Με το American gods τα έκανα όλα ανάποδα. Αρχικά είδα δύο επεισόδια της σειράς, μετά ξεκίνησα το βιβλίο στα Ελληνικά (η μετάφραση είναι φριχτή, σαν να διαβάζεις τον τηλεφωνικό κατάλογο), το παράτησα 2-3 μέρες και είδα λίγα επεισόδια ακόμα, ένας φίλος μου δάνεισε το Αγγλικό paperback, τελείωσα το βιβλίο, και τώρα μου μένει ένα επεισόδιο για να ολοκληρώσω και τη σεζόν. Ε, ναι, όσο να πεις, δεν είναι ακριβώς τακτοποιημένες οι σκέψεις μου για αυτό, αλλά θα προσπαθήσω να μεταφέρω την ατμόσφαιρα του βιβλίου, ανακατεμένη με λίγη από αυτή της σειράς.
Για αρχή να πω πως το βιβλίο στο πρωτότυπο είναι πολύ καλογραμμένο, με γλώσσα και ροή που σπάνια συναντάς στην επιστημονική φαντασία. Είναι κρίμα λοιπόν που τόσο το αδικεί η ελληνική εκδοχή του και στερεί τη λογοτεχνική απόλαυση. Η αρχική ιδέα είναι εξαιρετική, και ο χειρισμός της στα περισσότερα σημεία άψογος. Η δράση εκτυλίσσεται σε όλη στην Αμερική, από όπου *δεν* κατάγεται ο Γκάιμαν, κι αυτό έχει τη γοητεία του, αν και σε κάποια σημεία καταλαβαίνεις την αμηχανία.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Σάντοου ένας ψηλός και σωματώδης τύπος που μόλις βγαίνει από τη φυλακή. Την ημέρα που είναι να βγει μαθαίνει πως η γυναίκα του- που λάτρευε- είναι νεκρή και πως οι συνθήκες του θανάτου της ήταν, χμ, κάπως ιδιότυπες. Ταλαιπωρημένος, γνωρίζει έναν περίεργο τύπο, τον Γουένσντει, που του δίνει δουλειά ως σωματοφύλακα και βοηθό. Όσο περιπλανιούνται στην Αμερική αρχίζει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Υπάρχει ένας πόλεμος, υπόγειος, ανάμεσα στους παλιούς θεούς, που έφερνε καθένας που μετανάστευε στη Νέα Γη ως μνήμη, και τους καινούριους της τεχνολογίας και της τηλεόρασης. Οι παλιοί θεοί που κανένας πια δεν τους θυμάται και δεν θυσιάζει σε αυτούς, παραπαίουν, πεθαίνουν, φυτοζωούν. Οι νεότεροι είναι παντοδύναμοι και κύριαρχοι, αλλά κι αυτοί ξεχνιούνται σύντομα.
Το βιβλίο, πολυσέλιδο και εντυπωσιακό, δεν φτάνει για να χειριστεί μια τόσο λαμπρή ιδέα. Το τελείωσα με πραγματικό ενδιαφέρον, δεν βαρέθηκα στιγμή, η ιστορία έχει ένα αληθοφανές τέλος, αλλά έμειναν τόσα επεισόδια και χαρακτήρες αναξιοποίητα. Όλοι αυτοί οι θεοί, παλιοί, καινούργιοι, μυθολογικοί και τωρινοί, πέρα από όλα τα ελαττώματα και τα προτερήματά τους, έχουν πρωτίστως μεγάλη πλάκα. Για κάποιο λόγο θα προτιμούσα το "American gods" μια επική δωδεκαλογία με εκατομμύρια λέξεις. Και το λέω εγώ, που συνήθως κάτι τέτοια τα βαριέμαι. Αυτό όμως άξιζε τον κόπο. Εύχομαι ο Neil Gaiman μεγαλώνοντας να το σκεφτεί κι αυτός.
Κατερίνα Μαλακατέ
"Ο πόλεμος των θεών", Neil Gaiman, μετ. Νίνα Μπούρη, εκδ. Οξύ, 2004, σελ.535
"American Gods", Neil Gaiman, ed. Headline, 2001, pg.635
Υ.Γ. 42 Με αυτά και με αυτά εκτίμησα την μετάφραση της Μαρίας Αγγελίδου στο Neverwhere ακόμα πιο πολύ.
Υ.Γ.42-42 Στην σειρά ο Shadow είναι εκπληκτικός, θεωρώ όμως τον Wednesday miscast.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου