«Κάθε λογικός άνθρωπος έχει κάποτε σκεφτεί την αυτοκτονία». Αυτή φράση του Καμύ είναι το μότο του βιβλίου του Αντόνιο ντι Μπενεντέττο, «Οι αυτόχειρες». Ενός βιβλίου φιλοσοφικού και ανθρώπινου, με γερούς στέρεους χαρακτήρες που μιλά για την μεγαλύτερη αδυναμία του ανθρωπίνου γένους, τον θάνατο.
Ένας δημοσιογράφος αναλαμβάνει μια σειρά για ένα πρακτορείο. Η αρχή γίνεται με τρεις φωτογραφίες αυτόχειρων. Δύο από αυτές έχουν μια ιδιοτυπία, ενώ τα μάτια του θύματος αποτυπώνουν τον τρόμο του θανάτου, τα χείλη δείχνουν χαρά. Ο δημοσιογράφος, μαζί με μια συνάδελφό του φωτογράφο, την Μαρσέλα, που δεν την συμπαθεί γιατί είναι μικρή και όμορφη, θα ξεκινήσουν να διερευνούν αυτές τις περιπτώσεις αυτοχειρίας, μαζί με τις καινούργιες που εμφανίζονται στην πόλη. Έχει προσωπικό ενδιαφέρον για το θέμα.
«Ο πατέρας μου αφαίρεσε τη ζωή του ένα βράδυ Παρασκευής.
Ήταν 33 ετών
Την τέταρτη Παρασκευή του επόμενου μήνα θα έχω την ίδια ηλικία»
Είναι οι πρώτες φράσεις του βιβλίου.
Ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής και ήρωας λοιπόν είναι ένας άνθρωπος βουτηγμένος στην αγωνία. Από την σχέση του με τις γυναίκες, ως την σχέση του με την μάνα, τον αδελφό και την οικογένειά του, ως την σχέση του με την αυτοκτονία, τον πατέρα και τον θάνατο. Ένας δυνατός κεντρικός χαρακτήρας που κρατά πάνω του όλο το βάρος του βιβλίου, κάποτε κάπως παραληρηματικά, συνήθως όμως εντελώς στέρεα και φιλοσοφικά.
«Όταν δεν ζεις, δεν χρειάζεται να υπομένεις το ότι μας επιτρέπουν να ζούμε. Οι άλλοι μας αφήνουν να ζούμε, μόνο που προστάζουν το πώς»
Το μυθιστόρημα το διάβασα σχεδόν απνευστί. Είναι γρήγορο, με πλοκή, είναι αργό, με μονόλογο, είναι βαθύ και τελείως ρηχό. Τον ήρωα τον νοιάζει ο μηχανισμός της αυτοκτονίας και οι μεταφυσικές ανησυχίες του, μοιάζει όμως να τον αφορά εξίσου και το τι θα φάει για πρωινό. Η μίξη αυτή είναι που τον κάνει εντελώς ανθρώπινο, και το θέμα χειροπιαστό και εύθραυστο. Σπάνια φιλοσοφικό μυθιστόρημα έχει την δύναμη να πιάσει από τον λαιμό έναν αναγνώστη και να τον εξαναγκάσει να το τελειώσει μες στην ίδια μέρα. Τούτο δω πάντως το απόλαυσα. Και θα σύστηνα χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
«Οι αυτόχειρες», Αντόνιο ντι Μπενεντέτο, μετ. Άννα Βερροιοπούλου, εκδ. Απόπειρα, 2014
Υ.Γ. Το βιβλίο το χρωστώ- κι αυτό- στον Γιάννη Καλογερόπουλο. Εδώ η κριτική του στα "Χανιώτικα Νέα".
Μόλις τελείωσα μια καινούργια μετάφραση στα Αγγλικά του έργου του Zama. Σπουδαίο βιβλίο ενός παραμελημένου συγγραφέα. Αξίζει να μεταφραστούν περισσότερα έργα του. Κυριακιδη ακούς; (-:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια πες ποιο για να του το μεταφέρω, γιατί αμφιβάλλω οτι θα δει το σχόλιο σε τόσο παλιό ποστ.
ΔιαγραφήΑυτό είναι το λινκ του πρόσφατα μεταφρασμένου βιβλίου του στα Αγγλικά:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.nyrb.com/products/zama?variant=1094933221
Μεχρι και ο Bolano έχει κριτική του Benedetto!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩ, ναι.
Διαγραφή