'Μάρτυς μου ο Θεός", Μάκης Τσίτας

Ο Χρυσοβαλάντης είναι 50 ετών, μένει ακόμα με την μαμά, τον μπαμπά του και τις δυο του αδελφές, και έχει μείνει άνεργος τα τελευταία δύο χρόνια. Παλαιότερα δούλευε τυπογράφος. Τώρα όλες τις δουλειές τις έχουν φάει οι Αλβανοί κι οι Ρώσοι. Ο Χρυσοβαλάντης είναι 136 κιλά, έχει ζάχαρο και πάρεση, και θα ήθελε να βρει μια καλή κοπέλα, κατά προτίμηση Αγγλίδα, για να του κάνει τα παιδιά του. Δεν είχε ποτέ του κανονική σχέση με γυναίκα, αλλά επειδή είναι αγνό αγόρι πήγαινε συστηματικά στα μπουρδέλα και του τα έτρωγαν οι Ρωσιδούλες. Οι Ρωσιδούλες, εν αντιθέσει με τους Ρώσους, είναι καλά κορίτσια.

Ο Χρυσοβαλάντης πάντα άκουγε τους γονείς του κι έμενε μακριά από παρέες και γκόμενες που δεν ήθελαν το καλό του. Ήταν το τσιράκι του αφεντικού του, μέχρι που χρεοκόπησε και τον άφησε απλήρωτο, ο καλός γιος του ταγματασφαλίτη και μέθυσου πατέρα και της σαλεμένης μάνας του. Ο Χρυσοβαλάντης είναι θρησκευόμενος και χρεωμένος μέχρι τον λαιμό. Παίρνει και χάπια, όχι μόνο αυτά του σακχάρου αλλά και τα άλλα του ψυχιάτρου. Α, και δεν του σηκώνεται πια, λόγω διαβήτη κάτι πάθαν τα πεϊκά του αγγεία.

Όλη η παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας συμπυκνώνεται στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Χρυσοβαλάντη. Η αγία ελληνική οικογένεια που ευνουχίζει τα παιδιά της και τα κρατά στο σπίτι ως τα γεράματα, η ανεργία, η θρησκοληψία, ο επιλεκτικός ρατσισμός, τα χρέη από τις πιστωτικές, τα ψυχοφάρμακα, τα μπουρδέλα. Ο ήρωας είναι μια καρικατούρα- μισογύνης, ρατσιστής, μαμάκιας, ανέραστος. Όμως αυτή η καρικατούρα ζει ανάμεσά μας, την αναγνωρίζουμε στον γείτονα, βλέπουμε στο πρόσωπό της τα παιδιά μας. Ο Χρυσοβαλάντης είναι καλός άνθρωπος. Και Μάρτυς του ο Θεός αδικήθηκε σε τούτη τη ζωή.

Η αφήγηση είναι ρέουσα, σχεδόν θεατρική, το βιβλίο απολαυστικό και ρουφηχτό, υποδειγματικά γραμμένο. Η ειρωνεία και το πικρό χιούμορ για τα χάλια μας σε κάνουν να νιώσεις ταύτιση. Ο ήρωας- αν και έχει όλα τα κακά της μοίρας πάνω του- είναι ολοκληρωμένος, συνεπής, λογικός μες στην παράνοια. Κι η ιστορία μια από αυτές τις καθημερινές που βιώνουμε όλοι γύρω μας.

«Σε τσοντάδικο έχω πάει και το ‘χω μετανιώσει. Μάρτυς μου ο Θεός. Ήταν ένα θέαμα που δεν μου προσέφερε τίποτα. Αυτά είναι τα λεγόμενα παρασεξουαλικά. Λόγω των προβλημάτων υγείας που έχω και κυρίως λόγω της καρδιάς, οι γιατροί μου απαγόρευσαν αυτοϊκανοποίηση και πορνοταινίες. Παλιά προτιμούσα τον αυνανισμό. Σ’ έναν νέο σήμερα θα έλεγα να ψάξει να βρει γυναίκα- με τον αυνανισμό δεν θα κερδίσει τίποτα. Αντιθέτως, θα του πειραχτούν τα μυαλά και τα νεύρα, θα γίνει χαρακτήρας εσωστρεφής. Κάνει ζημιά ο αυνανισμός στους νέους, είναι διαπιστωμένο.»

«Μάρτυς μου ο Θεός», Μάκης Τσίτας, εκδ. Κίχλη, 2013, σελ. 264

Υ.Γ. 42 Ο τίτλος θα με έκανε να μην το πάρω. Μετά την ανάγνωση βεβαίως μου φαίνεται ιδιαζόντως επιτυχής.

Υ.Γ. 42-42 Ο Μάκης Τσίτας αύριο στο Booktalks υποψιάζομαι πως θα έχει πολλά να πει. Άλλα τόσα θα του πούμε κι εμείς J