Ψάχνοντας για εκδότη

            Νιώθω στο πετσί μου τον αναβρασμό, την ένταση, λίγος από τον παλιό θυμό έχει επιστρέψει. Αλλά γύρισε μαζί του και η ανάγκη για γραφή. Δυο χρόνια τώρα γράφω μόνο σπαράγματα, ένα διήγημα από δω, δυο λέξεις από κει, παρατημένο το τελειωμένο μου χειρόγραφο δυο χρόνια στα ντουλάπια, μισοξεκινισμένα τρία. Όμως τώρα αυτό που ξεκίνησε θα τελειώσει, έχει φτάσει ήδη στην καμπή που ξέρω τους ήρωες, που αναστήθηκαν μέσα στα χέρια μου, που τώρα αποζητούν μια αυτενέργεια εντυπωσιακή πάντα, μια ανατροπή.

             Κοινώς τώρα ήρθε η ώρα να βγει από το συρτάρι μου το παλιό -γιατί πρέπει να δώσει τη θέση του στο ντουλάπι στο νέο-  και να κάνει τη γύρα του στους εκδότες. Τα βράδια κάνω ένα τελευταίο πέρασμα σε αυτό το κείμενο που έγραψα πριν χρόνια και σιχαίνομαι που το κράτησα τόσον καιρό, που ίσως να είναι πια λίγο εκτός τόπου και χρόνου. Δεν είναι όμως, τα βιβλία παραδόξως δεν παλιώνουν. Τουλάχιστον όχι μέχρι να περάσουνε αιώνες.

            Γύρισε και λίγος από τον θυμό μου για την προηγούμενη μου εμπειρία, λίγος από τον ενθουσιασμό μου. Μια από αυτές τις μέρες με τα χειρόγραφα ανά χείρας θα χτυπήσω πάλι την πόρτα των εκδόσεων. Σε κακή συγκυρία, με άσχημη προϊστορία, με δύσκολο θέμα, ως συνήθως, δηλαδή. Αλλά αυτό είναι το μόνο που αξίζει τον κόπο να κάνω, για μένα.