line-height: 115%;">Σε ποιους απευθύνεται<o:p></o:p></span></u></i></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;">Σε όσους αγαπούν τη λογοτεχνία<span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><br /></span></p>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" style="width: 100%;">
<tbody><tr>
<td><!--[endif]-->
<div>
<p class="MsoListParagraph" style="mso-list: l1 level1 lfo2; text-indent: -18pt;"><span style="font-family: Wingdings; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Wingdings; mso-fareast-font-family: Wingdings;"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;"> <span style="color: #2b00fe;"> </span></span></span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Wingdings; font-size: 18.6667px;">v</span><span style="font-family: Wingdings; font-size: 14pt; line-height: 115%; text-indent: -18pt;"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;"> </span></span><b style="text-indent: -18pt;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Διαδικτυακά μέσω </span></b><b style="text-indent: -18pt;"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">zoom</span></b><b style="text-indent: -18pt;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> κάθε Τρίτη
8:30-10:30 μ.μ.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; text-indent: -18pt;">,
ξεκινώντας από την Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2023 και για δέκα συναντήσεις.</span></span></p><p class="MsoListParagraph" style="mso-list: l1 level1 lfo2; text-indent: -18pt;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; text-indent: -18pt;"><span style="color: #2b00fe;"><br /></span></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpFirst" style="margin-left: 36pt; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo2; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Wingdings; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Wingdings; mso-fareast-font-family: Wingdings;">v<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;"> </span></span><!--[endif]--><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Δια ζώσης στο βιβλιοπωλείο κάθε Πέμπτη 5:30-7:30μ.μ. </span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">ξεκινώντας από την Πέμπτη 5
Οκτωβρίου και για δέκα συναντήσεις.</span></span></p><p class="MsoNormalCxSpFirst" style="margin-left: 36pt; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo2; text-indent: -18pt;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><br /></span></p>
</div>
<!--[if !mso]--></td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span style="line-height: 115%;">Το συνολικό κόστος και για τις δέκα
συναντήσεις θα είναι <b>140 ευρώ
προκαταβολικά ή 150 ευρώ σε δύο δόσεις </b>και για τις δέκα δίωρες συναντήσεις<span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span style="color: #2b00fe; font-size: medium;"><span style="line-height: 115%;">Για πληροφορίες αλλά και να δηλώσετε
συμμετοχή, επικοινωνήστε μαζί μας στα 2109802520, </span><a href="mailto:info@booktalks.gr"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">info</span><span style="line-height: 115%;">@</span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">booktalks</span><span style="line-height: 115%;">.</span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">gr</span></a><span style="line-height: 115%;"> και </span><a href="mailto:kmalakate@gmail.com"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">kmalakate</span><span style="line-height: 115%;">@</span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">gmail</span><span style="line-height: 115%;">.</span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">com</span></a></span><span style="line-height: 115%;"><span style="color: #2b00fe; font-size: medium;">. </span><span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">* Θα
τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">* οι
2<sup>οι</sup>, 3<sup>οι</sup>, 4<sup>οι</sup> κύκλοι συνεχίζουν κανονικά και
απευθύνονται σε αυτούς που έχουν ολοκληρώσει τους αμέσως προηγούμενους κύκλους<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><br /></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><b><span style="line-height: 115%;"><span style="color: #2b00fe;">ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ: ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ</span><o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span style="line-height: 115%;">Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Νομικά
στο ΕΚΠΑ, Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο ΕΑΠ Αργυροχρυσοχοΐα στο ενδιάμεσο-, έκανε και
αρκετά συναφή και μη σεμινάρια στο ΕΚΠΑ, στο ΕΚΕΒΙ, σε διάφορα ΙΕΚ ,σε ΟΤΑ και
αλλού (πχ Μικρογλυπτικής, Κοσμήματος, Βιβλιοδεσίας, Ιστορίας της Τέχνης,
Ιστορίας της Λογοτεχνίας, Επιμέλειας και Διόρθωσης Κειμένου, Εκπαίδευσης
Ενηλίκων κ.ά).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span style="line-height: 115%;">Ήταν ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείο </span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Degas</span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;">απ’ όπου προέκυψαν στιβαρές φιλίες
και όμορφες δραστηριότητες: το 2007 η Λέσχη Ανάγνωσης Degas,το 2010 το
http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com, λίγο μετά η Λέσχη Ανάγνωσης των
Βιβλιοταξιδευτών και στη συνέχεια η Λέσχη Ανάγνωσης Πεζογραφίας στο Πατάρι του
Κέδρου, πολλές παρουσιάσεις βιβλίων, αρθρογραφία βιβλιοκριτική σε αξιόλογα
έντυπα κτλ.<span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12pt;"> </span></p>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-87619227324990071472023-08-29T16:44:00.001+03:002023-08-29T16:54:05.859+03:00"Όλιβ ξανά", Elizabeth Strout<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWLU9vFHR__oNWDELu08mikRYeBXocteo1iiP3c6JMecveoctYBB0zpcJjEDPVdiHEnVcJ4_o60H-vpJs9XyZFQFzCW9DD3HZCIS1zfxS-d0DgBU_tZMQszFHnHYDzCaKqPKkxhSNg5YBIfIuGQKsmTTFQzV4DCVcJDUb_s0EGzKg0MCkFGRIcAJ1Ni2LX/s2979/20230829_162351.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2979" data-original-width="2469" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWLU9vFHR__oNWDELu08mikRYeBXocteo1iiP3c6JMecveoctYBB0zpcJjEDPVdiHEnVcJ4_o60H-vpJs9XyZFQFzCW9DD3HZCIS1zfxS-d0DgBU_tZMQszFHnHYDzCaKqPKkxhSNg5YBIfIuGQKsmTTFQzV4DCVcJDUb_s0EGzKg0MCkFGRIcAJ1Ni2LX/s320/20230829_162351.jpg" width="265" /></a></div><br /><p></p><br /><br /><div style="text-align: justify;">Ξεκίνησα να διαβάζω Ελίζαμπεθ Στράουτ σχετικά αργά, όταν βγήκε από τις εκδόσεις Άγρα “Το όνομα μου είναι Λούσυ Μπάρτον”. Εντυπωσιάστηκα όμως πραγματικά όταν διάβασα την "Όλιβ Κίττριτζ" κι από τότε την ακολουθώ πιστά για έναν απλό λόγο, είναι σίγουρο πως θα με βγάλει από το αναγνωστικό μπλοκ όσο βαθιά κι αν είμαι σε αυτό. Για αυτό πήρα το "Όλιβ ξανά" μόλις βγήκε στα Ελληνικά αν και ήμουν κάπως καχύποπτη, τι δουλειά έχει η Στράουτ να γράψει συνέχεια της Κίττριτζ δέκα χρόνια μετά και μάλιστα μετά την επιτυχία της σειράς του HBO;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ήμουν άδικη. Ξεκάθαρα άδικη. Η «Όλιβ, ξανά» είναι καλύτερο και σπουδαιότερο βιβλίο από το προηγούμενο. Αν και κινείται στο ίδιο μοτίβο, ιστορίες σπονδυλωτές στις οποίες δεν είναι πάντα πρωταγωνίστρια η Όλιβ, σε μερικές δεν είναι καν δευτεραγωνίστρια, εδώ έχουμε μια ηρωίδα που προς το τέλος της ζωής της – την παρακολουθούμε από τα 70 και μετά–, έχει ωριμάσει κι έχει μεστώσει, χωρίς όμως να χάσει τον πυρήνα της ή να λυθούν δια μαγείας όλα της τα προβλήματα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Στράουτ ξέρει την ηρωίδα της πολύ καλά και την οδηγεί με μαεστρία σε έναν δεύτερο γάμο στη δύση της ζωής της. Δεν μπορεί να διορθώσει τι έγινε στον πρώτο γάμο, το πόσο άδικα φέρθηκε στον γιο και τον άντρα της, μπορεί όμως να υπάρξει ξανά. Δεν μπορεί ξαφνικά να γίνει καλή γιαγιά και να ασχοληθεί με τα εγγόνια της, μπορεί όμως σε κάποιον βαθμό να αποκτήσει μια σχέση με τον γιο της.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αυτό είναι το εντυπωσιακό του βιβλίου, αν στο πρώτο υπήρχε μια υποψία πως πρωταγωνιστούσε η πόλη κι όχι ο χαρακτήρας, εδώ δεν έχουμε καμία αμφιβολία ποια έχει τα ηνία της αφήγησης και την αμέριστη προσοχή μας. Η Όλιβ πια είναι ένας από τους πιο ολοκληρωμένους χαρακτήρες της λογοτεχνίας, είναι σαν να την ξέρουμε καλύτερα κι από τον εαυτό μας. Ταυτιζόμαστε με την ηρωίδα; Φυσικα, όπως σε όλη την καλή λογοτεχνία. Ταυτιζόμαστε κι ας μην είμαστε μια μεγαλόσωμη, αθυρόστομη, εγωίστρια γυναίκα που πεθαίνει από βαθιά γεράματα. Ταυτιζόμαστε γιατί η Όλιβ ποτέ δεν παύει να είναι ο εαυτός της. Γιατί η Όλιβ είναι ηθικά εντάξει.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Στράουτ αγαπά να μπλέκει τις ιστορίες της, να βάζει ήρωες από άλλα της βιβλία να φυτρώνουν μέσα σε νέες ιστορίες, γράφει γυναικεία περιπλέκοντας τα πράγματα και ταυτόχρονα απλοποιώντας τα. Κι αν σας τρομάζει αυτό το “γράφει γυναικεία”, να μην. Γράφει από τη βαθιά σκοτεινιά της, όπως πρέπει, χωρίς να ενδύεται τον ανδρικό τρόπο γραφής. Το διαβάζεις και ξέρεις πως αφηγήτρια, πρωταγωνίστρια και συγγραφέας είναι γυναίκες, αλλά απευθύνεται βέβαια και σε αναγνώστες και σε αναγνώστριες. Αυτό είναι το κερδισμένο στοίχημα. Και αυτό θα είναι το διακύβευμα για τη γυναικεία λογοτεχνία στα χρόνια που θα έρθουν.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><br /> Κατερίνα Μαλακατέ<br /><br /><br /><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWXcqgTcuTwCBaCHdFmvdbL_b3m4y3XJOOBazlW9ukcj8ePCvhnq2XieSQ5BuJYwjaj6Z94IRowIVDPn7cU9Y41ZTa5mxn8MVPR-2BCZzIB3j2bCLKRb8kxVeb-l6JDwZwB7G1N3oU-nCy75kq2hIVDgNsOB7inAFD_Q1f9_ao4r2DR9K3Hi-rkFLuXKzD/s676/STROUT.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="650" data-original-width="676" height="207" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWXcqgTcuTwCBaCHdFmvdbL_b3m4y3XJOOBazlW9ukcj8ePCvhnq2XieSQ5BuJYwjaj6Z94IRowIVDPn7cU9Y41ZTa5mxn8MVPR-2BCZzIB3j2bCLKRb8kxVeb-l6JDwZwB7G1N3oU-nCy75kq2hIVDgNsOB7inAFD_Q1f9_ao4r2DR9K3Hi-rkFLuXKzD/w215-h207/STROUT.jpg" width="215" /></a></div>"Όλιβ ξανά", Ελίζαμπεθ Στράουτ, μετ. Μαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Άγρα, 2021, σ. 342<br /><br /> <br /><br /> Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-11187180082107406752023-08-22T12:58:00.000+03:002023-08-22T12:58:14.177+03:00"Ο Παράδεισος", Mieko Kawakami<p style="text-align: justify;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq8mRaYL4CF4oLHeeIp6uNhNisM23EpwTixexfYGUzAvOJcu4ceOP5V0HN74QRu-yOIIJUlBOTQ7LmmtTimcaNoJKmeFvdyrJWfVC4FT2k7V0HCNNqGkS2ICgsLIXRYJ0OKnsVvH3tPXzFYvB9CRmpj_mJLyfSwphjB8HUPqkg5Wx3TdRJDbkOC6HWB1mW/s960/FB_IMG_1692696498581.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="720" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq8mRaYL4CF4oLHeeIp6uNhNisM23EpwTixexfYGUzAvOJcu4ceOP5V0HN74QRu-yOIIJUlBOTQ7LmmtTimcaNoJKmeFvdyrJWfVC4FT2k7V0HCNNqGkS2ICgsLIXRYJ0OKnsVvH3tPXzFYvB9CRmpj_mJLyfSwphjB8HUPqkg5Wx3TdRJDbkOC6HWB1mW/s320/FB_IMG_1692696498581.jpg" width="240" /></a></div><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Διάβασα τον "Παράδεισο" στις διακοπές και με στοίχειωσε για τις δύο μέρες που διήρκησε η ανάγνωση• η σωστή λέξη θα ήταν με σμπαράλιασε. Η ιστορία ακολουθεί δυο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου που υφίστανται ανελέητο σωματικό και λεκτικό μπούλινγκ από τους συμμαθητές τους. Ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής έχει “ένα τεμπέλικο” μάτι, ενώ το κορίτσι είναι πάντα βρώμικο και τσαλακωμένο. Οι ισορροπίες τους κάπως αλλάζουν όταν οι δυο τους, τα θύματα, αρχίζουν να επικοινωνούν με σημειώματα.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Το βιβλίο είναι εξαιρετικά ακριβές στο πώς χειρίζεται την διαλυμένη ψυχολογία του θύματος, αλλά και την μπλαζέ αδιαφορία του θύτη, κι έφερε στην επιφάνεια όλες τις μαθητικές μου μνήμες, την απόγνωση, την αδυναμία να βγάλεις την επόμενη μέρα, την ανασφάλεια για κάθε κίνηση που θα μπορούσε “να προκαλέσει” τον θύτη, τον φόβο πως είσαι ένα σίχαμα της κοινωνίας που τα κάνει όλα λάθος (το βασικό λάθος είναι πως υπάρχεις, δηλαδή) και τη σιγουριά πως κανένας δεν θα έδινε δεκάρα ακόμα κι αν αυτοκτονούσα. Γιατί μη γελιόμαστε, οι θύτες ξέρουν καλά ποιον επιλέγουν για θύμα, αυτόν που δεν έχει αποδοχή από κανέναν, αυτόν που συναισθηματικά δεν μπορεί να σταθεί πουθενά.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Οι δυο μαθητές που υφίστανται το μπουλινγκ δεν είναι ίδιοι ούτε έχουν τις ίδιες ιδέες για το πώς να το αντιμετωπίσουν. Τις περισσότερες φορές δεν μιλούν καν για αυτό. Αλλά η βία, το μπούλινγκ, καταλαμβάνει τις ζωές τους, είναι η ομπρέλα από πάνω τους, σε κάθε βήμα και κάθε τους κίνηση. Δεν ισχύει το ίδιο για τους θύτες, αυτοί είναι βίαιοι και δυνατοί γιατί έτσι είναι, σαν να πίνουν ένα ποτήρι νερό, είναι αδιάφορο ποιος είναι το θύμα, απλά πρέπει να υπάρξει θύμα.