Σε αγαπώ πάρα πολύ, είσαι όλη μου η ζωή

Είναι ώρες και μέρες σαν την σημερινή που νιώθω ευλογημένη για όλα αυτά που μου συμβαίνουν∙ για το μωρό που με κοιτάει από το πάρκο του όσο γράφω αυτές τις γραμμές και που χθες του κούρεψα τις μπούκλες, για το νήπιο που το ρωτάω που είναι το παιχνίδι του και μου απαντά «ιδού». Για τον ορισμό της ζωής με λίγα λόγια, στην πιο αρχέγονη μορφή της. «Κοίτα μαμά, έκανα κι εγώ παιδιά».

Αυτό που με δαιμονίζει είναι πως τόσοι άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονται μόνο μέσα από την γονεϊκή τους ιδιότητα. Που νιώθουν την ανάγκη όταν τους ρωτούν τι το σπουδαιότερο έκαναν στη ζωή του, να απαντήσουν «Παιδιά». Ναι, αυτή είναι η προφανής απάντηση, που δίνει το ανθρώπινο ένστικτο δίχως μια σκέψη παραπάνω. «Τι θα ήθελες;» «Παγκόσμια ειρήνη».

Είμαι ευλογημένη από έναν θεό στον οποίο δεν πιστεύω- άρα μάλλον από την συγκυρία, την τύχη και την σύμπτωση- με δυο αξιολάτρευτα παιδιά. Τα λατρεύω με μια παράφορη δύναμη, διαφορετική ίσως από όλες τις άλλες. Η αγάπη δεν αλλάζει- κι η αγάπη για τα παιδιά μας δεν είναι ανιδιοτελής. Όμως εμπεριέχει την έννοια της φροντίδας και της προστασίας σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορείς να το σκεφτείς για καμία άλλη αγάπη, ερωτική ή φιλική.

Είμαι μητέρα κι είμαι περήφανη. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Αλλά στην τελική ανάλυση είμαι κι εγώ ανθρώπινο ον, όχι μονάχα εκείνα. Έχω όνειρα, αγάπες δυνατές έξω από την οικογένειά μου- και εντός αυτής- ξέχωρες από κείνα, ενδιαφέροντα και δραστηριότητες που δεν τα περιλαμβάνουν. Το διάβασμα είναι το κυριότερο. Διαβάζω πιο πολύ σε μένα από ό,τι στα παιδιά. Αναπότρεπτα.

Και γράφω. Και δουλεύω. Και μαγειρεύω. Κι ερωτεύομαι. Με το μυαλό σε κείνα. Και κάποτε χωρίς να τα σκέφτομαι καθόλου. Και γυρνάω στην οικογένειά μου στο τέλος της μέρας για επαναφόρτιση. Για να γεμίσω με παιδικές φωνούλες το κουρασμένο μου μυαλό, και να βαρυγκωμήσω την γκρίνια τους, και να γκρινιάξω για το νοικοκυριό, να τα αγκαλιάσω και να τα φιλήσω.

Τα παιδιά είναι μέρος της ζωής μας, αλλά δεν είναι η ζωή μας. Κάποτε τραγουδούσα στον γιο μου αυτό το τραγουδάκι. «Σε αγαπώ πάρα πολύ, είσαι όλη μου η ζωή». Έκανα λάθος.