Έπιασα το βιβλίο του Τζούνο Ντιάζ «Να πώς χάνεις μια γυναίκα» με μεγάλο ενθουσιασμό. Το προηγούμενό του, « Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο», με είχε συνεπάρει και ήθελα να δω αν τα είχε καταφέρει κι εδώ. Εκ πρώτης όψεως, φαινόταν πως ναι. Οι πρώτες σελίδες κυλούσαν ευχάριστα, ο λόγος έρεε, η ιστορία είχε στηθεί.
Όσο όμως το βιβλίο προχωρούσε κάτι σκάλωνε και φαινόταν επιφανειακό. Οι σχέσεις των ανθρώπων δεν βάθαιναν κι ο κεντρικός ήρωας έχανε την συνοχή του, απλωνόταν από γυναίκα σε γυναίκα, χωρίς σκοπό και προορισμό. Ίσως μόνο να χρησίμευε σαν αφορμή για να μας μιλήσει ο Ντίαζ για την ζωή ενός «ξένου», ενός Δομινικανού στην Αμερική.
Ο Γιούνορ, ένας νεαρός άντρας που τον παρατά η κοπέλα του όταν ανακαλύπτει πως την απατούσε, μας διηγείται σε πρώτο πρόσωπο τις σχέσεις του με τις γυναίκες, τη ζωή του με την μάνα και τον μεγαλύτερο αδελφό του. Μέσα από τις σεξουαλικές του περιπέτειες, ανακαλύπτουμε τελικά το ταξίδι της ενηλικίωσης του γραμμένο σε σπαράγματα, δίχως ενότητα χρόνου και χώρου.
Το βιβλίο μιλά για την αναζήτηση της ταυτότητας, τον έρωτα, την πορεία στη ζωή και το θάνατο. Όμως κάπου η αίσθηση του ξεχωριστού χάνεται. Ο Ντίαζ γράφει σε μια θαυμάσια προφορική γλώσσα, χωρίς καρυκεύματα. Έχει να πει να πει μια ιστορία, για αυτό. Όμως, τούτη τη φορά κάτι φαίνεται να χάσκει και ο συγγραφέας κατορθώνει τελικά να γράψει απλά ένα «καλό» βιβλίο, δίχως τίποτα το ξεχωριστό ή έστω κάτι που θα σε έκανε να θέλεις τον ξαναδιαβάσεις με λαχτάρα.
Μου αρέσει που τώρα τελευταία βάζεις και μια φωτογραφία του συγγραφέα στο τέλος της κάθε ανάρτησης. Συνέχισέ το.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι. Κλεμμένο βέβαια, από άλλα μπλογκς γιατί εγώ με τη φωτογραφία και τα εικαστικά δεν το χω,
ΔιαγραφήΑυτό το βιβλίο έλεγα να το διαβάσω άμεσα αλλά μάλλον θα το αφήσω στην διάθεση της στιγμής γιατί βαριέμαι τα αντροβιβλία.Το πρώτο του, που κρίθηκε ως πιο ενδιαφέρον, δεν κυκλοφορεί πια και θέλω αυτό το κακό συνήθειο των εκδοτών να το βάλω σαν θέμα.Παίρνει τα δικαιώματα ενός καλού θεωρούμενου βιβλίου ένας οίκος, κάνει μια ολόκληρη διαδικασία (μετάφραση,επιμέλεια κτλ)και βγάζει ένα πολύ περιορισμένο αριθμό αντιτύπων κι έτσι όταν τελειώσουν δεν πα΄ να είναι καλό ή ακόμα και αριστούργημα,σαν τίτλο το τρώει η μαρμάγκα.Στο μεταξύ κυκλοφορούν άπειρα τοξικά που αυτά θα΄πρεπε να πάνε στην χωματερή(μη σου πω να μην βγουν καν).Αλλά και στην περίπτωση που κλείνει ένας οίκος τι γίνεται(πχ Ελληνικά Γράμματα);Ουδείς ενδιαφέρεται να ξαναβγάλει τα καλά που πιθανόν είχε και μιλάω κυρίως για τα μεταφρασμένα.Όλοι εκεί,στον στόχο:καινούργιο προϊόν.Κατά τ΄άλλα θίγονται αν τους αποκαλέσεις εμπόρους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γνωστή σαμποτέρ Μποζίκη πως και δεν σχολίασε την φάτσα του Ντίαζ;Να ζητήσει έναν Όστερ,έναν Φορντ,έναν Ρόμπερτ Ρέντφορντ,ουπς,αυτός δεν είναι συγγραφέας...Κατάλαβες τώρα γιατί πάνε όλοι στο fcb, ε,θα έβαζα έναν σύνδεσμο στο Μποζίκη,θα το έβλεπε και θα απαντούσε αμέσως.
.