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Από αυτή την πλευρά το μυθιστόρημα είναι εντελώς επιτυχημένο, εγώ ένα πρώην θύμα σχολικού μπούλινγκ ταυτίστηκα τόσο που ήταν σαν να ξαναζούσα μνήμες βαθιά καταχωνιασμένες, για δυο μέρες δεν μπορούσα πάλι να ανασάνω. Όμως δεν παραμένει εκεί, τα μυθιστορήματα δεν είναι μαρτυρίες, είναι βουτιές στην ανθρώπινη ψυχολογία. Δεν θα είχε νόημα ένα λογοτεχνικό κείμενο να αφορά μονάχα εμένα, που ταυτίζομαι με την περίσταση, δεν έχει λόγο ύπαρξης να θαυμάσω πόσο καλά ξέρει το θύμα, τον θύτη, την παρέα και το κοινό τους. Το θέμα είναι να γίνει αυτό, το βίωμα, έργο τέχνης. Και σε αυτό τα κατάφερε καλα η συγγραφέας. Η επιλογή της πρωτοπρόσωπης αφήγησης είναι σοφή. Το ίδιο και ο τρόπος που διεισδύει στην ψυχολογία των ηρώων αλλά και η τρομερή στιγμή της κορύφωσης. Εγώ πονούσα, αλλά δεν μπορούσα να παρά να θαυμάσω το πώς το βιβλίο χειρίζεται το Κακό, το εγγενές κακό που ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση και δημιουργεί αναίτια, μαζική, ανελέητη βία. Ξεκινώντας από τον έναν.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Οι Ιάπωνες και οι Γιαπωνέζες έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να γράφουν λογοτεχνία, κοφτό και λυρικό μαζί. Αν και πουθενά δεν έχουμε ενδείξεις πως μιλάμε για την Ιαπωνική κοινωνία, το ξέρεις καλά πως έχει γραφτεί στα Ιαπωνικά (αν και εδώ έχουμε πάλι μετάφραση της μετάφρασης). Αγαπώ τη γραφή τους, από τον Καβαμπάτα και τον Τανιζάκι, ως την Ογκάουα και τον πρώιμο Μουρακάμι, τους νιώθω “δικούς” μου και ξένους μαζί. Και κάτι μου λέει πως βρήκα κι άλλη μια Γιαπωνέζα συγγραφέα να ακολουθώ.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"> Κατερίνα Μαλακατέ </p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggqkMz4lPHcLPsibFz_SOsViQ3KOrKnEht9-C-qaGXHhiYwVMXHK7F8SXwsfBNSSUSxxcNlYrjzHMjFOADDfSntCqUsq9dl9DHPieLEWlepd-UwGVL5p73vSDb-NViMmt7EQSRnQUMV0yeC1zFrUVhLxQzxgtwPPUlLkaAqEQ9gtyRIVh3-JQFaDohp6OV/s480/Mieko_Kawakami.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="320" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggqkMz4lPHcLPsibFz_SOsViQ3KOrKnEht9-C-qaGXHhiYwVMXHK7F8SXwsfBNSSUSxxcNlYrjzHMjFOADDfSntCqUsq9dl9DHPieLEWlepd-UwGVL5p73vSDb-NViMmt7EQSRnQUMV0yeC1zFrUVhLxQzxgtwPPUlLkaAqEQ9gtyRIVh3-JQFaDohp6OV/s320/Mieko_Kawakami.jpg" width="213" /></a></div><br />"Ο Παράδεισος", Mieko Kawakami, μτφ. Κίκα Κραμβουσάνου, εκδ. Gutenberg<p></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-42175994084699154322023-08-11T13:41:00.000+03:002023-08-11T13:41:50.633+03:00"Η πορεία της Μίνα", Yōko Ogawa 小川 洋子<p> </p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGB47WPryVoJZqCECETfWWaJWAFkjJ7wGPMLWxJP3ZuE8UYGbllWd3lh0MoA8wyUdiJFdWJQND7zEj6Xm7u40mU6fkFoKbzEZj2XmBm692jNpC2vNRWx_astpunghlxFCyGL0zNnwAFf1QvJVthv-pK8VTaRkTcOlmXLbkeyZOQVVHW0e0Ly9xY9l9MmWJ/s3204/20230811_111102.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="3204" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGB47WPryVoJZqCECETfWWaJWAFkjJ7wGPMLWxJP3ZuE8UYGbllWd3lh0MoA8wyUdiJFdWJQND7zEj6Xm7u40mU6fkFoKbzEZj2XmBm692jNpC2vNRWx_astpunghlxFCyGL0zNnwAFf1QvJVthv-pK8VTaRkTcOlmXLbkeyZOQVVHW0e0Ly9xY9l9MmWJ/s320/20230811_111102.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Αγοράστε το <a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/logotexnia-allon-glosson/iaponiki-logotexnia/iaponiki-pezografia/i-poreia-tis-mina.html">εδώ</a></td></tr></tbody></table><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αγαπώ την Γιόκο Ογκάουα, η γραφή της, ακριβής και μετρημένη, ο τρόπος της να κάνει την απλότητα αισθαντική, η μίξη στις ιστορίες της μιας Ιαπωνίας χιλιάδων χρόνων αλλά ταυτόχρονα και μιας δυτικής Ιαπωνίας, με συναρπάζουν. Νιώθω πως έχουμε κάτι κοινό με τους Ιάπωνες, αν και ταυτόχρονα μοιάζουν όλα τόσο μακρινά και ανοίκεια. Για αυτό έχω διαβάσει (και θα ξαναδιαβάσω) όλα τα βιβλία της που κυκλοφορούν στα ελληνικά, με κορυφαίο για μένα το «Άρωμα πάγου». Μέχρι πριν λίγα χρόνια η αγγλοσαξονική αγορά δεν είχε ανακαλύψει την Ογκάουα, και στα καθ’ ημάς οι εκδόσεις Άγρα μετέφραζαν τη συγγραφέα από τα Ιαπωνικά. Όμως το 2020 η Ογκάουα ήταν υποψήφια για το Διεθνές Booker με τη μετάφραση της «Αστυνομίας της μνήμης» στα Αγγλικά, ενός βιβλίου που είχε πρωτοκυκλοφορήσει στα Ιαπωνικά το 1994. Έτσι άρχισε η ροή των μεταφράσεων της στα Αγγλικά και εδώ αρχίσαμε να τη μεταφράζουμε από τη μετάφραση. Στην «Αστυνομία της μνήμης», αλλά πολύ περισσότερο σε τούτο εδώ το βιβλίο, την «Πορεία της Μίνα» η διαφορά είναι εμφανής. Το κείμενο παραμένει σφιχτό αλλά χάνει τη μελαγχολική λάμψη του και στεγνώνει, σχεδόν απορείς γιατί διαβάζεις αυτή την ιστορία. Ενώ φυσικά ξέρεις γιατί, γιατί παρακολουθείς ένα κορίτσι να μεγαλώνει σε αυτή την ενδιάμεση Ιαπωνία.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η πρωτοπρόσωπη αφηγήτρια και πρωταγωνίστρια, Τομόκο, είναι 12 χρονών και αναγκάζεται για έναν χρόνο να πάει να μείνει με την οικογένεια της αδελφής της μητέρας της. Και μαγεύεται. Ο θείος της είναι ένας κούκλος που έχει ένα τέταρτο δυτικό αίμα, η μητέρα του είναι μισή Γερμανίδα, το σπίτι είναι δυτικού τύπου κι έχει έναν ζωολογικό κήπο όπου ζει μια ιπποπόταμος- νάνος, η Ποτσίκο, τρώνε ιαπωνικά φαγητά αλλά πού και πού, στις εορταστικές περιπτώσεις τρώνε και δυτικά. Πάνω από όλα όμως η Τομόκο γίνεται κολλητή φίλη με τη Μίνα, την κατά έναν χρόνο μικρότερη ξαδέλφη της, ένα ασθματικό κοριτσάκι που νοσηλεύεται συχνά, που έχει δωμάτιο για φωτόλουτρα μες στο σπίτι, και λατρεύει τα σπίρτα και τα βιβλία. Η φιλία αυτή την καθορίζει και στην ουσία αλλάζει την κατεύθυνση της ζωής της.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Δεν είμαι σίγουρη πως αν διάβαζα πρώτα αυτό το βιβλίο θα πάθαινα την εμμονή που έχω με την Ογκάουα. Μάλλον θα μου φαινόταν μέτριο, σαν να του λείπει κάτι, κάτι βασικό που δυσκολεύομαι να το προσδιορίσω. Φυσικά και δεν γίνεται τίποτα από άποψη πλοκής, μα αυτό δεν είναι το θέμα. Σαν να χάνει λίγη από τη μαγεία της η γραφή της, και δεν ξέρω αν γι’ αυτό ευθύνεται απλά το γεγονός πως δεν είναι μεταφρασμένο από το ιαπωνικό πρωτότυπο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL"><span style="mso-spacerun: yes;"><span> </span><span> Κατερίνα Μαλακατέ</span><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL"><span style="mso-spacerun: yes;"><span><br /></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL"><span style="mso-spacerun: yes;"><span></span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXyGHDYnzFRwUWqq3GNaiyj3Aa9mFTHFITSIrX3Q6eVxQmq8ZyNnjmPvFJ6xbR1tsAdZwAKloSt04OLHFb451LQe8xBRnjO0LIkcTJGsZ6HJSiwwcrWl29bM_tlBS3AqZFS9x7HmWkdPYJVj3BO_y9s0ALeFAYEuzdCiNpPejjdan7ljUjgONScex_ZupA/s2048/%CE%A5%CE%9F%CE%9A%CE%9F%20OGAWA.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1367" height="245" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXyGHDYnzFRwUWqq3GNaiyj3Aa9mFTHFITSIrX3Q6eVxQmq8ZyNnjmPvFJ6xbR1tsAdZwAKloSt04OLHFb451LQe8xBRnjO0LIkcTJGsZ6HJSiwwcrWl29bM_tlBS3AqZFS9x7HmWkdPYJVj3BO_y9s0ALeFAYEuzdCiNpPejjdan7ljUjgONScex_ZupA/w164-h245/%CE%A5%CE%9F%CE%9A%CE%9F%20OGAWA.jpg" width="164" /></a></div>"Η πορεία της Μίνα", Γιόκο Ογκάουα, μτφ. Άννα Παπασταύρου, εκδ. Πατάκη, 2023, σ. 365<p></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL"><span style="mso-spacerun: yes;"><span><br /></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-59909585607507862022023-08-03T19:04:00.001+03:002023-08-03T19:04:10.895+03:00"Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους", Μιχάλης Αλμπάτης<p> </p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVpwbDu0P1S_jSs6wZXa4D8RTJDaSUn6MmI-F81DGpxazZyLjhBZ8XsZSSysMt8EgMi6eGTHM_sgL478P4TO3tf-XVe4NhQp063DfafcjnwJcKa0-PtyKH_hwe2H0cjhnXHLqhKZbx88vGxcw8PQgFbrPSpfMmoi82KBd6jC3xCUxa9HdKgfNd5g9WTiKq/s4000/20230727_075407.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVpwbDu0P1S_jSs6wZXa4D8RTJDaSUn6MmI-F81DGpxazZyLjhBZ8XsZSSysMt8EgMi6eGTHM_sgL478P4TO3tf-XVe4NhQp063DfafcjnwJcKa0-PtyKH_hwe2H0cjhnXHLqhKZbx88vGxcw8PQgFbrPSpfMmoi82KBd6jC3xCUxa9HdKgfNd5g9WTiKq/s320/20230727_075407.jpg" width="240" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Αγοράστε το <a href="https://www.booktalks.gr/neoelliniki-logotexnia/neoelliniki-pezografia/kai-oi-nekroi-as-thapsoun-tous-nekrous-tous.html">ΕΔΩ</a></td></tr></tbody></table><br /><div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Νιώθω ένα μούδιασμα. Έχω τελειώσει τους <i>Νεκρούς</i> εδώ και μια εβδομάδα και δεν είμαι ακριβώς σίγουρη τι νιώθω για το βιβλίο. Από τη μια έχουμε μια εξαιρετική αρχική ιδέα, και μια ιστορία με αρχή μέση τέλος, που βγάζει νόημα και κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη (όχι πάντα, στην μέση κάνει μια μεγάλη κοιλιά). Από την άλλη έχουμε ένα γράψιμο γραμμικό, που παρουσιάζει μικρό ενδιαφέρον, ενώ η φωνή του αφηγητή είναι πραγματικά παλιακή, διανθισμένη με λυρικές περικοκλάδες. Σε κάποιες στιγμές θυμίζει στο σύνολο Καραγάτση, με όλα τα καλά και τα κακά του όμως, τον σεξισμό και τις «ευκολίες» στις περιγραφές των χαρακτήρων αλλά και το αφηγηματικό χάρισμα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κεντρικός ήρωας είναι ο Φανούρης, ένα 16χρόνο αγόρι που ανακαλύπτει στην κηδεία του μπάρμπα του πως μπορεί να ακούει τους νεκρούς να μιλάνε. Στην αρχή σκιάζεται, αλλά μετά το συνηθίζει. Σύντομα το ανακαλύπτουν κι οι άλλοι, σε μια σκηνή που θυμίζει πολύ έντονα ελληνική ταινία. Ο πονηρός ερημοσπίτης θείος του Φανούρη αποφασίζει να εκμεταλλεύτει οικονομικά την ικανότητά του ανιψιού του για να παίξει τα λεφτά στα χαρτιά, και να τα ξοδέψει στο ποτό και τις γυναίκες. Έτσι, αρχίζουν οι δυο τους να γυρνούν από χωριό σε χωριό και να διαφημίζουν της υπηρεσίες τους, ώσπου τελικά καταλήγουν στη μεγάλη πόλη.</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο μικρός σε αυτή την πορεία ενηλικιώνεται, κάπως άγαρμπα είναι η αλήθεια. Αρχίζει να έχει σεξουαλικές σχέσεις, τόσο με πρόθυμες χωριατοπούλες όσο και με πουτάνες, αλλά και να συνειδητοποιεί τη βιαιότητα του βίου από αυτά που του λένε οι φρεσκοχωμένοι νεκροί μέσα στο κιβούρι. Οι νεκροί δεν έχουν τίποτα πια να χάσουν και δεν λένε ψέματα, οι ζωντανοί πάλι καμία διάθεση δεν έχουν για αλήθειες ούτε για να λύσουν όλες τις μπερδεψούρες τους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το μυθιστόρημα στο πρώτο κομμάτι είναι πολύ καλό, στο δεύτερο όμως διολισθαίνει, τόσο γλωσσικά, όσο και στην ψυχογράφηση των χαρακτήρων, προς μια ξεπερασμένη πια λογοτεχνία. Ομολογώ πως ένιωσα ετεροντροπή (κοινώς κριντζάρισα) στον μονόλογο της γηραιάς πεθαμένης τσατσάς∙ τόσα κλισέ μαζεμένα για τις γυναίκες, και δη τις πουτάνες, τον βιασμό, τη γυναικεία κακοποίηση, και τη γυναικεία σεξουαλικότητα, είχα χρόνια να διαβάσω.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το βιβλίο έχει τόλμη γιατί δεν διστάζει να περιγράψει σεξουαλικές στιγμές μα και να πει πολλά πράγματα με το όνομά τους. Από την άλλη τα σεξουαλικά ως έναν βαθμό καταλαμβάνουν την αφήγηση κι αν συνυπολογίσει κάνεις και τις λυρικές περικοκλάδες, το σύνολο καταλήγει κάπως αφελές. Κατανοώ γιατί το μυθιστόρημα έχει τέτοια επιτυχία, και μάλιστα από στόμα σε στόμα. Μας θυμίζει παλιές καλές εποχές της ελληνικής πεζογραφίας, είναι απροσποίητο, έχει πλοκή, δεν υποκρίνεται κάτι που δεν είναι. Από την άλλη, έχω την αίσθηση πως μια τόσο ωραία κεντρική ιδέα είναι κρίμα να μην έχει άψογη εκτέλεση.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"> Κατερίνα Μαλακατέ</p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><i></i></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmIxwVUjL1kCltg6nMxvkfyyT9CLWUFzS_Qgg3MTdrGZ0ap8UdIH19aVknzvqYL7PoXFDPN1_CcdoJ1O0bofKr-8nE2MVlmwfNXtNoUOVU_CjtPezZFthy7yiz9mAk2BnpKYZMSeM1Kpsl6TOs_KfAoRs43cxY5SEIG0S9oE2hjIm_j5h13i8McQqTeyY9/s730/MIXALHS-ALMPATHS_20_281_29.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="730" data-original-width="670" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmIxwVUjL1kCltg6nMxvkfyyT9CLWUFzS_Qgg3MTdrGZ0ap8UdIH19aVknzvqYL7PoXFDPN1_CcdoJ1O0bofKr-8nE2MVlmwfNXtNoUOVU_CjtPezZFthy7yiz9mAk2BnpKYZMSeM1Kpsl6TOs_KfAoRs43cxY5SEIG0S9oE2hjIm_j5h13i8McQqTeyY9/w184-h200/MIXALHS-ALMPATHS_20_281_29.jpg" width="184" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Μιχάλης Αλμπάτης</td></tr></tbody></table><i>" Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους", Μιχάλης Αλμπάτης, εκδ. νήσος, 2022, 468</i><p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p><i> </i></o:p></p>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-56253533261556546482023-07-17T12:03:00.001+03:002023-07-17T12:03:56.965+03:00"Η κόρη μου", Kim Hye Jin (김혜진)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj514H1zhz9HdgtpE_b-ij9yWrgXXTzPuj2E77HSjG0s1c1HlFbZxveMzb4VJN94WyaDRk0OUm9xIKBb4fxDILCrWznTd91_GRqd6XfR_tcCs_S2GzFcY8kWcIdBaxfuP2MgesKj-CsoXph1I2ERmrzy-oZHzQOOEZk6Pd0FiMjdds3An5KEEY-7aaIbUsP/s3204/20230717_115647.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2981" data-original-width="3204" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj514H1zhz9HdgtpE_b-ij9yWrgXXTzPuj2E77HSjG0s1c1HlFbZxveMzb4VJN94WyaDRk0OUm9xIKBb4fxDILCrWznTd91_GRqd6XfR_tcCs_S2GzFcY8kWcIdBaxfuP2MgesKj-CsoXph1I2ERmrzy-oZHzQOOEZk6Pd0FiMjdds3An5KEEY-7aaIbUsP/s320/20230717_115647.jpg" width="320" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πιθανολογώ πως εγώ θα ονόμαζα νουβέλα κι όχι μυθιστόρημα το μικρό βιβλίο της Κορεάτισσας Kim Hye-Jin, «Η κόρη μου». Όμως το θέμα μας δεν είναι οι ορισμοί αλλά η ουσία. Κι η ουσία είναι πως πρόκειται για ένα λογοτεχνικό κείμενο σφιχτοδεμένο που δεν του περισσεύει, ούτε και του λείπει, ούτε μια λέξη<span style="font-family: Calibri, "sans-serif"; font-size: 11pt;">∙</span> βαθιά συγκινητικό και ουσιαστικό μέσα στην απλότητα, αλλά και την πολυπλοκότητά του.