"The French Lieutenant’s Wife", John Fowles

Ομολογουμένως το “The French Lieutenant’s Wife”, του Τζον Φόουλς μπορεί να γίνει ένα βιβλίο πολύ κουραστικό. Οι κοντά πεντακόσιες σελίδες του μιμούνται κατά κάποιο τρόπο τα Βικτωριανά μυθιστορήματα σε λεπτομέρειες και περιγραφές. Αυτή η μίμηση είναι εσκεμμένη, γιατί αν οι ήρωες ζουν στο 1867, ο αφηγητής ζει στο τώρα, ξέρει πολλά, είναι ένας παντογνώστης- θεός που κάνει και μια guest εμφάνιση. Η ύπαρξη του και μόνο αρκεί για να κάνει το βιβλίο ενδιαφέρον και σημαντικό, μιας και πέρα από την πλοκή το μυθιστόρημα αυτό είναι μια πραγματεία πάνω στην ανθρώπινη φύση και πως η κατά καιρούς κοινωνική σύμβαση τη διαμορφώνει.

Ήρωας ο Τσάρλς Σμίθσον, ευγενής στην καταγωγή- θα κληρονομήσει τον τίτλο του θείου του- με αρκετά λεφτά ακόμα αλλά όχι τόσα πολλά όσο ο νεόπλουτος πατέρας της αρραβωνιαστικιάς του. Είναι ένας άντρας της εποχής, που έχει διαβάσει Δαρβίνο, θα ήταν σχεδόν σοσιαλιστής στις απόψεις του αν τον αφήναν, έχει ταξιδέψει πολύ κι όμως δεν μπορεί να ξεφύγει από τους τύπους της τάξης του και την χαριτωμένη αρραβωνιαστικιά του, που νοιάζεται μονάχα για τουαλέτες και έπιπλα. Και ξαφνικά γνωρίζει μια γυναίκα μυστήριο, οι χωριανοί στο θέρετρο που παραθερίζουν τη φωνάζουν «Τραγωδία» ή «Η πόρνη του Γάλλου υπολοχαγού». Είναι μια γυναίκα μορφωμένη που δούλευε σαν γκουβερνάντα όταν την ξεμυάλισε ο Γάλλος αξιωματικός και την έκανε δική του. Από τότε τον περιμένει να γυρίσει να την παντρευτεί και ατενίζει το πέλαγο. Ή τουλάχιστον έτσι λέει το τοπικό κουτσομπολιό για κείνη, γιατί η Σάρα είναι πολυεπίπεδη, έξυπνη και δυνατή. Οι συναντήσεις τους στην απαγορευμένη ακτή θα σημάνουν πολλά και για τους δυο.

Σε κάποια σημεία, το μυθιστόρημα το βαρέθηκα, κάποιες σελίδες δεν θα κρύψω πως τις διάβασα διαγώνια. Ήταν και άλλες όμως που ο αφηγητής τις έκανε δυνατές, ενδιαφέρουσες, συγκινητικές, τόσο που αυτός ο τόσο μακρινός χαρακτήρας γινόταν οικείος κι ας ήταν ξένος. Ένας σύγχρονος και ταυτόχρονα Βικτωριανός άνθρωπος.