Στα τρία χρόνια ζωής αυτού του ιστοχώρου, τη γνώμη μου για κάτι άλλο εκτός από βιβλία δεν την έχω γράψει. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν ακούω μουσική, δεν βλέπω κινηματογράφο, θέατρο και τηλεόραση. Απλά πηγαία δεν αισθάνομαι ποτέ την ανάγκη να το κάνω. Για αυτό και για την παράσταση που θα σχολιάσω δεν θα πω τίποτα σχεδόν για τους ηθοποιούς, τον χώρο, το στήσιμο, παρά μόνον για το κείμενο.
Λοιπόν, στο «Γεύμα» στο θέατρο Άρτι πήγα γιατί με κάλεσαν. Είχα καιρό να δω θέατρο (το υπολογίζω να έχει περίπου την ηλικία του σκιουράκου η αποχή μου από το σπορ – για ευνόητους λόγους), η συγγραφέας ήταν βραβευμένη σε διαγωνισμό πρωτότυπου θεατρικού σεναρίου με κριτές πολλούς και διακεκριμένους του χώρου, κι έτσι βρέθηκα στο μικρό θεατράκι της οδού Ηπείρου το Σάββατο.
Πρωταγωνιστές ένας πατέρας και οι δυο του κόρες σε ένα παρακμιακό ταβερνείο, όπου δεν πατά ψυχή, δεν έχουν πια προμήθειες ούτε για να φάνε οι ίδιοι, ρεύμα, τίποτα, και τους τηλεφωνούν για μια μεγάλη κράτηση. Πρέπει πάση θυσία να βρεθεί φαγητό. Η μια κόρη, τσαχπίνα, ξεπεταγμένη, κοκαϊνομανής, θα πουλήσει ό,τι μπορεί -κυρίως το κορμί της- αλλά δεν θα τα καταφέρει. Τελικά τη λύση θα την δώσει η δεύτερη κόρη, η καθυστερημένη.
Το κείμενο κυριολεκτικά και μεταφορικά συνομιλεί με το θεό. Κι αν το μικρό πρόγραμμα σε προδιαθέτει για αυτό, για την ιστορία του Κανιβαλισμού, της Θείας Ευχαριστίας, των Θυέστειων δείπνων, της θυσίας, τίποτα δεν σε προετοιμάζει για τη λύτρωση που μπορεί να νιώσει κανείς για κάτι τόσο αδιανόητο και απλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου