Η κραυγή

 

Σαν σήμερα, στις 29 Μαρτίου 2009, γεννήθηκε αυτό το ιστολόγιο. Σε μια εποχή που το internet δεν ήταν ακόμα τόσο ευρέως διαδεδομένο και η έννοια του blogging μάλλον διέφευγε από τους περισσότερους. Για μένα η δημιουργία του ήταν μια κραυγή. Είχα μόλις γίνει τριάντα, είχα ήδη εγκλωβιστεί σε ένα επάγγελμα που δεν αγαπούσα, είχαμε μόλις αποφασίσει με τον ψηλό μετά από πολλά χρόνια σχέσης να παντρευτούμε, και δοκιμάζαμε για παιδί, έμοιαζε η ζωή μου να τελματώνει και να βαλτώνει. Μόνη μου παρηγοριά τα βιβλία. Την παρηγοριά μου, δεν την μοιραζόμουν με κανέναν.

Αν έγραφα τότε; Φυσικά έγραφα, αν και δεν είχα εκδώσει τίποτα. Είχα προσδοκίες από το Διαβάζοντας – που την τελευταία στιγμή τού στέρησα το κοινότοπο λογοπαίγνιο «Διαβάζωντας»; Δεν είχα καμία. Ούτε καν πως θα βρω παρέα δεν πίστευα. Είχα ανάγκη για επαφή, αυτό και τίποτα άλλο, με ανθρώπους που μοιράζονταν το αναγνωστικό μου πάθος.

Έκτοτε το Διαβάζοντας με οδήγησε, και δεν το οδήγησα εγώ. Με βοήθησε να νιώσω καλά για την έξη μου με την ανάγνωση, βρήκα φίλους, βρήκα βιβλία που δεν θα έβρισκα ποτέ. Βρήκα κι εκδότη για το πρώτο μου μυθιστόρημα, κι έπειτα το δεύτερο, το τρίτο. Φτιάξαμε με τον Librofilo το Booktalks. Έκανα τέσσερα χρόνια λογοτεχνική ραδιοφωνική εκπομπή. Τα βιβλία από χόμπι, έγιναν η ζωή μου.

Ήταν ποτέ χόμπι τα βιβλία; Φαντάζομαι πως όχι. Για αυτό και η κραυγή. Διάβαζα κι έγραφα από μικρή. Δεν μπόρεσα να δω την κλίση μου νωρίτερα από καθαρή ανασφάλεια, ήξερα όμως ήδη από την εφηβεία πως μόνο αυτό με έκανε ευτυχισμένη. Αυτό το κείμενο, δώδεκα χρόνια μετά το πρώτο στο Διαβάζοντας, είναι αφιερωμένο σε όλα τα εφηβάκια που ξέρουν, βαθιά μέσα τους, τι αγαπούν. Σε αυτά εύχομαι κι η δική τους κραυγή να ακουστεί, τώρα, στα τριάντα, στα εξήντα; Κάποτε! 

                                                    Κατερίνα Μαλακατέ