Βιβλία για την παραλία

Η ιστορία με τα βιβλία των διακοπών μου φαινόταν πάντα μια γελοία προκατάληψη. Μου τυχαίνει μερικές φορές μες στο ραχάτι των ημερών να μην διαβάζω τίποτα πέρα από το Cosmopolitan Αυγούστου- το μόνο τεύχος που αγοράζω ποτέ. Κι άλλοτε να τελειώνουν 5 βιβλία σε 5 μέρες και να μην μπορώ να ανασάνω. Ανάλογα το μέρος, την παρέα, το πόσο με βάρεσε ο ήλιος. Πάντως στην παραλία αρνούμαι να διαβάσω (φταίει σε αυτό και η κάτασπρη σαν το γάλα επιδερμίδα μου που μισεί την ηλιοθεραπεία, σιχαίνεται τις ξαπλώστρες και αποζητά τη δροσιά για να μη μοιάζει με αστακό). Με λίγα λόγια δεν κάθομαι ποτέ με ένα βιβλίο στο χέρι στην παραλία ή στην άκρη της πισίνας. Πολλές φορές όμως βγαίνω στη βεραντούλα του ξενοδοχείου με ένα τέτοιο.

Είμαι κι εγώ λοιπόν μέρος της στατιστικής «ούτε καν στην αμμουδιά ο κόσμος δε διαβάζει». Για αυτό και δεν μπορώ να προτείνω τέτοια αναγνώσματα, δεν καταλαβαίνω τη χρησιμότητά τους, με κοιτάνε σαν ούφο όταν λέω πως θα πάρω φέτος μαζί μου στις διακοπές τον τάδε ή τον δείνα κι όχι κάνα αστυνομικό της προκοπής.

Όλα αυτά τα λέω για να παρηγοριέμαι. Φέτος μάλλον δεν προβλέπονται διακοπές, νιώθω ήδη τα κόκαλα μου να με περιγελάνε, στα όνειρά μου παίζουν φουσκωτά μπρατσάκια (ήμαρτον) και σχεδόν φαντασιώνομαι τις ξαπλώστρες που μισώ. Πάντως θα σας πω τι θα πάρω αν τελικά μου κάτσει και βρεθεί το θεϊκό έγκυο κορμί μου στην ακρογιαλιά : το «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο» του Ντάρελ στην καινούργια έκδοση με όλα τα βιβλία μαζί. Έτσι, γιατί είναι τόσο μα τόσο "όχι παραλία" να σέρνω μαζί μου το τούβλο, και μάλιστα βιβλίο που έχω ξαναδιαβάσει, γιατί δε χωράει στην τσάντα της θάλασσας (εκεί θα μπει το Cosmo που λέγαμε) και στην τελική γιατί αν κανείς με πάρει μάτι από την βεραντούλα θα με βάλει στη στατιστική «κουλτούρα».  

Υ. Γ 42 Καλά, θα πάρω κι έναν Τάιμπο ΙΙ να μου βρίσκεται....