O άγιος ζιγκολό

Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ ήταν στην εφηβεία μου από τους αγαπημένους συγγραφείς. Τόσο «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα», όσο και περισσότερο «Το θείο βρέφος» μου άρεσαν πολύ. Ο τρόπος του, όσο ανόσιο κι αν ακούγεται, μου θύμιζε κάτι από Κούντερα. Δεν ξέρω να σας πω γιατί αγόρασα τον «Άγιο ζιγκολό», πιθανότατα να ήθελα κάτι ευκολοδιάβαστο και ερωτικό.

Αυτό είναι σίγουρα μέρος της γραφής του Μπρυκνέρ. Ο ήρωας του, παντρεμένος από τα είκοσι με την τέλεια γυναίκα, οργανωμένος στην αρτιότερη παρέα συμμαθητών και συμφοιτητών, με δυο όμορφα παιδιά και μια πολλά υποσχόμενη θέση στο διπλωματικό σώμα, γίνεται τριάντα. Και τότε, ένα τυχαίο περιστατικό του διδάσκει την χαρά της αντρικής πορνείας. Δεν γίνεται αρσενική πόρνη για τα χρήματα, γίνεται γιατί αγαπά να χαρίζει χαρά σε όλες αυτές τις γυναίκες που θεωρούνται από τους άλλους απωθητικές. Για κάποια χρόνια ζει ευτυχής ανάμεσα στην οικογένειά του, μια νεαρή ερωμένη και τις πελάτισσές του. Έπειτα αρχίζει η πτώση.

Το βιβλίο έχει χαριτωμένη πλοκή, που κάποτε βαθαίνει και άλλοτε είναι ρηχή περίπου σαν αμερικάνικη ταινία. Ο Μπρυκνέρ είναι καλός συγγραφέας. Ακόμα κι όταν δεν φτάνει στον πυρήνα της διαστροφής, μάς δίνει κάποιες κρυφές ματιές στα πάθη και τις εμμονές των ανθρώπων και φτιάχνει έναν απολαυστικό για να τον διαβάσεις κόσμο. Η ένστασή μου είναι πως τούτο τον κόσμο τον έχουμε διαβάσει ξανά και ξανά από το συγκεκριμένο συγγραφέα.