Για την επιστολή

Η ιδέα της επιστολής για την τιμή του βιβλίου δεν ήταν δική μου, ούτε η υλοποίησή της, ούτε το κείμενο. Το ξεκαθαρίζω για να μη θεωρηθεί πως απολογούμαι για τίποτα, πως μετανιώνω για κάτι, αντίθετα θεωρώ πως θα έπρεπε να έχω μπει μπροστάρης. Η ιδέα ήταν της Βιβής της Λέσχης Ανάγνωσης Degas που εκτιμώ βαθύτατα. Στην πορεία εκείνο το πρώτο γεμάτο αυθορμητισμό κείμενο που μας έστειλε η Βιβή τσαλαπατήθηκε λιγάκι από τις παρεμβάσεις, έγινε στριφνό και άκομψο. Αυτό δεν αλλάζει το στόχο του, ούτε το στόχο μας, στον οποίο πιστεύω για έναν απλό λόγο, η τιμή του καινούργιου βιβλίου καθορίζει πια σε έναν βαθμό τα αναγνώσματά μου.

Όσοι παρακολουθούν αυτό το ιστολόγιο κάπως πιο συστηματικά θα ξέρουν πως διαβάζω ανάκατα παλιά και νέα βιβλία, πως ξοδεύω το μήνα σχεδόν όλο το ποσό που μια άλλη γυναίκα θα διέθετε για «προσωπικά της έξοδα» σε βιβλία – ενίοτε πολύ περισσότερο από αυτό, μη γελιόμαστε. Τα δέκα ευρώ το μήνα μιας έκπτωσης θα κάνουν τη διαφορά; Φυσικά, αυτά θα την κάνουν για μένα τον συστηματικό καταναλωτή.

Σέβομαι απόλυτα αυτόν που διαφωνεί με το πνεύμα της επιστολής και δε θέλησε να συμμετάσχει σε μια σχετικά συλλογική προσπάθεια. Αλλά τις δηθενιές «εγώ έχω πει για την τιμή του βιβλίου πέρυσι» τις ακούω εν πολλοίς βερεσέ. Όπως και το ότι διυλίζουμε τον κώνωπα σε σχέση με το κείμενο. Αν δε μου άρεσε το κείμενο ας στρωνόμουνα να γράψω ένα, να το προτείνω κι ας νικούσε ο καλύτερος. Δεν είναι προφανώς αυτό το θέμα μας, το θέμα είναι η τιμή του βιβλίου.

Πιστεύω πως- και διακρίνοντας πολλές καλές προθέσεις σε πολλούς οίκους που είναι ίσως κάπως άδικο να τους τσουβαλιάζουμε όλους μαζί- το βιβλίο παραμένει ακριβό. Και για μένα τη χτυπημένη βιβλιόφιλη που η αγορά του επηρεάζει τον μηνιαίο οικογενειακό μου προϋπολογισμό και για αυτόν που θα ήθελε να παίρνει ένα το μήνα αλλά έχει αρχίσει να τα μετράει. Δε με νοιάζει να ακούσω το «τόσο ο διορθωτής, τόσο το χαρτί, τόσο η προμήθεια», αυτό δε με αφορά, με νοιάζει αν υπάρχει περιθώριο να γίνει η μείωση. Αν δεν υπάρχει, παίξαμε και χάσαμε. Δεν άξιζε πάντως παρ’ όλα αυτά να παίξουμε;    

Το θεωρώ άτοπο με βάση τις προσωπικές μας συμπάθειες και αντιπάθειες (και φυσικά υπάρχουν τέτοιες ανάμεσα στους bloggers) να καθορίσουμε μια στάση πολιτική. Γιατί είναι πολιτική στάση αν αποφασίσεις να συνταχτείς με τους πολλούς για τον κοινό σκοπό (κι ας έχεις επιμέρους ενστάσεις) ή να πορευτείς μόνος. Εγώ στα 35 μου αποφάσισα πια πως ο δεύτερος δρόμος είναι αδιέξοδος.