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πρωταγωνίστρια αλλά και πρωτοπρόσωπη αφηγήτρα μια χήρα που αναγκάζεται να δουλεύει ως φροντίστρια σε ένα οίκο ευγηρίας. Τα οικονομικά τα δικά της αλλά και της κόρης της (που είναι προσωρινή καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο) αναγκάζουν τη χήρα να συγκατοικήσει με την κόρη και την κοπέλα της κόρης της. Τα δύο κορίτσια είναι άνω των τριάντα και ζευγάρι κοντά επτά χρόνια, όμως η πρωταγωνίστρια δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να αποδεχτεί τη σχέση, αποκαλεί τη σύντροφο της κόρης της «εκείνο το κορίτσι» και φοβάται πολύ τι θα πουν οι γείτονες. Ούτε καταλαβαίνει γιατί αυτές οι δυο πρέπει να είναι ακτιβίστριες και δεν κοιτάνε τη δουλειά τους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μόνο που ούτε κι αυτή κοιτάει τη δουλειά της. Γιατί δεν ανέχεται, να κόβουν τις πάνες στα δυο και να τις ξαναχρησιμοποιούν λερωμένες στους ηλικιωμένους ή να τους δένουν στα κρεβάτια. Γιατί κι εκείνη νοιάζεται, αν και δεν την «παίρνει» οικονομικά, για αυτούς που αγαπά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η επιλογή της αφήγησης της ιστορίας μέσα από τα μάτια της χήρας μητέρας, που είναι καλός άνθρωπος, αλλά αγκιστρωμένη στις κοινωνικές προκαταλήψεις που της έμαθαν από μικρή, είναι σοφή. Δίνει ιδιαίτερο βάθος και βάρος στο κείμενο, ενεργοποιεί την ενσυναίσθηση για έναν χαρακτήρα που θα μας ήταν μάλλον αντιπαθής αλλιώς. Και τελικά κινητοποιεί τον αναγνώστη, τον αναγκάζει να πάρει θέση.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πρόκειται για ένα ανάγνωσμα που μπορεί να τελειώσει μέσα σε μια μέρα, αλλά αφήνει βαθύ αποτύπωμα στη μνήμη. Πώς θα ήταν άραγε αυτή η ιστορία αν τη μεταφέραμε στην Ελλάδα. Υποψιάζομαι πως η φωνή της μάνας θα είχε ακόμα μεγαλύτερη σκληρότητα μες στην αγάπη της. Κι αυτή η μπερδεμένη μίξη, αγαπώ, αλλά θέλω το παιδί μου να γίνει ό,τι ονειρεύτηκα εγώ κι όχι εκείνο, έχει βασανίσει πολλούς από μας, κι ας μην είμαστε ομοφυλόφιλοι.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><span> Κατερίνα Μαλακατέ</span><br /></div><div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><i><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPO67MhOBQkQeHngwGOLjw2oVOo3rGJfj256GKMG0JPseqA-uHDyNeW587ec9oFohXJwYBte4xZsDlvAR1mxuOuD2nvEIGW-FHLrWLp0_VXX-igRZZsZZCSk5RbdpkeRIeaUeQ2hKbgDRfPxqLbevbbwNGXJinDp9xf68L_C3YBaMTLUQTldHPe9OUww9o/s171/images.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="114" data-original-width="171" height="114" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPO67MhOBQkQeHngwGOLjw2oVOo3rGJfj256GKMG0JPseqA-uHDyNeW587ec9oFohXJwYBte4xZsDlvAR1mxuOuD2nvEIGW-FHLrWLp0_VXX-igRZZsZZCSk5RbdpkeRIeaUeQ2hKbgDRfPxqLbevbbwNGXJinDp9xf68L_C3YBaMTLUQTldHPe9OUww9o/s1600/images.jpg" width="171" /></a></div>"Η κόρη μου, Kim Hye-Jin, μτφ. Αμαλία Τζιώτη, εκδ. Ίκαρος, σ. 176, 2023</i></span></div>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-88068161584617883092023-07-04T12:07:00.001+03:002023-07-04T12:07:27.796+03:00Βιβλία για το καλοκαίρι <br /><br /><br /><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik9rDb6Z2n1z4ac_HZa73jtQehU0yIxULNap7KX6wyowCG4rnVmWUQpEFcizrqO2yj9K2xz6zaqYzywmjFRL33IRq8_6oRx7ymL46kuMHqUfdG9H1dtrL5tG2y5rvssh4BX7S6KxTa47Mr7mc_Quqr4vWhtrQ_g2_oW9Ojr3gCsTci8pSe-SkG72I9qhLA/s4000/20230704_111134.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik9rDb6Z2n1z4ac_HZa73jtQehU0yIxULNap7KX6wyowCG4rnVmWUQpEFcizrqO2yj9K2xz6zaqYzywmjFRL33IRq8_6oRx7ymL46kuMHqUfdG9H1dtrL5tG2y5rvssh4BX7S6KxTa47Mr7mc_Quqr4vWhtrQ_g2_oW9Ojr3gCsTci8pSe-SkG72I9qhLA/s320/20230704_111134.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Φτιάχνω λίστα με τα βιβλία που θέλω να διαβάσω το καλοκαίρι, την έχω αλλάξει οκτώ φορές, δεν μπορώ να αποφασίσω. Δεν ξέρω ποιος αναθεματισμένος μου έβαλε αυτή την ιδέα, εγώ δεν τα κάνω ποτέ αυτά στον εαυτό μου. Ή μήπως τα κάνω; Είναι πάντα κάπως μαγικός ο τρόπος που τα βιβλία σε πάνε σε άλλα βιβλία, αυτό το περιβόητο επόμενο βιβλίο. Και τώρα τι; Μετά από αυτό τι;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Έχω υπάρξει αδηφάγα αναγνώστρια, από αυτούς που τελειώνανε το ένα το μεσημέρι και ξεκινούσαν το άλλο το απόγευμα. Έχω υπάρξει και απεγνωσμένη αναγνώστρια, στα νιάτα μου γιατί δεν ήξερα τι θα με οδηγήσει στο επόμενο βιβλίο και κοιτούσα τους τίτλους στους πάγκους σαν να δάγκωναν, αργότερα γιατί δεν ήξερα τι να πρωτοδιαβάσω και κατανάλωνα μόνο παγκόσμια αριστουργήματα. Τώρα είμαι μάλλον σε αναγνωστική ωριμότητα, μου βάζω μέτρο, σταματάω ανάμεσα στα βιβλία, το σκέφτομαι ποιο θα είναι το επόμενο, παρατάω βιβλία αν δεν μ τράβηξαν ως τη σελίδα τριάντα∙ χωρίς έλεος.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Να και η tbr (to be read). Βοηθάτε αδέλφια! </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b>[Άμα θέλετε να δείτε οπισθόφυλλα, τιμές κτλ, πατήστε στους ενεργούς συνδέσμους]</b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><br /><b>1. <a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/ispaniki-ispanofoni-kai-portogaliki-logotexnia/ispaniki-kai-ispanofoni-pezografia/ispaniki-pezografia/ta-petroxelidona.html"><i>Τα πετροχελίδονα</i></a>, του Φερνάντο Αραμπούρου, μτφ. Τιτίνα Σπερελάκη, εκδ. Πατάκη</b><div> <br /><br /><i>Γιατί η <a href="https://diavazontas.blogspot.com/2019/04/fernando-aramburu.html">Πατρίδα </a>είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που έχω διαβάσει </i><br /><br /><br /><b>2. <i><a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/aggliki-kai-agglofoni-logotexnia/ta-efta-feggaria-tou-maali-almeinta.html">Τα εφτά φεγγάρια του Μααλί Αλμέιντα</a></i>, Σέχαν Καρουνατίλακα, μτφ. Ρένα Χατχούτ, εκδ. Gutenberg</b></div><div> <br /><br />Γ<i>ιατί θέλω να διαβάσω έναν συγγραφέα από τη Σρι Λάνκα </i><br /><br /><br /><b>3. <i><a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/ispaniki-ispanofoni-kai-portogaliki-logotexnia/ispaniki-kai-ispanofoni-pezografia/ispanofoni-pezografia/muxies-katastrofes.html">Μύχιες Καταστροφές</a></i>, Κριστίνα Πέρι Ρόσι, μτφ. Άννα Βερροιοπούλου, εκδ. Καστανιώτη</b></div><div> <br /><br /><i>Α, αυτό το ξεκίνησα, είναι διηγήματα για τις γυναίκες και τη σεξουαλικότητα, και πολύ μου αρέσει</i></div><div><i><br /></i><br /><b>4.<i><a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/aggliki-kai-agglofoni-logotexnia/paradeisos.html"> Παράδεισος</a></i>, Αμπντουλραζάκ Γκούρνα, μτφ. Κατερίνα Σχινά, Ψυχογιος</b></div><div> <br /><br /><i>Ντροπή να μην έχω διαβάσει τίποτε από τον νομπελίστα <br /></i><br /><br /><b>5. <i><a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/ispaniki-ispanofoni-kai-portogaliki-logotexnia/ispaniki-kai-ispanofoni-pezografia/ispaniki-pezografia/ta-filia.html">Τα φιλιά</a></i>, Μανουέλ Βίλας, μτφ. Νάννα Παπανικολάου, εκδ. Ίκαρος </b><br /><br />Γιατί θέλω να συνεχίσουν να υπάρχουν «μεγάλα, ερωτικά μυθιστορήματα» στην «κανονική» λογοτεχνία, και να μην παραδώσουμε το είδος στην ευτέλεια του ροζ</div><div> <br /><br /><b>6. <i><a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/amerikaniki-logotexnia/amerikaniki-pezografia/amerikaniki-pezografia-muthistorima/flegomeno-agori.html">Φλεγόμενο αγόρι</a></i>, Πολ Όστερ, μτφ. Ιωάννα Ηλιάδη, εκδ. Μεταίχμιο </b><br /><br /><i>Γιατί είναι Όστερ, μην ακούω βλακείες</i></div><div> <br /><br /><b>7. <i><a href="https://www.booktalks.gr/neoelliniki-logotexnia/neoelliniki-pezografia/forever.html">Forever</a></i>, Μαρία Κουγιουμτζη, Καστανιώτης </b><br /><br /><i>Μου φαίνεται απίστευτο που δεν την έχω διαβάσει. Και φαίνεται απίστευτο και σε έναν καλό μου φίλο, και εγώ τον εμπιστεύομαι σε θέματα λογοτεχνίας σχεδόν με τα μάτια τυφλά.</i></div><div><i><br /></i><br /><b>8. <i><a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/galliki-kai-gallofoni-logotexnia/galliki-kai-gallofoni-pezografia/gallofoni-pezografia/i-pio-mustiki-mnimi-ton-anthropon.html">Η πιο μυστική μνήμη των ανθρώπων</a></i>, Μοχάμεντ Μπουγκάρ Σαρ, μτφ. Μήνα Πατεράκη Γαρέφη </b><br /><br /><i>Γεννήθηκε το 1990 στη Σενεγάλη, μεγάλωσε στη Γαλλία, έχει σαρώσει όλα τα βραβεία, θέλω.</i></div><div><i><br /></i><br /><b>9. <i><a href="https://www.booktalks.gr/neoelliniki-logotexnia/neoelliniki-pezografia/kai-oi-nekroi-as-thapsoun-tous-nekrous-tous.html">Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους</a>, </i>Μιχάλης Αλμπάτης, εκδ. Νήσος<br /></b><br />Το έχω ξεφυλλίσει, έχω διαβάσει διάσπαρτα κομμάτια, ήρθε η ώρα να διαβάσω το χιτ του καλοκαιριού σωστά και οργανωμένα <br /><br /><b>10. <i><a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/galliki-kai-gallofoni-logotexnia/galliki-kai-gallofoni-pezografia/galliki-pezografia/triantafulla-epi-pistosei.html">Τριαντάφυλλα επί πιστώσει,</a></i> Έλσα Τριολέ, μτφ. Κατερίνα Γούλα, Gutenberg </b><br /><br /><i>Η Έλσα Τριολέ ήταν η γυναίκα του Λουί Αραγκόν, αδελφή της Λίλια Μπρικ του Μαγιακόφσκι, μια από τις σημαντικότερες γυναικείες φιγούρες της ιστορίας της λογοτεχνίας. Οκ, είμαι θετικά προκατειλημμένη. </i><br /><br />και</div><div><b><br /></b></div><div><b><i>Έφηβος</i>, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, μτφ. Ελένη Μπακοπούλου, εκδ. Άγρα </b><br /><br /><i>Το έψαχνα χρόνια το εξαντλημένο, πρόκειται για το προτελευταίο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι, πριν τους Καραμαζώφ. Α, και είναι Ντόστο που δεν έχω διαβάσει, τι να πει κανείς περισσότερο. <br /></i><br /> <br /><br /><i><b>Και θέλω να ξαναδιαβάσω πανάθεμά με: </b><br /></i><br /> <br /><br />11. Το<i><b><a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/ispaniki-ispanofoni-kai-portogaliki-logotexnia/ispaniki-kai-ispanofoni-pezografia/ispanofoni-pezografia/2666.html"> 2666 </a></b></i>του Ρομπέρτο Μπολάνιο, ξανά</div><div><br /></div><div><i>Εδώ έγραφα κάτι ακατάληπτα το 2012: <a href="http://diavazontas.blogspot.com/search/label/2666">http://diavazontas.blogspot.com/search/label/2666</a><br /></i><br />12. <b><i><a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/germaniki-kai-germanofoni-logotexnia/germaniki-kai-germanofoni-pezografia/germaniki-pezografia/to-tenekedenio-tampourlo.html">Το τενεκεδένιο ταμπούρλο</a></i></b>, Γκύντερ Γκρας, ξανά</div><div><br /></div><div><i>Το 2015, κάπως καλύτερα: <a href="https://diavazontas.blogspot.com/2015/06/gunter-grass.html">https://diavazontas.blogspot.com/2015/06/gunter-grass.html</a></i><br /><br />13. <b><i><a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/logotexnia-allon-glosson/rosiki-logotexnia/rosiki-pezografia/istories-apo-ti-koluma.html">Ιστορίες από την Κολυμά</a></i></b>, Βαρλάμ Σαλάμωφ, ξανά</div><div><br /></div><div><i>Είμαι μαζόχα, το ξέρουμε όλοι <br /></i><br />14. <i><u><a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/galliki-kai-gallofoni-logotexnia/galliki-kai-gallofoni-pezografia/galliki-pezografia/anazitontas-ton-xameno-xrono-apo-ti-meria-tou-souan.html"><b>Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο</b></a></u></i>, Μαρσέλ Προυστ, ξανά</div><div><br /></div><div>Έχω να το κάνω από το 2012, και μου ήρθε η έμπνευση να βάλω και όλη τη Λέσχη Ανάγνωσης του Booktalks να το κάνει. Τεράστια επιτυχία! <a href="https://diavazontas.blogspot.com/2012/12/marcel-proust.html"><i>https://diavazontas.blogspot.com/2012/12/marcel-proust.html</i></a></div><div><br /></div><div> </div><div><i>Υ.Γ. 42 Ξέρω πως θα μετανιώσω τούτη την ανάρτηση, από κάτω θα γράψετε άλλα 142 που θα θέλω να διαβάσω και το καλοκαίρι μου θα γίνει πιο κουλουβάχατα από ποτέ </i></div><div><i><br /></i></div><div><i><br /></i></div><div><i><br /></i></div><div><i><br /></i></div><br />Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-39810730949548776212023-07-01T10:21:00.000+03:002023-07-01T10:21:27.985+03:00"Η γιορτή του τράγου", Mario Vargas Llosa <p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5zzng-5yTFGSSISIymtEgKSvcsyh2rYSeL7tZBALgTd3qQ-7poveqQiWmNx8UtG9ro-ObWzk3bi0e8RbXWh5Ke_lo4KLNXe4nuAu8CjbSc_3lPDUdsLHcHsjmkc66MEAI07cok-4PLArGc2Jccwt89iP-DmF2DnpE2np1zps2OxJGbcsHVFHFKeO7_-0i/s3119/20230629_185813.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="3119" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5zzng-5yTFGSSISIymtEgKSvcsyh2rYSeL7tZBALgTd3qQ-7poveqQiWmNx8UtG9ro-ObWzk3bi0e8RbXWh5Ke_lo4KLNXe4nuAu8CjbSc_3lPDUdsLHcHsjmkc66MEAI07cok-4PLArGc2Jccwt89iP-DmF2DnpE2np1zps2OxJGbcsHVFHFKeO7_-0i/s320/20230629_185813.jpg" width="320" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">«Η γιορτή του τράγου» εκδόθηκε το 2000, περίπου σαράντα χρόνια μετά τα πρώτα μοντερνιστικά μυθιστορήματα του Μάριο Βάργκας Λιόσα («Η πόλη και τα σκυλιά» βγήκε το 1963, το «Πράσινο σπίτι» το 1965 κ.ο.