"Η γραφή του κόσμου", François Taillandier

Ξεκίνησα να διαβάζω την «Γραφή του κόσμου» του Φρανσουά Ταγιαντιέ σχεδόν μόλις ήρθε στα χέρια μου, γιατί η ιστορική περίοδος την οποία πραγματεύεται με ενδιαφέρει πολύ κι επιπροσθέτως είχα καιρό να διαβάσω ιστορικό μυθιστόρημα και το λαχταρούσα. Αν πω πως δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου, θα είναι λίγο. Ο Ταγαντιέ δεν γράφει ιστορικό μυθιστόρημα- το μυθιστόρημα θέλει πλοκή κι όχι στεγνή καταγραφή- σίγουρα δεν γράφει ιστορική πραγματεία γιατί του λείπει η αντίστοιχη βιβλιογραφία. Τότε τι γράφει; Γράφει κάτι ενδιάμεσο, με λόγο δοκιμιακό και στεγνό, εντελώς αδιάφορο. Και το να καταφέρεις να κάνεις αδιάφορη αυτή τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο απαιτεί στα αλήθεια προσπάθεια.

Στο πρώτο κομμάτι παρακολουθούμε τον Μάγνο Αυρήλιο Κασσιόδωρο που ζει στην Ιταλία σε μια περίοδο που η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αλλάζει, η πρωτεύουσα έχει μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη κι ο Ιουστινιανός δεν έχει ούτε τα μέσα ούτε την διάθεση να κρατήσει την Αυτοκρατορία ενωμένη. Άνθρωπος της αυλής, μορφωμένος και έντιμος σχετικά, αφοσιώνεται σε βάρβαρους άρχοντες. Ως το τέλος της ζωής του που αποφασίζει να στήσει στο πατρικό του, το Σκυλλάκιον, ένα μοναστήρι αφιερωμένο στην γραφή. 

Στο δεύτερο μέρος η Θεολίνδα, μια Γερμανίδα πριγκήπισσα που παντρεύεται τον βασιλιά των Λογγοβάρδων, θα συνομωτίσει μαζί με τον πάπα Γρηγόριο για να προασπίσει τα συμφέροντά της και της Καθολικής Εκκλησίας

Δίχως συνοχή- τα μέρη του μυθιστορήματος δεν συνδέονται με τίποτα και η συνέχεια είναι μόνον ιστορική- και χωρίς στιβαρούς πρωταγωνιστές με την εξαίρεση του Κασσιόδωρου που αποδεικνύεται ανιαρός, το μυθιστόρημα αφήνει τον χρόνο να περνά. Κάποια, ομολογουμένως εκπληκτικά, αποσπάσματα δεν δικαιολογούν διόλου την ύπαρξή του. Μεγάλη απογοήτευση. 

                                                                                         Κατερίνα Μαλακατέ

«Η γραφή του κόσμου», Φρανσουά Ταγιαντιέ, μετ. Αλεξάνδρα Κωσταράκου, εκδ. Πόλις, σελ.255, 2015