Ο παππούς Ισαάκ Ασίμωφ.....

Σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες τί ήταν αυτό που μου έβαλε το μικρόβιο της γραφής. Πέρα από την έμφυτη κλίση μου, το πρώτο μου ποίημα το έγραψα πολύ νωρίς – αλλά αυτό το κάνουν πολλά παιδάκια- και την άθλια εφηβεία μου, που με οδηγούσε στην δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου με βία και με έκανε να καταβροχθίζω ολόκληρα ράφια από κλασικούς (έχω διαβάσει σχεδόν όλη τη γενιά του 30, πάρα πολλά από τον Τολστόι, τον Ντοστογέφσκι, τον Τσέχωφ έτσι και τα περισσότερα δεν τα έχω ξαναδιαβάσει, πράγμα που είναι κρίμα, γιατί ξαναδιαβάζοντας τους αδελφούς Καραμαζωφ, ας πούμε, συνειδητοποίησα πως την πρώτη φορά στα δεκατέσσερα δεν είχα καταλάβει τίποτα, έμεινα στην ιστορία) δεν είχα μες στην οικογένεια άλλο ερέθισμα δυνατό. Εκτός από…. ουπς, την μανία του μπαμπά με την επιστημονική φαντασία και συγκεκριμένα με τα βιβλία του Ασίμωφ.

Ο αγαπητός παππούς του S.F. είχε μια ευγενή συνήθεια, σε κάθε του βιβλίο εν είδει προλόγου έβαζε ένα επεισόδιο από τη συγγραφική ζωή του, πότε ήταν ο διαπληκτισμός του με κάποιον εκδότη, πότε τι τον οδήγησε να σκεφτεί την ιστορία, κάποτε μονάχα σκόρπιες σκέψεις που με κάποιο τρόπο έδεναν την ιστορία. Με άλλα λόγια, και ίσως άθελα του, ο Ασίμωφ κινούσε μέσα μου τη διαδικασία να σκεφτώ πως γεννιέται τέχνη, από ένα ασήμαντο επεισόδιο στο δρόμο, μέχρι το τι μαγείρεψε η γυναίκα του χθες. Το πρώτο μου διήγημα το έγραψα με αφορμή ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση για την αφή των τυφλών. Το επόμενο γιατί διάβασα μια ιστορία σε ένα περιοδικό. Τα διηγήματά μου σχεδόν πάντα έχουν ένα στοιχείο «μαγικό», άλλοτε πάλι είναι καταφανώς αστυνομικά ή επιστημονικής φαντασίας, απροκάλυπτα αποδίδουν τα εύσημα εκεί που τους ανήκουν, στον παππού Ασίμωφ που βιβλίο του έχω να πιάσω στα χέρια μου καμιά δεκαπενταετία, που τα χιλιοδιαβασμένα τους αντίτυπα έμειναν τιμωρία στο πατρικό μου – ήταν του μπαμπά- που ο συγγραφέας τους είχε την καλοσύνη στα πρελούδια του να μοιράζεται λίγη από την καθημερινή του έμπνευση με όλους.   


Υ.Γ. Καλά, έκτοτε μπορεί να έχουν διευρυνθεί οι επιρροές μου :-Ρ