Μια ιστορία αθεΐας

Θα σας πω μια ιστορία που μάλλον δεν αφορά πολύ αυτό το blog, δεν έχει να κάνει σχεδόν καθόλου με βιβλία, αν εξαιρέσει κανείς το μεγαλύτερο ευπώλητο όλων των εποχών, ούτε με ανάγνωση, ούτε με γραφή. Όμως έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, κι αυτό εν μέρει οφείλεται στα διαβάσματά μου. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια μάλλον αδιάφορη προς τα θρησκευτικά τότε, οι γονείς μου, όπως η μέση οικογένεια της δεκαετίας των 80, είχαν μια χαλαρή πίστη, που περιελάμβανε τον Επιτάφιο, την Ανάσταση και τη μαγειρίτσα- τις μοναδικές φορές που κοινώνησα στη ζωή μου ήταν με το σχολείο. Μεγαλώνοντας συνέβησαν δυο πράγματα, πρώτον εγώ έγινα άθεη, δεύτερον οι γονείς μου μετακινήθηκαν προς πιο θρησκευτικά μονοπάτια, δεν έγιναν θρησκόληπτοι, άλλα άρχισαν τα τάματα, οι επισκέψεις- όχι πολύ συχνές- στα μοναστήρια, ο συχνότερος εκκλησιασμός. Αυτά, παρ’ όλο που μου φαίνονται κάπως αστεία, φρόντισα να μην τα διακωμωδήσω ποτέ, εν αντιθέσει με αρκετούς άθεους δεν έχω μένος για την θρησκεία- η εκκλησία ως θεσμός και το πόσο παρεμβαίνει στην κοσμική ζωή μας είναι άλλο θέμα- με λίγα λόγια να τα σεβαστώ χωρίς να τα σχολιάσω.

Δυστυχώς δεν έτυχα αντίστοιχης συμπεριφοράς για τη δική μου στάση. Οι γονείς  μου συχνά πάνε το παιδί μου στην εκκλησία χωρίς να μου ζητήσουν την άδεια, επέμειναν μέχρι φορτικής αηδίας να βαπτιστεί, σκανδαλίζονται που δεν νηστεύουμε, που δεν θέλουμε να πάμε στην Ανάσταση- για το αρνάκι δεν έχουμε καμία αντίρρηση- κάνουν κακά αστεία, που δυσκολεύομαι να μην αντιγυρίσω. Σήμερα αναρωτιόμασταν αν θα βρούμε να φάμε (τελικά φάγαμε σε ένα Αμερικάνικο εστιατόριο), η κυρία στο μαγαζάκι με κοίταξε άγρια που πήρα γάλα και παγωτό, ένιωσα άβολα που θα έπρεπε να πω στη διαιτολόγο πως δεν νηστεύω. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν και κατά πόσον όλο αυτό είναι φυσιολογικό, γιατί πρέπει εγώ να δηλώσω πως δεν νηστεύω, αντί να γίνεται το ανάποδο. Καταλαβαίνω την παράδοση χρόνων, αντιλαμβάνομαι πόσο αργά αλλάζουν τα ήθη στις κοινωνίες, δεν μπορώ να δεχτώ όμως πως πρέπει να τσακωθώ για αυτό ή έστω να δικαιολογηθώ. Στο κάτω κάτω σε αυτή την συγκεκριμένη Ελληνορθόδοξη πίστη ανήκουν πραγματικά μια χούφτα άνθρωποι.