"η Τζούλιετ γυμνή", Nick Hornby

Γράφοντας κριτική για το «η Τζούλιετ γυμνή», σχεδόν μόλις τελειώσα να διαβάζω την τελευταία σελίδα του βιβλίου, για ένα μπλογκ στο ίντερνετ, νιώθω λιγάκι σαν τον κεντρικό ήρωα του μυθιστορήματος, τον Ντάνκαν. Και δεν φοβάμαι μην κάνω τα λάθη του, μάλλον γιατί εμμονή με τον Νικ Χόρνμπυ δεν έχω. Δεν έχω διαβάσει το High Fidelity αν και την κινηματογραφική του εκδοχή τη λάτρεψα, δεν είμαι από τους κολλημένους με τη μουσική- ζω όμως με έναν τέτοιο- κι όμως το μυθιστόρημα το αγάπησα, ίσως γιατί μετά από έναν μήνα απραξίας με έβαλε ξανά σε ρυθμούς διαβάσματος.

Ο Χόρνμπυ γράφει λοιπόν για αυτό που ξέρει καλά, τη μουσική και τις ανθρώπινες σχέσεις. Πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι Άγγλων, ο Ντάνκαν και η Άννι, κολλημένοι με έναν ημιάγνωστο Αμερικάνο τραγουδιστή τον Τάκερ Κρόου, που μετά από ένα εκπληκτικό άλμπουμ, το Τζούλιετ, τα παράτησε και έγινε ερημίτης. Ο Ντάνκαν, μαζί με καμιά δεκαπενταριά άλλους τρελαμένους ανά τον κόσμο, διατηρεί έναν ιστοχώρο-βωμό στον Τάκερ και περιστρέφει τη ζωή του γύρω από την εμμονή του. Η Άννι πλησιάζει τα σαράντα, αγαπά τον Κρόου χωρίς τη φανατίλα του Ντάνκαν, νοιάζεται και για τα άλλα, που δεν έχουν παιδί, που δεν είναι παντρεμένοι, που ζουν σε ένα κολοχώρι στη μέση του πουθενά, που ποτέ δεν ένιωσε πραγματικά ερωτευμένη. Ο καταλύτης είναι μια πρωτόλεια μορφή του αγαπημένου τους άλμπουμ, το Τζούλιετ χωρίς την τελική επεξεργασία, το Γυμνή, που τους διχάζει και τους αναστατώνει τη ζωή. Α, στο μυθιστόρημα πρωταγωνιστεί και ο Τάκερ Κρόου  αυτοπροσώπως.

Πρόκειται για ένα απολαυστικό ανάγνωσμα. Δεν συζητάμε για κανένα αριστούργημα, ούτε φυσικά για ένα βιβλίο που θα σου αλλάξει την οπτική στα πράγματα. Αν και τώρα τελευταία τείνω να πιστέψω πως τέτοια βιβλία έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν.