Σελίδες

30/5/15

Kαλεσμένη μας η Αναστασία Λαμπρία στις 2μ.μ. στον www.amagiradio.com



Είκοσι χρόνια κλείνει φέτος ο Ποταμός κι εμείς έχουμε καλεσμένη μας την εκδότρια Αναστασία Λαμπρία αύριο Κυριακή στις 2μ.μ. στον www.amagiradio.com που θα μας τα πει όλα.

Κληρώνουμε 3 αντίτυπα "Αδέσποτα σκυλιά" του Δημήτρη Παπακώστα και 3 αντίτυπα "Έμποροι των συνόρων" του Αποστόλη Φωτιάδη, ευγενική προσφορά των εκδόσεων Ποταμός. Για να λάβετε μέρος στην κλήρωση αφήστε σχόλιο εδώ από σήμερα ή κάμετε λάικ αύριο στο αντίστοιχο ποστ στο group της εκπομπής στο fb. 


Η προηγούμενη μας εκπομπή με την Αγγελική Μποζίκη την ακούτε εδώ:




29/5/15

"Η ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική", Roberto Bolaño




Είναι «Η ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική» βιβλίο που διαβάζεται απνευστί; Με σιγουριά όχι. Τουναντίον πρόκειται για ανάγνωσμα που απαιτεί το χρόνο του, σε σπρώχνει να του απιστήσεις, μετά να το ξαναπιάσεις, να απολαύσεις μια μια τις ψευτοβιογραφίες των Αμερικάνων ναζιστών συγγραφέων, να αφεθείς στην γοητεία του Μπολάνιο που αποτίει φόρο τιμής στον Μπόρχες. 

Τριάντα βιογραφίες λοιπόν, Λατινοαμερικάνων ως επί το πλείστον, ήσσονος σημασίας και ναζιστών, εντελώς φανταστικών συγγραφέων. Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα ασφαλώς και δεν είναι τυχαία. Από την άλλη, κανείς τους δεν υπήρξε. Το χιούμορ του Μπολάνιο είναι καυστικό μες στην σοβαρότητά του, καταιγιστικό αλλά και υπόγειο, σχεδόν κάποιες στιγμές το χάνεις. Οι ήρωές του- κυρίες του σαλονιού, άσημοι δάσκαλοι, ελεεινά καθάρματα, μαχαιροβγάλτες, βασανιστές, ανθρωπάκια με λίγα λόγια,-διακρίνονται για την λογοτεχνική τους ασημαντότητα, την κάποτε τυχαία πολιτική τους τοποθέτηση (τι φταίει ένα στρουμπουλό κοριτσάκι αν το ταχτάρισε στα γόνατά του ο Χίτλερ), για την «φτωχή» ζωή τους και την ακόμα φτωχότερη υστεροφημία τους. Ο ναζισμός, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος, δεν αναφέρονται παρά ακροθιγώς, η ίδια η ιδεολογία ούτε που θίγεται. Οι ήρωες του Μπολάνιο είναι φαλαγγίτες, όπως θα μπορούσαν να πολεμούν για τον Δημοκρατικό Στρατό, χωρίς εμφανή επίκριση. 

«Η ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική» είναι το πρώτο βιβλίο του Μπολάνιο που έκανε κάποια αίσθηση, ως τότε, 7 χρόνια μόλις πριν τον θάνατό του, δεν τον είχε προσέξει λογοτεχνικά κανείς. Περιέχει εν σπέρματι ένα σωρό ιδέες για μυθιστορήματα και διηγήματα που στην ουσία δεν γράφτηκαν ποτέ. Αν για κάτι διακρίνεται ο Μπολάνιο εξάλλου ακόμα και στα ογκώδη αριστουργήματά του όπως «Οι άγριοι ντετέκτιβ» και το «2666» είναι για τις αποσπασματικές ιδέες, τις ανολοκλήρωτες, την ιστορία που δεν λέγεται παρά μόνον με υπονοούμενα. 

Ίσως αναρωτηθεί κανείς τι νόημα έχει να διαβάσει τριάντα άχρηστες εν πολλοίς βιογραφίες ανύπαρκτων προσώπων. Κι αν αυτό είναι λογοτεχνία. Δεν ξέρω την απάντηση στο γιατί, ξέρω όμως πως είναι. Όπως είναι όλα τα κείμενα του Μπολάνιο. Χωρίς λογική εμφανή, με καμία σιγουριά για το τι διαβάζεις και αν αυτό θα σε πάει πραγματικά παρακάτω αλλά με την απόλυτη βεβαιότητα πως έχει κάτι να πει. Στην προκειμένη περίπτωση το προφανές, αν η Ιστορία είχε γραφτεί αλλιώς κι είχε άλλον νικητή, οι βιογραφίες αυτές – ή άλλες σαν κι αυτές- θα ήταν οι κεντρικές μας αναφορές. 




