"Το αγγελόκρουσμα", Θωμάς Κοροβίνης

Παπαδιαμάντης χριστουγεννιάτικο; Σχεδόν κλισέ, αλλά το διέπραξα. Η αγάπη μου για τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του δεν κρύβεται. Αυτή τη φορά είπα να τον αναστήσω μέσα από «Το Αγγελόκρουσμα», του Θωμά Κοροβίνη, ένα λιανό βιβλιαράκι 33 σελίδων για την τελευταία νύχτα του Σκιαθίτη, τον επιθανάτιο ρόγχο, τις τελευταίες σκέψεις του πριν το οριστικό τέλος.

Ο Κοροβίνης επιχειρεί να δώσει έναν Παπαδιαμάντη περισσότερο λαϊκό και λιγότερο λόγιο, παραθέτει πολλά όμορφα αποσπάσματα από το έργο του∙ θα μπορούσε το παραλήρημα αυτό να παιχτεί σαν ένας μικρός θεατρικός μονόλογος. Παρ’ όλα αυτά δεν κατορθώνει να φύγει από την πεπατημένη, ο κυρ- Αλέξανδρος βγαίνει αλώβητος από τις σελίδες του βιβλίου, ένας άγιος.

Δεν ξέρω γιατί αλλά η μορφή του Παπαδιαμάντη με γοήτευε πάντα, η προσωπικότητά του, η εκκεντρικότητα, η μοναχική φιγούρα του. Πιστεύω κάπου διαισθαντικά μέσα μου πως οι βιογράφοι των αδικούν. Άνθρωπος που γράφει με τέτοιο πάθος, δεν μπορεί παρά την ασκητική επιφάνεια της ζωής του, να κρύβει μια τρέλα εσωτερική, μια φωτιά πυρετική που δεν είναι δυνατόν να εκφράζεται μόνο από φλογερά αισθήματα για την θρησκεία.

Με λίγα λόγια, έψαχνα, και σε αυτό το βιβλίο, έναν Παπαδιαμάντη πιο ανθρώπινο, όσο απόκοσμος κι αν υπήρξε. Και δεν τον βρήκα.

"Το Αγγελόκρουσμα", Θωμάς Κοροβίνης, εκδ. Άγρα, 2012, σελ.33

Υ.Γ. 42 Το ιστολόγιο σας εύχεται καλά Χριστούγεννα. Να περάσετε καλά και να φάτε μετρημένα.