Φίλοι διαδικτυακοί

           

            Υπάρχουν λίγα πράγματα μόνο που δεν μπορώ να διαχειριστώ. Η θεωρία λέει πως είμαι σχετικά πρακτική και αποτελεσματική, τείνω να συσσωρεύω πάνω μου τις άμεσες φροντίδες, είμαι εγώ που θα κανονίσω τους λογαριασμούς, θα ασχοληθώ με το σπασμένο παράθυρο, θα πάω την εφορία. Χθες μου είπαν πως «γεννήθηκα ώριμη, αλλά παραείμαι συναισθηματική». Ε;

            Δεν είχα ποτέ την τάση της προσκόλλησης, αν κάποιος δεν μου πηγαίνει συναισθηματικά το ξέρει σχεδόν από την πρώτη στιγμή, δεν μπαίνει στον κόπο, δεν μπαίνω ούτε κι εγώ. Αν κάποιον τον θέλω στη ζωή μου, κι ας τα φέρνουν έτσι οι καταστάσεις που να ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες όλο το χρόνο, το ξέρει πως είναι μαζί μου. Με λίγα λόγια οι «κοινωνικές» μου επαφές είναι ελάχιστες, μόνον οι κανονικές. Έτσι ήταν ο πατέρας μου. Από το δικό του παράδειγμα έμαθα να μην θέλω να αλλάξω τους ανθρώπους, μονάχα να τους αποδέχομαι για αυτό που είναι και να προχωρώ στο επόμενο βήμα με αυτούς που μου ταιριάζουν. Δίπλα μου είναι λίγοι και για μένα καλοί.

            Τότε γιατί τόσο εκείνος, όσο κι εγώ τα τελευταία χρόνια που το internet μπήκε πιο δυναμικά στη ζωή μας, αποκτήσαμε τόσους διαδικτυακούς φίλους; Και μιλώ για φίλους, όχι  μόνο για «φίλους στο fb». Λοιπόν, στην «κανονική» ζωή, συναντάς λίγους ανθρώπους με τους οποίους να μοιράζεσαι κοινά ενδιαφέροντα, κι από αυτούς διαλέγεις ακόμα λιγότερους, κι οι συγκυρίες τα φέρνουν έτσι που μοιράζεσαι τη ζωή σου με ελάχιστους. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν την αμεσότητα της γειτονιάς και σου δίνουν τη δυνατότητα για ξεκαθάρισμα. Όταν μπαίνεις σε έναν κύκλο ανθρώπων γιατί διαβάζετε τα ίδια βιβλία ή αγαπάτε την ίδια μουσική, έχεις από την αρχή ένα αβαντάζ, θέμα ενδιαφέρουσας συζήτησης. Και μετά «κολλάς με χαρακτήρες», άλλοι σου πηγαίνουν, άλλοι καθόλου.

            Έτσι δικαιολογείται πως ο πατέρας μου έχει «φύγει» είκοσι μέρες, κι όμως μέρα νύχτα κάποιος είναι στο προφίλ του και  του αφιερώνει ένα κομμάτι, ένα ποίημα, μια καλημέρα ή μια καληνύχτα. Ή πως πραγματικά μηνύματα συμπαράστασης, κι όχι απλά συλλυπητήρια, έλαβα από ανθρώπους με τους οποίους ποτέ δεν έχουμε ιδωθεί, πως δίπλα μου στάθηκαν άνθρωποι που γνώρισα γιατί αγαπάμε τα βιβλία ή γιατί τα παιδάκια μας γεννήθηκαν τον ίδιο μήνα.

            Γεννήθηκα ώριμη αλλά παραείμαι συναισθηματική, είπε η θεία μου. Η έκρηξη των συναισθημάτων μου είναι συχνά παροιμιώδης. Δεν μπορώ να χειριστώ τον θάνατο του πατέρα μου – «κι ας έχω τώρα ένα παιδάκι και πρέπει να σκεφτώ την οικογένειά μου» ( το κλισέ αυτό είναι μακράν το χειρότερό μου). Αποφεύγω να μπαίνω στο προφίλ του  και να κοιτώ «αγνώστους» να τον αγαπούν∙ αγνώστους σε μένα, όχι σε κείνον, νιώθω αποκομμένη από ένα κομμάτι του. Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι που από την πρώτη μέρα συμπεριφέρθηκαν τόσο συγκινητικά, που θρήνησαν και ακόμα θρηνούν για το χαμό του, έχουν κάθε δικαίωμα. Ήταν – και είναι – φίλοι του.


Υ.Γ. Η  μισή αφορμή για αυτήν  την ανάρτηση βρίσκεται εδώ. Και φυσικά από κει βούτηξα και την εικόνα.
Υ.Γ. Κι όμως στην κηδεία του πατέρα μου ήρθαν οι διαδικτυακοί του φίλοι κι ας μην μας ήξεραν, κι ας τους ήταν- φαντάζομαι- άβολο.