Η vαζιστική λογοτεχνία στην Αμερική, μυθιστόρημα, Ρομπέρτο Μπολάνιο, μτφρ. Κρίτων Ηλιόπουλος, εκδόσεις Άγρα 2014












*Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο 29ο τεύχος του περιοδικού vakxikon 

25/5/15

«Η δύναμη του κυρίου Δ*», Άγης Πετάλας



Εωσφορικός, χαρακτηρίζεται ο κεντρικός χαρακτήρας στα διηγήματα του Άγη Πετάλα « Η δύναμη του κυρίου Δ*». Ο κύριος Δ* φανατικός υπέρμαχος της ελεύθερης οικονομίας που από το πρώτο κιόλας κείμενο- «Γιατί η ανθρωπότητα, αν αγαπά πραγματικά το ωραίο οφείλει να παραμείνει πολιτικά συντηρητική»- μας κάνει διάλεξη για τις χαρές της, για την ευτυχία της πολυτέλειας και την μιζέρια της επιβίωσης, αγαπά να τρυπώνει στις ζωές των ανθρώπων, να αναλαμβάνει τις εταιρείες τους, να τους υπόσχεται πως θα γίνει ο μαικήνας τους, να συντρίβει όνειρα νεαρών ονειροπόλων, να συνηγορεί με ψωραλέες κυρίες της καλής κοινωνίας, να κινείται σχεδόν φασματικά στην ζωή του και τις ζωές των άλλων. 

Εξαιρετικά καλογραμμένα όλα τα διηγήματα, στηριγμένα στην μακρά παράδοση ανάλογων κειμένων που σκοινοβατούν ανάμεσα στην κυνική ειρωνεία και την υπαρξιακή αγωνία, όπως «ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα» του Μπουλγκάκωφ ή τα διηγήματα του Γκόγκολ, αφήνουν ένα πικρό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη με το πέρας της ανάγνωσης. Ο κύριος Δ*, κομψός, πολύ κομψός, εστέτ και συμπαθής, σχεδόν αλλούτερος, είναι η ενσάρκωση όλων των «κακών», αλλά δεν είναι. Είναι ένας μικροδιάβολος ή ο Σατανάς αυτοπροσώπως; Δεν ξέρεις και δεν σε νοιάζει. Η κακία του έχει κάτι από τον ορθολογισμό του τραπεζίτη και της κομψής κυρίας του που κάνει φιλανθρωπίες για τα παιδάκια της Μπιάφρας. Ο κύριος Δ* είναι ένας διάβολος με στυλ.

Και η καλοσύνη του, γιατί υπάρχει κι αυτή, είναι που ασχολείται. Τον νοιάζει να μας βγάλει λόγο, τον νοιάζει να αποδείξει τον αντιμαικηνισμό του, τον νοιάζουν οι άνθρωποι. Η επιλογή του ως αφηγητή είναι ενδιαφέρουσα. Τα διηγήματα έχουν συνοχή κι ο χαρακτήρας του σιγά σιγά σφυρηλατείται. Φυσικά κάποια ρέπουν προς την φαντασία. Αλλά φανταστικός δεν είναι ο κύριος Δ*, που με τόση παρρησία υποστηρίζει το δικαίωμα να πίνεις το αίμα του διπλανού σου για την ευκαιρία να σκαλίσεις με το νύχι σου τις ραφές μιας τσάντας Λουί Βουιτόν; 

Πρώτο βιβλίο αυτό για τον Άγη Πετάλα, φαντάζομαι πως δεν θα είναι το τελευταίο. Κι ονειρεύομαι στο επόμενο έναν ακόμα γοητευτικότερο χαρακτήρα. Κι ακόμα μεγαλύτερη ενότητα ύφους. Κι ακόμα πιο προσεγμένη γλώσσα. Όνειρα στα οποία μάλλον δεν θα είχε καμία σημασία να παραδοθώ. Κι εδώ, αυτά τα στοιχεία είναι τόσο έντονα, που σχεδόν ακουμπούν την τελειότητα. Για το είδος. 






«Η δύναμη του κυρίου Δ*», Άγης Πετάλας, εκδ. Αντίποδες, 2015, σελ. 134

24/5/15

Στις 2μ.μ. με την Αγγελική Μποζίκη στον www.amagiradio.com




Σήμερα Κυριακή 24/05/2015  με την Angeliki Boziki ετοιμάζουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή. Νέες κυκλοφορίες, λογοτεχνικά βραβεία ελληνικά και ξένα, βιβλία ενηλίκων και παιδικά, ποίηση. Θα τα πούμε όλα, θα ακούσουμε πολλή μουσική (το νου σας, για παραγγελιές σε τούτο δω το ποστ).

