Πεθαίνω σαν χώρα

Μισώ αυτήν την χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Γράφω σ' εσένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα, κι αυτός ο πόθος μας ένωσε νύχτες και νύχτες... και σ' άλλες ώρες της μέρας, όταν ξαφνικά γινόταν ένα θαύμα και ξεχνούσαμε τον τρόμο που έτρεχε στους δρόμους καθώς μες στις φλέβες μας... τα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων που μας εμπόδιζαν ακόμα και να κοιταζόμαστε.. διαβασμένα από θεότρελους εκφωνητές... τα ουρλιαχτά που σκέπαζαν ακόμα και τις σειρήνες των ασθενοφόρων... Ποτέ δεν θα το πίστευα πως η ανθρώπινη φωνή μπορεί να φτάσει σε τέτοια ύψη... να είναι τόσο απύθμενη...να προκαλεί τόση αναστάτωση με την επιβολή της... Τέλος πάντων μισώ τους ανθρώπους αλλ' αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία. Βιάζομαι τώρα να σου πω μερικά πράγματα κι αυτά τα λόγια θα είναι και τα τελευταία που θα χεις από μένα. Μισώ αυτήν την χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα 'φαγε. Την μισώ. Ναι, την μισώ, την μισώ. Δεν μπορεί μια γυναίκα να ζήσει με τέτοια σπλάχνα μέσα της.  Όσο το σκέφτομαι, μου 'ρχεται να ξεράσω τον ίδιο μου τον εαυτό. Νιώθω σαν ξέρασμα, μπορεί και να 'μαι. Μια γυναίκα.. δεν είναι σα μια χώρα που αξιοποιεί τα ερείπια της, τους τάφους της..πού τα ξεπουλάει όλα για εθνικό συνάλλαγμα... ζώντας από αυτά. Εγώ δεν θέλω να 'μαι χώρα. Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός, φόνισσα. Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα θελα να ζήσω[]

[] Δεν είμαι πια γυναίκα.. Ούτε κι εσύ πια είσαι άντρας... Μας τα πήρε όλα αυτή... Τι θα μείνει όμως από αυτήν χωρίς εμάς; Τι θα είν' αυτή όταν δεν θα 'χει μείνει τίποτα από μας;... Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου... Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της... Έχω μέσα μου την μοίρα της... Πεθαίνω σαν χώρα..." (...)

Πεθαίνω σαν χώρα by Katerina Malakate on Mixcloud

"Πεθαίνω σαν χώρα", Δημήτρης Δημητριάδης, εκδ. Σαιξπηρικόν, 2010, σελ. 46