Auster-o-hysteria ( ή πως να σκίσετε το πουκάμισο ενός συγγραφέα παγκοσμίου κλάσεως)

Θα αφήσω τους δημοσιογράφους να μας απαριθμήσουν τα λόγια του Πολ Όστερ χθες ένα προς ένα. Εγώ θα πω για την αίσθηση, την αίθουσα, τον ίδιο. Πράγματα δηλαδή καθόλου χειροπιαστά, που ίσως αφορούν μόνον εμένα. Για αρχή θα πω πως δεν συνηθίζω να πηγαίνω όταν έρχονται ξένοι συγγραφείς, δεν έχω δει κανέναν άλλο, έστω από μακριά, κι έτσι η εμπειρία είχε κάτι παρθενικό και πρωτόγνωρο. Ούτε στην Στέγη είχα ξαναπάει.

Πρόκειται για ένα μάλλον άσχημο κτήριο στο εξωτερικό του, πάνω στην λεωφόρο Συγγρού, που μέσα μοιάζει πολύ ομορφότερο. Έφτασα κατά τις 6 παρά κι η ούρα δεν ήταν ακόμα μεγάλη, αργότερα, κατά τις 6:30 όταν πια είχαν τελειώσει τα χαρτιά της προτεραιότητας, δημιουργήθηκε μια σαλιγκαροειδής ουρά από ανθρώπους που περίμεναν καμιά ακύρωση. Φαντάζομαι πως πολύς κόσμος θα έμεινε απέξω. Μέσα στην αίθουσα όλα μοιάζαν ειδυλλιακά, αν εξαιρέσεις την σπαστική εμμονή των υπαλλήλων να μην βγάζουμε φωτογραφίες, λες και υπήρχε πραγματικά η δυνατότητα να μας εμποδίσουν.

Ο Πολ Όστερ, ψηλός και ευθυτενής (ωραίος παρά τα 67 του χρόνια, οκ, ντε, το είπα) εμφανίστηκε ακριβώς στις 7μ.μ. Μίλησε απλά και κατανοητά, παρασύρθηκε από τις ερωτήσεις του Ηλία Μαγκλίνη και πολιτικολόγησε λίγο παραπάνω από ο,τι θα ήθελα, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις με κέφι.

Είπε πως ο Ομπάμα δεν τα καταφέρνει γιατί τον πολεμούν από παντού. Όχι μόνον γιατί είναι δημοκρατικός αλλά γιατί είναι μαύρος. Πως χρειαζόμαστε παγκοσμίως έναν νέο Καρλ Μαρξ. Πως αν δεν ήταν τυχερός στον πόλεμο του Βιετνάμ και τον καλούσαν να υπηρετήσει, θα προτιμούσε να πάει στην φυλακή ως λιποτάκτης. Μίλησε για τις γυναίκες και κυρίως για την Σίρι. Για τους λογοτέχνες που αγαπά, για το πώς διαβάζει (λιγότερο αδηφάγα από παλιά). Είπε και για τα βιβλία, λίγο για την τυχαιότητα, μια ιδέα για την ταυτότητα. Μίλησε για το περιστατικό με τον κεραυνό και την ιστορία της γιαγιάς του.

Ομολογώ πως όλα όσα είπε τον είχα ακούσει ξανά να τα λέει ή τον είχα δει να τα απαντά σε γραπτές συνεντεύξεις. Όμως η εμπειρία να τα λέει εκείνος, να ακούει κανείς το γρέζι της φωνής του (τώρα που αποφάσισε να κόψει τα πούρα είναι αργά) ήταν λατρευτική.

            Στο τέλος, όσο έβαζε την υπογραφή του στην paperback Αγγλική έκδοση της Τριλογίας που είχα μαζί μου, μου έριξε ένα και μοναδικό χαμόγελο όλο δικό μου. Δεν το κρύβω, έφυγα χθες από την Στέγη χαρούμενη και μια ιδέα, για μια στιγμή, ευτυχισμένη.

Υ.Γ. Χθες το απόγευμα στις 7μ.μ. ο Πολ Όστερ ήταν προσκεκλημένος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.

Υ.Γ. 42 Οι φωτό του Όστερ όσο εκείνος υπογράφει τα 2 μου βιβλιαράκια- μετάνιωσα που δεν είχα χώσει περισσότερα στην τσάντα- είναι της Αγγελικής Μποζίκη.