"Όλες οι φωτιές. Η φωτιά", Julio Cortázar

Έμαθα να αγαπώ τον Κορτάσαρ μέσα από αυτό το blog, πριν ούτε καν τον είχα ακουστά. Χρωστάω πολλούς συγγραφείς στη τριβή μου με τα blogs στην Ελλάδα μα αυτόν τον χρωστάω πιο πολύ γιατί τείνει η εμμονή του με τη μη πραγματικότητα μέσα στην πραγματικότητα να γίνει εντελώς δική μου, μοιάζει ο Κορτάσαρ να υποκαθιστά το φάντασμα του Μπόρχες μέσα μου, να γίνεται ένα με όλα όσα θα ήθελα να γράφω ή να διαβάζω. Πέρα από το Κουτσό, τα διηγήματά του (που ξέρω πως πολλούς δεν τους ενθουσιάζουν) εμένα με απογειώνουν.

            Το «Όλες οι φωτιές. Η φωτιά» περιέχει 8 διηγήματα- δυο από τα οποία είχα διαβάσει στο Αξολότλ και ήταν από τα αγαπημένα μου («Η δεσποινίς Κόρα» και «Η υγεία των αρρώστων»). Μου άρεσαν όμως πολύ και τα: 

«Ο Νότιος αυτοκινητόδρομος», όπου σε ένα μπλοκάρισμα του δρόμου άνθρωποι αναγκάζονται για μέρες να επιβιώσουν στο μποτιλιάρισμα, να φτιάξουν σχέσεις με άγνωστους τους κι έπειτα να χαθούν

«Ο άλλος Ουρανός», για έναν άντρα που χωρίζεται ανάμεσα στην καθωσπρέπει ζωή και την αρραβωνιαστικιά του και στον έρωτα για μια μικρή πόρνη

και το διήγημα που έδωσε το όνομά του στη συλλογή που κινείται σε δυο χρόνους, έναν σημερινό κι έναν ρωμαϊκό, που συναντιούνται στον πόνο που δίνουν οι άνθρωποι που αγαπιούνται ο ένας στον άλλον.

            Η γραφή  είναι καθαρή και οδηγεί στη φαντασία ή την τρέλα με ένα εντελώς υπόγειο τρόπο, η σκέψη του μοιάζει να ταυτίζεται με τη δική μου σε ο,τι θεωρώ φυσιολογικό ή μη, κι αυτή η τρέλα για το πως οι άγνωστοι γίνονται δικοί μας, μας αγαπούν και τους αγαπάμε, κι έπειτα χάνονται στον ορίζοντα, είναι αυτό που τριβελίζει και το δικό μου μυαλό τον τελευταίο καιρό.

"Όλες οι φωτιές. Η φωτιά", Χούλιο Κορτάσαρ, μετ. Γ.Δ. Χουρμουζιάδης, εκδ. Ύψιλον, 1984, σελ. 153