 Και θα κληρώσουμε θαυμαστά βιβλιαράκια:

 2 τυχεροί θα πάρουν σετ τα δύο βιβλία  "Η πόλη" 1&2, του Blake Crouch, ευγενική προσφορά από τις Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications,

και ένας τυχερός την σειρά με τα 3 παιδικά βιβλία της Marta Altés, ευγενική προσφορά από τις Εκδόσεις Key Books.

Για να λάβετε μέρος στην κλήρωση πατήστε λάικ στο αντίστοιχο ποστ στο γκρουπ της εκπομπής στο facebook ή αφήστε σχόλιο εδώ. 

Συντονιστείτε στις 2μ.μ., στις 24 Μαΐου στον www.amagiradio.com.





Εδώ η εκπομπή μας της προηγούμενης Κυριακής με τον Θεόδωρο Γρηγοριάδη: 





22/5/15

"ζωή μεθόρια", Θεόδωρος Γρηγοριάδης





Για το καινούργιο βιβλίο του Θεόδωρου Γρηγοριάδη μιλήσαμε διεξοδικά στην εκπομπή Διαβάζοντας της περασμένης Κυριακής. Ακούστε το podcast, αξίζει τον κόπο.





















21/5/15

Απαίτηση




Κι ήταν δίκαιη η απαίτησή σου
σάρκα της δυνατής φωτιάς
υποκατάστατο του πάθους
μεταθετό μου κίνητρο
ήταν δίκαιη η απαίτηση
για έρωτα πέρα από εκείνον
που ήμουν σε θέση να σου δώσω.



"Λυσιμελής πόθος", Τίτος Πατρίκιος, εκδ. Κίχλη, 2014







Υ.Γ. Μου τον θύμισε η Χρυσάνθη στο υπέροχο blog της κι έκτοτε τα βράδια τα περνάμε παρέα.

20/5/15

"Να πώς χάνεις μια γυναίκα", Junot Diaz




Έπιασα το βιβλίο του Τζούνο Ντιάζ «Να πώς χάνεις μια γυναίκα» με μεγάλο ενθουσιασμό. Το προηγούμενό του, « Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο», με είχε συνεπάρει και ήθελα να δω αν τα είχε καταφέρει κι εδώ. Εκ πρώτης όψεως, φαινόταν πως ναι. Οι πρώτες σελίδες κυλούσαν ευχάριστα, ο λόγος έρεε, η ιστορία είχε στηθεί. 

Όσο όμως το βιβλίο προχωρούσε κάτι σκάλωνε και φαινόταν επιφανειακό. Οι σχέσεις των ανθρώπων δεν βάθαιναν κι ο κεντρικός ήρωας έχανε την συνοχή του, απλωνόταν από γυναίκα σε γυναίκα, χωρίς σκοπό και προορισμό. Ίσως μόνο να χρησίμευε σαν αφορμή για να μας μιλήσει ο Ντίαζ για την ζωή ενός «ξένου», ενός Δομινικανού στην Αμερική. 

Ο Γιούνορ, ένας νεαρός άντρας που τον παρατά η κοπέλα του όταν ανακαλύπτει πως την απατούσε, μας διηγείται σε πρώτο πρόσωπο τις σχέσεις του με τις γυναίκες, τη ζωή του με την μάνα και τον μεγαλύτερο αδελφό του. Μέσα από τις σεξουαλικές του περιπέτειες, ανακαλύπτουμε τελικά το ταξίδι της ενηλικίωσης του γραμμένο σε σπαράγματα, δίχως ενότητα χρόνου και χώρου.

Το βιβλίο μιλά για την αναζήτηση της ταυτότητας, τον έρωτα, την πορεία στη ζωή και το θάνατο. Όμως κάπου η αίσθηση του ξεχωριστού χάνεται. Ο Ντίαζ γράφει σε μια θαυμάσια προφορική γλώσσα, χωρίς καρυκεύματα. Έχει να πει να πει μια ιστορία, για αυτό. Όμως, τούτη τη φορά κάτι φαίνεται να χάσκει και ο συγγραφέας κατορθώνει τελικά να γράψει απλά ένα «καλό» βιβλίο, δίχως τίποτα το ξεχωριστό ή έστω κάτι που θα σε έκανε να  θέλεις τον ξαναδιαβάσεις με λαχτάρα. 



«Να πώς χάνεις μια γυναίκα», Τζούνο Ντίαζ, μετ. Νίνα Μπούρη, εκδ. Πατάκη, σελ.267, 2015 





17/5/15

Σήμερα καλεσμένος μας ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης στις 2μ.μ. στον www.amagiradio.com



Σήμερα καλεσμένος μας ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης και το ολοκαίνουργιο βιβλίο του "ζωή μεθόρια".
Κληρώνουμε 3 αντίτυπα, ευγενική προσφορά των εκδόσεων Πατάκη.