κ.). Είναι το δεύτερο βιβλίο του μετά τον «<a href="http://diavazontas.blogspot.com/2011/05/blog-post.html">Πόλεμο της Συντέλειας του κόσμου</a>» που δεν μιλά για το Περού παρά για μια άλλη χώρα, ενώ γράφτηκε μετά την αποτυχημένη κάθοδό του Λιόσα στην πολιτική σκηνή κι αφού είχε μόνιμα μετεγκατασταθεί στην Ισπανία. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Είναι επόμενο λοιπόν να διαφέρει, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα ωριμότητας, που ανήκει πια στον μεταμοντερνισμό, μοιάζει να συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία εκείνα που κάνουν τον συγγραφέα να ξεχωρίζει, και που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους, αν όχι τον σημαντικότερο, εκπρόσωπο του Λατινοαμερικάνικου μπουμ (και μιας κι εδώ περιλαμβάνονται ο Φουέντες, ο Κορτάσαρ, ο Μάρκες, αυτό μάλλον είναι σπουδαίο κομπλιμέντο).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αφηγηματικά, το κείμενο χωρίζεται σε τρία επίπεδα. Στο πρώτο βρισκόμαστε στο 1996 και η σχεδόν πενηντάχρονη Ουρανία Καβράλ ξαναγυρνά στον Άγιο Δομίνικο (πάλαι ποτέ πόλη Τρουχίλιο) και βασανίζει με διηγήσεις τον ανοϊκό πατέρα της που έχει να τον δει από τα δεκατέσσερά της, από τότε δηλαδή που έφυγε κι έριξε μαύρη πέτρα πίσω της, χωρίς να κρατήσει καμία επικοινωνία με την οικογένειά της. Ο Αγουστίν Καβράλ, ένας από τους έμπιστούς του Τρουχίλιο, εκείνη την εποχή είχε πέσει σε δυσμένεια...</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στο δεύτερο επίπεδο η εστίαση αλλάζει, μεταφερόμαστε στο 1961, λίγες μέρες πριν το τέλος του Τρουχίλιο, και βλέπουμε τα πράγματα από τα μάτια του Ευεργέτη αυτοπροσώπως. Ο Λιόσα διεισδύει στο κεφάλι του αιμοσταγούς δικτάτορα και τον αφήνει να μας πει ο ίδιος για τη μεγαλομανία του, για τα προβλήματα στύσης και ούρησης, για το πόσο βασάνιζε ακόμα και τους πιο στενούς του συνεργάτες, για την πανάθλια οικογένειά του και τα σαδιστικά παιδιά του, για τους εκατομμύρια θανάτους και βασανισμούς.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στο τρίτο επίπεδο βλέπουμε τους δολοφόνους του την ώρα της ενέδρας, και μαθαίνουμε για έναν έναν όλη τη θλιβερή ιστορία που τους έφερε ως εκεί. Για κάποιους η ιστορία αυτή είναι η πραγματική, για άλλους ο Λιόσα τη φαντάστηκε.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το μυθιστόρημα είναι ιστορικό, αναμιγνύονται στην πλοκή φανταστικά πρόσωπα (η οικογένεια Καβράλ) και εντελώς πραγματικά (ο Τρουχίλιο, η οικογένειά του, οι υπουργοί του, οι δολοφόνοι του). Ο Λιόσα παίρνει ένα σωρό ελευθερίες και φτιάχνει τελικά ένα οικοδόμημα που μας βοηθά να καταλάβουμε την παράνοια και τον σαδισμό του ολοκληρωτικού καθεστώτος πολύ περισσότερο από την όποια μαρτυρία. Ο ωμός ρεαλισμός με τον οποίο περιγράφει τα βασανιστήρια στα μπουντρούμια της ΣΥΠ, και η βαναυσότητα της σκέψης του Τρουχίλιο, μακριά από αλληγορίες, και ευφημισμούς, βάζει τις βάσεις για πολλά από τα νεότερα μυθιστορήματα της Λατινικής Αμερικής που λένε πια τα πράγματα με το όνομά τους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το κεντρικό θέμα του "Τράγου" είναι η Εξουσία. Η Εξουσία, η Διαφθορά, η Βία, ο Παραλογισμός της δικτατορίας. Η Εξουσία κι ο Σεξισμός. Ο Τρουχίλιο, πιο πολύ για την επίδειξη του ανδρισμού του (το περίφημο ματσίσμο) και λιγότερο από σεξουαλική διαστροφή, "παίρνει" όποια γυναίκα βρει, συχνά τα παιδιά και τις γυναίκες των ίδιων του των Υπουργών, απλά και μόνον για να το κάνει. Στα εβδομήντα του, κι έχοντας καταπατήσει όλα τα δικαιώματα τόσων ανθρώπων για τριάντα χρόνια, το βασικό του πρόβλημα είναι αν θα «του σηκωθεί» το βράδυ, αν θα μπορέσει να πηδήξει μια μικρούλα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο συγγραφέας τον «τιμωρεί» βέβαια, του βάζει μια συμπρωταγωνίστρια στο μυθιστόρημα μια γυναίκα. Όχι μια οποιαδήποτε γυναίκα. Μια γυναίκα, που αν και φανταστικός χαρακτήρας, κινεί εκείνη τελικά τα νήματα της πλοκής, δίνει εκείνη, κι όχι ο δικτάτορας τον τόνο. Είναι το αντίβαρο, σε μια χώρα κατεστραμμένη. Είναι η ίδια κατεστραμμένη. Σαν να η μετενσάρκωση της ίδιας της Δομινικανής Δημοκρατίας. Η γυναίκα αυτή είναι η χώρα. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η μνήμη, πάντα κεντρικό θέμα στα σύμπαντα του Μάριο Βάργκας Λιόσα, παίζει κι εδώ κομβικό ρόλο. Ο αχρηστεμένος από το εγκεφαλικό Αγουστίν Καβράλ, πατέρας της Ουρανίας, αναγκάζεται να ακούσει τι θυμάται η κόρη του από κείνον, χωρίς να μπορεί να απαντήσει. Οι πολίτες της Δομινικανής Δημοκρατίας λένε «ναι, μας έσφαζε και μας βασάνιζε και έπαιρνε όλα τα λεφτά, αλλά με τον Τρουχίλιο είχαμε δουλειές». Οι δολοφόνοι του θυμούνται τι έκανε και τι δεν έκανε στους ίδιους, πόσο η προσωπική τους ζωή επηρεάστηκε από τη δικτατορία. Κι η προπαγάνδα του Τρουχίλιο, έκανε το μαύρο άσπρο, για ανθρώπους αμνήμονες, που δεν θυμούνταν. Και το πλήρωναν μετά με τη ζωή τους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η φρικαλεότητα των βασανιστηρίων στα υπόγεια της ΣΥΠ, η βαναυσότητα του Τρουχίλιο αλλά και του γιού του, του ακαμάτη πλέιμποι και ακραία σαδιστή, Ράμφις, η παράνοια της δικτατορίας, μιας δικτατορίας που έμοιαζε με φάρσα, αλλά δεν ήταν, για τριάντα χρόνια, η προσωπολατρία που επέβαλλε το καθεστώς με την εικόνα του (πάντοτε σωστού) Ευεργέτη να καλύπτει τα πάντα. Κι ύστερα η μετάβαση στο νέο καθεστώς, ο σουρεαλισμός της μετάβασης, η μετατροπή του Μπαλαγέρ από «Πρόεδρο μαριονέτα», σε «Πρόεδρο που κινεί τα νήματα», η πολυπλοκότητα των πολιτικών και στρατιωτικών τερτιπιών, η ανάμιξη των Αμερικάνων (όπως πάντα), η βία, ο πόλεμος, η σιχαμάρα της διπλωματίας, όλα αποδομούνται στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου. Εκεί, που έχουμε διαβάσει πια για τόσους ακραίους βασανισμούς και θανάτους κι η ιστορία της δεκατετράχρονης Ουρανίτας στα χέρια του δικτάτορα δεν θα έπρεπε να μετρά καθόλου. Κι όμως, αυτή είναι η συναισθητική κορύφωση του μυθιστορήματος. Κι όμως, ο Λιόσα είναι τόσο μεγάλο συγγραφικό μέγεθος, που το καταφέρνει κι αυτό, να νοιαζόμαστε για τι συνέβη στην Ουρανία προσωπικά, να νοιαζόμαστε για μια ξένη χώρα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ομολογουμένως, αν και του έχω αδυναμία, δεν θα ισχυριζόμουν, όπως κάποιοι άλλοι, πως "Η γιορτή του Τράγου" εκτόπισε τα «Εκατό χρόνια μοναξιά» ως το κεντρικό μυθιστόρημα της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας. Για μένα όμως ο <i>Τράγος </i>μοιάζει όντως με γιορτή∙ μια γιορτή της λογοτεχνίας πάνω στο κουφάρι του παραλογισμού και της δικτατορίας.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span>Κατερίνα Μαλακατέ</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIIpFIiA-gZTwqQM1xBr1nIfnRDJHwglXyTXsmIg3nMPEUlpF_TsvUnpPBfX7M93g0FWIyMDYXPnpfZEyNF5_B7RK0RbQQg7hQVnGLdJ0Wht0GrjoJx1T2D4NAFEe60I9QvvrOAE0bXnUC-r-1ijP0_0b7QZRjwwaXvN0l4NPpq_XXl2qKiLL7HlUjz5HU/s728/MARIO-VARGAS-LLOSA.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="485" data-original-width="728" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIIpFIiA-gZTwqQM1xBr1nIfnRDJHwglXyTXsmIg3nMPEUlpF_TsvUnpPBfX7M93g0FWIyMDYXPnpfZEyNF5_B7RK0RbQQg7hQVnGLdJ0Wht0GrjoJx1T2D4NAFEe60I9QvvrOAE0bXnUC-r-1ijP0_0b7QZRjwwaXvN0l4NPpq_XXl2qKiLL7HlUjz5HU/s320/MARIO-VARGAS-LLOSA.jpg" width="320" /></a></div><i>"Η γιορτή του τράγου", Mario Vargas Llosa, μτφ. Αγγελική Αλεξοπούλου, εκδ. Καστανιώτη, 2000, σ.502</i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Υ.Γ. 42 Ο Τίτλος είναι από εδώ:</div><div style="text-align: justify;"><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/R7wuEZ2Me-w" width="320" youtube-src-id="R7wuEZ2Me-w"></iframe></div><br />: </div>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-84935020126878191662023-05-17T12:13:00.000+03:002023-05-17T12:13:05.660+03:00"Αφέντρα και κυρά μου", François-Henri Désérable<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyw-0yJx7E53_A-JJ4b_3ni-cgdc-9wgJ0OwhYHldvwvfzm1RX3b5KUWQ2tfeeiAhQ0f6jNX4AWPxNkulHjIAd4lppiK9YUQ5x6jKe95jQ_Q1SaJE6ZX8rnfwRfLCpNeAgNRWALfcUUQn7EvwdLzEppAXlBIxEQuaT5Wqxa5DykMFkLsHurQvoN4zUbw/s4000/20230517_110614.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyw-0yJx7E53_A-JJ4b_3ni-cgdc-9wgJ0OwhYHldvwvfzm1RX3b5KUWQ2tfeeiAhQ0f6jNX4AWPxNkulHjIAd4lppiK9YUQ5x6jKe95jQ_Q1SaJE6ZX8rnfwRfLCpNeAgNRWALfcUUQn7EvwdLzEppAXlBIxEQuaT5Wqxa5DykMFkLsHurQvoN4zUbw/s320/20230517_110614.jpg" width="320" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div> <div style="text-align: justify;">Μια δραματική κωμωδία με φόντο ένα ερωτικό τρίγωνο ή κάτι ανάμεσα σε ποίηση και θρίλερ, το μικρό αυτό βιβλιαράκι σε αφήνει άναυδο μόλις το τελειώσεις. Φαινομενικά έχουμε μια κοινότοπη ιστορία, ο αφηγητής μας βρίσκεται στο γραφείο ενός Ανακριτή, και μας μιλά για την Τίνα, μια ηθοποιό, τον Εντγκάρ, έναν υπάλληλο του Υπουργείου Οικονομικών, και τον Βασκό, έναν βιβλιοθηκονόμο. Ανάμεσα στον ανακριτή και στον αφηγητή έχουμε ένα τετράδιο με ποιήματα του Βασκό κι ένα όπλο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Τίνα και ο Εντγκαρ είναι πολύ ταιριαστοί, έχουν δυο παιδιά κι ετοιμάζονται να παντρευτούν. Μόνο που ενδιάμεσα συμβαίνει ο Βασκό, που την βάζει να κάνουν έρωτα πάνω σε ένα τραπέζι γεμάτο ιστορικά κειμήλια — τα διορθωμένα χειρόγραφα από <i>Τα άνθη του κακού</i>, την πιο σπάνια έκδοση της <i>Βίβλου του Γουτεμβέργιου</i>—, που παθιάζεται μαζί της σε βαθμό τρέλας. Μοιάζει αυτός ο αδιέξοδος έρωτας με κάποιους από το παρελθόν, σαν να κατέβηκε ο Βέρθερος από το ρομαντικό του βάθρο και προσγειώθηκε στο Παρίσι του σήμερα. Ένα όπλο, αυτό με το οποίο ο Βερλέν τραυμάτισε τον Ρεμπώ, παρεμβαίνει στην πλοκή, κι η ποίηση βεβαίως, πανταχού παρούσα, από τον τίτλο του μυθιστορήματος ως το τέλος.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="color: #2b00fe;">« Es-tu douce ou dure ?</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="color: #2b00fe;">Est-il sensible ou moqueur,</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="color: #2b00fe;">Ton cœur ?</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="color: #2b00fe;">Je n’en sais rien, mais je rends grâce à la nature</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="color: #2b00fe;">D’avoir fait de ton cœur <b>mon maître et mon vainqueur</b>. »</span></i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div> <div style="text-align: justify;">Το ύφος είναι παλαβό, όπως ταιριάζει σε έναν τέτοιο έρωτα, το μπρίο του αφηγητή είναι απαράμιλλο. Αυτός ο αφηγητής, πρωτοπρόσωπος αλλά στην ουσία έξω από την ιστορία, αυτός ο πλάγιος αφηγητής, που υποθέτει, φτιάχνει ερωτικές σκηνές, μόνο από όσα έχει ακούσει κι από στιχάκια του Βασκό, αυτός που προσπαθεί να ξεγελάσει τον Ανακριτή αλλά και ταυτόχρονα να τον διαφωτίσει, που μας απευθύνεται, σπάζοντας κάθε αφηγηματική σύμβαση, είναι όλα τα λεφτά. Αυτός κάνει το βιβλίο σημαντικό, κι όχι η ιστορία του Βασκό, που χωρίς τον αφηγητή και την ποίηση, θα έμοιαζε με μια τυπική ιστορία ερωτικής εμμονής και stalking.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο τρόπος που λέμε τις ιστορίες, καθορίζει τις ιστορίες∙ αυτό είναι το βασικό θέμα του βιβλίου. Ενός βιβλίου που μοιάζει ολόκληρο μια διακειμενική αναφορά (o Μποντλέρ, ο Μαλαρμέ, ο Ροστάντ, ο Βερλέν, κάνουν σουλάτσο αμέριμνοι στις σελίδες του), αν και αυτό δεν νοιάζει καθόλου τον αναγνώστη. Ό,τι ελπίδες έχει ο συγγραφέας για αυτή την ιστορία, έχω την αίσθηση πως δεν βρίσκονται στις ιστορίες των άλλων, αλλά στην προσπάθειά του να κάνει αυτή τη συγκεκριμένη ιστορία δική του. Γι’ αυτό το κλείνεις εκστασιασμένος, γι’ αυτό πήρε το Μεγάλο Βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας 2023. Ο Φρανσουά Ανρί Ντεζεράμπλ, γεννημένος το 1987, είναι κι αυτός ένα παιδί θαύμα της γαλλικής λογοτεχνίας, ξεκίνησε να γράφει στα 18, εκδόθηκε στα 20. Αλλά αυτός συνέχισε να γράφει…</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Κατερίνα Μαλακατέ</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSwk24lB4FBF9o_SByq71OIA2nU8ZftKLOiUpujRIB49CKw2iUavUS1XTZrqQTl1SnrRPvtPG4I1zxwOSu5kIW9zCRPXF9drbCehalRzB0K_nv3qAzQx3pJ--Kmgq7sDMZ8otBEh509nM5pPLyVWVPvpVKbYtyBKanShZX16BLnBbUevfjjIWYBjuDSg/s3100/Fran%C3%A7ois-Henri_D%C3%A9s%C3%A9rable_2019.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3100" data-original-width="2067" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSwk24lB4FBF9o_SByq71OIA2nU8ZftKLOiUpujRIB49CKw2iUavUS1XTZrqQTl1SnrRPvtPG4I1zxwOSu5kIW9zCRPXF9drbCehalRzB0K_nv3qAzQx3pJ--Kmgq7sDMZ8otBEh509nM5pPLyVWVPvpVKbYtyBKanShZX16BLnBbUevfjjIWYBjuDSg/s320/Fran%C3%A7ois-Henri_D%C3%A9s%C3%A9rable_2019.jpg" width="213" /></a></div><div style="text-align: justify;">"Αφέντρα και κυρά μου", François-Henri Désérable, μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Opera, 2023, σ. 191</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-71453893334345678642023-05-09T11:32:00.002+03:002023-05-09T12:32:20.303+03:00Και τι έγινε στην 19η Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη;<div style="text-align: justify;"><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO5PEj29BD2bN_GsfUnauwLf0kOhldMuDAXa860RO-kSegqLVTPo9RhgCkF59zdMaw1UdV2est5BY5hd6LiwHqHFWXLiJ-Bj-KBwz_FRf0RRbbeKd_0vZT-aCPZj0sWcn476lTC1YCaUsO_hyegVdljiV6I_H3mgndRgj_nqvFwXFu3TW8pVhCvI0pZQ/s720/FB_IMG_1683392645061.