«Fahrenheit 451», Ray Bradbury

Πιθανολογώ πως αν είχα διαβάσει το «Fahrenheit 451» στην εφηβεία μου, θα το είχα προσπεράσει σαν ένα ακόμα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που καταβρόχθισα σε μια νύχτα. Η δομή του μοιάζει πολύ με την κλασική  τέτοιων ιστοριών, απλή, κατανοητή με χαρακτήρες που φτιάχτηκαν για να οδηγούν την πλοκή, μερικές φορές εντελώς σκιώδεις και σχηματικούς. Χαίρομαι λοιπόν που διάβασα το βιβλίο στο ύψος της βιβλιοφιλικής μου μανίας, γιατί τώρα για μένα έχει διαφορετικό ειδικό βάρος.

Σε ένα όχι τόσο μακρινό μέλλον, οι άνθρωποι περνούν τη μέρα τους κυριολεκτικά κλεισμένοι στους τέσσερεις τοίχους, αφού οι τοίχοι είναι γιγάντιες οθόνες όπου παίζεται η «οικογένεια», που σου μιλά με το όνομά σου και σε κάνει «ευτυχισμένο». Οι πυροσβέστες έχουν αλλάξει δουλειά, καίνε βιβλία αντί να σώζουν σπίτια, και τα καίνε μαζί με το σπίτι που τα στεγάζει, κάποιες φορές μαζί και με τον ιδιοκτήτη τους. Ένας πυροσβέστης, θα διαβάσει κάποια από τα «αποκαΐδια» του και θα αλλάξει.

Ο τρόπος που τελικά σώζονται τα βιβλία είναι συγκινητικός, αν και τούτη δεν είναι φυσικά μια ολοκληρωμένη δυστοπία, δεν είναι δηλαδή ένα λογοτεχνικό κείμενο του ύψους του «Brave new world» του Huxley, ούτε καν ένα εμπνευσμένο μπεστ σέλερ σαν το «1984» του Orwell. Έχει τη φόρμα ενός βιβλιοφιλικού βιβλίου επιστημονικής φαντασίας. Τόσο απλά.

Υ.Γ. Φαρενάιτ 451 είναι η θερμοκρασία στην οποία το χαρτί πιάνει φωτιά και καίγεται

           

«Fahrenheit 451», Ray Bradbury, Harper Voyager 2008, first published in Gr. Britain in 1954