Θα ομολογήσω πως πριν από αυτό το μπλογκ δεν είχα καν ακούσει να γίνεται λόγος για τον Κορτάσαρ, όμως από τότε που άρχισα να παρακολουθώ στενά ιστολόγια, το "Κουτσό" είχε την τάση να μπαίνει στις λίστες των ανθρώπων με τα αγαπημένα τους, κι έτσι το αγόρασα. Το άφησα κάποιον καιρό να αναπαυτεί. Το καλοκαίρι διάβασα την εισαγωγή στην ελληνική έκδοση και αποθαρρύνθηκα, χρειαζόμουν χώρο και χρόνο αποφάσισα. Έπειτα το ξεκίνησα ξανά στην αρχή ετούτου του μήνα. Πέντε βιβλία διαβασμένα και 130 σελίδες αργότερα, μάλλον δεν είχα μπει ακόμα στο πνεύμα. Μια διαδικτυακή φίλη μπήκε στον κόπο να με μαλώσει μέσω mail, μαζεύτηκα. Και φτάσαμε στο Κεφ.21. Μαγεύτηκα, διάβασα σχεδόν μονορούφι το εκπληκτικό αυτό βιβλίο ως το πρώτο τέλος του, στο Κεφ.56. Έπειτα ξανααπίστησα. Δεν είμαι σίγουρη πως μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη, έχω διαβάσει το «Κουτσό» μόνο με τον κλασικό τρόπο, από την αρχή μέχρι το τέλος, κι όχι με τον δεύτερο ανάκατο. Με σιγουριά πρόκειται για κάτι μεγαλειώδες. Από την άλλη εγώ σπανίως κάνω απιστίες, γενικά.
Κάποιες στιγμές το βιβλίο είναι ένα φιλοσοφικό κείμενο, άλλες ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα, με αρχή μέση τέλος, η πραγματικότητα, όπως πιστεύει ο κεντρικός ήρωας, χάνεται αλλά υπάρχει ταυτόχρονα, δεν είναι διαφορετικοί κόσμοι που μπορείς να εφεύρεις, ούτε στα αλήθεια μια απλή αλλαγή οπτικής. Η πραγματικότητα υπάρχει αλλά δεν υπάρχει. Όπως υπάρχει και δεν υπάρχει ο κεντρικός ήρωας, ένας τύπος που αφήνει τη γυναίκα της ζωής του στην πιο δύσκολη της ώρα, κι έπειτα την ψάχνει χλιαρά, ως τα πέρατα του κόσμου. Ένας άνθρωπος που μπερδεύει την γυναίκα του καλύτερου του φίλου με τη δική του, που μπορεί, αλλά δεν μπορεί να ερωτεύεται. Γιατί είναι «χαλασμένος» από το διάβασμα, ανίκανος να νιώσει με τον μεταφυσικό τρόπο της αδαούς αλλά ταυτόχρονα αυθεντικής Μάγα, γιατί είναι «φτιαγμένος» από το διάβασμα, μπορεί να ξεχωρίσει το νόημα. Ή μάλλον ξέρει πως είναι αδύνατο στην τελική να ξεχωρίσεις το νόημα.
Το Κουτσό μάλλον όλοι στη ζωή μας το έχουμε παίξει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το έχουμε νιώσει στο πετσί μας, την αδεξιότητα να ρίξεις την πέτρα εκεί που θες, την αδυναμία να φτάσεις με το ένα πόδι εκεί που μπορείς. Την αίσθηση του γελοίου όσο το παίζεις, το Κουτσό ίσως δεν αρέσει σε κανέναν, άλλα ασκεί την ίδια γοητεία που είχε και για την Ταλίτα, το έπαιξε γιατί ψυχανεμιζόταν πως θα την έβλεπε ο Ολιβέιρα, δεν ήταν άμοιρη ευθυνών. Κανένας δεν είναι.
Ψάχνω να βρω αν με απώθησαν τα «κεφάλαια που θα μπορούσαν να παραληφθούν». Στην αρχή ναι, με άφησαν κρύα ενώ εγώ ήμουν ήδη ζεστή από την ιστορία, μου έδωσαν μασημένη τροφή εκεί που δεν τη γύρεψα. Την επόμενη φορά, που θα διαβάσω το «Κουτσό» ανάκατα, ίσως και να με συναρπάσουν. Γιατί θα υπάρξει επόμενη, όπως καταλάβατε.
