Εντυπωσιακή η γραφή του Αντρές Νέουμαν, δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει πως ένας συγγραφέας που γράφει με αυτόν τον τρόπο και για αυτό το θέμα είναι μόλις 37 χρόνων. Το «Κατά μόνας» αφηγείται μια απλή σχετικά ιστορία. Ένας άντρας, ο Μάριο, ξέρει πως πεθαίνει. Η γυναίκα του η Έλενα, ο δεκάχρονος γιος του Λίτο αλλά και ο ίδιος, σε πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις, θα μας μιλήσουν για την εμπειρία.
Ο Νέουμαν παίζει ανάμεσα στους αφηγητές με απίστευτη επιδεξιότητα. Η Έλενα είναι γυναίκα μορφωμένη, αρκετές φορές παραθέτει χωρία συγγραφέων. Ο Λίτο είναι ένα δεκάχρονο αγόρι, χαρούμενο που πηγαίνει ταξίδι με τον πατέρα του, ανέμελο. Ασχολείται με το κινητό του και το αν ήπιε κόκα κόλα. Και ο Μάριο ηχογραφεί, όλα αυτά που θα ήθελε να πει στην οικογένειά του, όλα αυτά που του συμβαίνουν, με την άχλη του επικείμενου θανάτου γύρω του.
«Θυμάμαι τότε που ο Μάριο δεν ήθελε παιδί ή δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε ή όχι. Είχαμε μόλις βάλει μπρος την σχέση μας και πιστεύαμε ότι η μοναξιά μας αρκούσε για να γεμίσει το σπίτι. Περνούσαμε βράδια ολόκληρα, αγκαλιασμένοι ή κρατημένοι από το χέρι, να κοιτάζουμε έξω από το παράθυρο. Όταν το θέμα ερχόταν στην κουβέντα, ο Μάριο έλεγε πως το παιδί μας είμαστε εμείς οι δυο. Ότι εμείς οι δύο μας φροντίζαμε, μας μεγαλώναμε, Νιώθαμε ότι είχαμε γεννήσει κάτι σαν παράρτημα των δυο μας˙ ένα πλάσμα που είμαστε εμείς οι δύο όταν είμαστε μαζί.
Τελικά γίναμε τρεις. Το σπίτι γέμισε. Και κάτι, δεν ξέρω τι ακριβώς, εξαφανίστηκε απ’ ανάμεσά μας. Και τώρα το παιδί μας θα μείνει ορφανό. Και το μέλλον μας θα είναι σαν έκτρωμα.»
Η καθαρότητα των λόγων, των συναισθημάτων, η απλότητα με την οποία εκτυλίσσεται η ιστορία, ο τρόπος του Νέουμαν να μπαινοβγαίνει από αφηγητή σε αφηγητή και από θραύσμα του χρόνου σε θραύσμα του τόπου είναι απαράμιλλη. Το βιβλίο, με ένα θέμα βαρύ, απάλευτο, διαβάζεται σχεδόν απνευστί, σε κρατάει κοντά του με μανία.
Ο χαρακτήρας της Έλενας είναι δουλεμένος με τρόπο που δείχνει πως ο συγγραφέας ξέρει να αφουγκραστεί την ανθρώπινη ψυχή στα δυσκολότερά της. Η γυναίκα αυτή, που πενθεί όσο ο άντρας της είναι ακόμα ζωντανός- για τον άνθρωπο που χάνεται, για τον πατέρα του παιδιού της που δεν θα υπάρχει πια, για την προσωπική της ζωή που θα εξαφανιστεί, για την προσωπικότητά της που εκμηδενίζεται μπροστά στον τόσο πόνο του άλλου- είναι ένας χαρακτήρας αληθινός και σπαρακτικός. Οι βιβλιοφιλικές αναφορές της δεν ενοχλούν, ίσα ίσα που σε κάνουν να νιώθεις οικεία. Κι η αίσθηση που αφήνει το βιβλίο είναι μαγική, σχεδόν είμαι σίγουρη πως ο Νέουμαν είναι το νέο μεγάλο ταλέντο στην Λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία.
«Κατά μόνας», Αντρές Νέουμαν, μετ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Opera, 2014, σελ.195
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου