Βιβλιοπροτάσεις: "The Master and Margarita", Michail Bulgakov

To « The Master and Margarita» του Μπουλγκάκοφ είναι ένα βιβλίο που συνηθίζει να παρεισφρύει στις λίστες με τα αγαπημένα πολλών γνωστών μου. Πιθανολογώ πως τώρα πια θα ξεγλιστρά μέσα και στις δικές μου. Το βιβλίο γράφτηκε και ξαναγράφτηκε τη δεκαετία του 30, αλλά δημοσιεύτηκε λογοκριμένο και μόνο πολύ αργότερα στην δεκαετία του 60 όταν ο συγγραφέας ήταν ήδη από χρόνια νεκρός ανασυντάχτηκε η ολοκληρωμένη του μορφή που δεν σταμάτησε να αλλάζει ως το 1989. Ο ίδιος ο Μπουλγκάκοφ υπέστη λογοκρισία σε τέτοιο βαθμό που επισήμως σταμάτησε να γράφει αν και στα κρυφά έγραφε τη Μαργαρίτα.

            Το μυθιστόρημα είναι αστείο,  καυστικό,  ερεθιστικό, σε σημεία εξαιρετικό. Όλα αρχίζουν με την επίσκεψη του Διάβολου στην άθεη Μόσχα. Αυτός και η παρέα του, μια συμμορία παλιάτσων- ένα γελοίο υποκείμενο, μια ομιλούσα γάτα, ένας αρχαίος δαίμονας, ένας άλλος που σε κοιτά με το βλέμμα του θανάτου και μια θεόγυμνη μάγισσα- ταράζουν τα νερά της Μόσχας, ξεγλιστρούν από τη γραφειοκρατία και τα κρατικά όργανα, δίνουν παράσταση μαύρης μαγείας στο Βαριετέ, στο διάβα τους σκορπίζουν νεκρούς, τρελούς του ασύλου και γελοιοποιημένα ανθρωπάκια. Εκεί στο άσυλο, και μόνο μετά από αρκετά κεφάλαια, θα γνωρίσουμε και τον «Μάστερ». Παράλληλα εκτυλίσσεται μια άλλη ιστορία, αυτή του Πόντιου Πιλάτου τις μέρες που αναγκάστηκε να καταδικάσει σε θάνατο έναν αθώο «Μεσσία» που δεν είχε σχεδόν καθόλου υποστηρικτές και για τον οποίο ένιωθε μια αλλόκοτη συνάφεια και έλξη. Η ιστορία του Πληρεξούσιου της Ιουδαίας μας ακολουθεί από την εντυπωσιακή αρχή του Διαβόλου στους λογοτεχνικούς κύκλους της Μόσχας και του περίφημου Masolit, του κλαμπ των λογοτεχνών, μέχρι το βιβλίο που έγραψε ο Μάστερ και τον έριξε στο τρελάδικο που έχει θέμα, ναι, τον Πόντιο Πιλάτο. Την Μαργαρίτα δεν την γνωρίζουμε παρά στο δεύτερο μέρος, όπου πουλά την ψυχή της στο διάβολο για να βρει τον εραστή της, τον Master όπως τον λέει, που είναι κλεισμένος στην ψυχιατρική κλινική μετά από την δριμύτατη κριτική που υπέστη για το χειρόγραφο του για τον Πιλάτο, αλλά εκείνη δεν το ξέρει. Γίνεται η οικοδέσποινα του διαβόλου για μια νύχτα σε έναν σατανικό χορό κι εκείνος της χαρίζει μια ευχή.

            Όπως καταλαβαίνετε μιλάμε για ένα απίστευτο πάρτυ σάτιρας, ιδεών, πικρίας, ένα μυθιστόρημα εντυπωσιακό, μοντέρνο ακόμα και τώρα ογδόντα χρόνια μετά. Ίσως και κλασικό, αν και αυτός ο τίτλος πολύ λίγο του ταιριάζει. Με λίγα λόγια τώρα που τελείωσε νιώθω μια μικρή θλίψη που δεν θα είναι εκεί να συντροφεύει τις νύχτες μου.