Εμφύλιος

Στην τέχνη θεωρητικά δεν υπάρχουν όρια, ούτε προσταγές, πολύ περισσότερο μόδες. Αυτά όλα σε ένα ιδεατό επίπεδο, απαλλαγμένο από το φορτίο του βιοπορισμού. Στην πράξη αυτός που θα μπει στον κόπο να δώσει χρήματα για τη δουλειά σου, έχει κάποιες…χμ… απαιτήσεις.

Δεν θα μιλήσω για τους άλλες τέχνες, γιατί δεν έχω ιδέα τί γίνεται εκεί. Θα μιλήσω για τα λίγα που έχω καταλάβει από τον εκδοτικό κόσμο. Λοιπόν, λαμβάνω όλο και περισσότερες αρνητικές απαντήσεις, που πάνε κάπως έτσι «Σας ευχαριστούμε που μας εμπιστευτήκατε το ενδιαφέρον και καλογραμμένο κείμενό σας, αλλά δεν εμπίπτει στις θεματικές προτεραιότητες του οίκου μας για αυτή την περίοδο». Αυτά με τους αγνώστους. Αυτοί που έχουν λίγο περισσότερο θάρρος εκφράζονται πιο απροκάλυπτα. "Αν έγραφες κάτι ερωτικό ή ένα ιστορικό, για τον Εμφύλιο"…

Ε λοιπό, guess what, δε γουστάρω να γράψω για τον Εμφύλιο, δε δίνω δεκάρα. Ό,τι ήταν να ειπωθεί το έγραψε άλλωστε ο Χαριτόπουλος στον «Άρη», τα άλλα απλά οδοντόκρεμες. Α, και σε αυτή τη φάση δε μου βγαίνει το βίπερ. Έγραψα ένα αστυνομικό, κρεμάστε με.

Να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, καταλαβαίνω απόλυτα τη δυσκολία για έναν οίκο να εκδώσει ένα χειρόγραφο, πόσο μάλλον πρωτοεμφανιζόμενου. Οι μεγάλοι δυσκολεύονται να πάρουν το ρίσκο, οι μικροί δεν έχουν τους πόρους. Το μυθιστόρημά μου πιθανώς δεν είναι ακόμα ώριμο για έκδοση. «Με χαρά θα περιμένουμε το επόμενο», μου είπε μια πολύ συμπαθητική εκδότρια. Το σέβομαι. Αλλά μη μου βάζετε φραγή.

Καλά μαντέψατε το επόμενό μου μυθιστόρημα δεν πραγματεύεται τον εμφύλιο, είναι μαγικός ρεαλισμός, εάν είναι δυνατόν.... Εξάλλου, άντρες γυναίκες και παιδιά, ιστορικά γράφουν τον τελευταίο καιρό, γι’ αυτά διαφημίζονται από τηλεοράσεως και ραδιοφώνου. Ε, λοιπόν, εγώ τώρα δεν μπορώ να εμπνευστώ από αυτό. Σταυρώστε με, που θα έλεγε ένα σημαίνον πρόσωπο της εποχής μας…

Υ.Γ. Μη δίνετε σημασία στη γκρίνια μου, μόλις γύρισα από τα χαρακώματα της Αθηνών- Πατρών…..