Περίμενα με λαχτάρα να διαβάσω το καινούργιο βιβλίο του Καζούο Ισιγκούρο, «Ο θαμμένος γίγαντας». Συνήθως η γραφή του μου ταιριάζει πολύ, με ανακουφίζει με την φυγή από την πραγματικότητα χωρίς ποτέ στην ουσία να αναχωρεί πραγματικά από αυτή. Απολαμβάνω όταν διευρύνει τα όρια του πραγματικού για να πει όμως στην ουσία μια ιστορία με την οποία μπορείς να ταυτιστείς.
Σε τούτο το βιβλίο, ο Ισιγκούρο άλλαξε. Εκ πρώτης όψεως γράφει για έναν μύθο με δράκους και ιππότες από την εποχή του Αρθούρου- για την ακρίβεια από την εποχή αμέσως μετά. Η Αγγλία είναι μια χώρα αραιοκατοικημένη, όπου χωριά Βρετανών * και Σαξόνων συμβιώνουν αρμονικά, γιατί μια ομίχλη καλύπτει όλες τις αναμνήσεις, κάνει τους ανθρώπους να ξεχνούν. Ένα ζευγάρι Βρετανών, πολύ αγαπημένων, θυμάται αμυδρά πως κάπου έχει έναν γιο και ξεκινά ένα ταξίδι για να τον βρει. Στο δρόμο θα συναντήσει ιππότες ξεχασμένους, και μυθικά πλάσματα, και βαρκάρηδες που σε περνούν από την άλλη μεριά.
Ομολογώ πως τόσο ο όγκος του βιβλίου όσο και η χαλαρή πλοκή του με έκαναν να δυσανασχετήσω. Αντιλαμβάνομαι πως ο Ισιγκούρο ήθελε να μιλήσει για την μνήμη, για τον τρόπο που καταλαβαίνουμε τον κόσμο βάσει των πρότερων εμπειριών μας, για τον έρωτα και τον πόλεμο. Φρονώ όμως πως εδώ απέτυχε. Έστησε ένα μάλλον χαλαρό παραμυθάκι, που διαβάζεται πολύ εύκολα αλλά αφήνει λίγα στο μυαλό αφού το τελειώσεις. Δεν κατορθώνει καν να φτιάξει εκείνες τις εκπληκτικές εικόνες και τους χαρακτήρες ενός Τόλκιν ή ενός Μάρτιν. Αν πρόθεσή του ήταν να αποδομήσει το είδος, πραγματικά τα κατάφερε. Κι όχι με την καλή έννοια.
Τα λίγα ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία για την Αγγλία εκείνης της εποχής δίνονται με φειδώ, σχεδόν επιφανειακά. Όλα συμβαίνουν για να συμβούν, σε ένα μύθο που λύνεται σχεδόν από την μέση του ογκώδους πονήματος. Ένα έχω να πω. Κρίμα. Ελπίζω. Στο επόμενο.
"Ο θαμμένος γίγαντας", Καζούο Ισιγκούρο, μετ. Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Ψυχογιος, 2015, σελ. 431
* υποθέτω πως μιλάει για τους Κέλτες
Υ.Γ. 42 Διαβάστε εδώ την αντίθετη άποψη του Παναγιώτη Κροκιδά σε τούτο δω το blog.
* υποθέτω πως μιλάει για τους Κέλτες
Υ.Γ. 42 Διαβάστε εδώ την αντίθετη άποψη του Παναγιώτη Κροκιδά σε τούτο δω το blog.
άλλος ένας που δεν του άρεσε λοιπόν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα χωριστούμε σε στρατόπεδα.
Διαγραφήτο τελείωσα με το ζόρι, μόνο και μόνο για να μην το παρατήσω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια από τα ίδια
ΔιαγραφήΕγώ θα πάρω το μέρος του Παναγιώτη. Το βιβλίο μου άρεσε πολύ καλύπτοντας αλληγορικά θέματα που με απασχολούν άμεσα όπως η μνήμη, ο πόλεμος, οι έχθρες, η αγάπη. Συγνώμη Κατερίνα αλλά μου αρέσουν τα παραμύθια και ο Καζούα έφερε στο φως μια απλή αλλά με ισχυρό αντίκτυπο ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφή