Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο του Ανδρέα Μήτσου, ξέρεις με σιγουριά πως διαβάζεις ένα βιβλίο του Ανδρέα Μήτσου. Αυτή η κατάκτηση— το προσωπικό, αναγνωρίσιμο ύφος— δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούν να περηφανευτούν πολλοί από τους συγγραφείς μας. Τόσο η γλώσσα όσο και ο χειρισμός τους θέματος είναι χαρακτηριστικοί, και αυτό σε κάνει να νιώθεις οικειότητα με το κείμενο, σαν να ξαναγυρνάς σε κάτι αγαπημένο.
Στην Αστυνόμο ο Μήτσου πραγματεύεται τα όρια του ερωτισμού και των σχέσεων, πού τελειώνει ο έρωτας και πού αρχίζει η κακοποίηση. Η Λένα Στρατήγη είναι αστυνόμος. Ο πατέρας της είναι συγγραφέας, έχει μόνιμο δεσμό με μια γυναίκα, αλλά του αρέσουν και οι ευκαιριακές σχέσεις με άλλες. Η Λένα μέσα της κατηγορεί τον πατέρα της για τον χωρισμό με τη μητέρα και τον χαμό της, εξωτερικά όμως διατηρεί άψογες σχέσεις μαζί του και συχνά πυκνά τού αφηγείται γεγονότα της δουλειάς για να του δώσει τροφή για τις φαντασιώσεις και τα γραπτά του. Ώσπου του γνωρίζει τη Νίκη, μια λαϊκή γυναίκα που την κακοποιεί ο νταλικιέρης άντρας της, μια πανέμορφη και ηδονική ύπαρξη. Ο πατέρας θα πέσει στα δίχτυα της Νίκης— και της Λένας— και το παιχνίδι θα οδηγήσει στην καταστροφή.
Οι τρεις βασικοί χαρακτήρες, ο πατέρας, η Λένα και η Νίκη, είναι οριακές προσωπικότητες, ακραία ερωτικές ή τελείως ασεξουαλικές και αντιερωτικές. Ο πατέρας τιμωρείται με έναν ιδιότυπο τρόπο γιατί δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες και τον ανομολόγητο έρωτα της κόρης. Αφηγητές είναι πότε ο πατέρας και πότε η Λένα, και αυτή η εναλλαγή είναι που δίνει βάθος. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε ιστορία διαστροφής, μα όχι, το μυθιστόρημα ειδικά από τη μέση και μετά απογειώνεται. Το σασπένς δημιουργείται γιατί δεν ξέρουμε ως το τέλος ποιος κινεί τα νήματα της αφήγησης και του παιχνιδιού, ποιος είναι θύτης και ποιος θύμα. Η κόρη είναι ένας από τους πιο μυστήριους και ταυτόχρονα ελκυστικούς χαρακτήρες, αψυχολόγητη, μοιάζει να λαμβάνει ηδονή μόνο από την εξουσία πάνω στον πατέρα της, κι όταν πια τον έχει δικό της, σπασμένο και διαλυμένο, χάνει το ενδιαφέρον της.
Ο Μήτσου είναι δεινός ερωτογράφος, καταφέρνει να βάλει πολλαπλά ερωτήματα για τις ανθρώπινες σχέσεις σε μια φαινομενικά απλή ιστορία ερωτικής εξαπάτησης. Κι αν οι διάλογοι στην αρχή ξενίζουν, και μοιάζουν επιφανειακοί, βοηθάνε για να τρενάρει λιγάκι η πλοκή και να μπλεχτεί το ερωτικό κουβάρι των δυο αφηγήσεων έτσι που να μοιάζει σχεδόν άλυτο το μυστήριο της αγάπης, του έρωτα και της ύπαρξης.
Κατερίνα Μαλακατέ
πολύ κάλο , ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφή