"Τα χαστουκόψαρα", Λένος Χρηστίδης

Πιθανολογώ πως περίμενα κάπως περισσότερα από τα «Χαστουκόψαρα» του Λένου Χρηστίδη, κυρίως γιατί τον τελευταίο καιρό έβλεπα παντού τα βιβλία του να εκθειάζονται. Η γραφή του Χρηστίδη, με τις μικρές κοφτές φράσεις, αν και ενδιαφέρουσα στην αρχή- κρατά έναν στακάτο ρυθμό ενώ ταυτόχρονα σαν σε θεατρικό βγάζει και γέλιο- προς τη μέση του βιβλίου άρχισε να με κουράζει ενώ στο τέλος είχε γίνει ένα με την ροή της ιστορίας κι έπαψε να είναι αστεία.

Στα «Χαστουκόψαρα», ο Μανώλης, που για να μετριάσει την μοναξιά του έχει συνεχώς ανοιχτή την τηλεόραση, θα δει σε μια από τις πολλές εκπομπές αναζήτησης χαμένων προσώπων, πως είναι αγνοούμενος ο πατέρας του καλύτερου του φίλου και της πρώην γκόμενας του, που έχει να τους μιλήσει τέσσερα χρόνια. Θα αναζητήσει το φίλο του και μαζί θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι για να βρουν τον εξαφανισμένο, που θα τους φτάσει ως το Άγιο Όρος.

Ο συγγραφέας θίγει αρκετά από τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας, σατιρίζει την αγία ελληνική οικογένεια, την αγία ελληνική τηλεόραση και την αγία ελληνική μοναχική κοινότητα βεβαίως βεβαίως. Σε αυτό το επίπεδο πρόκειται για ενδιαφέρον βιβλίο. Όμως η ροή είναι αργή, ο τρόπος γραφής επαναλαμβανόμενος, όπως άλλωστε και τα μοτίβα, οι σκέψεις∙ σα να στερεύει κάπου το υλικό και να μαραίνεται.

Τότε γιατί θα μου πείτε, θα αναζητήσω κι άλλα βιβλία του Χρηστίδη στο μέλλον. Γιατί δεν έχουμε κανέναν σαν κι αυτόν στην ελληνική λογοτεχνία, γιατί παρ’ όλη την γκρίνια πέρασα ένα σχετικά ευχάριστο απόγευμα, και γιατί πώς να το κάνουμε δεν είναι όλες οι ώρες παντού ούτε για Ντοστογιέφσκι, ούτε για το «Κουτσό». Α, κι ίσως γιατί με τον άντρα μου καθιερώσαμε το «Τώρα εσύ θεωρείσαι άνθρωπος;»

«Τα Χαστουκόψαρα», Λένος Χρηστίδης, εκδ. Καστανιώτη, 1997, σελ.236