Είναι γνωστό πως έχω αδυναμία στον Φίλιπ Κ.Ντικ, οπότε πιθανότατα δεν θα είμαι αντικειμενική ούτε με αυτό το βιβλίο. Αλλά εδώ που τα λέμε, για αυτό είναι φτιαγμένα τα μπλογκς, για να λέει ο συντάκτης τους την υποκειμενική αλήθειά του χωρίς φόβο, άντε με λίγο πάθος.
Διάβασα «Τα ομοιώματα» κυρίως σε προθάλαμους νοσοκομείων, περιμένοντας για εξετάσεις, με παππούδες που σκύβαν συνωμοτικά και με ρωτούσαν τι είναι αυτό με το περίεργο εξώφυλλο. Και πρέπει να πω πως το απόλαυσα, αν και η ανάγνωση προχωρούσε αργά, μιας και στο σπίτι, στην πραγματική ζωή, διάβαζα μεγαθήρια.
«Τα ομοιώματα» είναι από εκείνα τα μυθιστορήματα όπου ο Ντικ παίζει με το αποτέλεσμα του 2ου Παγκόσμιου Πόλεμου- καλύτερα το έκανε στο «Άνθρωπο στο ψηλό κάστρο». Βρισκόμαστε κάπου στα μέσα του 21ου αιώνα, ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει και η Δυτική Γερμανία έχει γίνει ομοσπονδία με τις ΗΠΑ. Οι άνθρωποι χωρίζονται σε Ge (αυτούς που ξέρουν το μυστικό) και Be που είναι φτιαγμένοι να ακολουθούν. Απόλυτη ηγέτιδα είναι η Νικολ Τιμποντώ, πρώτη κυρία της Ομοσπονδίας, και γυναίκα του εκάστοτε ντερ Άλτε (Ο Γέρος). Μόνο που ο συγκεκριμένος ντερ Άλτε είναι ανδροειδές, και η συγκεκριμένη Νικόλ ηθοποιός. Οι πραγματικοί έχουν πεθάνει δεκαετίες πριν.
Ο Ντικ, αν και «Τα ομοιώματα» είναι ένα από τα τέσσερα(!) βιβλία που έβγαλε εκείνη τη χρονιά, φαίνεται να είναι εδώ σε μεγάλα κέφια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως πως το βιβλίο είναι γραμμένο το 1964, και αυτό, για την επιστημονική φαντασία, μοιάζει εξωφρενικό, άρα πολλά από τα βασικά του στοιχεία μοιάζουν τώρα παρωχημένα.
Αυτό που δεν είναι παρωχημένο, είναι το πολιτικό σχόλιο που μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Οι σκέψεις του συγγραφέα για την εξουσία, το απατηλό παιχνίδι της, τις ανίερες συμμαχίες, τον τρόπο που η κάθε ανθρώπινη ζωή είναι αναλώσιμη στα χέρια των ισχυρών, αλλά και το παιχνίδι με την πραγματικότητα, μπορούν να βάλουν φωτιά στο μυαλό κάθε αναγνώστη. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο κάθε φορά, όταν διαβάζει κανείς μια δυστοπία επιστημονικής φαντασίας, να περάσει καλά, να ευχαριστηθεί τους νεολογισμούς, την αχαλίνωτη φαντασία στα επιστημονικά επιτεύγματα, κι έπειτα να στοχαστεί, για τη κοινωνία και την Ιστορία και το μέλλον.
Κατερίνα Μαλακατέ
«Τα ομοιώματα», Φίλιπ Κ. Ντικ, μετ. Μαρίνα Λώμη, εκδ. Μέδουσα, σελ. 213
Διάβασα το "ηλεκτρικό πρόβατο" και δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Πάρα πολύ φουτουριστικό, με κάποια σημεία υπαρξιακού στοχασμού αλλά δεν έχουν το κατάλληλο βάθος και τη διάρκεια για να πεις ότι πρόκειται περί αριστουργήματος. Σκέφτομαι να δώσω μια ακόμα ευκαιρία στο Φίλιπ Ντικ, ίσως με το Ubik, δεν ξέρω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόστολος
Ανάλογα με το τι ψάχνεις. Ναι, δεν έχει βάθος με την κλασική έννοια του όρου, είναι η πλοκή καταιγιστική και τον απασχολεί πολύ και το φουτουριστικό του πράγματος. Όμως ακόμα και μέσα από αυτόν τον πανικό, βγαίνουν σημαντικά πράγματα.
Διαγραφή