Απολογισμός εν τω μέσω του Μαγιού

Δεν ξέρω πως και γιατί μου βγήκε η διάθεση απολογισμού μες στα μέσα του Μαΐου, είναι όμως το 2013 ως τώρα μια χρονιά για μένα ξεχωριστή, διαφορετική από πολλές που έχω ζήσει στη ζωή μου. Η πρώτη χρονιά χωρίς τον πατέρα μου και συνειδητοποίησα μέσα από όλο αυτόν τον ορυμαγδό- το θόρυβο της ψυχής που τον αναχαίτισα γιατί έχω άντρα και παιδί και μια μάνα σε κατάθλιψη- πως ο άλλοτε τρόπος μου έχει αλλάξει∙ τώρα τα πράγματα μπαίνουν μέσα μου αντί να τα φτύνω έξω με ουρλιαχτά. Ανακαλύπτουν τις ρωγμές και διεισδύουν σε τόπους παλαιότερα τελείως κλειστούς για μένα.

Ταυτόχρονα δυο κοσμογονικές αλλαγές συμβαίνουν στη ζωή μου. Στο σώμα μου μεγαλώνει ένα ακόμα μωράκι, θα ξεμυτίσει σε 5,5 μήνες, αν όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα. Λείπει η συγκίνηση της πρώτης φοράς, ίσως λίγο και η προσοχή. Όμως αυτή η μοναδική στιγμή που μια γυναίκα -καλά μαζί με έναν άντρα- φτιάχνει ζωή είναι το ιερότερο αγαθό, μια αίσθηση μοναδική και διαφορετική από τις άλλες που σε αρπάζει από τα μούτρα και σου χαλάει δυο τρεις από τις ψευδαισθήσεις σου.

Η δεύτερη είναι ακόμα στα σκαριά. Αν μου κάτσει θα το μάθετε λίαν συντόμως γιατί πρώτη φορά σχεδιάζω μαζί με έναν φίλο κάτι που έχει να κάνει με τα βιβλία. Όχι, δεν θα μπορώ αμέσως να αλλάξω επαγγελματική δραστηριότητα, ίσως και ποτέ- η φαρμακοτρίφτισσα δε θα πεθάνει. Όμως η ιδέα με εξιτάρει και με ενθουσιάζει.

Τα βιβλία υπήρξαν πάντα για μένα τροφοδότης. Ελπίζω μες στο 2013 να κυκλοφορήσει και το μυθιστόρημά μου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Για μένα τα βιβλία των άλλων είναι το ζήτημα, πάντα. Βρίσκομαι σε καλή αναγνωστική φάση, με ρυθμό. Σε αυτό δεν ντρέπομαι να πω πως συνεισφέρει το μπλογκ. Με δυο τρόπους, οι συνεχείς προτάσεις μέσα από αυτό με κρατούν σε εγρήγορση, αποκαλύπτουν τα κενά μου, μου μαθαίνουν συγγραφείς, με κατευθύνουν. Κι από την άλλη φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά γνώρισα ανθρώπους που κόλλησα μαζί τους κι είναι το ίδιο χτυπημένοι όσο κι εγώ- βαθαίνουν οι παλιές βιβλιοφιλικές μου φιλίες κι οι καινούργιες έρχονται με φόρα.     

Την περασμένη φορά που ήμουν έγκυος οι ρυθμοί ανάγνωσης έπεσαν σχεδόν στο μισό, για τρία χρόνια διάβαζα καμιά τριανταριά βιβλία ανά έτος. Τούτη τη φορά- ίσως γιατί πια ξέρω τι με περιμένει ως μωρομάνα, κι έχουν μειωθεί σημαντικά και οι ώρες που δουλεύω- διαβάζω με τη λύσσα και τη μανία κάποιων χρόνων πριν. Και ναι, τα διαβάζω όλα αυτά τα βιβλία, για να λύσω την απορία στην προηγούμενη ανάρτηση. Και ναι ταυτοχρόνως είμαι μάνα, εργαζόμενη (τώρα λιγότερο, τα περισσότερα απογεύματα δεν πηγαίνω) και σύζυγος και νοικοκυρά και βάφω και τα νύχια μου. Α, και συνεχίζω να γράφω. Όμως μου συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Τώρα γράφω για την καθημερινότητα, αντλώ από μένα για να πλάσω χαρακτήρες της διπλανής πόρτας. Οι ρωγμές  που λέγαμε.

Υ.Γ. 42 Τούτο το χρόνο γνώρισα δια ζώσης αρκετούς από του βιβλιόφιλους μπλόγκερς και πολύ τους συμπάθησα τους περισσότερους. Αλλά συνειδητοποίησα πως, αν και στην Ελλάδα διαβάζουν κυρίως γυναίκες όπως παρατήρησε πρόσφατα κι ο Coe, βιβλιοφιλικά μπλογκς διατηρούν κατά κανόνα άντρες. Γιατί;