Αυθορμητισμού και υπολογισμού γωνία

Τα τελευταία χρόνια διαβάζω πιο συστηματικά από άλλοτε, αλλά δεν παύει να είναι κάπως χαοτικός ο τρόπος, κι αρκετές φορές παρορμητικός που αγοράζω τα βιβλία και μετά τα διαβάζω. Ξέρω πολλούς που πια με συμβουλεύουν να μετριάσω τον αυθορμητισμό μου, να γράφω πιο μακροσκελείς αναρτήσεις, να διαβάζω τι έχει γράψει ο τάδε ή ο δείνα πριν να πω την άποψη μου, να ψάχνω έστω κάπως τη βιογραφία του συγγραφέα για να μην κάνω κανένα λάθος. Μέσα σε αυτό το blog έχω ποστάρει κατά καιρούς ένα σωρό απορίες, έχω κάνει λάθη, με έχουν διορθώσει, λοιδορήσει, μου έχουν προτείνει, έχω μάθει κι έχω τσακωθεί. Ε, λοιπόν αρνούμαι να βάλω πρόγραμμα, ακόμα και να υποσχεθώ σε κάποιον πως θα διαβάσω το βιβλίο του, βαριέμαι να ξέρω τι θα είναι το επόμενο, να διαβάζω κριτικές για να κάνω μια μίξη τους, να ακολουθήσω την πεπατημένη.

Μου αρέσουν οι εν θερμώ αναρτήσεις, αυτές που δεν απέχουν πάνω από μια μέρα από το τέλος της ανάγνωσης, δεν γυρεύω τα εύσημα του «κριτικού», δεν μου αρέσουν καν οι κριτικές τις περισσότερες φορές. Είναι μικρά σχόλια, η γεύση που μου έμεινε, σημειώματα στον εαυτό μου και εσχάτως και σε άλλους, μια μικρή μπουκιά ανάγνωσης. Το blog με έχει βάλει σε αναγνωστικό ρυθμό και το ευγνωμονώ για αυτό, μου γνώρισε τόσους ανθρώπους που κάποιοι έγιναν ακόμα και καθημερινοί μου σύντροφοι, φίλοι που δεν υπολόγιζα να βρω στα 35 μου, αλλά δεν παύει να είναι μια ερασιτεχνική προσπάθεια, ενίοτε απλά και μόνον η ψυχοθεραπεία μου. Συγκρατούμαι τον τελευταίο καιρό με την πολιτική επικαιρότητα και δεν την σχολιάζω από εδώ γιατί δεν χρωστάει τίποτα ο καθένας που θέλει να διαβάσει ένα βιβλίο και ψάχνει μια γνώμη να πρέπει να υποστεί παράλληλα και τις απόψεις μου για τη ζωή. Όμως το Διαβάζοντας δεν είναι αρχείο, και δεν είναι περιοδικό, δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από ένα κομμάτι δικό μου. Κι αν που και που το χρησιμοποιώ ως μέσω πίεσης για να βάλουμε μια ακόμα βιβλιοθήκη στο σαλόνι (λέω εγώ τώρα…), αυτό δεν σημαίνει πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως μοχλός για οτιδήποτε άλλο.