Για να λάβετε μέρος στην κλήρωση αφήστε σχόλιο σε τούτο δω ποστ ή στο αντίστοιχο στο γκρουπ της εκπομπής Διαβάζοντας στο φβ.

Συντπονιστείτε στις 2 μ.μ. στον www.amagiradio.com



Εδώ ακούτε την προηγούμενή μας εκπομπή με την Φαίη Κοκκινοπούλου:



15/5/15

«Η εξαπάτηση και άλλες μικροσκοπικές ιστορίες», Φαίη Κοκκινοπούλου



Από μικρές, πολύ μικρές ιστορίες, αποτελείται η συλλογή της Φαίης Κοκκινοπούλου «Εξαπάτηση και άλλες μικροσκοπικές ιστορίες» και σκίτσα, κολάζ και άλλα εικαστικά της ίδιας της συγγραφέως. Πολυπράγμων η Φαίη, θα πείτε και δεν θα έχετε άδικο. Διαβάζω την προκατάληψη ήδη μέσα στο μυαλό σας. Ηθοποιός, και τώρα συγγραφέας και εικαστικός. Στο βιογραφικό της λέει πως θα ήθελε να είναι και τραγουδίστρια, αν είχε καλή φωνή. Κι εγώ φοβήθηκα. Αλλά έπειτα έπιασα τα κείμενα. Και κατάλαβα. Είναι απλά ένας άνθρωπος που έχει πράγματα να πει και θέλει να τα εκφράσει με την τέχνη. Γιατί έτσι γίνονται από πικρά, γλυκά. Έστω γλυκόπικρα. 

       «Πώς το έκανα αυτό» μου είπε με μάτι βουρκωμένο ενώ χάιδευε με περισσή αγάπη τον σκύλο μου.
        Δεν είχα όρεξη, αλλά ήθελε πολύ να μου διηγηθεί και την άφησα.
      «Είχα κι εγώ έναν σκύλο. Τον Τζακ. Κοπράκι, αλλά τόσο έξυπνος! Ένας κανελλής, εξαδάχτυλος, με μεγάλη ουρά και μάτια που μιλούσαν. Παιχνιδιάρης και καλόκαρδος. Είχα την εντύπωση πως αυτός ο σκύλος χαμογελούσε.
     »Μετά έμεινα έγκυος στην κόρη μου. Φοβόμουν να τον έχουμε τώρα με το παιδί κι έτσι τον έστειλα στα πεθερικά μου. Έχουν ένα μεγάλο κτήμα στην Ξάνθη. Θα τον τάιζαν, θα τον πότιζαν, μια χαρά θα ήταν.
     »Μετά από οχτώ μήνες που τον στείλαμε, γύριζα με το καρότσι και το μωρό από τη βόλτα. Έξω από την πόρτα ήταν ο Τζακ. Με περίμενε. Κουνούσε την ουρά του και μου φώναζε: «Ήρθα επιτέλους. Τα κατάφερα. Κοίτα με!» Είχε διασχίσει την μισή Ελλάδα. Μα πως τα κατάφερε το άτιμο το σκυλί. Πώς; Πανέξυπνος σας λέω.
     »Ξουτ, ξουτ», του φώναξα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Ούτε φαΐ δεν του ‘βαλα. Ούτε μια στάλα νερό. Δεν τον ξανάδα. Από τότε δεν μπορώ να ησυχάσω. Καμιά φορά έρχεται στον ύπνο μου. Είμαι και σε μια φιλοζωική και βοηθάω τα αδέσποτα. Μα πως το ‘ κανα αυτό;» Με κοίταζε, περιμένοντας κάτι να της πω. 
    «Μα πως το κάνατε αυτό;» της είπα.
     Πήρα τον σκύλο μου και φύγαμε. 

Ιστορίες με θέμα την οικογένεια, τις σχέσεις των ανθρώπων, την ζωοφιλία, ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος. Σαφείς. Πολύ σαφείς μερικές φορές. Έτσι που το χιούμορ τους να μετατρέπεται σε πίκρα. Που σε θλίβει. Γιατί ο ήρωας θα μπορούσες να είσαι εσύ. Γιατί είσαι εσύ. Ιστορίες για τις παραχωρήσεις της καθημερινότητας που γίνονται η ζωή μας. Για αυτά που έχουμε μες στο κεφάλι μας- τα ιδανικά- που τα καταβροχθίζει η σύμβαση. 

Κομψοτέχνημα το βιβλιαράκι- κείμενο και εικόνα- σε πολύ καλή έκδοση από τον νεότατο εκδοτικό οίκο Mamaya. Και κυρίως δίχως ίχνος "δήθεν λογοτεχνικότητας". Γιατί οι ιστορίες δεν χρειάζονται το τάχα μου. Θέλουν απλά κάποιον που να είναι διατεθειμένος να τις πει. 



«Η εξαπάτηση και άλλες μικροσκοπικές ιστορίες», Φαίη Κοκκινοπούλου, εκδ. Mamaya, 2015, σελ. 93











Την κουβέντα μας με την Φαίη μπορείτε να την ακούσετε εδώ.



13/5/15

Blogging is dying



Συνειδητοποιώ, όχι χωρίς κάποια θλίψη, πως το blogging πεθαίνει. Άλλα μέσα, πολύ πιο εύκολα στη διάδραση, πήραν την θέση του και τα κείμενα στα blogs- κάποτε κατηγορούνταν πως ήταν μικρά- μοιάζουν πια πολύ μεγάλα για να ικανοποιήσουν τις νέες ανάγκες. Τα σχόλια λείψαν. Οι συζητήσεις χάθηκαν. 

Το αγάπησα το blogging, με αποενοχοποίησε, με βοήθησε να ανοιχτώ, να μην με νοιάζει πια η έκθεση. Με ώθησε να βγάλω ένα βιβλίο, να ανοίξω ένα βιβλιοπωλείο, να έχω μια εκπομπή στο ραδιόφωνο. Μέχρι και να φέρω τούμπα όλη μου την καθημερινότητα με βοήθησε. Να καταλάβω τι είναι σημαντικό για μένα και τι όχι. 

Όλο και περισσότερο νιώθω αγγαρεία το να γράψω ποστ, όμως. Έχω άλλα κείμενα που με καλούν, με φωνάζουν, που πρέπει να γραφτούν. Αφήνω βιβλία που διάβασα να περάσουν χωρίς ούτε μια λέξη, γράφω πια αργά, αφού έχει περάσει τουλάχιστον εβδομάδα από την ανάγνωση. Χάθηκε η πρώτη φρεσκάδα. Κάποτε μπορεί και να κοιτάω και κριτικές άλλων πριν εκφράσω άποψη, κάτι που δεν έκανα ποτέ άλλοτε. Συστηματοποιήθηκα. 

Το αγάπησα το blogging. Έκανε την ζωή μου πιο ενδιαφέρουσα, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να με μάθω και να πάρω αποφάσεις. Όμως οι εποχές άλλαξαν. Οι φίλοι μου από τα blogs γίναν πραγματικοί, ξέρω πια συνήθως πρόσωπα και πράγματα για το κάθε βιβλίο. Και με δυσκολεύουν. Τα πρόσωπα. 

Δεν μπορώ να γράψω πλέον την άποψη μου εντελώς ανοιχτά, αναρωτιέμαι αν πρέπει ή όχι να ανεβάσω μια παρουσίαση για κάτι που δεν μου άρεσε. Γέμισα αμφιβολίες. Και για το μέσο και για τους ανθρώπους. Και έχουν κι οι άλλοι για μένα.

«Τώρα πια είσαι επαγγελματίας του βιβλίου", λένε. "Πρέπει να μαζευτείς, να αλλάξεις, να στρογγυλεύεις. Ποιος θα σου εκδώσει το επόμενο;» 

Ίσως κάποιος που δεν τον νοιάζει να στρογγυλέψω αλλά του αρέσει που έχω άποψη. Τους λέω. Αλλά δεν ξέρω αν και τα πόσο αυτό είναι εφικτό. Κρατάω τα λόγια τους στο πίσω μέρος του μυαλού μου. 

«Διαβάζεις βιβλία που δεν θα ήθελες», μου λένε. 

Ναι, αλλά δεν τα ανεβάζω στο blog. Αυτό κάνει την διαφορά. Τους λέω. 

Το blogging μου έδωσε ένα σωρό χαρές. Μου άλλαξε την ζωή. Τώρα ήρθε ο καιρός να του το ανταποδώσω. Θα συνεχίσω, κι ας πεθαίνει. Θα γράφω κι ας τα διαβάζω μόνη μου, κι ας μην αφορούν κανέναν. Όπως παλιά. Όπως τότε, πέντε χρόνια πριν, που διάβαζαν τα κείμενά μου πέντε άνθρωποι. Κι ήταν οι μόνοι που είχαν σημασία.



12/5/15

"Ο θαμμένος γίγαντας", Kazuo Ishiguro



Περίμενα με λαχτάρα να διαβάσω το καινούργιο βιβλίο του Καζούο Ισιγκούρο, «Ο θαμμένος γίγαντας». Συνήθως η γραφή του μου ταιριάζει πολύ, με ανακουφίζει με την φυγή από την πραγματικότητα χωρίς ποτέ στην ουσία να αναχωρεί πραγματικά από αυτή. Απολαμβάνω όταν διευρύνει τα όρια του πραγματικού για να πει όμως στην ουσία μια ιστορία με την οποία μπορείς να ταυτιστείς.  

Σε τούτο το βιβλίο, ο Ισιγκούρο άλλαξε. Εκ πρώτης όψεως γράφει για έναν μύθο με δράκους και ιππότες από την εποχή του Αρθούρου- για την ακρίβεια από την εποχή αμέσως μετά. Η Αγγλία είναι μια χώρα αραιοκατοικημένη, όπου χωριά Βρετανών * και Σαξόνων συμβιώνουν αρμονικά, γιατί μια ομίχλη καλύπτει όλες τις αναμνήσεις, κάνει τους ανθρώπους να ξεχνούν. Ένα ζευγάρι Βρετανών, πολύ αγαπημένων, θυμάται αμυδρά πως κάπου έχει έναν γιο και ξεκινά ένα ταξίδι για να τον βρει. Στο δρόμο θα συναντήσει ιππότες ξεχασμένους, και μυθικά πλάσματα, και βαρκάρηδες που σε περνούν από την άλλη μεριά.  

Ομολογώ πως τόσο ο όγκος του βιβλίου όσο και η χαλαρή πλοκή του με έκαναν να δυσανασχετήσω. Αντιλαμβάνομαι πως ο Ισιγκούρο ήθελε να μιλήσει για την μνήμη, για τον τρόπο που καταλαβαίνουμε τον κόσμο βάσει των πρότερων εμπειριών μας, για τον έρωτα και τον πόλεμο. Φρονώ όμως πως εδώ απέτυχε. Έστησε ένα μάλλον χαλαρό παραμυθάκι, που διαβάζεται πολύ εύκολα αλλά αφήνει λίγα στο μυαλό αφού το τελειώσεις. Δεν κατορθώνει καν να φτιάξει εκείνες τις εκπληκτικές εικόνες και τους χαρακτήρες ενός Τόλκιν ή ενός Μάρτιν. Αν πρόθεσή του ήταν να αποδομήσει το είδος, πραγματικά τα κατάφερε. Κι όχι με την καλή έννοια. 

Τα λίγα ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία για την Αγγλία εκείνης της εποχής δίνονται με φειδώ, σχεδόν επιφανειακά. Όλα συμβαίνουν για να συμβούν, σε ένα μύθο που λύνεται σχεδόν από την μέση του ογκώδους πονήματος. Ένα έχω να πω. Κρίμα. Ελπίζω. Στο επόμενο.


"Ο θαμμένος γίγαντας", Καζούο Ισιγκούρο, μετ. Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Ψυχογιος, 2015, σελ. 431










* υποθέτω πως μιλάει για τους Κέλτες

Υ.Γ. 42 Διαβάστε εδώ την αντίθετη άποψη του Παναγιώτη Κροκιδά σε τούτο δω το blog. 

10/5/15

Σήμερα μαζί μας στις 2μ.μ. η Φαίη Κοκκινοπούλου στον www.amagiradio.com



Καλημέρα, καλημέρα. Σήμερα μαζί μας θα είναι η Φαίη Κοκκινοπούλου να μιλήσουμε για τις μικροσκοπικές ιστορίες στο νέο της βιβλίο "Εξαπάτηση".
Κληρώνουμε 3 αντίτυπα "Εξαπάτηση" και 3 "ΔΡΑΚΩΝ", ευγενική προσφορά των Mamaya Books. Για να λάβετε μέρος στην κλήρωση αφήστε σχόλιο εδώ ή πατήστε λάικ σε αυτό το ποστ.



Υ.Γ. 42 Στα decks η καλεσμένη μας
Υ.Γ. 42-42 Χρόνια πολλά στις μανούλες αυτού του ντουνιά.
Συντονιστείτε στις 2μ.μ. στον www.amagiradio.com








Εδώ μπορείτε να ακούσετε το podcast της πολύ ενδιαφέρουσας εκπομπής μας με τον Θάνο Κάππα της περασμένης Κυριακής:

6/5/15

"Πικρούτσικα πικρούτσικα", Θάνος Κάππας



Αφηγήματα που αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα είναι τα «Πικρούτσικα πικρούτσικα» του Θάνου Κάππα. Κείμενα αυτοβιογραφικά, με το πλεονέκτημα της βιωμένη αφήγησης, γραμμένα με ξεχωριστή λιτότητα και πυκνότητα. Στο πρώτο μέρος κυρίως θύμησες από τα παιδικά χρόνια του συγγραφέα, με τους γονείς και τους φίλους του, -"Εμμονές και καθηλώσεις"- και στο δεύτερο στιγμιότυπα, θραύσματα μνήμης από μεγαλύτερη ηλικία- "tragicomedica moderna". 