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="720" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO5PEj29BD2bN_GsfUnauwLf0kOhldMuDAXa860RO-kSegqLVTPo9RhgCkF59zdMaw1UdV2est5BY5hd6LiwHqHFWXLiJ-Bj-KBwz_FRf0RRbbeKd_0vZT-aCPZj0sWcn476lTC1YCaUsO_hyegVdljiV6I_H3mgndRgj_nqvFwXFu3TW8pVhCvI0pZQ/s320/FB_IMG_1683392645061.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Από την εκδήλωση για τις Λέσχες Ανάγνωσης και τη Φιλαναγνωσία</td></tr></tbody></table><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αν και στις μέρες που θα έρθουν θα πρέπει να με ανεχτείτε μάλλον όσο θα κάνω απολογισμό και δεν θα σταματήσετε να βλέπετε τη φράση «19η Διεθνής Έκθεση της Θεσσαλονίκης», στο κείμενο αυτό θα σας μιλήσω πιο πολύ για την εμπειρία.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Σε αυτή την Έκθεση λοιπόν, που στην ουσία είχε να γίνει από 2019 λόγω κόβιντ (παρεμβλήθηκε μια μισή προσπάθεια στην οποία δεν πήγα, ακόμα φοβόμασταν τα πλήθη και δικαίως) αυτό που ξεχώρισε ήταν η προσέλευση του κόσμου. Και ξεχώρισε σε δυο επίπεδα. Ήταν σαφώς περισσότερος ο αριθμός των επισκεπτών και η αύξηση ήρθε από τις τάξεις των αναγνωστών κι όχι των συγγραφέων.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ναι, ούτε κι αυτή τη φορά η πόλη μπήκε στον «ρυθμό» της «Έκθεσης Βιβλίου», δεν είναι Φρανκφούρτη εδώ, στην πόλη δεν υπήρχε καν μια αφίσα, στα περίπτερα της Helexpo ούτε να μπάνερ να ενημερώνει πως γίνεται Έκθεση Βιβλίου. Για να μην πούμε πως δεν υπήρχε πουθενά το τυπωμένο πρόγραμμα των εκδηλώσεων, μονάχα ένα δυσχρηστο και βαρύ pdf, 102 (!) σελίδων. Όμως αυτή τη φορά δεν σκοντάφταμε όλο σε γνωστές φυσιογνωμίες στους διαδρόμους, δεν ήμασταν εμείς κι εμείς, η Έκθεση είχε παλμό γιατί απευθύνθηκε και στο αναγνωστικό κοινό. Πώς τα καταφέραμε τούτη τη φορά, αυτό πρέπει να διερευνηθεί.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQJdMyQteqLIyEOOEMZXP9IO6ghSG98qw42tpXAmD5UKrAt0up-XafK_X93gYgLQlRIujMfddGNSP7B3m_kG1MhoFlF-fNUmBsb538nGU6v8B7xBA2-3PweJTiKU2gBf3wbAIdENa98Ynz3A4DSSW-VeRBN8KoNQBTjbh6HfH9D9L4L8GVCUeyN4ytFg/s2048/345439861_197114449812733_2620264460169245980_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQJdMyQteqLIyEOOEMZXP9IO6ghSG98qw42tpXAmD5UKrAt0up-XafK_X93gYgLQlRIujMfddGNSP7B3m_kG1MhoFlF-fNUmBsb538nGU6v8B7xBA2-3PweJTiKU2gBf3wbAIdENa98Ynz3A4DSSW-VeRBN8KoNQBTjbh6HfH9D9L4L8GVCUeyN4ytFg/s320/345439861_197114449812733_2620264460169245980_n.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Από την εκδήλωση για την εντυποαναπηρία</td></tr></tbody></table><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Εδώ πιστεύω πως παίζει ρόλο η συλλογική δύναμη των σόσιαλ μίντια (δεν τα συμπαθώ τον τελευταίο καιρό γιατί δέχομαι συνεχώς επιθέσεις και βαρέθηκα να είμαι ο σάκος του μποξ του καθενός) αλλά πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Αντίθετα από τη συνήθη γκρίνια, το κοινό που πλημμύρισε την Έκθεση (Σάββατο απόγευμα δεν μπορούσες καν να περάσεις, τόσο συμπαγές ήταν το πλήθος, και τουλάχιστον σε δυο σταντ εκδοτικών οίκων πωλητές μου είπαν επί λέξει «Θα μας φάνε ζωντανούς»), ήταν νεανικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που εκδηλώσεις απευθύνονταν σε αυτό το κοινό, Φεστιβάλ πρωτοεμφανιζόμενων, νεαρών ποιητριών και ποιητών, κ.ο.κ. , μεγάλα ονόματα ξένων συγγραφέων, έχει κάθε χρόνο η Έκθεση, όμως τώρα οι νεαρότεροι αναγνώστες θεώρησαν πως αξίζει τον κόπο να δουν περί τίνος πρόκειται.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Και περί τίνος πρόκειται; Α, μα είναι μια γιορτή της λογοτεχνίας, όχι μιας λογοτεχνίας περίκλειστης, για λίγους μυημένους, για τον τάδε και τον δείνα, που θα τον δεις και θα πει μια καλή κουβέντα στον τάδε εκδοτικό. Είναι μια γιορτή όλης της λογοτεχνίας. Είναι ένα μέρος πια, που χωράει τους αναγνώστες. Είναι ένα μέρος που μπορείς να κάνεις Λέσχη Ανάγνωσης στα αγγλικά με μια Σέρβα συγγραφέα, και να έχεις έξηντα άτομα πολύ διαβασμένα, που μέχρι τώρα τα ήξερες μόνο από την Λέσχη στο zoom, να την κοιτάνε στα μάτια δια ζώσης ενώ καλά καλά δεν έχουν δει ποτέ εσένα, ενώ ταυτόχρονα στην Έκθεση την ίδια ώρα παρουσίαση έχει ο πιο αγαπημένος από τους ξένους συγγραφείς, ο Γκοσποντίνοφ, που φυσικά κι εκεί, η εκδήλωση είναι τόσο γεμάτη, που αφήνουν τη διερμηνεία γιατί δεν φτάνουν τα ακουστικά, και την κάνουν στα αγγλικά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvl0tEc_QYAEOxkVHdvOiQTB_NgCXeAhas3vsk6YCabQwJ-WpiBBCv_M637QotsGKcG0iXCmOYhcBzH8MVxIZZw9ulqvO3oi5AtJHW1TXib20RjbzcDWmnsTYtwVXHocoz4xOqFFrB8HPJgw-2nbIlw6zdz_NWW0HSO3Qq5BLx2mgPQS42ajIHixjVig/s1080/IMG_20230506_103118_893.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvl0tEc_QYAEOxkVHdvOiQTB_NgCXeAhas3vsk6YCabQwJ-WpiBBCv_M637QotsGKcG0iXCmOYhcBzH8MVxIZZw9ulqvO3oi5AtJHW1TXib20RjbzcDWmnsTYtwVXHocoz4xOqFFrB8HPJgw-2nbIlw6zdz_NWW0HSO3Qq5BLx2mgPQS42ajIHixjVig/s320/IMG_20230506_103118_893.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Στη Λέσχη με τη Λάνα Μπάστασιτς</td></tr></tbody></table><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κι όλα αυτά Παρασκευή απόγευμα, η πόλη είναι ακόμα σε ρυθμούς δουλειάς. Αλλά αγαπάει και ξέρει, ξέρει πια, οι αναγνώστες ξέρουν πια. Θυμάμαι πόσο διστακτικά είχα πάει στην πρώτη μου Έκθεση. Είχα κάτι να κάνω εκεί, παρουσίαση του «Σχέδιου» όμως ακόμα κι έτσι με τριβέλιζαν σκέψεις, μήπως μοιάζει παράταιρο, μα τι νόημα έχει, αυτά είναι μόνο για το κύκλωμα, κ.ο.κ. Τώρα δεν διακρίνω αυτόν τον δισταγμό πια, και δεν θα έπρεπε και να υπάρχει, η Έκθεση είναι υπέροχο λογοτεχνικό πανηγύρι. Και για αυτό ο κόσμος ανταποκρίνεται, δεν διστάζει. Γιατί μιλάμε για αυτό, γιατί προτρέπουμε κι άλλους να κάνουν το ταξίδι, από την Αθήνα, τη Λάρισα, τα Γιαννιτσά, την Πάτρα, από όλη την Ελλάδα, είδα αναγνώστες. Μέχρι τώρα έβλεπα μόνο επαγγελματίες του βιβλίου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τι άλλαξε φέτος για τους επαγγελματίες; Έγιναν βήματα κάπως δειλά να προσελκύσει η Έκθεση ξένους αντζέντηδες, να φτιάξει προγράμματα που αφορούν στο πώς λειτουργεί η ελληνική αγορά, μια κάποια εξωστρέφεια δημιουργήθηκε. Δεν άλλαξε η γνωστή ολιγωρία στην οργάνωση. Τιμώμενη χώρα η ΗΠΑ αλλά Αμερικάνους συγγραφείς, τη εξαιρέσει της Μεσούντ, δεν είδαμε. Ίσως μεγαλεπήβολο το αρχικό σχέδιο; Δεν ήταν. Αρκεί να υπήρχαν τα κονδύλια εγκαίρως, αρκεί οι άνθρωποι που τρέχουν χρόνια την Έκθεση να μπορούσαν να κινηθούν με άνεση στις προσκλήσεις. Γιατί πρέπει να σας πω πως όλο αυτό το τρέχει μια ομάδα μικρή και εξαιρετικά ικανή, που όμως τρέχει και δεν φτάνει ως την τελευταία στιγμή, σε έναν αγώνα δρόμου ταυτόχρονα ταχύτητας και αντοχής. Είναι κρίμα να εξαντλούμε τόσο σοβαρούς ανθρώπους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfKKgZatwFRlq8UcZZZT_9te0vfRborZngKjL4WGTyJHXsabuMvky7FHVSQWLYs6DWibhtC-9pZR_z3PeRYy8yLb4Ei6kIgdGoQEhY2lwSVWb1WVZfHcBiAendvN3eh9lqJeVH3loygz7x4ZMOhgRf1cp1V7Mbc4QMDqzzwxbq3wo1htc2MHLAp-2bWw/s720/FB_IMG_1683392629530.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="720" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfKKgZatwFRlq8UcZZZT_9te0vfRborZngKjL4WGTyJHXsabuMvky7FHVSQWLYs6DWibhtC-9pZR_z3PeRYy8yLb4Ei6kIgdGoQEhY2lwSVWb1WVZfHcBiAendvN3eh9lqJeVH3loygz7x4ZMOhgRf1cp1V7Mbc4QMDqzzwxbq3wo1htc2MHLAp-2bWw/s320/FB_IMG_1683392629530.jpg" width="320" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Είδαμε βέβαια αγαπημένους Βαλκάνιους συγγραφείς, είδαμε τον Γκοσποντίνοφ, τη Μπουζάροφσκα, τη Μπάστασιτς (για αυτή, και την εμπειρία της Λέσχης μαζί της θα σας μιλήσω σε άλλο κείμενο, γιατί πραγματικά της αξίζει). Και φυσικά ήπιαμε με φίλους, φάγαμε πολύ καλά, κοιμηθήκαμε ελάχιστα, βάλαμε ατελείωτα διαφορετικά ρούχα για να μην φαινόμαστε ίδιες στις εκδηλώσεις. Αν το έζησα; Το έζησα στο έπακρο, το απόλαυσα. Λίγο μετανιώνω που δεν κατάφερα να μιλήσω με όλες όσες με πλησίαζαν μετά τις εκδηλώσεις, όλο και κάποιος με τραβούσε για μια δήλωση στην ΕΡΤ 3, μια συνάντηση, μια γνωριμία. Εγώ στην πραγματικότητα ήθελα να αγκαλιάσω τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες, αυτές που λέγαν «θέλω πολύ να σε γνωρίσω».</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Του χρόνου πάρτε την παρέα σας κι ελάτε στην Έκθεση. Σαν εκδρομή αν είστε μακριά, σαν μια εξαντλητική βόλτα αν είστε κοντά. Καθίσαμε στα πατώματα, σύραμε το κορμί μας από τη μια εκδήλωση στην άλλη, κάναμε πάνελ πολύ σοβαρά ενώ ακόμα πολύ αλκοόλ έτρεχε στις φλέβες μας, γύρισα γεμάτη δώρα, μπλουζάκια, σελιδοδείκτες, μαγνητάκια, πολλά, ατελείωτα βιβλία (έπεφτε η βαλίτσα μου από το βάρος). Γύρισα γεμάτη δώρα, και τους φίλους μου θέλω να τους κάνω αγκαλιά και σήμερα. Αλλά δεν μπορώ, είναι στη Θεσσαλονίκη.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinP9HQPF3-1bG3wteYJYwyZAUFp8QVTBaJlWEO3SGRp1ouyKZ2XpUdIkpO6e_q1o6M2aaVySnR4gY-Borz4dsG1KqtBHKEi_cOvT38MLO2XshNSdXDMSgSXxtEloYobZH3Sa13WYAQZEKpZEga8RqzA6c3gfocxT8blyb1JhzOHvp2qGIr8zSRNfTkCA/s4000/20230506_143256.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinP9HQPF3-1bG3wteYJYwyZAUFp8QVTBaJlWEO3SGRp1ouyKZ2XpUdIkpO6e_q1o6M2aaVySnR4gY-Borz4dsG1KqtBHKEi_cOvT38MLO2XshNSdXDMSgSXxtEloYobZH3Sa13WYAQZEKpZEga8RqzA6c3gfocxT8blyb1JhzOHvp2qGIr8zSRNfTkCA/s320/20230506_143256.jpg" width="240" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-71977773049340860142023-05-03T12:50:00.000+03:002023-05-03T12:50:22.029+03:0019η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης <p><br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjw98D7sPYct7mypU2vmjHiffZBCvhfhJGUEGHNa_okc-t5YoHcaP7sGmu9pGJvKschzCmNnC6A15yAh8Bb9AtYNWVlrKosk7ndXSIYVbnRLkW121BIbw3Ph8-k91mot1IWUJvbVq5bO6X8Fu1LfzmUmrRScHiX6did1w9pWVT531pQdt4wCpwJ9AEYbg/s650/340962871_1310602022859805_2213796390541393210_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="650" data-original-width="648" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjw98D7sPYct7mypU2vmjHiffZBCvhfhJGUEGHNa_okc-t5YoHcaP7sGmu9pGJvKschzCmNnC6A15yAh8Bb9AtYNWVlrKosk7ndXSIYVbnRLkW121BIbw3Ph8-k91mot1IWUJvbVq5bO6X8Fu1LfzmUmrRScHiX6did1w9pWVT531pQdt4wCpwJ9AEYbg/s320/340962871_1310602022859805_2213796390541393210_n.jpg" width="319" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><a href="https://www.thessalonikibookfair.gr/"><span style="font-size: medium;">19η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου</span></a> στη Θεσσαλονίκη και νιώθω τεράστια χαρά. Μου έλειψε αυτή η γιορτή, που ενώνει συγγραφείς μεταφραστές, εκδότες, αναγνώστες. </p><br />Η δική μου συμμετοχή: <br /><br /><br />📌 Παρασκευή 5 Μαΐου στις 6μ.μ.<div><br /><b><span style="font-size: medium;"><a href="https://www.facebook.com/groups/1741745026044616">Λέσχη Ανάγνωσης Booktalks</a> με τη Lana Bastašić</span></b></div><div><b><br /></b><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ2GuH2i1o9yFse2yc1Tbqim-6VuOYpbQaANv89W8h_J-Xvc5DZFcIpxQBRTQpFlm4ShYWaTP9N7AgCuonrTt7VehtQxKhYL-nVn50xvwpfO21NwjGLhW7nIP5ege0bNusl2oRhPPQDdW7rRcgAf3sg5S27lKkMYlH6CLQpLm2rtrC4RYMBWS9pn0xkw/s1080/Bastasic%20(1).png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ2GuH2i1o9yFse2yc1Tbqim-6VuOYpbQaANv89W8h_J-Xvc5DZFcIpxQBRTQpFlm4ShYWaTP9N7AgCuonrTt7VehtQxKhYL-nVn50xvwpfO21NwjGLhW7nIP5ege0bNusl2oRhPPQDdW7rRcgAf3sg5S27lKkMYlH6CLQpLm2rtrC4RYMBWS9pn0xkw/s320/Bastasic%20(1).png" width="320" /></a></div><br /><div><br /><br />Θα συζητήσουμε για το "<a href="http://diavazontas.blogspot.com/2023/05/lana-bastasic.html">Πιάσε το Λαγό</a>" της Lana Bastašić, μαζί μας θα είναι και η συγγραφέας. </div><div><br /></div><div>Θα συντονίζω τη Λέσχη.<br /><br />Τόπος διεξαγωγής: Βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδης, Μητροπόλεως 92<br /><br /><br />📌 Σάββατο 6 Μαΐου 2023 στις 4μ.μ.<br /><br /><b><a href="https://www.facebook.com/events/6359189637437117/"><span style="font-size: medium;">Λέσχες Ανάγνωσης και η ανάπτυξη της Φιλαναγνωσίας</span></a></b></div><div><b><br /></b></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9cQaqU8CgOUz3LJ6w57CqMxWRikGjXCoVt4FMYHE-K1fIzg4SjF30RPL1OggjxZYKzqxMlzQgMlMRRDqQ-rAKjrSKG2LZwhhqM-RMWMOLdDz2wYE4F0O10JAb6yHrPdJn5_pl8Kf1yXxHFOTU_LK46n2zz8vsAWxHWC9JdUIkEOGDQ6-dvlL7oEU3vg/s940/%CE%9B%CE%AD%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%82%20%CE%94%CE%95%CE%92%CE%98%20(4).png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="788" data-original-width="940" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9cQaqU8CgOUz3LJ6w57CqMxWRikGjXCoVt4FMYHE-K1fIzg4SjF30RPL1OggjxZYKzqxMlzQgMlMRRDqQ-rAKjrSKG2LZwhhqM-RMWMOLdDz2wYE4F0O10JAb6yHrPdJn5_pl8Kf1yXxHFOTU_LK46n2zz8vsAWxHWC9JdUIkEOGDQ6-dvlL7oEU3vg/s320/%CE%9B%CE%AD%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%82%20%CE%94%CE%95%CE%92%CE%98%20(4).png" width="320" /></a></div><br /><b><br /></b><br />Μια συζήτηση για τη λειτουργία και την άνθιση των λεσχών ανάγνωσης. </div><div><br /></div><div>ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ: Κώστας Αρκουδέας, συγγραφέας, συντονιστής της Λέσχης Ανάγνωσης του
Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, Βιβή Γεωργαντοπούλου, συντονίστρια των Λεσχών
Ανάγνωσης Degas και Βιβλιοταξιδευτές, Κατερίνα Μαλακατέ, συγγραφέας, βιβλιοπώλης,
συντονίστρια της Λέσχης Ανάγνωσης BookTalks και Ρένα Σαμαρά, φιλόλογος, συντονίστρια της
Λέσχης Φιλαναγνωσίας Κομοτηνής.