Κατερίνα, σε είχα προειδοποιήσει ένα μήνα πριν, όταν ανακοίνωσες ότι «απιστούσες» απέναντι στο «Κουτσό», πως αυτό το ανορθόδοξο βιβλίο πρέπει να διαβαστεί με τον ανορθόδοξο τρόπο ειδάλλως τα υπόλοιπα κεφάλαια απλά δεν χρειάζεται να διαβαστούν, γιατί τελικά δεν είναι δυνατόν να διαβαστούν ξεκομμένα, παρά το ότι ο συγγραφέας υποστηρίζει το αντίθετο. Οπότε μια δεύτερη ανάγνωση, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου είναι νομίζω αναγκαία. Εντωμεταξύ έχω να σου προτείνω ένα ενδιαφέρον κουίζ για το υπέροχο blog σου. Στο «Φαρενάιτ 451» του Ray Brandbury , σ’ έναν κόσμο που τα βιβλία βρίσκονται υπό διωγμό και καίγονται από τις δυνάμεις τις πυροσβεστικής, οι φανατικοί βιβλιόφιλοι για να τα προστατέψουν αναλαμβάνουν να τα αποστηθίσουν, διασώζοντάς τα έτσι από γενιά σε γενιά, με καθένα από αυτούς να ταυτίζεται ολάκερος με το βιβλίο που αναλαμβάνει να αποστηθίσει. Θα σου πρότεινα να θέσεις αυτό το ερώτημα, δηλαδή το ποιο βιβλίο θα επέλεγε καθένας απ’ τους αναγνώστες του blog σου να ενσαρκώσει, αναλαμβάνοντας φυσικά καθένας, μαζί με την απάντησή του να εξηγήσει το γιατί, το τι είναι αυτό που στο βιβλίο που επέλεξε του προκαλεί τόση λατρεία ώστε να ήταν μπορετό να του αφοσιωθεί σε τέτοιο βαθμό. Ελπίζω να βρίσκεις την ιδέα ενδιαφέρουσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, το ερώτημα έχει ήδη αρχίσει να με τριβελίζει, οπότε θα οργανωθεί αμέσα το "κουίζ". Στην αρχή νόμιζα πως η απάντηση είναι εύκολη, αλλά δεν είναι....
ΑπάντησηΔιαγραφήΠήγα προχτές στο λίγο χρόνο που είχα να αγοράσω "Το κουτσό". Σε μεγάλα βιβλιοπωλεία παρακαλώ...τζίφος! Τελικά θα το παραγγείλω από το μικρό βιβλιοπωλείο της γειτονιάς...Κάτι μου λέει ότι οι αναρτήσεις σου το εξαφάνισαν από τα ράφια..δε βλεπω την ώρα να το αρχίσω (φοβού Χανς μη σε αφήσω πάλι στην άκρη)...πολύ ωραίες αναρτήσεις Κατερίνα, να 'σαι καλά
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες να... φταίω εγώ; Μπα, για κάποιο λόγο δεν το πιστεύω. Εγώ ευχαρσιτώ για το κοπλιμέντο, χαίρομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έχω διαβάσει πριν από χρόνια με τον "κλασικό" τρόπο. Με γοήτευσε,με απώθησε,μου έδωσε ελπίδα και με έκανε να αισθάνομαι ότι κυλώ μες τον εφιάλτη ενός άλλου. Ήρθε η ώρα ,βλέπω, να το ξαναπιάσω λοιπόν. Νομίζω όμως πως αυτή τη φορά,όχι μονορούφι. Αργά ,κεφάλαιο το κεφάλαιο μέχρι να αρχίσει να φαίνεται ο πίνακας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ πιστεύω πως μετά από κάποιο καιρό του χρωστάω κι άλλη ανάγνωση. Περιμένω εντυπώσεις από τη δεύτερη φορά.
ΑπάντησηΔιαγραφήκεφάλαιο 93.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως μπορώ να το βρω αυτό το βιβλίο?Είναι εξαντλημένο από τον εκδότη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ!
Καλημέρα Τελικά διαβάσατε ποτέ το Κουτσό με τον ανορθόδοξο τρόπο?
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίη
Διάβασα το βιβλίο πρόσφατα σε μετάφραση Κυριακίδη με τον γραμμικό τρόπο. Δεν μου άρεσε. Θεωρώ πως είναι ένα ακατάληπτο συνονθύλευμα παράθεσης λογοτεχνικών και φιλοσοφικών αποφθεγμάτων. Πολλά εξ αυτών δεν αναφέρονται σωστά, οπότε ο μεταφραστής αναφέρει ότι τα "παραφράζει" αν και νομίζω πως ο συγγραφέας απλά δεν τα γνωρίζει καλά. Υπερτιμημένο βιβλίο, φλύαρο, χωρίς νόημα, με άσχημο περιεχόμενο. Θα μου πείτε, γούστα αυτά. Αλλά πολύ φλυαρία, ψευτοφιλοσοφία, λίγο αργκό, προσπαθεί να γίνει σουρεάλ, αλλά... Θα συνεχίσω να απορώ γιατί το εκθειάζουν τόσο πολύ, προφανώς ντρέπονται να πουν ότι δεν το καταλαβαίνουν κι ότι είναι απλά χάλια.
ΑπάντησηΔιαγραφή