"The Great Gatsby", by Baz Luhrmann- η ταινία

      Δε συνηθίζω να γράφω κριτικές για ταινίες για προφανείς λόγους (δεν έχω το απαραίτητο ενδιαφέρον, ούτε το υπόβαθρο). Μου φαίνεται όμως πως μια ταινία σαν το remake του Great Gatsby έχει μεγάλη σχέση με κάθε βιβλιόφιλο. Δεν θα επιχειρήσω να κρίνω αν ήταν καλύτερο ή χειρότερο το βιβλίο. Αυτό θα ήταν μια ιεροσυλία μεγάλου βεληνεκούς, θα λέγαμε πως ο γραπτός Γκάτσμπυ κέρδισε με τα «χέρια κατεβασμένα» και θα τελείωνε η σεμνή τελετή. Θα προσπαθήσω να κρίνω την ταινία όσο γίνεται ως ανθύπαρκτη οντότητα, αν και εδώ που τα λέμε στα πρώτα λεπτά της μου ήταν αδύνατο να ξεκολλήσω από το βιβλίο.

Στα μεγάλα ατού της ταινίας ο ΝτιΚάπριο. Κάθε φορά ο – αντιπαθής στη φάτσα Λεονάρντο- με εκπλήσσει ως ηθοποιός. Είχε τον αέρα, το στυλ, το βάθος, ό,τι χρειαζόταν από έναν Γκάτσμπυ ανάλαφρο και ερωτευμένο, βαθύπλουτο και εγκληματία, τραγικό και κωμικό μαζί. Η Μάλιγκαν στην αρχή μου φάνηκε υπερβολικά συμπαθής για να παίξει την επιπόλαιη Ντέιζι, ίσως γιατί εγώ ήξερα την ιστορία. Στα μείον παραδόξως ο Τόμπι Μαγκουάιρ, η αφήγησή του ήταν άνευρη- στα μακρινά σκοτεινά πλάνα της Νέας Υόρκης δεν μπορούσες να ξεχάσεις τον Σπάιντερμαν- και ο Νικ Καραγουέι που έχτισε, εντελώς παιδιάστικος.

Δεν με πείραξε η γκλαμουριά, πώς θα μπορούσε διαφορετικά να εκφραστεί το βιβλίο αν δεν μιλούσαμε για ένα extravagant και επιφανειακό πάρτυ, αν δεν φαινόταν η αντίθεση ανάμεσα στη χαζοχαρούμενη ευφορία του 1922 με το χρηματιστηριακό μπουμ και η κατάπτωση το 1939 με το κραχ- το ζήσαμε κι εμείς. Η μουσική, εκτός εποχής, με ενόχλησε μονάχα στο πάρτυ, ήταν σα να έβλεπες καρικατούρες τσίρκου να χοροπηδούν εκτός ρυθμού. Το τέλος, σε μια μελό σεκάνς διαρκείας με φράσεις από το βιβλίο και καταστρατήγηση του τέλους του Φιτζέραλντ, με χάλασε.

Σε γενικές γραμμές, το φιλμ μου άρεσε. Μπόρεσε να δώσει ανάγλυφα την επιπολαιότητα του παλιού πλούτου, την προσπάθεια του νέου, το πόσο αναλώσιμοι είναι οι άνθρωποι, εκείνοι που πιστεύουν και που δεν πιστεύουν σε τίποτα. Και μόνο για την παρουσία του ΝτιΚάπριο, θα τo ξαναέβλεπα.

Υ.Γ. Παρ’ όλο που πήγαμε σε multiplex που τις Τετάρτες δίνει τα δυο εισιτήρια στην τιμή του ενός, η προσέλευση ήταν σχετικά μικρή, αν κανείς αναλογιστεί και το καστ.

Υ.Γ. 42 Δεν πάω σε 3d κι ο Μίκυ Μάους ο ίδιος να έρθει και να μου πει πως μόνο έτσι φαίνεται η ταινία. Μου φάνηκε τελείως χαζό δε που ένα τέτοιο έργο γυρίστηκε σε 3d από ξαρχής. Το είδαμε συμβατικά.