Οργάνωση: ΕΙΠ</div><div><br /><br />Τόπος διεξαγωγής: Αίθουσα ΕΙΠ, κτήριο 15, HELEXPO Θεσσαλονίκης<br /><br />📌Κυριακή 7 Μαΐου 2023 στις 11π.μ. <br /><br /><span style="font-size: medium;">ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ</span></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifALVfvqnd90u-DTmgq_t-ecPNwG1OC9ey-ANDaAo5SIImdUZVp1CPX2lobA6trbN9QJdxMd558TJ9eO_L_65rcyYK-ddPnAuUwkf9DiheoV2I6RmPd6ZoaYfJ19ZxktNdXNM4knhxW9r1_BrTsl2ItnnvRRjOiw-6EYCE4vEI82Fgc-STkIomMVi2Yg/s1237/342858392_161771923498043_4380248312904497908_n.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="787" data-original-width="1237" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifALVfvqnd90u-DTmgq_t-ecPNwG1OC9ey-ANDaAo5SIImdUZVp1CPX2lobA6trbN9QJdxMd558TJ9eO_L_65rcyYK-ddPnAuUwkf9DiheoV2I6RmPd6ZoaYfJ19ZxktNdXNM4knhxW9r1_BrTsl2ItnnvRRjOiw-6EYCE4vEI82Fgc-STkIomMVi2Yg/s320/342858392_161771923498043_4380248312904497908_n.png" width="320" /></a></div><br /><div><br /><br />Μια συζήτηση που συνδιοργανώνουν το PEN Greece και το Διαβάζω για τους άλλους για την προσβασιμότητα στην ανάγνωση των εντυποανάπηρων ατόμων.</div><div><br /></div><div>ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ: </div><div>Αργυρώ Σπυριδάκη, Ιδρύτρια & Πρόεδρος του Διαβάζω για τους άλλους, </div><div><br /></div><div>Χρυσέλλα Λαγαρία, Γραμματέας του Διαβάζω για τους άλλους, εκπρόσωπος από τον χώρο
τυφλότητας,</div><div><br /></div><div> Γιάννης Πλιώτας, συγγραφέας, Διευθυντής Marketing Εκδόσεων Διόπτρα, </div><div><br /></div><div>Μαρία
Λιάρου, Βιβλιοθηκονόμος στην Υπηρεσία Υποστήριξης Ατόμων με Αναπηρία της Βιβλιοθήκης
και Κέντρου Πληροφόρησης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης </div><div><br /></div><div>ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ: Κατερίνα Μαλακατέ, συγγραφέας, Αντιπρόεδρος του PEN Greece </div><div><br /></div><div>Οργάνωση: PEN Greece – Διαβάζω για τους άλλους</div><div> <br />Τόπος διεξαγωγής: Αίθουσα ΕΙΠ, κτήριο 15, HELEXPO Θεσσαλονίκης<br /><br /><span class="x1xsqp64 xiy17q3 x1o6pynw x19co3pv xdj266r xcwd3tp xat24cr x39eecv x2b8uid" data-testid="emoji" style="background-image: url("https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t2d/1/16/1f4cd.png"); background-size: 16px 16px; cursor: default;"><span class="xexx8yu xn5pp95 x18d9i69 x2fxd7x x1yqt14a x1bhl96m">📌</span></span> Κυριακή 7 Μαΐου 2023 στις 4μ.μ.<br /><br />ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ (ΑΠΟ ΤΗΝ) ΙΣΤΟΡΙΑ: ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ<br /><span style="font-size: medium;">ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ<br />1922-2022: Ξεριζωμός και προσφυγιά, συλλογικός τόμος</span></div><div><br /></div><div>Η παρουσίαση της συλλογής διηγήματων που προέκυψε από τον αντίστοιχο διαγωνισμό του PEN GREECE, μεταφράστηκε στα αγγλικά και βρέθηκε στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης. </div><div><br /></div><div>ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ:</div><div><br /></div><div> Κατερίνα Μαλακατέ, συγγραφέας, συνιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου
Booktalks, Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Διεθνούς Λογοτεχνικού Σωματείου
PEN GREECE, </div><div><br /></div><div>Δήμητρα Ταφίλη, φιλόλογος, </div><div><br /></div><div>Κυριακή Μπεϊόγλου, δημοσιογράφος της
Εφημερίδας των Συντακτών, συγγραφέας</div><div><br /></div><div>Στο θεατρικό αναλόγιο αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσουν οι: Δημήτρης Τσιλινίκος,
ηθοποιός-σκηνοθέτης και Νατάσσα Δαλιάκα, ηθοποιός </div><div><br /></div><div>Οργάνωση: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΣΤΡΟΝ<br /><br />Τόπος διεξαγωγής: Αίθουσα Ν.Γ. Πεντζίκης, κτήριο 15, HELEXPO Θεσσαλονίκης</div></div>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-32169330818380653912023-05-01T11:19:00.003+03:002023-05-01T11:31:31.149+03:00"Πιάσε το Λαγό", Lana Bastašić<div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrfi_yW4eBTkWzDawoTCxVs-NU8YJyex0LgOYweYfXCgyy3c8FxJqpsx1_rQ7z56uBN5xLb_F5_ZrGYcF-KirBrS-LBSUFwKtEYE38VsK_Dms4igCXN719eA1OcvVQi7_jatukLm0d5KjK7AJRUYJWH_ExpEZZRbbo749CcLJvtBBtL1o1rBLFEH5cZQ/s4000/20230404_122449.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrfi_yW4eBTkWzDawoTCxVs-NU8YJyex0LgOYweYfXCgyy3c8FxJqpsx1_rQ7z56uBN5xLb_F5_ZrGYcF-KirBrS-LBSUFwKtEYE38VsK_Dms4igCXN719eA1OcvVQi7_jatukLm0d5KjK7AJRUYJWH_ExpEZZRbbo749CcLJvtBBtL1o1rBLFEH5cZQ/s320/20230404_122449.jpg" width="320" /></a></div><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Λάνα Μπάστασιτς πήρε για το πρώτο της μυθιστόρημα, το «Πιάσε το Λαγό», το Ευρωπαϊκό βραβείο Λογοτεχνίας του 2020. Το βιβλίο το μετέφρασε η ίδια στα αγγλικά και το έγραψε όσο ζούσε στην Καταλονία. Η Μπάστασιτς γεννήθηκε στην Κροατία, είναι όμως σέρβικης καταγωγής, ενώ σε μικρή ηλικία μετακόμισε στη Βοσνία. Τώρα ζει στο Βελιγράδι. Γιατί σας ιστορώ την εθνική της καταγωγή, μα γιατί αυτή θεωρώ πως είναι η αφορμή που γράφτηκε αυτό το βιβλίο. Και λέω η αφορμή κι όχι η αιτία, γιατί μέσα από αυτό το ταξίδι στη μνήμη, μέσα από το road trip δυο κοριτσιών από τη Βοσνία στη Βιέννη, προκύπτει το πραγματικό κεντρικό θέμα του βιβλίου, η αναζήτηση της ταυτότητας και του εαυτού.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Φαινομενικά έχουμε ένα μυθιστόρημα στηριγμένο στο μοντέλο της «Αλίκης στη χώρα τον θαυμάτων». Η Σάρα, που είναι συγγραφέας και ζει στον Δουβλίνο, λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από τη Λέιλα, που έχει να τη δει δώδεκα χρόνια. Η Λέιλα της ζητά– στη μητρική τους γλώσσα– να τα παρατήσει όλα, τον Ιρλανδό φίλο της, το αβοκάντο ζόμπι που τρέφει σε μια γλάστρα και δεν έχει σωστές ρίζες, και να την ακολουθήσει σε ένα ταξίδι από το Μοστάρ στην Αυστρία ψάχνοντας να βρουν τον αγνοούμενο αδελφό της, τον Άρμιν. Κι Σάρα, ακολουθεί τον λαγό στην ποντικότρυπα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι δυο γυναίκες ταξιδεύουν με το αυτοκίνητο προς τη Βιέννη, φαινομενικά απόλυτα αταίριαστες, αν κι έχουν υπάρξει κολλητές στην παιδική τους ηλικία. Σαν να είναι η μία, η άλλη άκρη του μανιταριού της άλλης. Η Σάρα από την αρχή αναρωτιέται για τη σημασία της μητρικής της γλώσσας, για την πατρίδα, πού ανήκει. Και ενοχλείται βαθύτατα από τη Λέιλα, από το πώς έχει καταντήσει, ενώ ταυτόχρονα ελκύεται. Προσπαθεί να απωθήσει αυτή τη γυναίκα, κι όλο κολλημένη πάνω της είναι. Η Λέιλα Μπέγκιτς, που αναγκάστηκε να αλλάξει τη δεκαετία του ‘90 το όνομά της σε Λέλα Μπέριτς, που ο αδελφός της, ο Άρμιν είναι αγνοούμενος από τότε, είναι ταυτόχρονα ελεύθερη και δεσμευμένη, είναι μια ιδιοφυία των μαθηματικών που σπούδασε λογοτεχνία και τα παράτησε, είναι μια γκαρσόνα παντρεμένη με έναν γιγαντόσωμο άντρα που δεν τον θέλει, είναι μια μελαχρινή που ‘χει βάψει τα μαλλιά της ξανθά, σχεδόν άσπρα. <i>Η Λέιλα είναι η Βοσνία.</i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το πολιτικό στο βιβλίο γίνεται προσωπικό, και τούμπαλιν, σχεδόν σε κάθε φράση. Ακόμα κι εκεί που η Λέιλα βγάζει το ταμπόν της μέσα στο αυτοκίνητο και το πετά από το παράθυρο ματωμένο στα χωράφια, κι εκεί που οι δυο τους χάνουν μαζί την παρθενιά τους, κι εκεί που θάβουν έναν πεθαμένο Λαγό χωρίς όνομα. Στο βιβλίο οι διακειμενικές αναφορές κάνουν πάρτυ, «Το νησί των θησαυρών» («μια ιστορία αγοριών»), η «Αλίκη», η «Λολίτα» του Ναμπόκοφ, ο Άλβαρο ντε Κάμπος (ένας ετερώνυμος). Και κάνουν πάρτυ με αιτία, γιατί μόνον όταν φτάσει κανείς στο απρόσμενο τέλος και συνειδητοποιήσει πως είναι κυκλικό, πως πρέπει να ξαναδιαβάσει την αρχή για να καταλάβει, θα έχει όλη την εικόνα. <i>Γιατί μιλάει πια αυτό το βιβλίο.</i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η μνήμη, το τραύμα συλλογικό-πολιτικό-κοινωνικό και προσωπικό, η προσπάθεια να καταλάβεις ποια είσαι, η θηλυκότητα ως μέρος του όλου, η γλώσσα ως μοναδική πατρίδα, η σχετική ερμηνεία του χρόνου, όλα οδηγούν στη <i>δημιουργία</i>, <i>στο πώς κάνουμε τέχνη</i>, κυνηγώντας τους πειρατές και τα φαντάσματα. Όπως οι ηρωίδες της, η Μπάστασιτς κατεβαίνει στις κατακόμβες, φαινομενικά χωρίς κανέναν λόγο, τι λόγο έχει η Αλίκη να μπει στην τρύπα. Όμως εκείνη μπαίνει, καταδύεται στο παρελθόν, ψάχνει τις ρίζες για το αβοκάντο της. Ένα βιβλίο ενηλικίωσης είναι το «Πιάσε το λαγό»∙ ενηλικίωσης της ίδιας της συγγραφέα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Κατερίνα Μαλακατέ</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8UvZUy30Vi8vBPvN9Xvl-j5zmlFwTc0rhgRRya5kXMDjNahNRUIc1S2vrNte0wjUB8MxDpCcZ_CX87N7n416A9U25haMaWHVtUFl_o2Y3AnlSOiIIZxUKJwqodluORu54Tb3w-86nhzf767rV8yijw_4JzUKvqdX5k-1vp4aeaQ9ZUFuMA8qsvxTaWA/s870/lana%20bastasic.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="870" data-original-width="660" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8UvZUy30Vi8vBPvN9Xvl-j5zmlFwTc0rhgRRya5kXMDjNahNRUIc1S2vrNte0wjUB8MxDpCcZ_CX87N7n416A9U25haMaWHVtUFl_o2Y3AnlSOiIIZxUKJwqodluORu54Tb3w-86nhzf767rV8yijw_4JzUKvqdX5k-1vp4aeaQ9ZUFuMA8qsvxTaWA/s320/lana%20bastasic.jpg" width="243" /></a></div>"Πιάσε το Λαγό", Lana Bastašić, μτφ. Ισμήνη Ραντούλοβιτς, εκδ. Gutenberg, s.338, 2023</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Υ.Γ. Με τη Λάνα Μπάστασιτς θα συναντηθούν τα μέλη της <a href="https://www.facebook.com/groups/1741745026044616">Λέσχης Ανάγνωσης του Booktalks </a>την Παρασκευή 5 Μαίου 2023 στις 6μ.μ. στο βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδης στη Θεσσαλονίκη. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8p3npUlDscSOr0EZic70varh8vdce-F6V4TupoKaVyoptIwdw6nuh_f3paDHTIoiDsYGwy2AVATRQfuVPSMKjw7lza5PeBpRNeTTWcxVKRXZ6hG8QS-MQUscGAQLKxaMUPYc7pYtH0JK6zEvQEZVRkMw63DI3pRgSPM-x04KEjTuZnJTEU-eQ3VzoWA/s1080/Bastasic%20(1).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8p3npUlDscSOr0EZic70varh8vdce-F6V4TupoKaVyoptIwdw6nuh_f3paDHTIoiDsYGwy2AVATRQfuVPSMKjw7lza5PeBpRNeTTWcxVKRXZ6hG8QS-MQUscGAQLKxaMUPYc7pYtH0JK6zEvQEZVRkMw63DI3pRgSPM-x04KEjTuZnJTEU-eQ3VzoWA/s320/Bastasic%20(1).png" width="320" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-23557272408306932152023-04-20T12:07:00.001+03:002023-04-20T12:20:03.612+03:00"Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω από τα οστά των νεκρών", Όλγκα Τοκάρτσουκ<div style="text-align: justify;"><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlzBQLa4JO2oJW23e4rCju52YEfdyPte7zNKmksBvhvR5cbH5cM0f2MTeuB2xGtNQafXsfEXVLz430aebCP0I7bpi3h0y1eGKyimLcyHu-eKGuIDGrH6Ub4reCXg-1xaliPZIbNYvm1mXTs0OdA-wS0reZz-6eo30IBmNXdjRhJcVhrA5KfzZGyhDB3A/s4000/20230318_172800.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlzBQLa4JO2oJW23e4rCju52YEfdyPte7zNKmksBvhvR5cbH5cM0f2MTeuB2xGtNQafXsfEXVLz430aebCP0I7bpi3h0y1eGKyimLcyHu-eKGuIDGrH6Ub4reCXg-1xaliPZIbNYvm1mXTs0OdA-wS0reZz-6eo30IBmNXdjRhJcVhrA5KfzZGyhDB3A/s320/20230318_172800.jpg" width="240" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Αγοράστε το <a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/logotexnia-allon-glosson/slaviki-logotexnia/poloniki-logotexnia/odigise-to-aletri-sou-pano-apo-ta-osta-ton-nekron.html">εδώ</a></td></tr></tbody></table><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Έχω να κάνω μια εξομολόγηση, δεν είμαι καμιά σπουδαία οπαδός της Όλγκα Τοκάρτσουκ (να κι ο αγγλισμός πρώτος πρώτος). Μου άρεσε το «Αρχέγονο», δεν κατάφερα όμως να ολοκληρώσω τους «Πλάνητες», ένα βιβλίο που σχεδόν με εξόργισε και για τον τρόπο που ήταν γραμμένο, αλλά κυρίως για αυτά που έγραφε. Τότε θα μου πεις, τι στο καλό σε έπιασε κι έβαλες το «Αλέτρι» στη Λέσχη Ανάγνωσης; Νομίζω πως χρειαζόμουν εγώ η ίδια να επανατοποθετήσω την Τοκάρτσουκ μέσα μου, δεν έχουμε και φοβερά πολλές Νομπελίστριες Λογοτεχνίας, διάολε, για να μπορούμε να τις απορρίπτουμε έτσι με το πρώτο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">«Είσαι θετικά προκατειλημμένη με τις γυναίκες συγγραφείς» κουδούνιζε η φωνή της λογικής μέσα μου. «Θέλεις να σου αρέσουν, θέλεις να πετύχουν, ειδικά αυτές που αφήνουν τον τρόπο των λευκών Αμερικάνων ανδρών που καταδυνάστευσε τη λογοτεχνία τα τελευταία πενήντα χρόνια, τόσο στον τρόπο γραφής όσο και στη θεματική. Ειδικά αυτές που γράφουν ιδιότυπα και γυναικεία, βάζοντας κατά μέρος τον αποδεκτό τρόπο του Κανόνα». Δίκιο είχε η φωνή της λογικής, για αυτούς τους λόγους αγάπησα το «Αλέτρι». Για την ελαφριά διαστροφή του και την τόλμη του, για το παιχνίδι του ανάμεσα στα είδη, για την τόλμη η συγγραφέας να φορτώσει σε μια αντι- ηρωίδα όλα όσα αγαπά. Ακόμα και τα ζώδια ανέχτηκα, όπως ακριβώς κάνω υπομονή όποτε ο Όστερ ή ο Ντελίλο (δυο από τους πολυαγαπημένους μου λευκούς, άντρες, Αμερικανούς κτλ που λέγαμε) παθαίνουν παράκρουση με το μπέιζμπολ. Όπως ακριβώς.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Σε ένα πολωνικό χωριό κάπου στα σύνορα με την Τσεχία, όπου το χιόνι τον χειμώνα είναι βαθύ, μένουν μόνον τρεις άνθρωποι: η πρωταγωνίστρια μας, Γιανίνα Ντουσέικο, η Μεγάλη Πατούσα και το Σκιάχτρο. Τη Μεγάλη Πατούσα την βρίσκουν νεκρή ήδη από τις πρώτες σελίδες, να έχει πνιγεί με το κόκκαλο από ένα Ζαρκάδι, ενώ τα «αδέλφια» του τον παρακολουθούσαν να το τεμαχίζει.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Γιανίνα ( που σιχαίνεται το όνομά της) είναι μια γυναίκα που οι περισσότεροι θεωρούν αφελή και αλλοπαρμένη. Κάποτε ήταν μηχανικός γεφυρών, τώρα αποσύρθηκε σε αυτό το χωριό στη μέση του πουθενά και κάνει κάποιες ώρες Αγγλικά σε παιδάκια ή φυλάει τα σπίτι όσων έρχονται μόνο το καλοκαίρι. Είναι μόνη, πολύ μόνη, απροσδιόριστης ηλικίας, αν και όλοι της φέρονται σαν να είναι πολύ μεγάλη και να μην μετράει η γνώμη της— ακόμα και οι άντρες ίδιας ηλικίας με τη δική της. Έχει μανία να εξηγεί τα πάντα με τα ζώδια και τεράστια αγάπη για τη Φύση, που γιγαντώνεται όταν σκοτώνουν τις Σκύλες της. Κι όταν οι θάνατοι πυκνώνουν στην περιοχή, αρχίζει να αναπτύσσει μια θεωρία, πως τα Ζώα σκοτώνουν, πως τα Ζώα εκδικούνται που τα σκοτώνουμε.