Οι σχέσεις με τους ανθρώπους πρωταγωνιστούν, κι ύστερα με τους τόπους και τα πράγματα. Ο Θάνος Κάππας ακολουθεί στο βιβλίο αρκετά την λογική των κειμένων στο blog του. Πράγματα δικά του, δοσμένα αφαιρετικά, έτσι ώστε να μπορείς κι εσύ να ταυτιστείς μαζί τους. Θα μπορούσε ίσως να ντύσει με τον μανδύα της μυθοπλασίας κάποια από αυτά και να τα βαφτίσει διηγήματα. Επιλέγει να μην το κάνει, γράφοντας τελικά ένα είδος μάλλον παρεξηγημένο στην Ελλάδα. Όμως φαίνεται πως είναι άνθρωπος που αγαπά τις λέξεις και τη γλώσσα, που θέλει να πει την αλήθεια, κι αυτό κάνει τις αφηγήσεις του ενδιαφέρουσες, κι ας μην είναι μυθιστορηματικές. Εξάλλου κάθε στιγμή μας που μπαίνουμε στον κόπο να την μεταγράψουμε, να την αφηγηθούμε, χάνει την προηγούμενη αθωότητά της, αποκτά διαφορετική υπόσταση, ξέχωρη από τη βιωμένη στιγμή. Είναι πια ένα θραύσμα της πραγματικότητας, μια τόση δα ρωγμή στη μνήμη. 

«Το μεσημέρι βγαίνοντας από το σπίτι, έπεσα πάνω στο καλοκαίρι. Είχα ξεχάσει ότι ο χρόνος περνάει. Δυο τρεις εργάτες έπιναν μπίρα στον ίσκιο της μάντρας (κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο). Οι ήχοι στην οικοδομή λίγο πριν το σχόλασμα σβήνουν κάπως μουσικά- κάθε τόσο ένα δοκάρι πετιέται πάνω στα υπόλοιπα, ύστερα σιωπή. Ακούγεται το θρόισμα της μουριάς μπροστά στο ψιλικατζίδικο. Το νερό στη βρύση. Το ραδιόφωνο στο βάθος, ειδήσεις. Μια στιγμή ωραίας παράλυσης. Κι αυτά πατρίδα μας». 



«Πικρούτσικα πικρούτσικα», Θάνος Κάππας, εκδ. Εστία, 2015, σελ. 127













Εδώ η εκπομπή μας της Κυριακής με τον Θάνο.




4/5/15

"Πόλεμος και πόλεμος", László Krasznahorkai



Ένα ειλικρινά ξεχωριστό βιβλίο είναι το «Πόλεμος και πόλεμος» του Λασλό Κράσναχορκαι. Κι αυτό δεν οφείλεται μονάχα στην διαφορετικότητα της μορφής- ακολουθώντας στα χνάρια του Μπέρνχαρντ, ο Κράσναχορκαι χρησιμοποιεί έναν εξαιρετικά μακροπερίοδο λόγο, δίχως τελείες και παραγράφους για ολόκληρα κεφάλαια, με κλασικές επαναλήψεις και στερεοτυπικές εκφράσεις, «του είπε», «σκέφτηκε», «έγραψε». Ο βασικός λόγος που το μυθιστόρημα είναι μακριά από όλα τα άλλα, είναι το βάθος του. Οι χαρακτήρες, και κυρίως ο πρωταγωνιστής, για τον οποίο δεν μαθαίνουμε παρά μόνον τα βασικά της ιστορίας του, αναλύονται με τέτοια ένταση που το κείμενο μοιάζει σε κάποιες στιγμές αμιγώς φιλοσοφικό. Η πλοκή είναι σχεδόν προσχηματική.

Ο Κόριμ είναι ένας Ούγγρος αρχειοθέτης που ανακαλύπτει ένα χειρόγραφο που του δημιουργεί τέτοιον ενθουσιασμό, ώστε να πουλήσει όλα του τα υπάρχοντα, να χώσει τα χρήματα στην εσωτερική τσέπη του παλτού του και να φύγει για την Νέα Υόρκη. Δεν ξέρει λέξη Αγγλικά, δεν έχει βίζα, αλλά κατορθώνει να φτάσει στην πόλη. Εκεί θα γνωρίσει τον διερμηνέα Σάρβαρυ, ένα τομάρι που θα του προσφέρει στέγη, θα του βρει έναν υπολογιστή και θα τον βοηθήσει να μεταγράψει το κείμενο στον παγκόσμιο ιστό για να μείνει στην αιωνιότητα. 

