«Ο θάνατος των ανθρώπων», Δημήτρης Σωτάκης

Μια ενδιαφέρουσα αν και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη ιδέα στηρίζει τον κορμό του καινούργιου μυθιστορήματος του Δημήτρη Σωτάκη. Η ιδέα δεν μας αποκαλύπτεται παρά μόνον στο τέλος, αν και νομίζω πως οι περισσότεροι αναγνώστες θα την έχουν μαντέψει νωρίτερα.

Ο Μάριος ζει σε ένα προστατευμένο χωριό, τη Θάλχη, όπου όλοι είναι χαρούμενοι, ευτυχισμένοι και μονιασμένοι. Τα πάντα γίνονται αρμονικά, οι σχέσεις όλων είναι εξαιρετικές, το χωριό είναι το μοναδικό που κρατά τους νεαρούς κατοίκους του και διοικείται από τη γενική του συνέλευση, όπου όλα αντιμετωπίζονται δίκαια. Ώσπου κάποια μέρα, κάποιοι αρχίζουν να αρρωσταίνουν.

            Το βιβλίο είναι καλογραμμένο, αν και με κούρασαν κάποιες επαναλήψεις στα στοιχεία της πλοκής, ό,τι είχαμε ήδη μάθει από περιγραφές το ξαναμαθαίναμε από τους διαλόγους, χωρίς πολύ νόημα στην επανάληψη. Ο Μάριος είναι ένας γοητευτικός χαρακτήρας, και το χωριό η Θάλχη ένα τρομακτικό μέρος μες στην τελειότητά του. Νιώθω πως λείψαν κάπως οι ιδέες, κάτι που δε συμβαίνει συχνά στα βιβλία του Σωτάκη, χρειαζόταν κάτι παραπάνω από το τελικό ξάφνιασμα για να μπορέσει να κουρδιστεί σωστότερα η ιστορία. Παρ’ όλα αυτά, οι σκέψεις για το ποιος και τι είναι αυτό που καθορίζει τη ζωή μας είναι σημαντικές και σπάνια απαντώνται σε λογοτεχνικά έργα της χώρας μας.

Υ.Γ. Η χαρά της groupie, το αντίτυπο που μου έστειλε η Πολιτεία είναι υπογεγραμμένο, δεν το ήξερα και πολύ χάρηκα όταν άνοιξα την πρώτη σελίδα και το είδα. Φαντάζομαι πως ο συγγραφέας υπέγραψε έναν αριθμό αντιτύπων. Ωραία κίνηση.

«Ο θάνατος των ανθρώπων», Δημήτρης Σωτάκης, Κέδρος 2012, σελ. 299