Ξεκίνησα να διαβάζω τον «Καιν» με αληθινό ενθουσιασμό. Εκτός από τους καθαρά συναισθηματικούς λόγους – ο Σαραμάγκου είναι από τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς, ο πρόσφατος χαμός του με συγκλόνισε, αυτό είναι το τελευταίο του βιβλίο- το θέμα είναι, για μια μικρή αθεΐτσα σαν μένα, αβανταδόρικο.
Ο Σαραμάγκου επιλέγει για ήρωα του τον Καιν, τον αδελφοκτόνο, για να ξαναγράψει επεισόδια της βίβλου, από την αρχή της, από την έκπτωση του ανθρώπου από τον παράδεισο μέχρι το τέλος. Στην αρχή η στρέβλωση αυτών των γνωστών ιστοριών είναι διασκεδαστική και γοητευτική, από τα μέσα όμως του βιβλίου και μετά άρχισε να με κουράζει. Ίσως φταίει η όλο και μεγαλύτερη αδιαφορία μου για τα «θεία».
Αν εξαιρέσει πάντως κανείς τα προσωπικά του καθενός με το θεό ή την αθεΐα του, αντιλαμβάνομαι πως πρόκειται για ένα άρτιο, αρτιότατο βιβλίο. Γραμμένο με τον προσωπικό τρόπο του συγγραφέα, με την γνωστή του ιδιοτροπία στη στίξη και τη σύνταξη, περνά μηνύματα εκεί που πρέπει, με μια ειρωνεία σοβαρή άλλοτε και κάποτε παιχνιδιάρα. Με λίγα λόγια συνηθισμένος Σαραμάγκου, πάντα πολύ λίγο μακριά από το τέλειο.
Νομίζω πως μερικές φορές οι εμμονές δεν αποτελούν τον καλύτερο σύμβουλο για τους καλλιτέχνες. Όταν ο Σαραμάγκου άφηνε στην άκρη την καθολική εκκλησία δημιουργούσε αριστουργήματα περνώντας και πάλι τα μηνύματα του. Θέλω να το διαβάσω κάποια στιγμή γιατί θέλω να έχω άποψη για το σύνολο του έργου του αλλά ως εκεί. Καλή χρονιά να έχουμε, ωραία βιβλία να διαβάσουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο πιστεύω κι εγώ. Πάντως θα το διάβαζα μόνο και μόνο επειδή είναι δικό του. Καλή μας χρονιά και καλά διαβάσματα να έχουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆντε πάλι η στάμπα! Μα δεν μπορώ να τη συνηθίσω με τίποτα,μου θυμίζει τα ΠΩΛΕΙΤΑΙ(από εκεί θα το εμπνεύστηκαν,φαίνεται!).Χαμογέλασα με τη δεύτερη παράγραφο του κειμένου σου,διότι κι εγώ όταν το πρωτοείδα στο βιβλιοπωλείο ένιωσα τον αθεούλη μέσα μου να με γαργαλάει,ωστόσο δεν το αγόρασα,ακριβώς γιατί υποψιάστηκα ότι η λοξή ματιά στο μύθο θα με κουράσει,μια που την έχω συνηθίσει από μόνος μου.Ενδιαφέρουσες οι λοξές ματιές βέβαια,τόσο όταν πέφτουν πάνω στον κόσμο όσο και πάνω σε κείμενα,μύθους και παραμύθια! Και μια που λέω παραμύθια,θυμάμαι τώρα ένα του Τριβιζά,όπου μας αποκαλύπτει ότι η χελώνα νίκησε το λαγό στον αγώνα δρόμου όχι λόγω ακάματης βούλησης και εργώδους προσπαθείας,αλλά επειδή ήταν...ντοπαρισμένη,χεχε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧε,χε... άτακτη χελώνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ στάμπα απαράδεκτη. Και στο "ζωντανό" βιβλίο ακόμα πιο κακόγουστη.
Καλημέρα σας
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι ο Σαραμάγκου δεν αρκείται σε μια απλή λοξή ματιά του μύθου, αντιθέτως τολμά να κρίνει τον μύθο βαθειά και μάλιστα όχι οποιονδήποτε μύθο, αλλά αυτόν που έχει ενδυθεί τον μανδύα του Ιερού Βιβλίου. Αν κανείς το δει ως ένα μεγάλο ανέκδοτο (σαν αυτά του τύπου με τον Αγιο Πέτρο που λέμε) είναι φυσικό να κουραστεί κάποια στιγμή. Δεν φτάνει στο ύψος του "Περί τυφλότητος" ή του "Περί Θανάτου" αλλά είναι Σαραμάγκου. Συμφωνώ ότι ο Σαραμάγκου δεν χρειάζεται στάμπες. Οι "εμμονές" ενός συγγραφέα δεν με απασχολούν τόσο, όσο το ίδιο το κείμενό του. Εγώ θα το πρότεινα, διαβάζεται με μια αναπνοή και όσοι δεν συμφωνούν με την αιρετική σκέψη του, είμαι σίγουρος θα χαμογελάσουν συγκαταβατικά σε πολλά μηνύματα του βιβλίου
Σας ευχαριστώ
Ίσως αυτή η ανιερότητα του μυθιστορήματος μου διέφυγε κι έτσι με κούρασε.
ΑπάντησηΔιαγραφή