"Ο Αγγελοπλάστης", Stefan Brijs

Πιθανότατα δεν θα αγόραζα τον «Aγγελοπλάστη» αν δεν ήταν σε προσφορά. Ομολογώ πως τον βέλγο Στέφαν Μπράις δεν τον είχα ξανακούσει, και γι’ αυτό άλλωστε έμεινε τόσον καιρό στο ράφι με τα αδιάβαστα- από το προηγούμενο παζάρι. Κακώς. Το μυθιστόρημα είναι ευκολοδιάβαστο, το θέμα του ενδιαφέρον και η ικανότητα του συγγραφέα να διερευνά την ανθρώπινη ψυχή στις πιο δύσκολες από τις εκφάνσεις της αξιοθαύμαστη.

Κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος ο γιατρός Βίκτορ Χόπε που γυρνά στο χωριό του, το Βολχάιμ, στα σύνορα ανάμεσα στην Ολλανδία, το Βέλγιο και τη Γερμανία, δίπλα στο λεγόμενο τριεθνές. Μαζί του φέρνει και τους τρεις γιούς του, μωράκια τρίδυμα ομοζυγωτικά που μοιάζουν εκπληκτικά σε κείνον όταν ήτανε μικρός, με βασικό τους χαρακτηριστικό το λαγώχειλο που είχε κι αυτός.

Η συμπεριφορά του γιατρού ξενίζει τους κατοίκους του χωριού που έχουν να τον δουν είκοσι χρόνια. Ο Χερ ντόκτορ δεν δείχνει να μπορεί να κατανοήσει ένα αστείο, δυσκολεύεται να φτιάξει σχέσεις με τους ανθρώπους, κρατά τα παιδιά έγκλειστα στο σπίτι. Εμπιστεύεται μόνο μια Γερμανίδα συνταξιούχο δασκάλα που αναλαμβάνει να τα μεγαλώσει.

Σιγά σιγά το μυστικό του γιατρού ξετυλίγεται, μαζί με το παρελθόν του κι αρχίζουν να θίγονται πράγματα πολύ σοβαρά, όπως ο αυτισμός, η κλωνοποίηση, η βιοηθική, η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά, η τεκνοποίηση των ομόφυλων ζευγαριών, η ζωή στην επαρχία με όλα τα προβλήματα της κλειστής κοινωνίας, ο τρόπος που οι επίσημοι λειτουργοί της θρησκείας στρεβλώνουν την έννοιά της.

Σε κάποια μέρη η αφήγηση κάνει κοιλιά. Όμως, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται είναι προβοκατόρικα κι έτσι κρατά την προσοχή. Δεν πρόκειται φυσικά για κανένα αριστούργημα, αλλά μερικές φορές αρκεί μια καλογραμμένη ιστορία για να κορέσει την αναγνωστική πείνα.   

"Ο Αγγελοπλάστης", Στέφαν Μπράις, μετ. Ινώ Βαν Ντάικ-Μπαλτά, εκδ. Καστανιώτη,2007, σελ.443