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Γιανίνα γράφει απανωτές επιστολές στην αστυνομία, αλλά ποτέ δεν παίρνει απάντηση. Η Εξουσία την αγνοεί, η Εξουσία πάει για παράνομο κυνήγι, η Εξουσία είναι διεφθαρμένη ως το κόκκαλο, η Εξουσία πεθαίνει από Ζαρκάδια και ζωύφια, το λέει και ο αστρολογικός της χάρτης. Η Γιανίνα με λιγοστούς συμμάχους, τον απόμακρο γείτονα Σκιάχτρο με τη μανία με την τάξη και την Καθαριότητα, τον μαθητή της που μεταφράζουν μαζί Μπλέικ κι έναν εντομολόγο που εμφανίζεται από το πουθενά, προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, να βάλει τάξη στο σύμπαν. Αυτή, μια γριά αλλοπαρμένη.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Όσο στήνει αυτή την αντι-Ηρωίδα, η Τοκάρτσουκ μιλά με τρόπο μαγικό για όσα την αφορούν, για το τι κάνουμε στην φύση, για τον εθνικισμό, για τη διαφθορά της εξουσίας, για τον θάνατο των ζώων, για τον φεμινισμό. Ακόμα και για τα (γαμημένα) τα ζώδια. Και το κάνει με τόση μαεστρία, τόσο βαθιά λογοτεχνικά, που δεν φαίνεται καμία από τα ραφές του κειμένου, αφήνεσαι σε αυτό το ατμοσφαιρικό νουαρ υπαρξιακό θρίλερ μες στο χιόνι στα βουνά της Πολωνίας, ή σε αυτό το δείγμα κεντροευρωπαϊκού μαγικού ρεαλισμού, ή σε αυτό το δείγμα μεταμοντερνισμού, ή σε αυτό το δείγμα «οικολογικής λογοτεχνίας» ή σε αυτό το δείγμα καθαρής ατόφιας λογοτεχνίας. Η μορφή καταλύεται χωρίς καν να το καταλάβεις, η ηρωίδα και πρωτοπρόσωπη αφηγήτρια είναι ταυτόχρονα πολύ αξιόπιστη και πολύ αναξιόπιστη, είναι αγαθιάρα και βαθιά φιλοσοφημένη.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Με κάποιον τρόπο είναι σαν να είναι το άλτερ ίγκο του ίδιου του Γουίλιαμ Μπλέικ, μυστικίστρια, παθιασμένη με τη Φύση, μια «δυστυχής, αφελής, παράφρων», Ιερά Τρελή. Για αυτό και οι στίχοι του που διατρέχουν το βιβλίο και ο (τόσο αντιεμπορικός) τίτλος ταιριάζουν γάντι σε αυτό το εγχείρημα. Για αυτό ίσως το απόλαυσα τόσο. Η Τοκάρτσουκ αφήνεται στη φωνή της, δεν την νοιάζουν τα πραγματολογικά στοιχεία κι ας γράφει φαινομενικά ένα whodunnit με λιγοστούς υπόπτους σε περιορισμένο τόπο και χρόνο, δεν την νοιάζει να ακολουθήσει τη λογική, μόνο την λογοτεχνικότητά της. Κι όπου τη βγάλει. Κι εμείς μαζί της.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> Κατερίνα Μαλακατέ</span><br /></div><div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><i><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhBa5_WCc5T9u3ypt862vNG0VBlyGqR1kr4NFdIY6S3RYnPXWYSltCm9UQweKsXxxh1kkOTz5wYUjgPAvTl261SbYLiYCeLEBLF-WSTt8LEnaeX37ATYrZk54S6hsdXRenorzS8OI9xozVRnO_mAyEOJN1v5Dlnrgj7pqxMputSC1c1sbC_R4P01MjJw/s728/olga-tokarczuk.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="485" data-original-width="728" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhBa5_WCc5T9u3ypt862vNG0VBlyGqR1kr4NFdIY6S3RYnPXWYSltCm9UQweKsXxxh1kkOTz5wYUjgPAvTl261SbYLiYCeLEBLF-WSTt8LEnaeX37ATYrZk54S6hsdXRenorzS8OI9xozVRnO_mAyEOJN1v5Dlnrgj7pqxMputSC1c1sbC_R4P01MjJw/s320/olga-tokarczuk.jpg" width="320" /></a></div>"Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω από τα οστά των νεκρών", Όλγκα Τοκάρτσουκ, μτφ. Αναστασία Χατζηγιαννίδη, εκδ. Καστανιώτη, 2022, σ.283</i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Υ.Γ. 42 Θέλω το όνομα του μεταφραστή στο εξώφυλλο; Ζητάω πολλα;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBAQ6D4s-4w6Q98nhIKeKryH59OZXBfRkNhjm1BWAN5GnUX1JlMLHIJqq4n9bD114URO1b5DfiP4bzk2DCopi7r_HLjjtggsiR2vjd6m6sG2VNLEP-f_K-qXwdS_6DpckqhMh6u1i9tAuNau-AsGVzXRUxE7YUOcgENOfAp9ymwggH5KnJGtoZgCY6aQ/s1080/%CE%A4%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BA%20(1).png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBAQ6D4s-4w6Q98nhIKeKryH59OZXBfRkNhjm1BWAN5GnUX1JlMLHIJqq4n9bD114URO1b5DfiP4bzk2DCopi7r_HLjjtggsiR2vjd6m6sG2VNLEP-f_K-qXwdS_6DpckqhMh6u1i9tAuNau-AsGVzXRUxE7YUOcgENOfAp9ymwggH5KnJGtoZgCY6aQ/s320/%CE%A4%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BA%20(1).png" width="320" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div> Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-72334422449112985142023-04-05T13:14:00.001+03:002023-04-05T13:14:37.721+03:00"Ένας πολύ γλυκός θάνατος", Simone de Beauvoir<p> </p><p class="MsoNormal"></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbNEOKtanFW7cHIYL2h51hnbkm2x8iWBIQeA3jZvYY0qZaHxT5WGzjwRT3DftfYuKG9jW97nSaEEg2wnVRh0SEXfLQuHe1BsGgX4d0WlIU9PI-Rd7Go4-SoQcnxH4yIIImIarZ8Y6t-_eD-LclnmCMpf0Y-nrbmga4rU6lbzFUKhskBAnuiwAn3XGAjQ/s2000/336964415_939417057093023_116241939168357255_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbNEOKtanFW7cHIYL2h51hnbkm2x8iWBIQeA3jZvYY0qZaHxT5WGzjwRT3DftfYuKG9jW97nSaEEg2wnVRh0SEXfLQuHe1BsGgX4d0WlIU9PI-Rd7Go4-SoQcnxH4yIIImIarZ8Y6t-_eD-LclnmCMpf0Y-nrbmga4rU6lbzFUKhskBAnuiwAn3XGAjQ/s320/336964415_939417057093023_116241939168357255_n.jpg" width="240" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Αγοράστε το <a href="https://www.booktalks.gr/logotexnia/galliki-kai-gallofoni-logotexnia/galliki-kai-gallofoni-pezografia/galliki-pezografia/enas-polu-glukos-thanatos-el.html">εδώ</a></td></tr></tbody></table><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #2b00fe;"><i>"Μα κυρία μου" απάντησε η νυχτερινή νοσοκόμα "σας διαβεβαιώνω ότι ήταν ένας πολύ γλυκός θάνατος"</i></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αυτό λένε οι νοσοκόμες στη Σιμόν ντε Μποβουάρ όταν πεθαίνει η μητέρα της, Φρανσουάζ, στα 87 της σε μια κλινική στο Παρίσι. Πόσο γλυκός μπορεί άραγε να είναι ο θάνατος; Το μικρό αυτό βιβλίο διαπραγματεύεται τις τριάντα τελευταίες μέρες που η Φρανσουάζ πέρασε στην κλινική, και μαζί οι κόρες της, η Σιμόν και η Πουπέτ, περνώντας από την αισιοδοξία στην απόλυτη βεβαιότητα του θανάτου της μητέρας τους και βλέποντας το σώμα της να καταρρέει πλήρως.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η μητέρα της Μποβουάρ πέφτει όσο κάνει ντους, κι είναι μόνη της στο διαμέρισμά της. Καταφέρνει με μεγάλο κόπο να συρθεί ως το τηλέφωνο και να ειδοποιήσει. Για «καλή» της τύχη δεν την πάνε στο νοσοκομείο των κοινών θνητών αλλά σε μια κλινική. Εκεί τη βρίσκουν οι δυο της κόρες. Κι αποκαλύπτεται σιγά σιγά πως αυτό που νόμιζαν πως είναι ένα απλό σπάσιμο ισχίου, είναι τελικά ένας επιθετικός καρκίνος εντέρου. Κι έτσι αρχίζει το ψέμα. Δεν θα το πουν ποτέ στην ετοιμοθάνατη πως πεθαίνει.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Σιμόν συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχει γυρισμός και προσπαθεί να διαχειριστεί το πένθος για κάποιον που θα πεθάνει, όσο αυτός είναι ακόμα ζωντανός. Και μετατρέπεται στην καλή κόρη, είναι συνέχεια εκεί, δεν ακολουθεί τον Σαρτρ στις υποχρεώσεις τους κ.ο.κ. Φυσικά δεν μπορεί να είναι η καλή κόρη. Η μάνα της της λέει πως δεν θέλει να μένει εκείνη τα βράδια, γιατί τη «Φοβίζει». Η μάνα της που γίνεται όλο και πιο ιδιότροπη και χειριστική, αλλά συνάμα πιο ανθρώπινη και διεκδικητική από όσο είχε υπάρξει στον βίο της που δεν ήταν ευτυχισμένος. Η μάνα της που συνεχίζει να χειρίζεται τις κόρες της με τον ίδιο τρόπο, τη Σιμόν με δέος και απόσταση, ενώ την Πουπέτ την έχει δεδομένη και λίγη. Δεν αλλάζουν οι σχέσεις των ανθρώπων στο νεκροκρέβατο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Σιμόν ντε Μποβουάρ δεν κρύβεται, και καταφέρνει να μας μεταφέρει κι εμάς εκεί, στο δωμάτιο νοσοκομείου της μητέρας της, να μεταφερθούμε κι εμείς για αυτόν τον μήνα στον εξωπραγματικό κόσμο του να έχεις κάποιον ετοιμοθάνατο, κι όλα να περιστρέφονται μόνο από αυτή τη γνώση. Η ζωή σου αλλάζει, σημαντικά γεγονότα είναι μόνον αν πέρασε ο γιατρός, αν ήταν καλές οι νοσοκόμες της βάρδιας, αν ήταν καλή η νύχτα. Η ετοιμοθάνατη Φρανσουάζ στέφεται βασίλισσα τη μοναδική στιγμή της ζωής της που παύει να τη νοιάζει. Ή μπορεί ακόμα να τη νοιάζει. "Έπρεπε να βρεθώ εδώ για να σας έχω και τις δυο συνέχεια κοντά μου", τους λέει. Όσο γίνεται ακόμα πιο αδηφάγα σε σχέση με την προσοχή τους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Μποβουάρ έγραψε αυτό το κείμενο για να λυτρωθεί προσωπικά από το φάσμα του θανάτου. Ταυτόχρονα όμως, το βιβλίο είναι λυτρωτικό και για τον αναγνώστη, γιατί είναι αφόρητα ειλικρινές. Η Σιμόν δεν κρύβει τίποτα, αφήνεται να πει την αλήθεια της, διαφορετική για τον καθένα που ζει το αντίστοιχο και ταυτόχρονα τόσο ίδια. Πονάνε οι λέξεις της. Την ίδια σίγουρα περισσότερο. Αλλά οι λέξεις έχουν αυτή την ιδιότητα, να σε πονάνε όσο σε βοηθάνε να διαχειριστείς το συναίσθημα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Μποβουάρ εδώ είναι ανθρώπινη. Κατεβαίνει από τις αφίσες στα δωμάτια των μανάδων μας, γίνεται σχεδόν δική μας. Κατεβαίνει από το βάθρο της στο φαντασιακό μας, και γίνεται ένα με όλους. Όλους τους ανθρώπους που χάνουν έναν γονιό ή ένας αγαπημένο και δεν αντέχουν τη θνητότητα. Ο θάνατος δεν μπορεί να είναι γλυκός. Όμως είναι πάντα θάνατος. Αυτό που έχει σημασία είναι πως τον διαχειρίζονται οι ζωντανοί.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αν κι τα βιώματά μου σε σχέση με τον θάνατο πολύ δικών μου ανθρώπων είναι πολύ διαφορετικά, το βιβλίο με πότισε με συναίσθημα. Με εξουθένωσε. Και ταυτόχρονα με βοήθησε να διαπραγματευτώ τον χαμό τους. Δεν ξέρω πολλά άλλα κείμενα που μπορούν να παινευτούν για κάτι τόσο σπουδαίο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> Κατερίνα Μαλακατέ</span><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg5otV99N-CwlBkTA34mpeSlrDrRp2dYiztaPKSBgMJj2EYVoUV1qMMtsvvMsfoRAQw6ixA1U3bq2UauHrzGRiSh3JP7I3ae_MXWxVoIHKOkhuJNFdSL3_QHhXH-7kekC0umKUzT5iDBG_CwkjQv_sh1QLso1OvKAEVV1QcnMSdfe6IUZqPV-siuXjVw/s304/Simone_de_Beauvoir2.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="304" data-original-width="220" height="304" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg5otV99N-CwlBkTA34mpeSlrDrRp2dYiztaPKSBgMJj2EYVoUV1qMMtsvvMsfoRAQw6ixA1U3bq2UauHrzGRiSh3JP7I3ae_MXWxVoIHKOkhuJNFdSL3_QHhXH-7kekC0umKUzT5iDBG_CwkjQv_sh1QLso1OvKAEVV1QcnMSdfe6IUZqPV-siuXjVw/s1600/Simone_de_Beauvoir2.png" width="220" /></a></div><div style="text-align: justify;">"Ένας πολύ γλυκός θάνατος", Simone de Beauvoir, μτφ. Γιώργος Ξενάριος, εκδ. Μεταίχμιο</div></div><p></p>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-3561015126689330002023-03-29T13:27:00.000+03:002023-03-29T13:27:50.366+03:00Δεκατέσσερα χρόνια ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ<p> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDXhr_l5F8qo-xAfxvJsFY6NQc7lftbF4B_ZM7cMnkevrVbk1tN9ydrAzC0bv7zwPMIxiNyi0gGTdrdJGw6UxSfR4t_FI5nt3KOfwelOFb_X4dMCPBwOEJS0utLO7jIYK42hWCJom75tH3N7rAwhugiEwKTOJnCQaBcLfbszQVtiJdN8hGnmszRg6xyg/s940/14%20XRONIA%20DIAVAZONTAS.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="788" data-original-width="940" height="335" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDXhr_l5F8qo-xAfxvJsFY6NQc7lftbF4B_ZM7cMnkevrVbk1tN9ydrAzC0bv7zwPMIxiNyi0gGTdrdJGw6UxSfR4t_FI5nt3KOfwelOFb_X4dMCPBwOEJS0utLO7jIYK42hWCJom75tH3N7rAwhugiEwKTOJnCQaBcLfbszQVtiJdN8hGnmszRg6xyg/w400-h335/14%20XRONIA%20DIAVAZONTAS.png" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td></tr></tbody></table><br /></p><br /><br /><div style="text-align: justify;">Χμ, δεκατέσσερα χρόνια <a href="http://diavazontas.blogspot.com/2009/03/blog-post.html"><i>Διαβάζοντας,</i></a> κοινώς στην ενήλικη ζωή μου, πιο πολλά χρόνια έχω μπλογκ, παρά δεν έχω. Είναι μια σκέψη σχεδόν τρομακτική, η έκθεση που προϋποθέτει η συνεχής παρουσία με κείμενα τόσα χρόνια. Πόσα κείμενα μπορεί να είναι καλά. Πόσα πολύ άσχημα. Η παρουσία, με κείμενα για τα βιβλία των άλλων, άρα μια έκθεση καμουφλαρισμένη. Στην πράξη, το μπλογκ αυτό, είναι ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αν σκεφτεί κανείς πώς άρχισε, ποια ήταν η συνέχεια, πού καταλήξαμε. Αντικατοπτρίζεται στον τρόπο γραφής που με τα χρόνια αλλάζει, στο τι έγραφα για ένα βιβλίο πριν τόσον καιρό, και τι γράφω τώρα. Κι είναι και μια σπουδή, για το πόσο πιο ελεύθερα γράφουμε όταν δεν μας κοιτάει κανείς, και πόσο όταν νιώθουμε, δικαίως ή αδίκως, πως τα φώτα είναι στραμμένα πάνω μας.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Δεν ξέρω αν ονειρεύτηκα κάτι από όλα αυτά που προέκυψαν επειδή άνοιξα το μπλογκ μια νύχτα πριν από δεκατέσσερις αιώνες. Ή μάλλον ξέρω. Τίποτα δεν τόλμησα να ονειρευτώ. Σαν ημερολόγιο το κρατούσα, σαν ένα πρώιμο goodreads χωρίς συνοδοιπόρους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τώρα με συνοδοιπόρους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Άλλαξε ο τρόπος που διαβάζω λογοτεχνία σε αυτά τα χρόνια;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μα θα ήταν τελείως παράλογο να μπαίνω συνεχώς στο ίδιο ποτάμι. Θα ήταν εντελώς αψυχολόγητο, να κρύψω την αλλαγή μου. Πάντα στην πραγματικότητα αυτό που έκανε το Διαβάζοντας αυτό που είναι, δεν ήταν οι περίτεχνες λέξεις, ούτε οι βαθυστόχαστες σοφίες του για τη λογοτεχνία, ήταν μόνον ο ρυθμός. Ο ρυθμός ο δικός μου, που φαίνεται όταν διαταράσσεται, που με αφήνει εκτεθειμένη σε κοινή θέα αλλά με κρύβει κιόλας. Αυτό κάνουμε οι γραφιάδες και με τα βιβλία μας, ντύνουμε το βίωμα σαν το κρεμμύδι, αλλά στον πυρήνα του, είμαστε εμείς.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ξαναγυρνώ στην συνειρμική γραφή της παιδικής μου ηλικίας, έχοντας κάνει τον πλήρη κύκλο της λογικής. Έχοντας τιθασεύει αυτά που γράφω και μετά αφήνοντας τα πάλι ελεύθερα, πάλι ανάκατα, πάλι κυματιστά. Ο κυματισμός της γραφής κρατά το μπλογκ τόσα χρόνια ανοιχτό. Ξέρω πως ίσως πια δεν αφορά κανέναν. Αφορά μόνον εμένα πάλι. Ένας πλήρης κύκλος.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στην ενήλικη ζωή μου πιο πολλά χρόνια έχω μπλογκ, παρά δεν έχω.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-58621962415795557642023-03-22T11:23:00.000+02:002023-03-22T11:23:33.525+02:00Τα αν της γραφής<p> </p><br /><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhueJJ59QyPCDJohybIJqQgwN8h8bDZ1CXNLdAAFtTrReo9lMXgEnaFS1Wwdvp5YUMljFjQ_6udhnqqanJsslI4YQWHiZaVGOgOmQfgmw2Nr_U-H4i2wsL3nbAEPBd_MajzygqPaTdOdAU2NGphNOPxlOIcg0pqKmUz0ek4zCM5F97ZPqLraekkFKg-cA/s940/Writing%20to%20exist.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="788" data-original-width="940" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhueJJ59QyPCDJohybIJqQgwN8h8bDZ1CXNLdAAFtTrReo9lMXgEnaFS1Wwdvp5YUMljFjQ_6udhnqqanJsslI4YQWHiZaVGOgOmQfgmw2Nr_U-H4i2wsL3nbAEPBd_MajzygqPaTdOdAU2NGphNOPxlOIcg0pqKmUz0ek4zCM5F97ZPqLraekkFKg-cA/s320/Writing%20to%20exist.png" width="320" /></a></div><br /></div>
