Ξεκίνησα τους Χαρισματικούς μια Δευτέρα πρωί όσο ήμουν σε διακοπές και τους τελείωσα την Τρίτη το βράδυ, με άνεση και χωρίς στιγμή να τους βαρυγκωμίσω. Πρόκειται για ένα ενδιάμεσο βιβλίο, ανάμεσα στην επιστημονική φαντασία και το θρίλερ, που βοηθάει να «καθαρίσεις» αναγνωστικά και να περάσεις στο επόμενο σημαντικό μυθιστόρημα. Αλλά ως εκεί.
Δεν είναι ένα βιβλίο που φέρνει τίποτα καινούριο, ούτε ως επιστημονική φαντασία ούτε ως αστυνομικό. Οι ιδέες του είμαι χιλιοειπωμένες – όποιος έχει διαβάσει και δει XMen ή Heroes, ξέρει- ενώ το σασπένς υπονομεύεται από τις κοινοτοπίες και τα κλισέ της πλοκής. Περισσότερο μοιάζει με σενάριο για ταινία, όμως οι ταινίες του είδους έχουν περάσει πια σε μια άλλη σφαίρα, κι αν συγκριθεί με αυτές, μάλλον θα χάσει.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, από 1980 και μετά, ένας στους εκατό ανθρώπους γεννιέται Χαρισματικός. Στην αρχή δεν υπάρχει πρόβλημα, όμως σιγά σιγά η Ανθρωπότητα βλέπει αυτούς τους Αφύσικους σαν απειλή, μαζεύει τα παιδιά που είναι χαρισματικά σε ακαδημίες και τα σακατεύει ψυχολογικά μεγαλώνοντας τα ως ορφανά. Οι Αφύσικοι οχυρώνονται κι αυτοί πίσω από έναν δικό τους που τίναξε το Χρηματιστήριο στον αέρα λόγω της χαρισματικότητάς του κι έχει φτιάξει μια ιδιωτική πόλη καταφύγιο από τη μια, και έναν ηγέτη μιας χαρισματικής τρομοκρατικής οργάνωσης, από την άλλη. Οι άνθρωποι φτιάχνουν ειδικό τμήμα αστυνομίας για την αντιμετώπιση αυτής της ιδιαίτερης τρομοκρατίας, με επικεφαλής έναν Αφύσικο, τον Νικ Κούπερ. Όταν ο Κούπερ αποφασίζει να διεισδύσει στην οργάνωση υποκρινόμενος τον προδότη, θα τον κυνηγήσουν κι από τις δύο πλευρές, και της Υπηρεσίας και των Χαρισματικών.
Ο Νικ Κούπερ είναι μάλλον ρηχός πρωταγωνιστής. Είναι πάντοτε «ηθικός», ακόμα κι όταν αλλάζει στρατόπεδα, αγαπάει τα παιδιά του κι ας έχει χωρίσει και θυσιάζεται για αυτά, είναι άπιαστος και νικάει πάντα, ενώ στο τέλος παίρνει και το χαρισματικό κορίτσι. Από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του βιβλίου είναι η αλληγορία για την τρομοκρατία, για τη ρευστότητα της αλήθειας- έτσι όπως παρουσιάζεται από την κάθε πλευρά-, αλλά και για τη διαφορετικότητα- το πόσο τρομάζει η παρέκβαση από τη νόρμα.
Οι «Χαρισματικοί» είναι ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο, μια ευχάριστη ανάπαυλα. Πιθανολογώ πως δεν θα διάβαζα τη συνέχεια, εκτός αν χρειαζόμουν αναγνωστικό διάλειμμα. Και στην τελική ανάλυση πάντοτε είναι απαραίτητα και αυτά.
Κατερίνα Μαλακατέ
«Οι Χαρισματικοί», Μάρκους Σακέι, μετ. Αποστόλης Πρίτσας, εκδ. Πόλις, 2016, σελ. 638
Υ.Γ. 42 Η μετάφραση με ξένισε. Θα προτιμούσα να το έχω διαβάσει στα Αγγλικά.
Sorry off topic αλλά δεν έχω λογαριαςμο Facebook. Πρόσφατα τελείωσα δυο βιβλία που το καθένα είχε κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Το ένα ήταν το Blood Meridian του Cormac Mc Carthy. Μια αλληγορία της έμφυτης φύσης της βίας στο άνθρωπο. Είναι ένα από τα καλύτερα αντί western που έχουν γραφτεί. Έχει έναν απαράμιλλο τρόπο περιγραφής σχεδόν ποιητικό. Σίγουρα το καλύτερο του βιβλίο από αυτά που έχω διαβάσει (Suttree, The Road, All the Pretty Horses, No country for old men).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δεύτερο βιβλίο είναι το The Pilgrims Progress του John Bunyan. Ένα βιβλίο γραμμένο το 1678. Άλλη μια αλληγορία αυτή τη φορά ενός Πουριτανού αντιρρησία ο ποιος από τη φυλακή βλέπω ένα όνειρο της πορείας του στην επουράνιο πόλη αλά Dante. Με πολύ χιούμορ και γλώσσα καυστική ο Μπανιαν μας παραδίδει ένα μοναδικό έργο εφάμιλλο του Cervantes.
https://www.google.com/amp/s/amp.theguardian.com/books/2013/sep/23/100-best-novels-pilgrims-progress
Εμ, κάνε έναν λογαριασμό να μιλάμε στο group, κρίμα είναι, χάνεις την αλληλεπίδραση με τόσους ανθρώπους που διαβάζουν. Και σε χρειαζόμαστε, γιατί ζεις εκεί και όχι εδώ, να μας προτείνεις πράγματα.
Διαγραφή