Το ξερό μου το κεφάλι

Έχω δυο τρεις σαφείς ιδέες για το τι είναι το βλογινγκ που πολύ δύσκολα θα μου τις βγάλεις από το ξερό μου το κεφάλι. Θα σας πω τι είναι το blogging λοιπόν, είναι ερασιτεχνισμός και αγάπη, και λατρεία και κάβλα. Είναι αυτό που γουστάρεις με λύσσα να κάνεις, που ξυπνάς τα βράδια με τη φράση του ποστ να σε τριβελίζει, που δεν το βαρυγκωμάς, και όταν το βαρυγκωμάς πολύ απλά δεν ποστάρεις.

Θα σας πω και τι δεν είναι το blogging. Δεν είναι μέσο βιοπορισμού, δεν είναι μέσο να κάνεις δημόσιες σχέσεις, αλλαξοκριτικές, να στρογγυλεύεις παρουσιάσεις, να δεσμεύεσαι από τον καθένα για οτιδήποτε. Γιατί πολύ απλά το αυθεντικό blog δεν στήνεται για διαφημιστικούς λόγους, ούτε για να παίρνεις δωρεάν βιβλία, ούτε για τίποτα. Πάνε φτιάξε ένα σάιτ, ένα περιοδικό, κάτι που να δικαιολογεί την ύπαρξή σου τέλος πάντων. Έστω ένα βιβλιοπωλείο-καφέ βρε αδελφέ, αν γουστάρεις να βιοποριστείς.

Και θα σας πω και τι δεν πρέπει να είναι ο συγγραφέας, δεν θα πρέπει να είναι διαπλεκόμενος, να ανταλλάσσει φιλοφρονήσεις με τους ομότεχνους κι από πίσω να τους κράζει, να θυμώνει με αυτούς που δεν τον βρίσκουν σούπερ γουάου, να περιχαρακώνεται στον κύκλο τον «λογοτεχνικό». Αν είναι να ξεφορτωθήκαμε την κλειστή κλίκα του άλλοτε με τους κριτικούς σε 5-6 μέσα που καταδυνάστευαν τα πάντα, για να κάνουμε μια δική μας κλίκα και να προωθήσουμε τα «δικά μας παιδιά», να μην σώσουμε.

Φυσικά και θα κάνεις φιλίες στον χώρο αφού κινείσαι σε αυτόν, άλλους θα τους συμπαθήσεις, με άλλους θα κολλήσεις, κάποιους θα τους αγαπήσεις. Αναπότρεπτα. Και κάποιους απλά θα τους προσπεράσεις. Τι σχέση έχει αυτό με το αν σου άρεσε το βιβλίο τους ή όχι, αν έχεις όρεξη ή όχι να γράψεις γι’ αυτό, αδυνατώ ακόμα και τώρα που έπαψα να έχω την αθωότητα του πρωτάρη να το καταλάβω.