Δεν είχα διαβάσει άλλο βιβλίο της Μέρυλιν Ρόμπινσον γιατί πάντα μου συνέβαινε το εξής: κάποιος φίλος, συχνότερα η Βιβή μου, θα με «μάλωνε» που δεν την έχω πιάσει ακόμα, αλλά διαβάζοντας το οπισθόφυλλο θα αναφωνούσα, «μπα, δεν είναι για μένα» και θα το άφηνα.
Τούτη τη φορά με την Λάιλα, μου φάνηκε πιο κοντινό μου το θέμα και το αποτόλμησα. Αν και η Λάιλα είναι το 3ο μέρος της τριλογίας της Ρόμπινσον, διαβάζεται άνετα αυτόνομα χωρίς να έχει ανάγκη τα δύο προηγούμενα βιβλία. Μου συνέβη λοιπόν με αυτό το μυθιστόρημα το εξής: ενώ η ιστορία είχε ως ένα σημείο ενδιαφέρον και ο χαρακτήρας της Λάιλα είναι ολοκληρωμένος, από την μέση και μετά δεν είχα καμία διάθεση να το παρακολουθήσω. Οι περικοπές από την Βίβλο έγιναν τόσες πολλές που δεν είχε νόημα, ήταν απλά σαν να διαβάζεις μια ανάλυση του συγκεκριμένου κομματιού. Το τελείωσα, αλλά δεν το ευχαριστήθηκα.
Η Λάιλα είναι ένα κατατρεγμένο πλάσμα. Όταν ήταν πολύ μικρούλα, μια γυναίκα άσχημη, μεγάλη σημαδεμένη και φόνισσα- η Ντολ- την έκλεψε από το μάλλον κακοποιητικό περιβάλλον της. Έκτοτε ζήσαν ως παρίες, παρέα με ένα τσούρμο άθεων μικροαπατεώνων στο δρόμο. Η Λάιλα μετά από κάποιες περιπλανήσεις θα παντρευτεί τον γέροντα πάστορα της Γκίλεαντ και μεταξύ τους θα δημιουργηθεί μια αγάπη χριστιανική, σαν αυτή περίπου ανάμεσα σε μια μοναχή και τον Χριστό· με ολίγον από σεξ. Η μάλλον ακαλλιέργητη και αμόρφωτη Λάιλα θα ριχτεί στην μελέτη της Βίβλου, ενώ θα τη βοηθήσει και ο γέρος σύζυγός της μαζί με τον ακόμα πιο ηλικιωμένο φίλο του πάστορα Μπάουτον.
Αν και τα ερωτήματα που θέτει η Ρόμπινσον άπτονται και της φιλοσοφίας, ξεχειλίζει με τέτοιο τρόπο ο Καλβινισμός, είναι τόσο σαφής η πρόθεση να προσηλυτίσει, που ενοχλήθηκα. Αν οι παραπομπές στην Βίβλο ήταν κάπως λιγότερες από το μισό βιβλίο, μπορεί και να μην με ένοιαζε. Αλλά η στράτευση ήταν τόσο εμφανής που ξεχνούσες τα όποια λογοτεχνικά χαρίσματα.
Φαντάζομαι πως ο κάθε συγγραφέας έχει τον αναγνώστη του και απλά η Μέριλυν Ρόμπινσον δεν είναι για μένα. Δεν θα επιχειρήσω να διαβάσω τα δύο πρώτα βιβλία της τριλογίας, υπάρχουν για όλους μας βιβλία εκεί έξω.
Κατερίνα Μαλακατέ
«Λάιλα», Marilynne Robinson, μετ. Κατερίνα Σχινά, εκδ. Μεταίχμιο, 2016, σελ. 416
Εσένα να μαλώσω;Ζαμέ!Αφού ξέρω ότι η ένθεη κτλ λογοτεχνία δεν σε έλκει.Πάλι καλά που ενέδωσες.Δεν είναι άσχετο που δεν σ΄αρέσει ο Καζαντζάκης.Απλά μακάρι να διάβαζες την "Γκίλιαντ" πρώτα, μη σου πω μόνο αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως, ναι, αν το έβλεπα ως συνέχεια μιας ιστορίας που μου είχε ήδη αρέσει. Δεν είναι ακριβώς πως η ένθεη λογοτεχνία δεν μου αρέσει, θα απέρριπτα έτσι ένα σωρό λογοτέχνες, με πρώτο πρώτο τον Ντοστο, αλλά εδώ μου φάνηκε σαν η λογοτεχνία να ήταν η πρόφαση για να πει όσα ήθελε για την πίστη. Σαν να διάβαζα Παραβολή για το Καλό και το Κακό που την έγραψε μια φανατική Καλβινίστρια.
ΔιαγραφήΕγώ πάλι διαβάζω τώρα το Γκίλιαντ και δεν με ενοχλούν οι παραβολές. Ούτε η διάθεση για φιλοσοφία. Και από πότε οι συγγραφείς δεν γράφουν με πρόφαση να μας πουν κάτι. Θα μας τρελάνετε. Πείτε απλά ότι σας ενοχλεί η θρησκεία. Δεν είναι κακό. Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι θέλει.Αλλά όταν κάνουμε κριτική σε ένα λογοτεχνικό έργο κοιτάμε πολλά και δεν κολλάμε στο ένα που μας ενοχλεί. Κρίμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή