"Στη χώρα των έσχατων πραγμάτων", Paul Auster

           Πιθανώς ο Paul Auster να είναι από τις μεγαλύτερες εμμονές μου των τελευταίων χρόνων, δεν περνά πολύς καιρός κι όλο τριγυρίζω σε κάποιο δικό του βιβλίο. Τούτη τη φορά ( από παρόρμηση) πήρα το «Στη χώρα των έσχατων πραγμάτων» μεταφρασμένο- συνήθως τον διαβάζω στο πρωτότυπο. Οι πρώτες σελίδες ήταν πολύ δύσκολες, ένιωθα λες κι έχω βρεθεί στο κείμενο ενός συγγραφέα που δεν γνώριζα, όμως συνήθισα σιγά σιγά το ύφος του μεταφραστή και κατάφερα τελικά να απολαύσω το κείμενο.

           Πρόκειται για ένα από κείνα τα βιβλία που μπορούν να σε βυθίσουν στην κατάθλιψη, να σε στείλουν σε κόσμους τελείως διαλυμένους, να σου κόψουν την ανάσα. Μια νεαρή κοπέλα φτάνει σε μια χώρα ψάχνοντας τον αδελφό της. Η χώρα έχει καταστραφεί, η βασική εργασία των πολιτών είναι να ψάχνουν στα σκουπίδια, η κυβέρνηση νοιάζεται μόνο για την αποκομιδή των απορριμάτων, των οικιακών λυμάτων και των νεκρών γιατί μόνο με την καύση τους εξοικονομεί ενέργεια. Τα πάντα έχουν καταρρεύσει και καθένας προσπαθεί να επιβιώσει όσο καλύτερα μπορεί. Μέσα σε αυτόν τον όλεθρο η κοπέλα κατορθώνει να φτιάξει κάποιου είδους σχέσεις με τους συνανθρώπους της, να επιβιώσει, να λαχταρήσει, να ερωτευτεί. Τελικά όμως το μόνο που θα της μείνει θα είναι η ικανότητα να διηγηθεί, να πει την ιστορία της χωρίς ωραιοποιήσεις.

        Η δυστοπία του Όστερ δεν έχει φως στην άκρη του τούνελ. Είναι ένας κόσμος που δε μοιάζει μακρινός, δεν προήλθε από κάποια εξωτική ανατροπή, απλά συνέβη, όπως τόσα άλλα γύρω μας. Το βασικό θέμα είναι η πλήρης αποδοχή της αλλαγής κατάστασης και η ικανότητα του ανθρώπινου νου να εξοικειώνεται με την εξαθλίωση. Είναι μια σκοτεινή αλληγορία για αυτό που ήδη συμβαίνει γύρω μας ή θα μπορούσε και να συμβεί. Ένα βιβλίο- εφιάλτης. 

 "Στη χώρα των έσχατων πραγμάτων", Πολ Όστερ, μετ. Άρης Σφακιανάκης, εκδ. Ζαχαρόπουλος, 1991, σελ. 197

Υ.Γ. 42 Και τί δηλαδή τώρα που πήρε το Μεταίχμιο τον Όστερ θα τον δούμε και σε καμία έκδοση της προκοπής;  Πολιτισμικό σοκ...