Η δεύτερη φορά

    Λοιπόν οι άντρες αναγνώστες αυτού του ιστολογίου προειδοποιούνται πως θα ακολουθήσει άκρως γυναικεία και δη μαμαδίστικη ανάρτηση και από τούδε και στο εξής δεν φέρω καμία ευθύνη αν επιλέξουν να συνεχίσουν να διαβάζουν και σκυλοβαρεθούν.

    Θα μιλήσω για τη δεύτερη εγκυμοσύνη μου, εν ολίγοις. Είχαμε πάρει απόφαση πέρυσι τέτοια εποχή πως θέλουμε και δεύτερο παιδάκι- θα ξεκινούσαμε να προσπαθούμε από Σεπτέμβρη. 31 Αυγούστου πέθανε ο πατέρας μου∙ ένας θάνατος που με άφησε σμπαράλια, ξαφνικός και απροσδόκητος, όσο διαρκεί ένα καλοκαιρινό μπάνιο. Για ένα μήνα διαλύθηκα, δεν πάτησα στην δουλειά, σχεδόν δεν βγήκα από το σπίτι. Έπειτα η ζωή ξαναγύρισε με όλη της την αγριάδα να με κοιτάξει στη μούρη. Όχι, δεν έφταιγε που είχα άντρα και παιδί και ξεχάστηκα. Η αντίδρασή μου ήταν βίαιη και φιλοσοφική και αφορούσε τον πατέρα μου. Αυτά που μου έμαθε εκείνος, το ότι έχασα τον μόνο άνθρωπο που με αγαπούσε ανιδιοτελώς σε αυτή τη ζωή κι αυτή η αγάπη δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να αποκατασταθεί, και τέλος η ατέλειωτη δίψα του να ζήσει, να τα απολαύσει όλα ως την τελευταία σταγόνα. Όχι τα τελευταία χρόνια που ήταν άρρωστος, πάντα.

   Τέλη Οκτώβρη αποφάσισα πως ήταν ιεροσυλία να μπορώ να δημιουργήσω ζωή και να μην το κάνω. Άλλαξα τη διαβητική μου αγωγή σε ινσουλίνη για να μπορώ να μείνω έγκυος. Και τους πρώτους δυο μήνες αγχώθηκα τόσο που αυτό ήταν αδύνατο, φυσικά. Μόλις άρχισα να χαλαρώνω, να βγαίνω, να ασχολούμαι με το βιβλίο μου, να γνωρίζω κόσμο, σχεδόν να μη θέλω πια και να αναρωτιέμαι γιατί τρυπιέμαι 4 φορές τη μέρα σαν τη χαζή- αρχές Φλεβάρη- έμεινα έγκυος. Και μετά τι;

     Και μετά, άρχισε μια εγκυμοσύνη παιδική χαρά. Καμία σχέση με τον φόβο της προηγούμενης. Δεν είχα εμετούς, δεν το είπα σε κανένα παρά στους πιο κολλητούς μου φίλους, είχα αποκόλληση κι ούτε στιγμή δε σκέφτηκα πως δεν θα τα καταφέρουμε. Η δεύτερη εγκυμοσύνη δε μοιάζει με την πρώτη, μπορεί να είναι καλύτερη, μπορεί να είναι χειρότερη. Για κάποιον καιρό, όλο το πρώτο τετράμηνο χειρίστηκα την κατάσταση με τον εξής έξυπνο τρόπο, η κατάστασή μου δεν με εμπόδισε σε τίποτα, ήταν σα να μην υπήρχε. Τους πρώτους τρεις μήνες την πρώτη φορά είχα λαλήσει.

     Τώρα στον πέμπτο πια, έχω αρχίσει να φουσκώνω. Και να καταλαβαίνω πως είμαι έγκυος, αν και ακόμα να συνειδητοποιήσω τους περιορισμούς μου. Δεν ξέρω αν φταίει η εμπειρία, η ύπαρξη του μικρού σκίουρου που απλοποιεί τα πράγματα. Εγώ πιστεύω πως έχω απλά αλλάξει, η εγκυμοσύνη μου τούτη τη φορά δεν είναι πηγή ανεξάντλητου άγχους όπως η πρώτη, είναι η δύναμη για να σχεδιάσω όλο και περισσότερα πράγματα, να κερδίσω καινούργιους στόχους. Ναι, δεν έχω μιλήσει σε τούτο το μωρό μες στην κοιλιά σχεδόν καθόλου, δεν το έχω χαϊδέψει ακόμα όπως έπρεπε. Όμως όταν με κλωτσάει νιώθω την ίδια γλύκα και προσμονή. Στο προηγούμενο νόμιζα πως ο τοκετός είναι το τέλος της δοκιμασίας, δεν είχα καμία αίσθηση του μετά. Σε αυτό ξέρω πως η γέννα είναι πάντα η αρχή.