"Το Θείο Τραγί", Γιάννης Σκαρίμπας

Αναρωτιέμαι γιατί δεν διάβασα « Το Θείο Τραγί» νωρίτερα, ακόμα και σε αυτά τα τραγελαφικά «Κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας» στο σχολείο, βρε αδελφέ. Υποψιάζομαι πως ο Σκαρίμπας δεν βόλευε και συνεχίζει να μην βολεύει κανέναν.

Στη μικρή αυτή νουβέλα, που είναι γραμμένη το 1931, μην ξεχνιόμαστε, εμφανίζεται ίσως ο σημαντικότερος αντιήρωας. Ο Γιάννης είναι ένας αλήτης, που δεν κατήντησε έτσι, είναι στοιχείο αντικοινωνικό και περιθωριακό από επιλογή. Στο πρώτο κομμάτι ο τριτοπρόσωπος αφηγητής μας παρουσιάζει μια επίσκεψη στην αδελφή του, η οποία τρομάζει από τη βρώμα του και την απάθεια του στο άκουσμα του θανάτου της μητέρας τους. Στο δεύτερο κομμάτι την αφήγηση την αναλαμβάνει ο ίδιος ο ήρωας, που οδηγημένος από εκδικητική μανία, βρίσκει καταφύγιο στο κτήμα του άντρα της Μαρίας, που κάποτε τον αγαπούσε, αλλά τον παράτησε γιατί ήτανε φτωχός. Εκεί φροντίζει να μην «κολλήσει» καλοσύνη από κανέναν και να κάνει μπάχαλο τους πάντες, κυρίως αυτούς που κάποτε με κάποιο τρόπο τον ευεργετήσανε.

Η ατμόσφαιρα θυμίζει αρκετά το «Ζητιάνο» του Καρκαβίτσα – μακράν το πιο αγαπημένο μου από τα νεοελληνικά μυθιστορήματα- η γλώσσα είναι τελείως αλλοπρόσαλλη, το ίδιο και η δομή. Με λίγα λόγια πρόκειται για μια γενναία προσπάθεια, την εποχή που όλοι ήταν κολλημένοι σε μια στείρα ηθογραφία, που όπως πολλά πράγματα δεν βρήκε μήτε συνεχιστές μήτε μιμητές.

"Το Θείο Τραγί", Γιάννης Σκαρίμπας, εκδ. Νεφέλη, 1993

Ευχαριστώ τον Νο14ΜΕ για αυτή την ανάρτηση