Τα διηγήματα του Γιάννη Παλαβού
στο «Αστείο» είναι μικρά, κάποια δεν πρέπει να ξεπερνούν τις χίλιες λέξεις, κι όμως
σε αυτά κατορθώνει να στήσει ολόκληρους κόσμους. Η πραγματικότητα, τα όρια του
χρόνου και της φαντασίας αρκετές φορές καταλύονται για να μπορέσει στο φινάλε ο
συγγραφέας να μας δώσει την θλίψη του ατόφια για τη ζωή, τα όνειρα, τις προσδοκίες
και το θάνατο. Αυτός ο τελευταίος είναι μάλλον το προσφιλές του θέμα, αν και τα
διηγήματα δεν είναι μαύρα, απλά αποπνέουν μια ψυχρή αύρα.
Απόλαυσα ιδιαίτερα το «Γέροι άνθρωποι»
όπου ένας νεαρός βοηθά τη γιαγιά του που έχει σπάσει το γοφό της και δεν μπορεί
να κινηθεί να φτάσει ως το μπάνιο, το «Τιμής Ένεκεν», έναν τρελό μονόλογο ενός εφοριακού,
και το «Αυτοκόλλητο», όπου ένα παιδί βγάζει πρώτη φορά τις βοηθητικές ρόδες στο
ποδήλατό του με την επίβλεψη του πατέρα του.
Διαβάζοντας τα κείμενα μια σκέψη
ερχόταν στο μυαλό μου∙ καταλαβαίνω πως ο Γιάννης Παλαβός έχει ιδιαίτερη ικανότητα
στη μικρή φόρμα, από την άλλη εγώ προσωπικά τη θεωρώ κάπως βόλεψη, σα να μην
τολμάς να ανοιχτείς. Θα ήθελα το επόμενό του βιβλίο να είναι μυθιστόρημα.
«Αστείο», Γιάννης Παλαβός, εκδ. Νεφέλη 2012, σελ.107
Υ.Γ. Ομολογώ πως δεν το θυμόμουν
με ευκρίνεια, αλλά το διήγημα «Για αλλαγή» με έκανε να το καταλάβω, κάποτε είχαμε
πάρει μέρος κι οι δυο σε έναν διαγωνισμό διηγήματος της Arta Press και του Μεταίχμιου. Τα
δέκα πρώτα διηγήματα κέρδιζαν ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής στην Άρτα με τα
έξοδα πληρωμένα. Στην Άρτα ο Παλαβός πήρε το πρώτο βραβείο κι ένα laptop, εγώ έμεινα – με το «Μενταγιόν»-
τέταρτη….
Τα έχω διαβάσει κι εγώ, θα έλεγα έχουν κινηματογραφική ματιά, και ως προς το μήκος αλλά και ως προς τον τρόπο παρουσίασης και κυρίως κατάληξης. Συχνά το τέλος είναι απότομο και ίσως και απρόσμενο, όμως σε γενικές γραμμές μου άρεσαν. Δεν είμαι σίγουρη ότι το μικρό είναι απαραίτητα βόλεψη, γιατί στο μικρό πρέπει να προλάβεις να πεις ολόκληρη την ιστορία. Ίσως η κατάληξη να ήθελε κάτι ακόμη σε ορισμένα διηγήματα, όμως το password μ' εντυπωσίασε για την πρωτοτυπία και οπωσδήποτε έχει νεανικότητα. Ξεχώρισα επίσης τα "Όπισθεν", "Για αλλαγή", "Ο Γιώργος βγαίνει σύνταξη".
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο password είναι εντυπωσιακό μέσα από την οικονομία του. Σαν ποίημα....
ΔιαγραφήΚατερίνα, χαιρετώ. Έχω ασχοληθεί και περάσει, ως αναγνώστης φυσικά, ουκ ολίγες ώρες στον blog σου, αν κι αυτό είναι το πρώτο σχόλιο που κάνω (τεμπέλης γαρ). Κι αυτό το κάνω διότι έχεις πολύ πολύ άδικο σε αυτό που λες περί βόλεψης. Καλό θα είναι να αποφεύγονται τέτοιες εκφράσεις, διότι ενδέχεται να παραπλανούνται πολλοί αναγνώστες.Το διήγημα δεν είναι ένα είδος "εισαγωγής στη λογοτεχνία". Το διήγημα είναι λογοτεχνία. Θα ήταν άστοχο να αρχίσω ν' αναφέρω ονόματα, όπου θα μπορούσαν ν απείσουν τον καθέναν γι΄αυτό, διότι θεωρώ πως είναι κάτι αυτονόητο. Το διήγημα ΔΕΝ είναι σκαλοπάτι προς το μυθιστόρημα, διότι κανέναν λογοτεχνικό είδος δεν λογίζεται ως ανώτερο των άλλων. Θα σε παρακαλούσα να μην υποτιμούμε την ταυτότητά του διηγήματος - γιατί έτσι ακούστηκε το σχολιό σου... Τα όσα έγραψα δεν έχουν καμιά διδακτική διάθεση, προς Θεού, και σου τα έγραψα με πολύ σεβασμό κι αγάπη προς όλο το μεράκι σου για το βιβλίο. το οποίο είναι κι αυτό που μας ενώνει. Αυτά και συνέχισε την εξαιρετική δουλειά σου... Φιλικά. Ντίνος.
ΑπάντησηΔιαγραφή