Το κοριτσάκι στον παγετώνα είναι το ανατριχιαστικό αφήγημα που έγραψε η Αντελαΐντ Μπον για το βιασμό της από έναν παιδόφιλο στα εννιά της χρόνια. Παρ’ όλο που τότε έγινε καταγγελία, η Μπον, όπως τα περισσότερα θύματα βιασμού σε τόσο μικρή ηλικία απωθησε τη μνήμη, έβαλε τον εαυτό της στον πάγο, και προσπάθησε με όλους τους τρόπους να βρει διέξοδο, τρώγοντας βουλιμικά και κάνοντας το κορμί της μη ποθητό από τους άντρες, σπουδάζοντας θέατρο, γράφοντας ατελείωτες ώρες στο γραφείο του ψυχοθεραπευτή της, κάνοντας γιόγκα, ομαδικές θεραπείες. Τίποτα στην ουσία δεν βοηθούσε, μα βοηθούσαν όλα. Γιατί το βασικό είναι να αναδυθεί το τραύμα, να μπορέσεις να μιλήσεις για αυτό, ναι ακόμα και "τώρα", τόσα χρόνια μετά.
Το κοριτσάκι στον παγετώνα, αυτό που πάγωσε την ώρα του βιασμού και πάγωσε και μετά, είναι μια σπαρακτική καταγραφή των αισθημάτων του θύματος από ένα πραγματικό θύμα. Δεν είναι μόνο πως αποτελεί ένα επίκαιρο ανάγνωσμα, δίνει πολύ σοβαρά στοιχεία τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη. Δεν γίνεται πουθενά μελό, ούτε φαίνεται να πέφτει στην παγίδα της αυτολύπησης. Πρόκειται μια γυναίκα που έζησε με τους δαίμονες της, και το πάλεψε. Την ώρα της δίκης του βιαστή, πάρα πολλά χρόνια μετά, δεν δείλιασε, βρήκε δικηγόρο, κατέθεσε, κι ας ήταν οι μνήμες τόσο θολές, κι ας ήταν τόσο επώδυνο το να ζήσει από την αρχή όλη την ιστορία, και να μαζέψει τα θραύσματα (τα δικά της και των εικόνων). Τελικά ο άνθρωπος που της το έκανε αυτό (κι όχι μόνον σε αυτήν αλλά και σε άλλα εβδομήντα κορίτσια) πήγε φυλακή.
Όμως δεν ήταν όλα τα θύματα τόσο δυνατά, αρκετά ζούσαν ακόμα μια φρίκη, άλλα το είχαν απωθήσει τελείως, μικραίνοντας τη σημασία του, κάποια δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση. Το πόσο οδυνηρό είναι να έρχεσαι αντιμέτωπος με το θύτη περιγράφεται στο βιβλίο πάρα πολύ γλαφυρά. Το πόσο απαίσιο που πρέπει να ξαναζήσεις την εμπειρία και να καταθέσεις, που σε κρίνουν, που οι ειδικοί νομίζουν πως ξέρουν καλύτερα από σένα το κορμί σου.
Σε αυτό που δεν δίνει απάντηση το βιβλίο κι ίσως και να μην υπάρχει, είναι εάν μπορείς τελικά να ξεπεράσεις ένα τέτοιο τραύμα και πώς. Η συγγραφέας το προσπάθησε με όλους τους τρόπους, ακόμα και με τη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Δεν συγχώρεσε φυσικά, ούτε ξέχασε, αλλά με κάποιο τρόπο συνεχίζει τη ζωή της. Αυτό αποδεικνύεται κι από τη συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα στην Μαριαλένα Σπυροπούλου: "Τώρα τα συμπτώματά μου έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και είμαι καλύτερα από ό,τι φανταζόμουν. Αν γίνει σωστή διάγνωση, αν υπάρχει κάποιος να μας ακούσει, να ασχοληθεί μαζί μας, υπάρχει σωτηρία" είναι η κατακλείδα της. Κι εγώ νιώθω πως υπάρχει διέξοδος, αν δεν προστατέψεις και δεν ξεπλύνεις τον βιαστή, αν αγαπήσεις και φροντίσεις το θύμα.
Κατερίνα Μαλακατέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου