Πολυγραφότατος ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, Έλληνας μετανάστης στη Σουηδία, εδώ μας δίνει ένα τρυφερό, ερωτικό μυθιστόρημα, με τις χάρες και τα μειονεκτήματά του.
Στα υπέρ του βιβλίου, ο ρέων λόγος που το κάνει ευκολοδιάβαστο, η πολυπλοκότητα του κεντρικού χαρακτήρα που δίνει μια πιο φιλοσοφημένη νότα σε όλα όσα γράφονται. Στα κατά, μια τάση για κοινοτυπία, μια αίσθηση πως κάποτε δεν αρκεί η πλοκή, είναι μονάχα μια πρόφαση για να μας πει ο συγγραφέας αυτό που έχει στο νου του σε άλλα πεδία. Και μια πραγματική απογοήτευση, η τελευταία φράση – «Η πραγματική εξορία είναι να ζεις χωρίς αγάπη» – είναι τόσο χιλιοειπωμένη που αδικεί πραγματικά όλο το μυθιστόρημα.
Ο κεντρικός ήρωας, Γκέοργκ, ένας μεσήλικας αποτυχημένος ποιητής, διευθυντής του Εργατικού Οργανισμού Παιδείας της Σουηδίας και για αυτό συχνός ομιλητής τόσο για θέματα λογοτεχνίας, όσο και για πολιτικά, είναι ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας. Τον παρακολουθούμε σε μια ευαίσθητη φάση της ζωή του, κοντά στα πενήντα, όπου η γυναίκα του Μάργια αποφασίζει να πεθάνει. Κι όταν εκείνη χάνεται, αρχίζει μια εσωτερική αναζήτηση του Γκέοργκ, κατά την οποία συνειδητοποιεί πως δεν ήταν ο μεγάλος έρωτας της Μάργιας. Ένα γράμμα στη ντουλάπα περιπλέκει ακόμα περισσότερο την αίσθησή του πως την εγκλώβισε σε ένα γάμο ζεστασιάς, αλλά όχι πάθους.
Οι χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν, ο καλύτερος του φίλος Μίλαν που είναι Τσέχος, οι υπάλληλοι στο κέντρο, η καινούργια του κοπέλα από τη Ρουμανία, είναι όλοι μετανάστες και εξαιρετικά ενδιαφέροντες. Από τις συζητήσεις των ηρώων προκύπτει η ομορφιά του βιβλίου, όπου απόψεις για τη σοσαλιαδημοκρατία, μπλέκονται με αυτές για τη λογοτεχνία, τη μετανάστευση, την εξορία και φτάνουν ως τον Οβίδιο.
Για το τέλος άφησα δυο σκέψεις για τον τίτλο. Μάλλον συνηθισμένος και άτονος, «Φίλοι και εραστές», δεν προϊδεάζει για τις αρετές αυτού του αξιόλογου μυθιστορήματος.
Ο κεντρικός ήρωας, Γκέοργκ, ένας μεσήλικας αποτυχημένος ποιητής, διευθυντής του Εργατικού Οργανισμού Παιδείας της Σουηδίας και για αυτό συχνός ομιλητής τόσο για θέματα λογοτεχνίας, όσο και για πολιτικά, είναι ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας. Τον παρακολουθούμε σε μια ευαίσθητη φάση της ζωή του, κοντά στα πενήντα, όπου η γυναίκα του Μάργια αποφασίζει να πεθάνει. Κι όταν εκείνη χάνεται, αρχίζει μια εσωτερική αναζήτηση του Γκέοργκ, κατά την οποία συνειδητοποιεί πως δεν ήταν ο μεγάλος έρωτας της Μάργιας. Ένα γράμμα στη ντουλάπα περιπλέκει ακόμα περισσότερο την αίσθησή του πως την εγκλώβισε σε ένα γάμο ζεστασιάς, αλλά όχι πάθους.
Οι χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν, ο καλύτερος του φίλος Μίλαν που είναι Τσέχος, οι υπάλληλοι στο κέντρο, η καινούργια του κοπέλα από τη Ρουμανία, είναι όλοι μετανάστες και εξαιρετικά ενδιαφέροντες. Από τις συζητήσεις των ηρώων προκύπτει η ομορφιά του βιβλίου, όπου απόψεις για τη σοσαλιαδημοκρατία, μπλέκονται με αυτές για τη λογοτεχνία, τη μετανάστευση, την εξορία και φτάνουν ως τον Οβίδιο.
Για το τέλος άφησα δυο σκέψεις για τον τίτλο. Μάλλον συνηθισμένος και άτονος, «Φίλοι και εραστές», δεν προϊδεάζει για τις αρετές αυτού του αξιόλογου μυθιστορήματος.
*Η κριτική δημοσιεύεται στο δεύτερο τεύχος της Bookmarks που κυκλοφορεί.
http://issuu.com/e-bookmarks/docs/bookmarks02-web?mode=a_p
"Φίλοι και εραστές", Θοδωρής Καλλιφατίδης, εκδ. Γαβριηλίδης, 2009, σελ. 311
Εχω παρακολουθησει τον Καλλιφατιδη σε προηγουμενα εργα του.Ειναι κατα την γνωμη μου ενας συγγραφεας αρτιος, που ακουμπα με πολυ ευαισθητο τροπο την συγχρονη πραγματικοτητα και αποκαλυπτει μεσα απο τις φιγουρες των ηρωων του, αληθειες που πολλες φορες μας ειναι αγνωστες.Καποια στιγμη με αφορμη τα βιβλια του ξανασκεφτηκα τον κινηματογραφο του Μπεργκμαν.Κατερινα σκεφτομαι να αγορασω το βιβλιο του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερινα μια μικρη αναφορα στην Μαργκαρετ Ατγουντ,με καποια καθυστερηση.Οποιος δεν εχει διαβασει την "Κλεφτρα Κισσα" και τον "Τυφλο Δολοφονο",δεν ξερει τιποτα γιαυτην την συγγραφεα.Ειλικρινα αξιζει.Καλο βραδυ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ για την Άτγουντ,η "Κλέφτρα Κίσσα" ειδικά.... Θα πρόσθετα όμως και την "Πορφυρή δούλη". Εξαιρετικά και τα τρία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Καλλιφατίδης μου άρεσε. Οι αναφορές του σε βιβλία, λογοτεχνία, σινεμά και τα συμπεράσματα για πολιτική, μετανάστευση, λογοτεχνία με κράτησαν. Λίγο στην "παραφιλολογία" του έρωτα με χάλασε. Σε αυτό ήταν αρκετά κοινότυπα τα αποφθέγματά του.
Σε θαυμάζω που διαβάζεις τόσο πολύ και οι κριτικές σου αξιόπιστες. Αν γράφεις και δικά σου, θα χαρώ να διαβάσω κάτι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφω αλατάκι. Αλλά δυσκολεύομαι να βρω εκδότη, για το μυθιστόρημά μου τουλάχιστον. Αν έχεις όρεξη θα μπορούσα να σου στείλω ηλεκτρονικά κανένα διήγημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήTo «Φίλοι και εραστές» το έχω διαβάσει
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι το βρήκα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα και δεν καταλαβαίνω γιατί
του 'ρίχνεις' μερικές σκιές.
Παρά τις καλές και "καλές" κριτικές που διαβάζω για διάφορα βιβλία, πολλές φορές (τις περισσότερες), διαβάζοντας τα έχω απογοητευθεί ή (τουλάχιστον) δεν με ικανοποίησαν στο βαθμό που περίμενα. Εκτός σε περιπτώσεις "ευανάγνωστων" που διαβάζω ξαπλωμένος στη παραλία τα καλοκαίρια, βιβλία που δεν χρειάζονται σκέψη, βιβλία που δεν προκαλούν προβληματισμό....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο ο πωλητής από τις εκδόσεις μου είπε τα καλύτερα γι' αυτό το βιβλίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω διαβάσει τίποτα δικό του.
Για σκιές δεν ξέρω.... Απλά γράφω τί μου άρεσε και τί όχι. Η λογοτεχνία φυσικά και ως ένα βαθμό είναι θέμα προσωπικού γούστου. Το βιβλίο ήταν καλό, απλά δε μου φάνηκε ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήMike, οι μεγάλες προσδοκίες βλάπτουν. Εγώ διαβάζω χωρίς αυτές, απλά γιατί μου αρέσει να διαβάζω.
librarian, ούτε κι εγώ έχω διαβάσει κάτι άλλο δικό του. Θα διαβάσεις αυτό να μας πεις τη γνώμη σου; Μου αρέσει πολύ η ιδέα της ανταλλαγής απόψεων.
Και βέβαια έχω όρεξη, θα το διαβάσω με χαρά, άλλωστε τα δικά μου τα δημοσιεύω στο www.alataki2.blogspot.com αν θέλεις να τα διαβάσεις. Μπορείς να μου στείλεις στο inofot@yahoo.gr
ΑπάντησηΔιαγραφή