<div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το γράψιμο σε βρίσκει. Σε βρίσκει ένα βράδυ αργά, πιωμένο, κι αντί να ξεσπάς την καψούρα σου σε σκυλοτράγουδα, την ξεσπάς σε σημειωματάρια. Σε βρίσκει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου όταν είσαι έντεκα χρονών. Σε βρίσκει στα βαθιά χασμουρητά όταν σκαλίζεις ακατάληπτους στίχους στις άκρες των βιβλίων. Α, τα βιβλία. Κι αυτά σε βρίσκουν. Αν δεν σε βρουν, δεν σε βρήκε το γράψιμο πραγματικά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το ταλέντο χτυπάει στις γωνίες, σε ρίχνει σε τεράστια ανοιχτή άβυσσο. Για να μετρηθείς μαζί του, πρέπει να αναμετρηθείς με όλη τη σκοτεινιά σου. Θα σε ρουφήξουν και τα δυο. Ταλέντο είναι η ικανότητα να εκτεθείς, η βαθιά καταβύθιση. Όλα τα άλλα, θα στα μάθουν τα βιβλία των άλλων. Το γράψιμο μαθαίνεται, έχει κανόνες και νόμους, κι όταν τους σπάσεις, αφού τους καταλάβεις και τους ενστερνιστείς, τότε ελευθερώνεσαι. Έχει δυο κεφάλια η προσπάθεια στην τέχνη, αν δεν μελετήσεις τι κάναν οι άλλοι, θα κάνεις μόνον του κεφαλιού σου. Αλλά οι φιλόλογοι ως επί το πλείστον δεν γράφουν. Γιατί δεν είναι ικανή συνθήκη η μελέτη. Πρέπει τα κείμενα να περνάνε μέσα σου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η γλώσσα ξεκινάει από τις βαθύτερες συνάψεις του εγκεφάλου μας, κάθε φορά που διηγείσαι μια ιστορία, χρωματίζει τις αναμνήσεις, τους δίνει ρυθμό και ένταση. Η γλώσσα είναι η μνήμη μας, οι λεπτές αποχρώσεις της πραγματικότητας τής ανήκουν. Μόλις το καταλάβει ο γραφιάς αυτό, γίνεται αδηφάγος, αρπακτικό. Κανείς δεν μένει έξω από το χορό, όλα είναι ιερά κι ανίερα. Στα κείμενα σκοτώνεις το παιδί και τη μάνα σου. Η τέχνη αποχαλινώνει, όλες οι αναστολές μπαίνουν σε αναστολή, μετά πρέπει να τις βάλεις μόνος σου στη νέα θέση τους. Αν παραμείνεις στη διάσπαση και την καταστροφή, η τέχνη θα σε τελειώσει. Μα όποιος δεν ξανοίγεται στα βαθιά, δεν γράφει.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι λέξεις πατάνε πάνω μας. Οι λέξεις έχουν βάθος μόνον όταν δανείζονται από τις εμμονές, τις λαχτάρες και τις διαστροφές μας. Αν πιστεύω σε κάτι μεταφυσικό, είναι η αναπόφευκτη κλίση μας σε κάτι. Αυτό το κάτι που δεν ορίζουμε. Ορίζουμε όμως όλα τα άλλα. Αν πιστεύω σε κάτι μεταφυσικό είναι ο έρωτας. Όλα ξεκινούν από την καύλα. Ο γάμος από συμφέρον είναι πάντα μέτριος. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Γράψιμο είναι το διαρκές σφυροκόπημα στο καναβάτσο από όλες τις μπάντες. Να πονάς ολόκληρος και να συνεχίζεις, γιατί δεν μπορείς τίποτ’ άλλο να κάνεις. Κι ας διαλυθείς έπειτα, κι ας μην υπάρχεις. Αν δεν γράφεις για να υπάρχεις, καλύτερα να μη γράφεις.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> Κατερίνα Μαλακατέ</span></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></p><br />Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-17064615260027933712023-03-10T21:50:00.000+02:002023-03-10T21:50:33.364+02:00"Ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές", Έρση Σωτηροπούλου <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtE1lVDUfTnrlW-gDEG7Sjtmmra8PB_szV5zOBh7puQTW3op-O4AYzshwUZGPfHcY7b4dJZrfKENc1VUxyfob1IebLOU0Uc3AhOkqf_SKLxURj5lNbyh_oEM56d7Ir4_tAu3m2Zi4Cj1Q7fcqn2nNp5hr36En64TWBgNbuRfbERecE7t0NjLbGLX2zLQ/s4000/20230310_105904.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtE1lVDUfTnrlW-gDEG7Sjtmmra8PB_szV5zOBh7puQTW3op-O4AYzshwUZGPfHcY7b4dJZrfKENc1VUxyfob1IebLOU0Uc3AhOkqf_SKLxURj5lNbyh_oEM56d7Ir4_tAu3m2Zi4Cj1Q7fcqn2nNp5hr36En64TWBgNbuRfbERecE7t0NjLbGLX2zLQ/s320/20230310_105904.jpg" width="240" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Έρση Σωτηροπούλου έγραψε το "Ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές" το 1999, στο γύρισμα της χιλιετίας, σε μια εποχή ευφορίας για την Ελλάδα, που λίγα πράγματα προμήνυαν τι θα μας συμβεί στα επόμενα 24 χρόνια. Και παρόλο που σε πολλά σημεία έχει στοιχεία φάρσας, μοιάζει να προλέγει αυτά που έπονταν, σαν να έχει ρουφήξει, με έναν σκοτεινό και κάπως κωμικό τρόπο, τη μαυρίλα που θα ακολουθούσε.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι κεντρικοί χαρακτήρες στο Ζιγκ ζαγκ είναι αποσπασματικοί και σπασμένοι, ποτέ δεν τους βλέπουμε ούτε τους καταλαβαίνουμε πλήρως, την ιστορία τους τη μαθαίνουμε κομμάτι κομμάτι ή και καθόλου. Ο Ισίδωρος ή αλλιώς Σιντ (φαντάζομαι από το Βίσιους), δεν δίνει δεκάρα που είναι άνεργος, ζει με μια Μάινα που όλο λέει «Για σου Μαρία» και πίνει από το πρωί, η αδελφή του η Λία, ζει μέσα σε έναν θάλαμο νοσοκομείου, γιατί πάσχει από henvmb, το ανάποδο του Aids, και περιμένει να πεθάνει. Ο νοσοκόμος Σωτήρης, ανέραστος κι επιδειξίας. Μια πολύ αδύνατη γυναίκα που τη λένε Τζούλια ή αλλιώς Μπλακ Μάτζικ και μια δωδεκάχρονη, η Νίνα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Φόντο ένα πολύ ζεστό καλοκαίρι, από αυτά που ο καύσωνας απορροφά κάθε ικμάδα. Οι ήρωες της Σωτηροπούλου ψάχνουν την αγάπη, χωρίς να είναι σίγουρο πως μπορεί να νιώσουν οτιδήποτε, ούτε έρωτα, ούτε θλίψη, ούτε δέος μπροστά στον θάνατο. Κι όμως αυτό τους αδικεί, όλα τα νιώθουν, για αυτό φέρονται έτσι. Είναι τραυματίες της ζωής ενηλικιώνονται σε μια εποχή που όλα τα διαλύει, μένουν πολύ λίγα, πολύ φτηνά πράγματα για να κρατηθεί κανείς. Και μερικές φορές μένει μόνο ο ένας για τον άλλον. Ακόμα κι όταν δεν του κρατάει το χέρι όσο πεθαίνει.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η γραφή είναι κοφτερή, η γλώσσα χωρίς καλλωπισμούς και φτιασίδια, παλλόμενη και ζωντανή στους διαλόγους, κοφτή όσο πρέπει στην αφήγηση. Η συγγραφέας χειρίζεται τον παραλογισμό της πραγματικότητας με πικρό χιούμορ, μια αίσθηση υπερβατική, πως μόνο στην παράνοια μπορούμε να αντέξουμε. Της αρέσει η δύναμη του τυχαίου, οι συμπτώσεις που συνδέουν τους ανθρώπους χωρίς κανέναν λόγο, τα ευφυολογήματα. Της αρέσει να γράφει κινηματογραφικά, συχνά έχεις την αίσθηση πως τελειώνει μια σεκάνς. Από την άλλη, η εστίαση συνεχώς αλλάζει, διαβάζουμε την ιστορία πότε από τον έναν ήρωα και πότε από τον άλλον, η πλοκή υφαίνεται μέσα από θραύσματα, λογοτεχνικά μιλάμε για ένα βιβλίο δουλεμένο, με τεχνικές, και υπόβαθρο. Η μικρή Νίνα που γράφει, και της ζητάνε να «γράφει ωραία» μοιάζει λίγο με το άλτερ ίγκο της Σωτηροπούλου. Το γράψιμο είναι ελευθερία, κι ασέβεια και αναρχία, πηγάζει από τα σκοτάδια μας. Αυτό μαθαίνει μια δωδεκάχρονη. Κι εμείς.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το 2008 μετά από ενέργειες του Κωνσταντίνου Πλεύρη βγήκε δικαστική απόφαση που ζητούσε την απόσυρση του Ζιγκ ζαγκ από τις σχολικές βιβλιοθήκες-- το κατηγόρησαν για «χυδαιότητα, βωμολοχία και πορνογραφία». Στην πραγματικότητα, αν κι όλα αυτά είναι εξόχως δελεαστικά, κι εξαιρετική διαφήμιση, δεν έχουν κεντρικό ρόλο στο βιβλίο. Η χυδαιότητα, αν υπάρχει στο μυθιστόρημα, είναι γιατί υπάρχει και στη ζωή μας.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Κατερίνα Μαλακατέ</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw3xubHbeM8_tnTTxp9V4XV1P9FbGZLoVMipwsbEs0xDxbxooi3l89NQypNMOKEpjoD0Sgug-qxJ5_QAYb0h29eB0kJrWAcvzC4kCHYlJ8FMkq_Qa5mjrDp9fo86gsgOSfUrUi6K62TOSSEpk_XOqx99niiXeQlGqeWYRtOFfE8u3q3VvMmuiSnKiRbA/s1100/ERSI.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="761" data-original-width="1100" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw3xubHbeM8_tnTTxp9V4XV1P9FbGZLoVMipwsbEs0xDxbxooi3l89NQypNMOKEpjoD0Sgug-qxJ5_QAYb0h29eB0kJrWAcvzC4kCHYlJ8FMkq_Qa5mjrDp9fo86gsgOSfUrUi6K62TOSSEpk_XOqx99niiXeQlGqeWYRtOFfE8u3q3VvMmuiSnKiRbA/s320/ERSI.jpeg" width="320" /></a></div><i>"Ζιγκ Ζαγκ στις νεραντζιές", Έρση Σωτηροπούλου, εκδ. Πατάκη, 2020 (α' 1999 Κέδρος), σ.260</i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div> Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7758403026320224300.post-21647377143913947192023-03-08T19:19:00.002+02:002023-03-10T12:11:28.504+02:00ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ BOOKTALKS<div><br /></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGcBG-TTvEKqVj7HFiVNmb7lNNjxX4hKPyPVu5hZmrwb-S0AxNiYcXmM0e7dzrFsV2WFW0qOGwYumlIpPKtraEwrJg5tCpzjo_K0Am8nA14-r4a9-4oZSJsy8416ZsjVSeE_J3y1toZdeNHUPSmQjokc-i8xbw_igszYtAfjaJCRHpPHeyJoZqIaxOMA/s1640/%CE%95%CE%A1%CE%93%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%A1%CE%99%CE%91%20%CE%94%CE%97%CE%9C%CE%99%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%93%CE%99%CE%9A%CE%97%CE%A3%20%CE%93%CE%A1%CE%91%CE%A6%CE%97%CE%A3%20(1).png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="924" data-original-width="1640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGcBG-TTvEKqVj7HFiVNmb7lNNjxX4hKPyPVu5hZmrwb-S0AxNiYcXmM0e7dzrFsV2WFW0qOGwYumlIpPKtraEwrJg5tCpzjo_K0Am8nA14-r4a9-4oZSJsy8416ZsjVSeE_J3y1toZdeNHUPSmQjokc-i8xbw_igszYtAfjaJCRHpPHeyJoZqIaxOMA/w640-h360/%CE%95%CE%A1%CE%93%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%A1%CE%99%CE%91%20%CE%94%CE%97%CE%9C%CE%99%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%93%CE%99%CE%9A%CE%97%CE%A3%20%CE%93%CE%A1%CE%91%CE%A6%CE%97%CE%A3%20(1).png" width="640" /></a></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><div>*συντονίζει η Κατερίνα Μαλακατέ</div><div><br /></div><div> Τα εργαστήρια Δημιουργικής Γραφής του Booktalks γίνονται τόσο διά ζώσης στο βιβλιοπωλεία μας (Αρτέμιδος 47, Π. Φάληρο), όσο και διαδικτυακά.<br /><br />Το κόστος είναι 210€ σε δύο δόσεις ή 200€ εφάπαξ για κάθε κύκλο 10 τρίωρων συναντήσεων. <br /><br /><br /><b>Το πρόγραμμα των Εργαστηρίων Γραφής για την Άνοιξη 2023<br /></b><br /><br />1ος κύκλος: κάθε Παρασκευή 6-9.μ.μ. στο βιβλιοπωλείο.<br /><br />Έναρξη: Παρασκευή 17/3/2023 (10 τρίωρες συναντήσεις)<br /><br /><br />2ος κύκλος : κάθε Πέμπτη 6-9μ.μ. στο βιβλιοπωλείο<br /><br />Έναρξη: Πέμπτη 23/3/2023<br /><br /><br />2ος κύκλος Διαδικτυακό Εργαστήριο Γραφής: κάθε Δευτέρα 8-11μ.μ. μέσω zoom<br /><br />Έναρξη: Δευτέρα 20/3/2023<br /><br /><br />3ος κύκλος: κάθε Τετάρτη 6-9μ.μ. στο βιβλιοπωλείο<br /><br />Έναρξη: Τετάρτη 15/3/2023<br /><br /><br />Τα εργαστήρια γραφής μας διαρθρώνονται σε τρεις κύκλους.<br /><br /><b>Στον πρώτο κύκλο</b> οι συμμετέχοντες εξοικειώνονται με τα βασικά της πεζογραφικής γραφής, τον αφηγητή, τους ήρωες, τους διαλόγους, τη διάθρωση της πλοκής, τον χειρισμό του χρόνου και του χώρου, το ύφος κ.ο.κ. Όλα δομημένα, με σημειώσεις. Και συστηματοποιούν το γράψιμό τους.<br /><br />Για να λάβει κανείς μέρος χρειάζεται κυρίως η διάθεση να ασχοληθεί με το γράψιμο, μιας και απαιτείται η συγγραφή ενός διηγήματος περίπου 500 λέξεων την εβδομάδα.<br /><br />Τα οφέλη είναι πολλαπλά. Προκύπτουν τόσο από το γράψιμο συντεταγμένα κάθε εβδομάδα, όσο και από την έκθεση αυτών των κειμένων στο πλαίσιο της μικρής, προσπατευμένης ομάδας.<br /><br /><br /><b>Στον δεύτερο κύκλο </b>ασχολούμαστε με κάθε είδος ξεχωριστά, οι συμμετέχοντες ασκούνται στη συγγραφή αστυνομικού, ερωτικού, ιστορικού, φανταστικού διηγήματος κ.ο.κ. και εμβαθύνουν ακόμα περισσότερο στις βασικές τεχνικές της πεζογραφίας.<br /><br /><br /><b>Ο τρίτος κύκλος</b> αφορά το πέρασμα σε μεγαλύτερα κείμενα, πώς στήνεται μια μεγάλη σε έκταση αφήγηση, τι απαιτείται, πώς μπορεί κανείς να ξεπεράσει τους σκοπέλους. Αλλά και στη διαδικασία της έκδοσης και επιμέλειας της συλλογής διηγημάτων των συμμετεχόντων στον κύκλο. <br /><br /> Κάθε κύκλος αποτελείται από 10 τρίωρες εβδομαδιάιες συναντήσεις. Για να λάβει μέρος κανείς στον δεύτερο και στον τρίτο κύκλο πρέπει να έχει ολοκληρώσει αντίστοιχα τον πρώτο ή τον δεύτερο κύκλο. <br /><br /> Για πληροφορίες αλλά και για να δηλώσετε συμμετοχή στείλτε mail στα: info@booktalks.gr ή kmalakate@gmail.com<br /><br />*Η Κατερίνα Μαλακατέ γεννήθηκε το 1978 και σπούδασε φαρμακευτική. Διατηρεί από το 2009 το βιβλιοφιλικό ιστολόγιο <a href="http://diavazontas.blogspot.com/">Διαβάζοντας</a> και είναι ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου Booktalks. To πρώτο της μυθιστόρημα, Κανείς δεν θέλει να πεθάνει, εκδόθηκε το 2013, ακολούθησε Το Σχέδιο, ενώ το τελευταίο της, <a href="https://www.metaixmio.gr/el/products/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF?gclid=EAIaIQobChMIudKW-93B_QIVjuR3Ch3afAdLEAAYASAAEgJKhfD_BwE">Χωρίς πρόσωπο,</a> κυκλοφόρησε το 2020 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.<br /><br /><br /><br />Μπορείτε αν θέλετε να διαβάσετε κι άλλα για εργαστήρια μας εδώ: <br /><br /><a href="http://diavazontas.blogspot.com/2023/02/booktalks.html">http://diavazontas.blogspot.co...</a><br /><br /><a href="http://diavazontas.blogspot.com/2022/09/writing.html">http://diavazontas.blogspot.co...</a><br /><br /><a href="http://diavazontas.blogspot.com/2022/02/creative.html">http://diavazontas.blogspot.co...</a><br /><br /><a href="http://diavazontas.blogspot.com/2023/02/workshop-creative%20writing-.html">http://diavazontas.blogspot.co...</a></div></div>Κατερίνα Μαλακατέhttp://www.blogger.com/profile/02512056021289466708noreply@blogger.com1