Μια ελαστική ουσία

Σήμερα θα σας μιλήσω για τον πόνο. Ανακάλυψα λοιπόν πως ο πόνος που λιμνάζει πήζει, δημιουργεί μια ελαστική ουσία σα ζελέ, που εγκαθίσταται κάπου ανάμεσα στην αρχή του οισοφάγου και τις κλείδες. Τον θυμάσαι κάθε φορά που καταπίνεις, ενίοτε και κάθε φορά που ανασαίνεις, θέλεις να βγάλεις ένα μικρό ήχο αλλά φοβάσαι πως θα σε πάρουνε χαμπάρι.

Το πένθος δημιουργεί εμμονές. Μέσα στο πλήθος, ανάμεσα σε πολλά ασημιά αυτοκίνητα, κοντά σε έναν συγκεκριμένο υπολογιστή, όλα τα άλλα μοιάζουν αδιάφορα εκτός από το αναγνωρίσεις κάποιον συγκεκριμένο∙ που αποκλείεται να είναι εκεί.

            Στην αρχή όλων κυριαρχεί η σιωπή. Ναι, παρ’ όλα τα κλάματα και τις κραυγές το μόνο που μένει είναι η έλλειψη της ανάσας. «Βασίλη, ο μπαμπάς μου πέθανε». Μόνο αυτή η φράση, ξαναπαιγμένη και ξαναπαιγμένη. Όλα τα υπόλοιπα τα ανέχεσαι για να μην ουρλιάξεις, ουρλιάζεις για να μην τα ανεχτείς.

            Αναθεωρώ. Ο θάνατος συμβαίνει σε έναν. Σε μας τους υπολοίπους αυτό που συνέβη είναι χωρισμός. Ένας αναπάντεχος αποχωρισμός που πρέπει να το χωνέψουμε κι ας μην είναι εκείνος να μας πει «δε σε θέλω πια, παρ’ το απόφαση, προχώρα». Θα ήταν ευκολότερο αν έλεγε «δε σε θέλω πια». Αλλά αυτό δε γίνεται. Τίποτα δε γίνεται, για την ακρίβεια. Τίποτα δε μπορεί να αλλάξει.

            Δεν έχω πράγματα ανείπωτα. Ούτε κουβέντες, ούτε λόγια. Μου λείπουν οι πράξεις. Το γάλα του παιδιού που έφερνε κάθε πρωί, το ποιος θα φτιάξει τη φορολογική μου δήλωση, ποιος θα μου στείλει πρώτος ανθοδέσμη στο facebook, για ποιόν θα αγοράσω ανάλατα κριτσίνια χωρίς ζάχαρη, να έχει κάτι να μασουλάει στη γιορτή μου. Μου λείπει να λείπει στο παιδί μου. Μου λείπει που δεν θα τον δω γέρο, μισώ τα σταυρόλεξα και τον υπολογιστή του, εκνευρίζομαι που δεν θα πάθαινε άνοια ποτέ, θυμώνω.

            Θυμώνω που άλλοι ζουν και είναι τριάντα χρόνια γηραιότεροι, θυμώνω που η γιαγιά μου όταν έφυγε ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερή του, θυμώνω που είχε να φάει γλυκό και τυρί δώδεκα χρόνια. «Ως τώρα έζησα πολύ καλά, τώρα θα κοιτάξω απλά να ζήσω», είπε τότε. Τι υπόσχεση είναι αυτή ρε άνθρωπε, αν είναι να μην την τηρήσεις;

         Ενίοτε το ζελέ ρευστοποιείται, ανεβαίνει προς τα μάτια και λίγη από την ουσία του χάνεται. Μετά ξαναπαγώνει, το καταλαβαίνεις με το ανεπαίσθητο χμ πριν την καλημέρα και την πρώτη γουλιά του καφέ, τρεμουλιάζει μες στη μέρα και σκληραίνει τις νύχτες, αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που θα αλλάξει, πόσο μπορεί «η κατάσταση να εξομαλυνθεί», δε γουστάρεις. Δε θες. Δε θέλω. Δε θέλω. Αυτό.