Οι ατελείωτες εξιστορήσεις του Κόριμ στην κακοποιημένη Πορτορικανή σύντροφο του Σάρβαρυ, που δεν μιλά γρι ουγγρικά, αποτελούν τον κορμό της ιστορίας. Πότε ο Κόριμ της μιλά για τον ίδιο, άλλοτε της ιστορεί το εκπληκτικό κείμενο που ανακάλυψε. Τέσσερις άντρες βρίσκονται ναυαγοί στον Μινωικό πολιτισμό αναζητώντας την ειρήνη. Αντί αυτού μια μεγάλη καταστροφή θα τους πετάξει από χώρα σε χώρα κι από εποχή σε εποχή. Το ταξίδι τους όμως θα είναι ατέρμονο. Πουθενά δεν θα ησυχάσουν, πουθενά δεν θα βρουν τίποτε άλλο, εκτός από πόλεμο και πόλεμο. 

Ο Κόριμ είναι ένας ήρωας στα όρια της τρέλας- κάποτε τα ξεπερνά. Πριν ακόμα βρει το χειρόγραφο εξάλλου είχε αποφασίσει να βάλει τέλος στη ζωή του. Η περιπλάνησή του στην άγνωστη και εχθρική Νέα Υόρκη, σε μια ξένη χώρα όπου δεν μιλά την γλώσσα, για έναν τόσο ευγενικό σκοπό, αλλά και η άσκοπη αφήγηση σε μια Πορτορικάνα που δεν αντιλαμβάνεται τι της λέει, αλλά τελικά τον καταλαβαίνει, είναι πράξη ύψιστης αγάπης προς την ανθρώπινη φύση. Ο Κόριμ που συνεχώς αμφισβητεί τον εαυτό του, αλλά έχει μεγάλη πίστη στο σκοπό του, που μιλά ακατάπαυστα κι όμως σπανίως συνεννοείται με τους ανθρώπους, είναι μια συνεχής αντίφαση. 

Ο Κράσναχορκαι κατορθώνει να γράψει ένα μυθιστόρημα από κείνα που σου μένουν στην μνήμη, θέλεις να τα ξαναδιαβάσεις, να διασαφηνίσεις μέσα σου μια φράση από δω, κι ένα χωρίο εκεί. Στο τέλος η ανάγνωση αφήνει αυτή τη γλύκα, την αίσθηση πως δεν έχασες τον καιρό σου διαβάζοντας το συγκεκριμένο μυθιστόρημα κι όχι άλλο. Κι αυτό είναι από σημαντικότερα επιτεύγματα που μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως μπορεί να επιτύχει ένα βιβλίο. Κι ίσως ο μοναδικός λόγος που, πριν ακόμα καθιερωθεί ως τέτοιο, μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει ένα έργο τέχνης, αριστούργημα. 

"Πόλεμος και πόλεμος", Λασλό Κράσναχορκαι, μετ. Ιωάννα Αβραμίδου, εκδ. Πόλις, 2015, σελ. 375


















Υ.Γ. 42 Δεν είχα δει Μπέλα Ταρ στο σινεμά και το «Κολαστήριο»- σε σενάριο Κράσναχορκαι- που προβλήθηκε μετά την παρουσίαση του βιβλίου, με ενθουσίασε. Ένας Ταρκόφσκι που δεν είναι Ταρκόφσκι. 







3/5/15

Στις 2μ.μ. μαζί μας ο Θάνος Κάππας στον www.amagiradio.com

Καλημέρα σε όλους. Επιτέλους άνοιξη. Κι εμείς σήμερα στις 2μ.μ. στον www.amagiradio.com θα μιλήσουμε για αφηγήματα γεμάτα μυρωδιές κι εικόνες κι έναν φανταστικό βασιλικό στο εξώφυλλο. Μαζί μας στην εκπομπή Διαβάζοντας ο Thanos Kappas​ να κουβεντιάσουμε για το πρώτο του βιβλίο "Πικρούτσικα πικρούτσικα". Και φυσικά για ένα από τα πιο παλιά blogs στο ελληνικό ιντερνέτι, το www.vitamo.blogspot.gr

Θα κληρώσουμε 3 αντίτυπα, ευγενική προσφορά από τις Εκδόσεις Εστία​. Για να λάβετε μέρος στην κλήρωση αφήστε σχόλιο σε τούτο δω το ποστ ή στο ποστ στο γκρουπ της εκπομπής ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ​.

Υ.Γ. Στα decks θα είναι ο καλεσμένος μας.






Υ.Γ. Εδώ ακούτε το podcast της πολύ ενδιαφέρουσας προηγούμενης εκπομπής μας με τον Χρήστο Αρμάντο Γκέζο για την Λάσπη.